zondag 16 december 2012

Yoga: ontspanning door inspanning

Al een tijd geleden had ik de gedachte dat dit een goed onderwerp zou zijn om een blog aan te wijden. Afgelopen maandag bracht de docente het zelf ter sprake.

Yoga kent iedereen van de – soms onmogelijke – houdingen waarin je een tijdje stil blijft staan. Maar yoga is veel meer dan dat. Het heeft te maken met ademhaling, concentratie en het in balans brengen van lichaam en geest.

Ademhaling is heel belangrijk bij yoga. Iedere les begint, na een korte opwarming, met een “body scan”. Hierin ga je na hoe je staat, hoe al je lichaamsdelen voelen, of je ontspannen bent en daarna concentreer je je ademhaling.
Dit doe je daarna bij alle volgende oefeningen. Natuurlijk zijn er moeilijke oefeningen, maar veel oefeningen zijn niet eens zo lastig. Het gaat erom dat je je concentreert op je ademhaling, terwijl je in de houding staat – ook wel asana genoemd.
Tijdens het doen van de verschillende oefeningen ben ik alleen – nou ja, vooral – bezig met de houding en mijn adem. Hierdoor kan ik de rest even vergeten en helemaal op gaan in het nu.
Dat ik door de yoga ook nog eens leniger en flexibeler wordt, is natuurlijk helemaal mooi meegenomen.

Door mijn beperkingen (knieklachten én fibromyalgie vooral in mijn handen en armen) pas ik sommige oefeningen aan. Maar met wat vindingrijkheid én een goed meedenkende docente kan ik alle spiergroepen stretchen, net als de rest van de groep.

De asana’s vragen dus inspanning en zetten alle spieren aan het werk. Tegelijkertijd wordt in elke asana de ontspanning gezocht door je te concentreren op je ademhaling en de adem te sturen naar de plekken die pijnlijk of ongemakkelijk voelen.
(Maar vooral – en dat laat onze docent ons nooit vergeten – altijd je grenzen bewaken. Het hoeft niet écht pijn te doen!)

Yoga is dus zowel inspanning als ontspanning.
En ik vind het heerlijk!

Groetjes, Esther

maandag 10 december 2012

Rare week

Het was een rare week vorige week.
Natuurlijk, woensdag was het pakjesavond. Dat neemt ook de nodige drukte met zich mee. Maandag heb ik alle cadeaus ingepakt en klaargezet. Dinsdag cakejes bakken en deeg maken voor speculaasjes. Woensdag soep maken, stokbrood en speculaasjes bakken.

Dinsdagochtend heb ik eerst heerlijk gewandeld met een vriendin. Ter afsluiting een kopje thee en toen – het regende inmiddels – nog snel spek en roggebrood kopen voor bij de erwtensoep op pakjesavond. Ik stond net in de rij toen ik gebeld werd: Rick was ziek uit school gekomen. Freek was gebeld en had hem opgehaald. Dus weer een ziek mannetje thuis. Zijn maag is nog steeds onrustig.
Woensdag kon hij gelukkig wel naar school en met de hele bovenbouw naar de bioscoop. Vrijdag heb ik hem echter weer thuis gehouden. Hij zat te rillen van de kou, was bleek met rode ogen. Echt niet lekker dus. Het buikvirus – dat nog bezig is met een langzaam vertrek – heeft gezelschap gekregen van een verkoudheid. Vandaag is hij wel weer naar school – met een zakdoek en echinaforce door zijn drinken.
(Vandaag kwam Bob trouwens ziek naar huis – gaat goed hier in huis.)

Verder hoopten we afgelopen week onze nieuwe auto te krijgen. De bedoeling was dat hij al in september zou komen, maar er zat iets tegen bij de productie waardoor de auto ongeveer gelijk met Sinterklaas verwacht werd. Maar de Sint is vertrokken en er staat nog steeds geen auto voor de deur. De oude auto is echter al verkocht en hebben we op 1 december laten ophalen. Misschien achteraf wat voorbarig, maar het scheelt wel in kosten. Komende woensdag gaan we de auto echt ophalen – aangepast en wel. Nu maar hopen dat de weg goed blijft, want om de eerste week meteen met gladheid te gaan rijden in een auto die ik nog moet leren kennen . . . .

En om de week compleet te maken, ging het ook nog sneeuwen en vriezen. Mooi om te zien en donderdag heb ik ook heerlijk gewandeld, maar de fietsen bleven in de schuur staan en we moesten lopend naar school.

Al met al was het mijn weekje wel.
Eens kijken wat deze week gaat brengen – behalve een nieuwe auto.

Groetjes, Esther

maandag 3 december 2012

Zieke kinderen en Sinterklaas

Vorige week maandag begon goed. Uit school meteen een stukje gefietst en de eerste boodschappen van de week gehaald. Thuis gekomen mijn blog geschreven en geplaatst. Nog even lekker op internet neuzen, want het zag er naar uit dat ik deze week niet veel te doen had, dus alle tijd om pakjesavond voor te bereiden.
Net toen ik aan het zoeken was naar een patroon voor een muts voor Ayla ging de telefoon: school. Of ik Ayla op wilde komen halen. Ze voelde zich niet lekker en had al overgegeven op school. Laptop uit, auto starten en mijn kleine meisje ophalen.
Ze was echt niet lekker en heeft die middag nog een paar keer moeten overgeven. Drinken wilde ze gelukkig wel, maar eten niet.
Bob en Rick kwamen na schooltijd één voor één thuis. Allebei niet lekker. Rick misselijk en Bob barstende hoofdpijn. Rick begon ook al snel met spugen, Bob volgde ’s nachts.
Lekker zooitje.

De hele verdere week heb ik de kinderen thuis gehad. Alleen Rick moest nog af en toe overgeven; alleen ’s avonds laat en hij regelde dit zelf (grote kerel). Maar hun buikjes bleven onrustig en er was weinig eetlust.

Tja, daar ging mijn gedachte dat ik rustig alles voor Sinterklaas kon voorbereiden. Nog wel de gedichten kunnen maken tijdens het middagrustuurtje van de kinderen. Vandaag dus maar inpakken, dan staat alles alsnog op tijd klaar.

Wel heel veel kunnen haken.


De muts voor Bob is af. Hij wilde de B er op. “Kan dat, Mama?”. Ja, hoor. Ik heb toch alle tijd om uit te vogelen hoe ik dat kan doen. En het is gelukt!





En voor Ayla heb ik een beany gemaakt; een grote muts, die aan de achterkant naar beneden hangt.




Voor mezelf wil ik ook zo’n muts maken, maar eerst ben ik nu bezig met een haarband voor Ayla, zodat ze ook haar oren warm kan houden wanneer ze staarten in haar haar heeft.
Hij was bijna klaar en vanochtend paste ik hem voor de zekerheid bij Ayla. Toch te kort. Dat wordt dus een stukje uithalen en hem langer maken.

Maar nu eerst de Sintspullen klaar maken.

Groetjes, Esther

maandag 26 november 2012

Suikervrije recepten voor Sinterklaas

Zoals inmiddels wel duidelijk geworden is in mijn blogs, bak ik veel zelf. Een beetje omdat ik het leuk vind om te doen, maar vooral omdat Ayla slecht reageert op suiker en het voor mijzelf (en natuurlijk eigenlijk voor iedereen) ook beter is om geen suiker te eten.
Nu zijn er suikervrije alternatieven te koop, bij de natuurwinkel met name, maar daar hangt meestal ook een prijskaartje aan.

Hierbij wil ik twee succesrecepten met jullie delen.

Suikervrije kruidnoten
Nodig:
- 75 g boter (ik gebruik vloeibare boter)
- 1 klein ei
- 275 g bloem
- 1 tl bakpoeder
- 1 dessertlepel kaneel of speculaaskruiden
- 90 g rietsuiker
- 4 el appelstroop

Zeef de bloem met de kaneel of speculaaskruiden, roer de suiker en de bakpoeder er door heen.
Voeg de boter toe en wrijf bloem en boter tussen je vingers tot het mengsel er uit ziet als broodkruim. (Ik roer met een eetlepel in plaats van mijn handen te gebruiken en dat gaat goed.)
Breek het ei in een maatbeker en klop het los met een vork. Doe de appelstroop erbij en blijf kloppen tot het goed gemengd is.
Meng het ei-appelstroopmengsel door het bloemmengsel totdat een gladde deegbal ontstaat.
Doe de deegbal in een plastic zak. Leg deze ca. 30 min. in de koelkast, je kunt het deeg daarna makkelijker verwerken. (Opm: Langer kan ook, bijvoorbeeld een hele dag, wanneer dat zo uitkomt. De smaak kan zo alleen maar beter in het deeg trekken.)
Verwarm de oven op 170⁰C.
Neem het deeg uit de koelkast en vorm er kruidnootjes van. Leg deze op een bakplaat met bakpapier.
Bak de kruidnootjes per plaat ca. 13 minuten.
Even laten afkoelen op een rooster en smullen maar.

Variatie waarbij zelfs de rietsuiker vervangen wordt:
Vervang de rietsuiker door 75 g honing en gebruik 5 el appelstroop i.p.v. de 4 el in het bovenstaande recept. Honing en appelstroop klop ik allebei los met het ei. Voeg daarnaast 50 g extra bloem aan het bloemmengsel toe, omdat het deeg vochtiger wordt.
Net even anders, maar ook lekker.


Suikervrije taaitaai
Nodig:
- 100 g honing
- 250 g bloem
- mespunt zout
- 2 tl speculaaskruiden
- 1 tl anijspoeder
- ½ tl bakpoeder
- volle el appelstroop

Verwarm de honing. Zeef de bloem en vermeng die met het zout, de kruiden, anijspoeder en het bakpoeder. Roer de warme honing, appelstroop en een paar eetlepels water door de bloem en kneed snel tot een stevig deeg. Wanneer het deeg te droog is, kan je nog wat water toevoegen.
Laat het deeg een uurtje in de koelkast opstijven. (Bij een ander recept moest het deeg een hele nacht opstijven, maar werd toen zo taai dat het bijna niet meer te verwerken was. Ik houd dus ongeveer een uur aan.)
Verwarm de oven voor op 200⁰C.
Bestuif het werkblad met bloem. Rol het deeg uit tot een lap van 1 centimeter dik en snijd of steek er vormpjes uit. Leg de figuurtjes op een bakplaat met bakpapier.
Bak de taaifiguurtjes in ca. 15 minuten gaar. Laat ze op een rooster afkoelen.

Variatie: In plaats van figuurtjes kan je ook “propjes” maken, zodat je pepernoten (je weet wel, die taaibrokjes) krijgt. Bak ze dan wat minder lang.

Fijne Sinterklaastijd,
Esther

maandag 19 november 2012

Sinterklaas is in het land

Afgelopen zaterdag was het weer zover. Om 12:00u voor de televisie met pepernootjes. De kinderen vol spanning of het wel goed zou komen met het paard van Sinterklaas. Nou, dat kwam gelukkig goed, maar nu hebben de Pieten per ongeluk al het geld van Sinterklaas uitgedeeld in plaats van de pepernoten. (Dit stukje begrijp je alleen wanneer je elke avond het Sinterklaasjournaal kijkt en dat doen wij dus trouw.)

Een leuke tijd is aangebroken. Enthousiaste en verraste kindergezichten, cadeautjes, kinderen die in één keer heel snel kunnen eten en zich om kunnen kleden – om maar op tijd klaar te zijn voor het Sinterklaasjournaal.
Maar ook een drukke tijd. Voor de kinderen is het wel een heel spannende tijd met soms net even te weinig slaap en veel te verwerken.
En voor ouders – lees moeders – is er veel te doen. Zorgen dat op tijd alle cadeautjes binnen zijn, dat iedereen gelijkwaardig bedeeld wordt, bijbehorende gedichten maken, inpakken van de cadeautjes en zorgen dat er voldoende snoepgoed in huis is. Wat voor mij betekent dat de oven – en ik! – overuren maakt. Goed plannen is een must deze tijd.

En met de Sint nadert ook het einde van het jaar. Dat betekent kerstkaarten voorbereiden – dus de adressenlijst weer eens nakijken – en de zorgverzekering onder de loep nemen (zitten we nog steeds wel bij de meest handige verzekering voor ons?).

Nu is stress een verergerende factor voor fibromyalgieklachten, zo ook voor mij. En dat kan ik er uiteraard in deze drukke maanden net niet bij gebruiken.
Ik probeer maar te genieten van alle bezigheden en dubbel te genieten als de kinderen naar school zijn en ik even niets hoef. En verder: één ding tegelijk, ruim plannen én niet in paniek raken. Het komt ieder jaar weer goed.
Geniet ervan.
Groetjes, Esther

maandag 12 november 2012

Resultaat van een weekje ziek

Afgelopen week ben ik samen met de kinderen geveld door een buikvirus. Ayla kon na twee dagen weer naar school, maar Bob en Rick zijn van dinsdag tot en met vrijdag ziek thuis gebleven.
En wat deed ik?
Een beetje verzorgen (de kan met drinken gevuld houden, brood roosteren en appels in kleine plakjes snijden) en verder rustig aan.
Nu is echt rustig aan doen niet voor mij weg gelegd, dus heb ik even goed brood gebakken en met de kinderen de eerste pepernoten.
Verder veel gelezen en gehaakt.

Haken is voor mij inmiddels echt ontspanning geworden – al zal niet iedereen dat begrijpen – en ik heb nieuwe haarspulletjes en armbandjes gemaakt.
Ik ben tevreden met het resultaat en ik hoop dat anderen dat ook zijn.
(Het afgelopen half jaar verkoop ik ongeveer één product per maand via de buurtkapper. Het is niet veel, maar toch leuk om hiervan mijn materialenvoorraad op peil te houden. En het is gewoon leuk om te merken dat anderen mijn producten waarderen.)


Het is pas een jaar geleden dat ik mijzelf leerde haken. Dit najaar wilde ik mezelf leren breien, maar voorlopig heb ik nog te veel haakideeën.
Mijn nieuwe project?
Nieuwe mutsen voor de gezinsleden. Die van Freek is al af.

Groetjes, Esther

maandag 5 november 2012

Ervaring met de Ecowasbal

Sinds ik ongeveer een half jaar geleden in de Wereldwinkel de Ecowasbal tegen kwam, was er iets dat mij aantrok.

Hoe werkt de Ecowasbal?
De recyclebare Ecowasbal, vervaardigd van de milieuvriendelijke kunststof polypropyleen, wordt tussen de was in de wasmachine gelegd. In combinatie met een beetje wasmiddel wast de bal even schoon als puur wasmiddel. De bal, gevuld met kleine keramische balletjes, zorgt er samen met het weinige wasmiddel voor dat het vuil losweekt van de vezels. Minstens zo effectief als gewoon wasmiddel, en anti-allergeen. De zachtheid, elasticiteit en kleur van het textiel blijven behouden. De Ecowasbal gaat maar liefst duizend wasbeurten mee, gemiddeld zo’n vier jaar en bespaart de gebruiker op jaarbasis een behoorlijk bedrag.

Bij licht of normaal bevuild wasgoed kan je de Ecowasbal gebruiken zonder wasmiddel. Wanneer de was sterk bevuild is, wordt aangeraden om 15 ml wasmiddel toe te voegen.

Omdat zo’n bal toch 25 euro kost en de meningen op internet verdeeld zijn, durfde ik het eerst nog niet aan de Ecowasbal aan te schaffen. Totdat Kruidvat hem ongeveer een maand geleden in de aanbieding had voor slecht € 9,99. Voor die prijs heb ik het er op gewaagd en . . .
. . . ik ben zeer tevreden.
De meeste was doe ik met alleen de bal, dus zonder toegevoegd wasmiddel. En zelfs mijn “moestuinbroek” kwam schoon uit de machine.

Ik ben nu – tijdelijk – weer overgestapt op gewoon wasmiddel, maar dat is alleen omdat ik daarvan nog een voorraad heb staan.
De komende jaren hoef ik geen wasmiddel meer te kopen.
En wanneer de Ecowasbal op is na duizend wasbeurten koop ik een nieuwe. Die mag best 25 euro kosten, want dat is nog steeds een stuk goedkoper dan gewoon wasmiddel. Daarbij is het beter voor het milieu. (Tenzij er tegen die tijd natuurlijk andere varianten of informatie bekend is.)

Groetjes, Esther

maandag 29 oktober 2012

Recept zandkoekjes (suikervrij)

Onze koektrommel is bijna altijd wel gevuld met suikervrije koekjes, zelfgebakken.
Soms vind ik speciale, suikervrije recepten op internet. Maar vaker pas ik bestaande recepten aan. Zo ook het recept voor deze zandkoekjes. (Origineel recept uit het dierenverzamelboek van AH 2011.)

Nodig:
- 250 g bloem (soms vervang ik de helft door volkorenmeel voor meer voedingswaarde)
- 85 g honing
- 110 g vloeibare boter (dit mengt handiger dan harde boter)
- 1 ei

Meng alle ingrediënten goed door elkaar.
Verwarm de oven voor op 200⁰C.
Rol het deeg uit tot een dikte van 1 cm en steek of snijd hieruit de koekjes in de door jou gewenste vorm. Leg de koekjes op een ingevette bakplaat of op een met bakpapier beklede bakplaat.
Bak de zandkoekjes 15 minuten.
Even laten afkoelen op een rooster en eet smakelijk.


De laatste keer dat ik deze koekjes maakte, wilde ik wat anders. Ik heb toen rolletjes gerold en hiervan krakelingen gemaakt. Na het bakken – wanneer de koekjes nog warm zijn – heb ik ze ingesmeerd met honing en bestrooid met rietsuiker. Kokos kan natuurlijk ook. (Let op: de honing droogt snel op, dus één koekje tegelijk, anders plakt de rietsuiker of kokos niet meer.)

Eet smakelijk,
Esther

maandag 22 oktober 2012

Herfst

De dag voordat de herfstvakantie begon – de dag voordat ik een week “in dienst” van de kinderen zal staan – heb ik genoten van de vrijheid en van de natuur.
De voorspelde regen in het begin kwam, maar was met een regenbroek goed te doorstaan. Het was niet koud en later kwam zelfs de zon steeds beter door.
Deze dag leverde mooie foto’s op.



Herfsttaferelen in de Kennemer Duinen

Herten in kinderboerderij in Bergen

Zomaar langs het fietspad

De stammen donker van het vocht


Geniet van de herfst.
Liefs, Esther

dinsdag 16 oktober 2012

Een bewogen week

Wat ben ik blij dat de afgelopen week voorbij is.
Het was een week vol drukte en tegenslagen.

Gedoe en stress om de werkauto die Freek toegezegd was, maar toch weer teruggedraaid. Gelukkig weten we sinds vrijdag dat hij ‘m toch – na weken wachten, bellen, wachten, een gesprek en weer wachten – gaat krijgen. Nu nog afwachten of ze het model bestellen dat qua bijtelling het meest interessant is.

Gezeur met de computer. Ineens konden we niet meer inloggen op bijna alle sites (vandaar geen blog vorige week). Freek heeft de instellingen van de computer én van de virusscanner wel honderd keer nagelopen. Andere virusscanner gekocht. Allemaal zonder resultaat. En ook mijn laptop had hetzelfde probleem. Uiteindelijk, na de zoveelste reset van de modem, doet alles het weer. En hoef ik niet meer naar mijn ouders om Bob en Rick hun huiswerk voor typecursus te laten maken.

Een anders gelopen donderdag. De kinderen waren vrij van school en ik wilde met ze naar Artis. Oma ging dit keer ook mee en vanaf haar huis reed ik automatisch de A9 op – fout! – én zo de file in. Uiteindelijk werd het een bezoekje Ikea. Ook leuk, maar wel zonde van het schitterende weer.

Een duur uitgevallen bezoekje aan de bibliotheek. Zaterdag bezocht ik met de kinderen de bibliotheek om boeken weg te brengen en nieuwe te halen. Het verlengen van boeken regel ik via internet, dat scheelt een hoop gezeul.
Bij het inleveren van de boeken kwam echter de ene na de andere boete á € 2,55 in beeld. Ik naar de balie, want ik snapte de boetes niet. Wat bleek: ’t verlengen was drie weken geleden niet goed gegaan en dat bij alle vier de passen.
“Ja, dan hebt u het zeker niet goed gedaan. Volgende keer dus beter opletten.”
Alsof ik een klein kind ben. Zelfs Bob viel de onvriendelijke toon van de mevrouw op.

Samen met een uitgelopen bezoekje aan de logopediste met Ayla – waardoor ik moest haasten om op tijd bij school te komen, geplande bezoekjes aan de oogarts voor mijzelf (i.v.m. aanhoudende irritatie), aan de kinesioloog voor Rick en de logopedie voor Ayla en het willen regelen van een afspraak voor Rick bij de oogarts (i.v.m. aanhoudende hoofdpijn) begon ik al redelijk op mijn tandvlees te lopen. De gebeurtenis in de bibliotheek was de druppel. Thuis gekomen had ik het helemaal gehad en ben ik mijn bed ingedoken. Gelukkig was Freek thuis om het over te nemen.

Deze week staan er wat afspraken, maar daarom heen plan ik niets. Uiteraard zijn er wel dingen die ik zou willen doen, maar alleen op de momenten dat het voor mij goed voelt en verder . . .
. . . rustig aan.
(Bijtanken en opladen voor de komende herfstvakantie.)

Groetjes, Esther

maandag 1 oktober 2012

Bobs nieuwe look

Waar een vakantie al niet goed voor is.
Na het douchen in het toiletgebouw had Bob blijkbaar de tijd en de ruimte om te experimenteren met zijn haar. Als het nat is, kan je het alle kanten opkammen en kijken wat je leuk vind. Op een keer kwam hij dus ’s avonds met een nette zijscheiding bij de tent aan. Zodra zijn haar droog is, zit het niet meer zo netjes, maar het bracht hem wel op een idee.
Dus thuis de tube gel erbij, haren nat maken, gel erin en kammen maar.
En dan krijg je dit:

En bij een nette coupe hoort een bijpassende outfit. Overhemden die al een jaar ongebruikt in de kast hingen, werden eindelijk gedragen – mét de stropdas die Bob kocht tijdens Scoutingkamp.
En eindelijk, na maandenlang zeuren door Bob en zoeken door Oma en Mama, heeft Bob sinds donderdag een colbertje. (Een beetje van Primark, een beetje van Mama.)
Nu is hij helemaal blij. Én het heertje

Heerlijk zo’n kind op ontdekkingstocht.

Groetjes, Esther

maandag 24 september 2012

Winterjas en elektrische deken

Afgelopen vrijdag is de herfst begonnen en dat konden we die hele week al merken. ’s Morgens was het al echt fris en ik heb de winterjassen tevoorschijn gehaald. Ook heb ik Ayla’s kast al anders ingedeeld. De korte broeken en zomerjurkjes zijn voorlopig niet meer nodig en liggen opgeborgen. Meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens goed naar haar stapels kleding te kijken. Ik vind het echt geweldig dat ik van twee kanten kleren voor haar krijg, maar dat betekent wel dat ik selectief kan zijn. Dus alles wat iets te klein dreigt te worden de kast uit. Net als shirtjes die niet echt haar kleur zijn. Het is weer heerlijk overzichtelijk in haar kast, met kleding die Ayla goed staat. Nu kan ze naar hartenlust eigen combinaties maken, zonder dat ik denk: “Nee, niet die net te vale broek met dat bleek makende shirt.”
Deze week mijn kast en die van de jongens onder handen nemen. Dat ruimt weer lekker op.

Al een paar avonden kwam ik ’s avonds moeilijk in slaap. Behalve een nachthemd had ik al een soort pyjamabroek en sokken aangedaan – heerlijk charmant – maar nog duurde het ruim een kwartier om warm te worden in bed. En als ik niet kan slapen, ga ik al snel denken. Van denken komt piekeren. Tja, en dan slaap je dus helemaal niet meer.
Nu heb ik gelukkig een heel lieve man die op een avond – ongevraagd – de elektrische deken op mijn bed heeft gelegd. Voor dat ik in bed stap haal ik de deken uit het stopcontact en uit mijn bed (omdat ik nu eenmaal magnetische velden wil vermijden), maar mijn bedje is dan al heerlijk warm. Sindsdien slaap ik binnen vijf minuten. Zalig!

En het is dan misschien jammer dat het niet zulk lekker weer meer is, maar goed aangekleed kan ik genieten van de veranderde natuur en de zon die net tussen de wolken door schijnt.
’s Avonds kaarsjes aan, kopje thee, een boek erbij of een handwerkje.
Het is tijd om de drukke zomertijd achter me te laten (de moestuin vraagt vanaf nu wat minder werk) en tot rust te komen en mezelf te vinden.

Genieten jullie mee?

Liefs, Esther

maandag 17 september 2012

Moestuin vraagt tijd

Deze week staat voor mij in het teken van de moestuin.
Gisteren merkte ik namelijk aan mezelf dat ik onrustig werd van het idee dat ik nog zoveel wil doen op de tuin. Ik heb al acht porties boerenkool in de vriezer en met nog vier porties erbij, is de vriezer echt vol én komen wij de winter wel door. (Het lijkt misschien wat vroeg om nu al boerenkool te oogsten, maar dit doe ik om te voorkomen dat ik alle boerenkool weg kan gooien – net als vorig jaar – omdat de bladeren helemaal vol zitten met witvlieg. Door nu te oogsten ben ik de vliegjes voor.)
Naast de boerenkool die ik zelf hou, heb ik nog veel meer struiken staan. Ik heb hier en daar al wat uitgedeeld en hoop ook de rest nog een goed adres te geven. Weggooien is tenslotte zonde.


Verder begint de snijbiet weer uit te lopen, dus daar zou ik ook wel weer wat van willen eten binnenkort en de andijviekroppen beginnen groot te worden. Morgen eten we dus – net als mijn ouders en vrienden uit de buurt – andijvie. Snijbiet waarschijnlijk aan het einde van de week. Dan staat er nog één kropje sla wat, samen met de rucola, ook weer voldoende is voor een gezonde maaltijd.
En dan zou ik bijna nog de courgettes, mais en pompoenen vergeten. Zondag heb ik voor de tweede keer dit seizoen pompoensoep gemaakt. Dit keer van een echt grote pompoen, dus onze grootste pan was eigenlijk nog te klein. En als dan alleen Bob en ik het lekker vinden . . .
. . . dan ga ik maar weer uitdelen. Dus mijn wandelmaatje mag het gaan proeven, net als mijn ouders. Nog wat eenpersoonsporties in de vriezer en deze week eet ik regelmatig een kopje soep bij de lunch. Lekker, hoor.
Omdat de overige gezinsleden pompoen niet blijken te waarderen heb ik niet zo veel zin om de andere recepten te proberen waarin ik pompoen kan verwerken. Wel jammer.
Ik verwacht ook weer courgettes te kunnen oogsten, dus dat wordt een keer roerbakken deze week én volgende week. De hoeveelheid courgettes is tot nu toe goed te overzien en komt wel op bij ons en drie andere gezinnen.
De laatste maiskolven moeten nu echt geoogst worden. Ze beginnen uit te drogen en beestjes kruipen erin. Gelukkig vindt mijn wandelmaatje ze heerlijk, dus daar kan ik er een aantal kwijt. En ik ga opzoeken of ik de mais ook kan drogen. (Een lekkernijtje voor onze nieuwe gezinsleden – gerbiltjes – of om volgend jaar te kunnen zaaien.)

Ik ben blij als in ieder geval de boerenkool van de tuin is en ik weer een beetje overzicht krijg.
Maar als ik iedere dag iets doe aan de tuin, dan zal dat wel goed komen.

Groentjes van Esther

maandag 10 september 2012

Kindertraktatie: kaasbloemen

Na een eerste schoolweek met drie snotterige, hoesterige kinderen – waarvan Rick twee dagen ziek thuis is gebleven – is de kop eraf en het ritme weer gevonden.
Vakantie was heerlijk, maar op tijd opstaan, ontbijten, de kinderen naar school en zelf dingen kunnen doen is mij – én de kinderen – goed bevallen. Al hoop ik wel dat we snel allemaal weer fit zijn én blijven!
Afgelopen weekend was Ayla jarig. Haar verjaardag hadden we al goed gevierd in juni (samen met die van haar broers) en dus kwamen alleen Opa en Oma langs. Lekker rustig, veel buiten spelen en ’s middags ging Ayla naar zwemles.

Vandaag was misschien nog wel de meest spannende dag: uitdelen.
Tot nu bakte ik cakejes om uit te delen op school, maar dat zit er voor Ayla niet meer in (ik heb nog geen suikervrij recept waar ik helemaal achtersta). Dus dat werd het niet.
Ayla had met mij samen een keer een traktatie gezien, die haar wel wat leek: Kaasbloemen (gezien op www.traktatieblog.com).

Ik heb mijn eigen versie ervan gemaakt.

Nodig:
- Platte stukken kaas
- Satéprikkers
- Augurken
- Druiven
- Uitsteekvormpje van een bloem (voor koekjes)

Van de kaas heb ik plakken gesneden van ca. 1 cm dik. Hieruit heb ik met het uitsteekvormpje bloemen gestoken.
De augurken heb ik in de lengte doormidden gesneden.
De druiven wassen en van het steeltje halen.
Dit zijn allemaal dingen die je van te voren kan doen, net als een bloempot bekleden met aluminiumfolie en vullen met vochtig zand om het verder te verzwaren. Dit zand heb ik weer afgedekt met folie om te voorkomen dat er zand op de traktaties komt.

De ochtend van het uitdelen heb ik de augurken een beetje schuin op de satéprikkers gestoken en doorgeschoven tot iets boven de helft.
Een kaasbloem boven op de prikker, waarbij de prikker iets uitsteekt, waar dan weer een druif op past.
In de pot steken en zo alle traktaties afmaken.


Ayla was er heel blij mee en had veel zin om uit te gaan delen.

Groetjes, Esther

zondag 2 september 2012

Zoveel te doen

Morgen gaan de kinderen weer naar school, na zes weken heerlijke vakantie. We hebben genoten van het mooie weer, zowel thuis als op de camping en van lekker onze eigen dingen doen, zonder moeten, tijdsdruk en stress. Het was echt geweldig. Maar nu is het ook weer de hoogste tijd dat het normale ritme gaat beginnen.

De afgelopen week heb ik thuis de boel de boel gelaten. We waren net terug van vakantie en de vakantiewas heb ik weggewerkt, maar verder . . . Afstoffen, dweilen, echt goed opruimen, dat doe ik wel als de kinderen weer naar school zijn. En dus gaat ook voor mij het gewone leven morgen weer beginnen. Nu wil ik wel het ontspannen vakantiegevoel een beetje vasthouden en überhaupt in de buitenlucht blijven bewegen – omdat dat gewoon zo lekker is en goed voor mij bovendien – dus heb ik bedacht hoe ik dat wil gaan doen.

Om te beginnen eerst morgen maar eens naar de moestuin om vooral onkruid te wieden. Van te voren zet ik brooddeeg klaar, zodat dat mooi ondertussen kan rijzen. Wanneer ik terug kom, kan ik dan de broden in de vormen doen en heb ik ’s middags weer drie broden in de vriezer. Na de lunch naar de bibliotheek om alle vakantieboeken terug te brengen, de kinderen van school halen en dan zit de eerste schooldag er weer op.

De volgende dagen wil ik starten met een wandeling om de dag goed te beginnen, zodat ik daarna met frisse moed in huis aan de slag kan. Overal is wel wat op te ruimen en schoon te maken. Dat wordt dus kamer voor kamer, klusje voor klusje alles afwerken. En als ik dan zo ieder dag een uur of anderhalf uur iets doe, dan wordt het langzaamaan toch allemaal weer wat schoner.

Zaterdag is Ayla jarig en komen Opa en Oma ’s morgens langs. Vrijdag dus taart maken, nog bedenken wat Ayla kan uitdelen op school en zorgen dat dit op tijd klaar staat. Samen met zwemles, de seizoensopening van de Scouting en voorbereidingen voor het schoolkamp van Bob (vanaf 10 september) is deze eerste schoolweek weer goed gevuld.
(Maar ik zal er voor waken wel “mijn” momentjes te pakken.)

Groetjes en tot volgende week,
Esther

dinsdag 17 juli 2012

Ilse in Caprera

Afgelopen zaterdag zijn Freek en ik naar een concert van Ilse DeLange in Openluchttheater Caprera geweest.
Het was 's morgens nog wel even spannend aangezien het bleef regenen. Maar 's middags klaarde het op en we hebben een GEWELDIGE avond gehad.
Het Gelredome was apart en indrukwekkend om mee te maken, maar zo'n openlucht concert doet bijna intiem aan. Zeker omdat we helemaal vooraan zaten. (Zijn mijn "klustknieën" - zoals Freek ze noemt - nog ergens goed voor.)



Deze foto's wilde ik jullie niet onthouden.

Liefs, Esther

vrijdag 13 juli 2012

Bijna vakantie!

Het grootste deel van de Nederlandse scholen is al weken dicht, maar Regio Noord gaat nog trouw naar school. Nog één week en dan zijn ook onze kinderen vrij. En wat kijken we er allemaal naar uit.
We zijn moe, licht – tot zwaar – prikkelbaar en de kinderen kunnen zich niet meer zo goed zelf vermaken.
Afgelopen woensdagmiddag ben ik met de kinderen – zomaar op een doordeweekse schooldag – naar Artis geweest. We hebben sinds Pasen een jaarkaart, maar een tweede bezoek was er nog niet van gekomen. Ook afgelopen zondag zat het weer niet mee. Ineens dacht ik: waarom gaan we niet op woensdag. Broodjes mee om in de auto op te eten en meteen vanuit school doorrijden naar Amsterdam. En het was heerlijk.
Even helemaal uit de sleur, een soort voorproefje op de vakantie.
Wie weet, doen we dat komende woensdag wel weer. De kinderen zijn namelijk wel moe, maar hebben wel behoefte aan afleiding, aan buitenlucht, aan vermaakt worden.

Zelf neem ik het er nog even van dat de kinderen nog op school zitten. Nog even genieten van de vrijheid om fietstochten te maken, brood te bakken met een stel vrouwen (en onderwijl praten en tussendoor wandelen) en wat – vooral leuke – klusjes te doen.
Oké, vooruit, ook het huishouden krijgt aandacht, maar mijn meeste tijd stop ik bewust in mijzelf. Straks sta ik zes weken paraat voor de kinderen. Dan heb ik minder tijd voor het huishouden (maar dat overleeft het wel), maar ook minder tijd voor mijzelf.

Ik merk dat – juist doordat ik nu nog geniet van de rust tijdens schooltijd en het spaarzame mooie weer – het schrijven van een wekelijkse blog niet bovenaan mijn prioriteitenlijstje sta. Daarom schrijf en plaats ik nu al deze blog, omdat het nu goed uitkomt.
En de komende weken?
Tja, wie weet kunnen jullie af en toe iets leven over mijn bezigheden. Maar het zou ook best kunnen dat ik zo op ga in de vakantie en alles wat daarbij komt, dat jullie het even zonder mijn berichtjes moeten doen. Dan ben ik er in september weer, wanneer de kinderen weer naar school gaan.

Ik wens jullie allemaal een mooie zomer. Geniet!
Liefs, Esther

maandag 9 juli 2012

Fibromyalgie en eetpatroon - overige aanpassingen

Eerder schreef ik al dat ik geen vlees meer eet en suiker zo veel mogelijk probeer te vermijden. Dit is allemaal begonnen doordat dit beter zou zijn voor mijn lijf met fibromyalgie.

Andere aanpassingen die ik heb gedaan ten aanzien van mijn eetgewoonten zijn het vermijden van E-nummers, zo min mogelijk bewerkte producten, zo veel mogelijk zelf maken (zoals pastasaus en sinds kort ook nasimix) en het liefs biologisch eten.
Deze manier van eten is gezond, beter voor het milieu en naar mijn mening beter voor mijn lijf en natuurlijk ook voor de lichamen van de kinderen, die nog in ontwikkeling zijn.
Het blijft wel zoeken naar betaalbare producten, maar ik merk dat dit steeds makkelijker wordt. Ik heb inmiddels een oog voor het woord ‘bio’ en het aanbod breidt zich gelukkig uit, ook onder de huismerken. Ook merk ik dat er vaak wel alternatieven zijn met minder of geen E-nummers, zoals laatst bij Sambal manis.
Regelmatig kom ik bij de natuurwinkel binnen. Veel producten zijn echt veel duurder dan de reguliere producten, maar soms valt het prijsverschil best mee. En nu ik de snoep- en koekpaden in de supermarkt links kan laten liggen, scheelt dat toch al geld. Het mag van mij wel ietsje duurder, maar het moet ook leuk blijven. En dat lukt redelijk, de laatste tijd.
Koekjes koop ik bijna niet meer, ik bak ze zelf wel. En de kinderen genieten. Ook brood bak ik zelf. Dit deed ik al af en toe, maar sinds ongeveer een half jaar bak ik al het brood. Ik bak dan drie broden tegelijk. Wanneer ik dat twee keer in de week doe, hebben we genoeg brood op voorraad.

Op visite gaan vraagt wel wat aanpassing. En de tijd voor dagjes uit komt er ook weer aan. Ik neem dan zelf drinken voor Ayla mee en ook tussendoortjes gaan in de tas. Het is altijd leuk om met een doosje met koekjes aan te komen.

En hoe het verder gaat lopen, dat zal de toekomst leren.

Groetjes, Esther

vrijdag 6 juli 2012

Rustig aan

Mijn spierpijn, waar ik de vorige keer over schreef, was op vrijdag weg. (Gelukkig hebben we niet elke week of elke maand een kinderfeestje.)
Voor mijn doen heb ik rustig aan gedaan vorige week. Natuurlijk was er genoeg dat ik echt gedaan wilde hebben, zoals boodschappen, aardbeien plukken, naar de markt voor een nieuw fietsmandje. Maar verder ziet mijn agenda – nu ik even terugblader – er heel leeg uit. Ik kan me zelfs niet meer goed herinneren waar ik mijn tijd mee gevuld heb.
Toch duurde het naar mijn zin nog best lang voordat ik mij beter voelde. Totdat ik mij realiseerde dat ik weer in de valkuil van suiker (lees: chocola) gevallen was. Ik was moe en had slappe benen (net alsof er pudding in zat). Een stemmetje vertelde mij toen dat chocola wel zou helpen om die pudding weg te nemen. Dus nam ik af en toe een stuk.
Donderdag dacht ik ineens: als ik vanaf vandaag nu eens echt weer zonder suiker ga eten, genoeg water ga drinken en voedzame tussendoortjes ga eten, dan heeft mijn lijf een gevecht minder en kan het waarschijnlijk beter herstellen.
Dit – samen natuurlijk met de rust die ik mijzelf gunde – zorgde ervoor dat ik mij vanaf vrijdag dus beter ging voelen. Gelukkig.

Afgelopen maandag heb ik heerlijk een stuk gefietst – wel weer op tijd terug voor een bezoekje aan de bibliotheek, want de boeken moesten die dag écht terug. Dus geen blog geplaatst. En tot nu toe kwam het er dus ook niet van. Druk met boodschappen, ramen lappen bij mijn ouders, schoonmaken in ons eigen huis, bezoekje aan het strand en last van het broeierige weer. Alles kost mij met dit weer meer moeite, mijn knieën voelen als pudding en stijf tegelijk en ook mijn handen zijn iets minder gewillig.

Dus weer een stapje terug en accepteren dat het zo is.
En dat gaat mij steeds vaker goed af. Er zijn tenslotte genoeg dagen in de week en niet alles hoeft op één dag. En anders komt er weer een nieuwe week.
Soms voel ik mij dan wel schuldig dat ik de afwas laat staan van de hele dag (door het bezoekje aan het strand), maar gelukkig geeft Freek mij dan groot gelijk dat ik het op stap gaan met de kinderen voor laat gaan. En die afwas . . .
. . . die heeft Freek ’s avonds weggewerkt, terwijl ik de grote boodschappen haalde.

En zo is er weer een week omgevlogen. Morgen alweer weekend.

Groetjes, Esther

maandag 25 juni 2012

Spierpijn

Gisteren het kinderfeestje van Bob en Rick en vanochtend weer actief geweest in de moestuin. En nu heb ik dus spierpijn.

Bob en Rick vierden gisteren samen hun kinderfeestje. Rick wilde het graag voor de zomervakantie en Bob had het nog niet gevierd door de wisseling van school.
Het is heel goed bevallen om het samen te doen. Ze verschillen tenslotte niet zo veel in leeftijd en ook de aansluiting tussen de wederzijdse klasgenootjes bleek goed.
We hadden het plan om naar het bos te gaan voor een speurtocht. De voorspellingen kwamen echter uit en de hele dag heeft het geregend. Tijd voor plan B: een bezoek aan een museum. De kinderen hebben zich heerlijk vermaakt en de dag verliep soepel. We kijken allemaal terug op een leuke dag.
Volgend jaar weer samen???

Vanochtend werd ik met spierpijn wakker. Het slenteren en vele staan in het museum is toch niet echt geschikt voor mijn lijf.
Ik had echter het plan om naar de tuin te gaan. Ik had namelijk donderdag voor het laatst aardbeien geplukt en vandaag was het echt wel weer nodig.
Natuurlijk bleef het niet bij aardbeien plukken alleen. Nog wat snijbiet om mee naar huis te nemen, kijken hoe de uien, wortelen en aardappels erbij staan om in te schatten wanneer deze geoogst kunnen worden. Het zit er wel aan te komen, namelijk. En verder de bedden langs om onkruid weg te trekken.
En voordat je het weet is er dan weer twee uur voorbij. Thuis de aardbeien in bakjes verdeeld om weg te geven en ons eigen portie gewassen. Toch nog maar even de uitgebloeide rozen weggeknipt en de neerhangende takken van deze klimroos vastgebonden. (Ik kan het echt niet laten als ik weet dat het gedaan moet worden en ik toch nog mijn ‘tuinkleren’ aan heb.)

Hierna had ik het echt gehad. Boven omkleden èn even op bed liggen.
Na drie kwartier rust sta en een heerlijke lunch van een biologisch bouillonnetje, een dubbele boterham met oude kaas, rucola, alfalfa èn radijsjes en – vooruit – een boterham met chocolade hagelslag zijn de ergste bibbers in mijn benen verdwenen.
De rest van de week doe ik rustig aan – tenminste, dat ga ik proberen.

Liefs, Esther

maandag 18 juni 2012

Recept aardbeienjam zonder suiker



Op de moestuin hebben we dit jaar flink wat aardbeien. Te veel om alles zo op te eten; op brood, in toetjes, in sapjes of zomaar tussendoor. Dus heb ik jam gemaakt, uiteraard zonder suiker.

Het resultaat bevalt ons goed en hierbij wil ik mijn recept met jullie delen.

Nodig:
1250 gram aardbeien (schoongemaakt en in stukjes)
0,25 liter diksap (ik koos voor de smaak ‘appel-rode vruchten’)
Citroensap (van een halve citroen of een flinke kneep uit een flesje citroensap)
6 blaadjes gelatine

Kook voldoende potjes en deksels uit in een pan kokend water, zet ze op hun kop op een droge theedoek om uit te lekken. (Je kan beter te veel dan te weinig potjes hebben klaar staan.)

Doe de aardbeien in een pan en breng deze aan de kook.
Zodra de aardbeien koken, voeg je de diksap en het citroensap toe. Dit mengsel laat je een half uur flink doorkoken. (Kijk uit voor overkoken.) Roer het vaak door.
Ongeveer vijf minuten voordat het half uur om is, week je de gelatine voor in een bak koud water. Gelatine moet namelijk vijf minuten weken.
Na deze vijf minuten knijp je ieder blaadje gelatine goed uit en dit voeg je toe aan het aardbeienmengsel. Per blaadje even roeren, voordat je het volgende blaadje toevoegt.
Dit geheel laat je nog twee minuten doorkoken.
Eventueel kan je de aardbeien stampen met een stamper, zodat de vruchtenstukjes wat kleiner worden.

Zet de schone potten op een houten plank (dit voorkomt knappen van de potten; de jam is tenslotte erg heet).
Vul de potten en draai meteen het deksel erop. Zet de potten op hun kop en laat de jam zo afkoelen.
Wanneer de jam lauwwarm is, kan je de potten weer rechtop zetten.
De volgende dag de etiketten er op en genieten maar.

Groetjes, Esther

maandag 11 juni 2012

Fibromyalgie en eetpatroon - geen suiker

Vier weken geleden schreef ik al dat ik geen vlees meer eet, omdat dit voor mij goed voelt nu ik fibromyalgie heb.
Er zijn nog meer veranderingen in mijn eetpatroon.


Zelfgemaakte vlierbloesemsiroop
Suiker, maar vooral kunstmatige zoetstoffen, probeer ik te vermijden.
Op internet is allerlei informatie te vinden waarom suiker eten slecht voor je zou zijn. Mijn reden om te minderen met suiker is dat ik zelf ervaar dat ik van suiker heel even energie krijg, maar daarna juiste een enorme dip. Die ik dan weer probeer weg te eten met suiker. Wat dus niet werkt.
Mijn bloedsuikerspiegel is al snel van slag en door het eten van suiker in allerlei verschillende producten is de balans helemaal weg.
Nu ik bijna geen (geraffineerde) suiker meer eet, voel ik mij een stuk beter, energieker en is mijn energiepeil meer in balans.
Er zijn genoeg recepten die al zonder suiker zijn of die ik kan aanpassen. In plaats van suiker gebruik ik dan honing, appelstroop of rietsuiker. Ja, rietsuiker mag dus wel. Waarom die suiker beter is? Door de afkomst, door de manier van verwerken. Maar hoe dit precies zit, weet ik – nog – niet. (Wanneer iemand mij hierin kan informeren, graag.)
Kunstmatige zoetstoffen als aspartaam vermijd ik helemaal. Hiermee houd je je lichaam voor de gek, omdat die denkt dat het suiker krijgt en dus insuline aanmaakt, terwijl er geen suiker is om te verwerken. Bovendien zijn deze zoetstoffen chemisch gemaakt, met – nog niet bewezen maar vaak genoemde – nadelige effecten.
Sinds kort is stevia in opkomst; een zoetstof gemaakt van een plant. Afgelopen weekend gebruikte ik het voor het eerst bij het maken van een yoghurttaart en het zoeten van zelfgeklopte slagroom. Gezien de hoge prijs van stevia zal ik meestal de andere genoemde suikervervangers gebruiken, maar bij sommige producten, zoals dit weekend, zal ik stevia gaan gebruiken.


Drie taarten zonder suiker, waaronder de genoemde yoghurttaart
Na wat uitzoeken, uitproberen en een enkele – soms flinke – dip (als er weer eens een recept niet lukt of wanneer de kinesioloog de met moeite en veel geld gekochte middelen afkeurt) kan ik zeggen dat het nu goed lukt om suikerarm te leven.

Wie weet zet ik binnenkort één van mijn favoriete recepten in mijn blog.
En er volgt nog een blog met andere aanpassingen in mijn eetgewoonten.

Groetjes, Esther

maandag 4 juni 2012

Wilde haren van Gerrie Smit

Al veel te lang heb ik niet gelezen. Ik was bezig met allerlei andere dingen, maar vooral met haken. (En natuurlijk al die andere tijdverslindende activiteiten.) Ik ben bezig een poncho te maken voor mijzelf en dat is toch meer werk dan ik dacht. Vooral omdat ik regelmatig een deel moet uithalen, zodat ik een avond voor niets gehaakt heb. (Wanneer ik een fout maak, blijk ik dat toch vooral te doen bij één van de eerste steken van zo’n avond. Grrrr.)

Maar goed, tijdens een midweekje weg gun ik mij de tijd om weer eens heerlijk een boek te pakken. Het is ‘Wilde haren’ van Gerrie Smit geworden. Een tijd geleden had ik al ‘Nieuwe handen’ van haar gelezen en dat vroeg naar meer van haar boeken.

Op zondag ben ik begonnen tijdens een middag aan het meer. Dat schoot nog niet echt op, omdat mijn aandacht toen vooral bij de kinderen was.
Echter, op maandagavond in ons vakantiehuisje had ik alle rust om heerlijk te lezen. En voor ik het wist was het al veel te laat, maar het boek wel uit.


Het boek bevat de verhaallijnen van twee vriendinnen, waarbij het ene hoofdstuk vanuit het ene standpunt is geschreven en het andere hoofdstuk vanuit de ander. Dit wordt goed aangegeven, waardoor er geen verwarring ontstaat. Beide vriendinnen hebben zo hun problemen, terwijl ze denken dat de ander het helemaal voor elkaar heeft in het leven.

In het begin van het boek zag ik wel wat punten, waarbij ik dacht: ‘Is dat wel handig volgens de aandachtspunten die ik heb geleerd tijdens mijn schrijfcursus?’ Het doet soms wat gekunsteld aan of er staat informatie waarvan ik denk: ‘Moet ik dat wel weten?’
Maar goed, al snel werd ik volledig gegrepen door het verhaal en heb ik het boek in één avond uitgelezen. Dergelijke aandachtspunten zijn mij toen ook niet meer opgevallen.
Wat mij betreft een aanrader wanneer je op zoek bent naar een boek dat makkelijk weg leest, maar toch meer inhoud heeft dan een gemiddeld doktersromannetje. Het vertelt over cocaïnegebruik in een dorp en de gevolgen hiervan, alsmede de gevolgen voor een vriendschap wanneer – door alle omstandigheden – vriendinnen er niet toe komen elkaar te vertellen wat ze bezighoudt. Terwijl ze beiden nog wel behoefte hebben aan die vriendschap.

De dag erna ben ik trouwens begonnen aan het volgende boek: ‘Als de morgen komt’ van Cindy Woodsmall. Deze keer pak ik het lezen rustiger aan; iedere dag een stukje.

Heerlijk zo’n midweek weg.

Groetjes, Esther

maandag 21 mei 2012

Eindelijk weer mooi weer!

De winterjassen hangen gewassen in de kast. Vorige week hebben we ze nog gedragen, maar het ziet er naar uit dat dat nu echt niet meer nodig is.
Het is wel even wennen om naar buiten te stappen zonder jas en ik merk dat mijn lijf er nog een beetje aan moet wennen. Door de benauwde warmte zetten mijn gewrichten op en worden mijn vingers stijf. Maar het feit dat ik om half tien ’s morgens al in mijn hemd op de moestuin aan het werk ben, vind ik heerlijk.

Vanmorgen ben ik vanuit school meteen doorgefietst naar de tuin. Ik was voor Hemelvaart al begonnen met onkruid verwijderen en ik hoopte dat vanmorgen voldoende zou zijn om de rest van de tuin te doen. Dit bleek ijdele hoop. Na anderhalf uur – met pauzes – gebukt staan, wilde mijn lijf echt niet meer. Dat wordt dus van de week nog een keer heen. Zolang het dit weer blijft, is dat geen straf. Al zal door deze groeizame temperaturen, in combinatie met regen en zon, het onkruid blijven groeien. Gelukkig groeien de overige gewassen ook en heb ik net al genoten van een broodje kaas met rucola en radijsjes van de tuin. Heerlijk in het zonnetje.
De thuis voorgezaaide pompoen- en courgetteplanten groeien ook goed, dus die gaan naar de moestuin komende week. De sperziebonen en de mais kunnen worden gezaaid. Dat worden dus nog heel wat uurtjes op de tuin deze week.

Morgen echter niet. Dan gaan de kinderen op schoolreisje en zijn daardoor later uit dan gewoonlijk. Samen met het mooie weer is dat voor mij de dag om weer eens een fietstocht te gaan maken. Dat wordt voor mij de eerste keer dit jaar en hopelijk gaan er nog veel tochtjes volgen.

Samen met bezoekjes aan de tandarts – zowel Rick als ik hebben een gaatje dat geboord moet worden –, de therapie van Bob, het doen van de boodschappen en de was en nog wat andere verplichtingen zal de week weer omvliegen.
Volgende lekker een midweekje weg met Freek en de kinderen. In het weekend de tassen inpakken en dan vijf dagen even helemaal niets. (Dus volgende week waarschijnlijk geen blog.)

Geniet van het mooie weer.
Liefs, Esther

maandag 14 mei 2012

Fibromyalgie en eetpatroon - geen vlees

Sinds ik fibromyalgie heb, is mijn eetpatroon langzaamaan veranderd. En nog steeds is dit in ontwikkeling, om het zo maar te noemen.

Het begon met het minderen en uiteindelijk stoppen met vlees eten.
Op drie verschillende manieren kwam ik het advies tegen om minder vlees te nuttigen wanneer je een aandoening als fibromyalgie hebt. Verteren van vlees is namelijk zwaar werk voor het lichaam. Op zich kan een lijf dit wel, maar een lichaam dat het ook al zwaar heeft door bijvoorbeeld fibromyalgie, kan je beter ontlasten. Nu was ik toch al geen vleeseter, dus ik vond het niet erg om een paar dagen in de week geen vlees te eten.
Wat begon met een paar dagen per week, mondde uit in helemaal geen vlees meer. Ik miste – en mis – het vlees niet; ik vind het zelfs verwennerij dat ik nu nootjes, blokjes kaas of één van de vele andere vervangers mag eten. Bij het uiteten gaan of bij anderen eten, is het soms wel lastig, maar niet echt een probleem.

De meeste dagen in de week eet de rest van het gezin gewoon vlees en heb ik iets vervangends op mijn bord. Soms is dit een kant-en-klare vleesvervanger, maar vaker combineer ik zelf iets.
Vlees kan je namelijk vervangen uit drie productgroepen: 1. Granen en noten; 2. Peulvruchten en 3. Eieren en kaas. Het wordt aangeraden om steeds uit twee groepen iets te nemen omdat je op die manier zo volwaardig mogelijk vervangt. Ik eet dan bijvoorbeeld zilvervliesrijst met kidneybonen bij mijn groenten, een gebakken ei bij de rijst of wat gemengde noten met blokjes kaas bij de aardappelen en groente.
De laatste weken komt het steeds vaker voor dat ik één keer in de week voor het hele gezin vegetarisch kook, bijvoorbeeld spaghetti met vegetarisch gehakt of andijviestampot met kaas.

Het voelt goed om geen vlees te eten. Ik weet niet of ik mij beter voel door alleen geen vlees te eten, omdat ik meer dingen aanpaste, maar ik denk dat het wel meehelpt. Bovendien is mijn lichaam inmiddels zo gewend om geen vlees meer te hoeven verteren, dat het protesteert wanneer ik wel een keer vlees eet. Dus ik blijf lekker geen vlees eten.

Een volgende keer schrijf ik over een andere verandering in mijn eetpatroon.

Groetjes, Esther

zondag 6 mei 2012

Druk in de tuin

De afgelopen weken zijn Freek en ik druk in de weer geweest in de tuin.
De schommel en de zandbak werden nauwelijks meer gebruikt. Of eigenlijk helemaal niet. En het gras is al jarenlang een doorn in ons oog. Het lukt niet om er een mooi grasmatje van te maken – en te houden. Tijd dus om de boel om te gooien.
Freek is voor het grove werk (bestrating, schutting plaatsen, verlichting aanleggen en afvoeren van grof vuil). Het leuke, lichte werk (ontwerpen, plantjes verplanten, stekken, zaaien en beitsen) is mijn afdeling.

Door een miscalculatie hadden we een aantal grote vierkante tegels van Chinees natuursteen over. Deze vormden de basis voor ons ontwerp. Het was tenslotte zonde om ze zo weg te doen en via Marktplaats leverde het ook bijna niets op. Bovendien zijn het heel mooie tegels.
Nu hebben we een groot gekanteld vierkant in het midden van de tuin, dus met een punt naar ons huis gericht. Het was wel even schrikken toen het net klaar was. Het was wel heel veel steen in vergelijking met hiervoor. Maar doordat het gras weg is, is er ook meer plaats gekomen voor borders, waar ik heerlijk mijn ei in kwijt kan met allerlei planten.

Van een tante kreeg ik een aantal jaren geleden allerlei stekjes en inmiddels zijn deze planten zo groot, dat ik zelf regelmatig moet uitdunnen. Genoeg plantjes dus om de nieuwe plantenvakken te vullen. Diverse geraniums, zonnehoed, longkruid, distel, herfstanemoon, een niet-echte korenbloem, vrouwenmantel en dan nog wat planten waar ik de naam niet van ken.
Ook heb ik nu meer ruimte voor kruidenplanten, om mee te koken, maar vooral om lekkere thee van te kunnen zetten. Munt, dropplant, salvia, citroenmelisse, tijm, rozemarijn, koriander.

We hebben aan één kant een nieuwe schutting, want de oude had de najaarsstormen niet overleeft. Inmiddels is deze grijs gebeitst en ook het tuinhuis heeft een nieuwe laag beits gekregen – dat was wel nodig na zeven jaar weer en wind.

En vandaag is Freek hard aan het werk geweest om van wilgentenen een tipi te maken voor de kinderen. Dan hebben ze nog steeds een plekje in de tuin, kunnen ze zich lekker terugtrekken en het zorgt meteen voor wat hoogte in de tuin. En ik heb een plek om mijn liefde voor clematissen bot te vieren.
Het idee voor de tent idee zag ik in een tijdschrift en via een vriendin kwamen we aan mooie takken van de knotwilg. Freek was vandaag niet altijd even blij met mijn idee, want het was niet echt makkelijk om een stevig bouwwerk te maken. Maar uiteindelijk mag het resultaat er zijn. En ik denk dat de kinderen morgenvroeg op zullen kijken.

Nog wat laatste puntjes op de i en dan is onze tuin klaar voor een mooie zomer.

Groetjes, Esther

dinsdag 17 april 2012

Tijd voor moestuin, opruimen en andere dingen

Sinds een artikel in de Happinez weet ik dat het tijdens afnemende maan – dus de periode tussen volle maan en nieuwe maan – een goede tijd is om op te ruimen, om dingen af te ronden en om gewassen te zaaien die onder de grond groeien (zoals bietjes en worteltjes).

Aangezien opruimen en schoonmaken niet echt mijn hobby’s zijn, maar ik er tegelijkertijd wel van geniet als het huis schoon en opgeruimd is, en ik eens per maand een goede frequentie voor de slaapkamers vind, ben ik het maar gaan proberen. Dus in de twee weken na volle maan wil ik de slaapkamers opruimen en afstoffen. Deze frequentie is net voldoende om het bij te houden.
Nu staat het in mijn agenda en het lukt mij best goed om me hieraan te houden.
En ik weet niet of het door die maan komt, maar het lijkt wel of deze klus mij nu makkelijker valt dan anders. Vaak doe ik het op één dag, soms twee dagen. Kamer voor kamer ga ik door en op die dag hoef ik niets anders van mezelf. En voor ik het weet, heb ik de klus geklaard.
Vorige week was de klus iets omvangrijker dan anders. Ik heb namelijk meteen de kledingkasten van de kinderen gesorteerd: Wat past nog? Wat niet? En de voorraad kleding op de groei (het voordeel van gedragen kinderkleding van anderen krijgen) doorgenomen en hiermee de kasten weer aangevuld. Nu staan er dus twee vuilniszakken klaar. Eén met meisjeskleding en één met jongenskleding. Kan ik op mijn beurt weer twee vriendinnen blij maken . . .

Vorige week was mijn week goedgevuld en had ik dus geen tijd voor de moestuin. Dit heb ik gisterochtend goed gemaakt. In anderhalf uur tijd de hele tuin geschoffeld – tenminste daar waar nog niets gezaaid is – en prei, radijs en wortels gezaaid. En dan had ik zelfs nog tijd om een deel met veel onkruid de wieden. Op de lange strook bij het hek naar onze buurman staat namelijk veel gras en allerlei andere gewassen die ik niet wil – onkruid dus. We hebben dit jaar een nieuwe tuinbuurman en hij lijkt zijn tuin goed bij te houden. Wanneer ik dit nu ook doe, hoop ik dat we er samen voor kunnen zorgen dat het onkruid te behappen blijft. Vorig jaar was er geen beginnen aan op die strook, omdat het gras gewoon onder het hekje doorkroop. Maar nieuw seizoen, nieuwe buurman, nieuwe kansen.

Maandag verder nog bij mijn moeder geweest, die vrijdag aan haar enkel geopereerd is. Gekletst, samen broodje gegeten en een rondje om met de rolstoel. Morgen ook de hele dag naar haar toe, ’s middags met de kinderen en waarschijnlijk ook daar blijven eten. Hoeft mijn vader een keer geen eten te koken.
En dan donderdag en vrijdag rustig aan doen. Nou ja, rustig aan:
De laatste kleding uitzoeken van Ayla, zodat dat per maat in een doos naar zolder kan.
En hopelijk toekomen om ook mijn zomerkleding weer in de kast te leggen. Het mooie weer moet tenslotte toch weer gaan komen binnenkort.
Verder wil ik brood bakken, zodat de vriezer gevuld blijft.
Maar verder toch echt niets. Lekker een middagdutje doen, op tijd naar bed, een wandelingetje, wat lezen. Die dagen zullen ook wel weer zo om zijn. En dan hoop ik dat ik na die dagen wat minder moe ben dan nu.

Groetjes, Esther

dinsdag 10 april 2012

Jaarkaart Artis

Sinds vorig jaar zomer nam ik mij voor om met de kinderen een jaarkaart voor Artis te nemen. We hadden toen enorm genoten van de dierentuin (dankzij vrijkaarten van een supermarktactie). Bovendien is het voor ons redelijk dicht bij; iets meer dan een half uur met de auto.
      Tot gisteren bleef het echter bij een voornemen.

Nu dus niet meer.
      Freek heeft deze hele week – sinds gisterochtend – storingsdienst en zou dus mogelijk niet veel thuis zijn, de kinderen waren onrustig door de anders-dan-anders-dagen rondom Pasen en het weer was niet bijster goed, maar de hele dag binnen zitten met de kinderen, zag ik ook niet zitten.
      Na het ontbijt heb ik brood, fruit en drinken ingepakt en zijn we met de auto naar Amsterdam gereden.

Bob was vorige week maandag nog met school in Artis geweest en heeft toen heel veel geleerd, onder andere hoe je een vlinder op je hand kan krijgen. Hij wilde dus het liefst meteen naar het Vlinderpaviljoen en daar aangekomen, had hij al snel een vrijwillige vlinder gevonden. Op een gegeven moment had hij zelfs twee vlinders op zijn hand.


(Na het fotomoment vlogen ze helaas beiden weg en daarna wilde het niet meer zo goed lukken.)

Het weer dwong ons om vooral in de binnenruimtes te kijken. Naast het Vlinderpaviljoen zijn we in het vernieuwde Vogel- en Apenhuis geweest en in het Insectuarium. Lekker kriebeldiertjes kijken; reuzensprinkhanen, kakkerlakken, vogelspinnen en zo.


      Vanwege Pasen was er de mogelijkheid voor kinderen om een kuikentje vast te houden, maar ook andere kleine huisdieren als konijnen, cavia’s en wandelende takken. Bob, Rick en Ayla hebben ieder een kuikentje op hun schoot gehad. Bob daarnaast nog een cavia en een mevrouw wilde Rick een wandelende tak geven. De tak bleef echter niet stilzitten en Rick vond het maar niets. (Hij wil liever een vogelspin als huisdier. Echt niet dat zo’n dier hier in huis komt.)


      Ter afsluiting de film ‘Het betoverende rif’ gezien en toen weer naar huis.

En volgende maand. . .
      Dan gaan we gewoon nog een keer.

Groetjes, Esther

zondag 1 april 2012

Vleugels van de dageraad


Laatst weer een boek gelezen dat ik graag met jullie wil delen. Dit keer een boek dat ik echt niet weg kon leggen en dat er voor gezorgd heeft dat ik twee avonden echt veel te laat naar bed ging. Je bent dus gewaarschuwd.

Het is het boek ‘Vleugels van de dageraad’, geschreven door Cindy Woodsmall.
      Het boek gaat over een Amish-meisje dat kritisch kijkt naar de gemeenschap waarin ze opgroeit. Hanna staat voor de – gebruikelijke – keuze om zich te laten dopen en zich op te laten nemen in de streng gelovige gemeenschap. Dit verwacht ook iedereen van haar.
      Ze heeft echter ook een vriendschap met een jongen van buiten af, dat uitgroeit tot de hoop op een gezamenlijke toekomst.
      Juist op het moment dat ze denkt te weten waarvoor ze gaat kiezen, wordt ze verkracht. Iets wat in de Amish-gemeenschap ‘het onnoembare’ wordt genoemd. Haar ouders weten het, maar verzwijgen het voor iedereen en ook van Hanna wordt verwacht dat ze er niet meer over praat. Het zou immers haar kans op geluk, haar kans op überhaupt een toekomst in de weg staan. Sindsdien wordt er niet meer over gesproken.
      Hanna heeft uiteraard wel last van het gebeurde, wat tot allerlei misverstanden leidt in de gemeenschap, maar ook met de jongen van buitenaf.

Het boek nam mij mee in de gebruiken van de Amish. Er wordt geen oordeel over deze gemeenschap uitgesproken. Het is een manier van leven, waar veel mensen zich prettig bij voelen. Een enkeling, zoals Hanna, is echter kritisch. Door die kritische houding, de gebeurtenissen en de beschrijvingen is het voor mij een boek om – het liefst -  in één keer uit te lezen.

Veel leesplezier.
Esther

maandag 26 maart 2012

De rol van kinesiologie bij Bob

Vorige week schreef ik al hoe het een maand na de steen met Bob gaat. Ik heb toen heel kort de rol van kinesiologie aangestipt. Daar wil ik dit keer uitgebreider op ingaan.

Kinesiologie blijft voor mij hocus pocus, dus uitleggen wat er precies gedaan is om welke reden en op welke manier dat zal mij niet lukken. Wel wil ik mijn verhaal vertellen over hoe ik het ervaren heb en de theorieën die de kinesioloog verteld heeft, waar ik wat mee kan. Bedenk wel dat het mijn ervaring is, geschreven vanuit mijn denkwijze, dus het kan zijn dat ik aspecten ben vergeten of anders omschrijf dan ze in werkelijkheid zijn gegaan of bedoeld.

Afgelopen woensdag ben ik voor de derde keer met Bob naar de kinesioloog geweest in verband met zijn hersenschudding. Na drie keer is zijn lichaam dusdanig hersteld dat we niet meer terug hoeven te komen, tenzij ik merk dat het toch nodig is. Ook mogen we aan het eind van deze week zijn medicijnen afbouwen. Hier is Bob vooral blij mee, want hij begon al aardig te zuchten en te steunen als hij weer zijn pilletjes moest pakken.
      Bob had en heeft diverse homeopathische geneesmiddelen. Op sommige momenten moest hij vier verschillende innemen en daarbij nog een stukje drop, omdat hij eentje echt vies vindt. Alle pilletjes moet je in je mond op sabbelen, dus daar ben je wel een paar minuten mee zoet.
      De medicijnen helpen het lichaam – met name het hoofd en de zenuwen – herstellen.

Tijdens een kinesiologiesessie test de kinesioloog (Victor) de energiebanen in het lichaam. Hiermee spoort hij blokkades op, die hij vervolgens probeert te herstellen. Dit kan met behulp van accupunctuur gaan; niet met naalden, maar met een speciale laserpen. Ook doet Victor veel met zijn handen. Hij legt zijn handen om Bob zijn hoofd en doet dan “iets” – hocus pocus dus. De homeopathische middelen werken ondersteunend.
      Door te testen komt hij er bijvoorbeeld ook achter waar problemen door komen. Zo wist Victor de eerste keer te vertellen dat de steen het neurologische systeem van Bob uit balans had gebracht, via zijn nek en wervelkolom naar beide knieën en tot zijn rechtervoet. Dit klopte met de klachten die Bob had, namelijk geen goed gevoel – tastzin – in zijn rechtervoet.
      De laatste keer vertelde Victor dat het neurologisch gezien nu goed is, dat de energiebanen weer hersteld zijn en dat het goed gaat met Bob. Ook dit was voor ons herkenbaar. In de lift naar de praktijk zeiden Bob en ik nog tegen elkaar: ‘Wat doen we hier eigenlijk?’ Zo goed ging het.

Tussen de eerste en tweede sessie in, ging Bob in zijn broek plassen. Hij voelde gewoon te laat dat hij moest plassen. Dit is één keer overdag gebeurd en drie keer ’s nachts. Hij werd dan wel wakker, maar kon dan net niet meer goed de wc halen. Uit eigen beweging ben ik Bob een homeopathisch middel gaan geven, dat Rick ook gebruikt. (Rick heeft regelmatig kleine ongelukjes van slechts een paar druppels ’s nachts. Zeker in spannende periodes of vlak voor of na een drukke dag. Het homeopathische middel helpt zijn lichaam om op tijd wakker te worden.) Toen Victor hoorde dat dit bij Bob ook hielp – en Bob meteen een terugval had op het moment dat hij het niet slikte – vertelde hij dat dit middel alleen helpt als het “bed plassen” wordt veroorzaakt door angsten. Het advies was om het nog een maand te blijven gebruiken, zodat zijn lichaam zich echt goed kan herstellen.
      Victor testte dat Bob een minder goed gevoel over zijn blaas had. In de laatste sessie was dit alleen nog via de linker meridiaan en dat heeft hij die keer kunnen herstellen. Nu dus nog even ondersteuning via een pilletje en vanaf half april gaan we ook dit afbouwen.      

Behalve een slecht gevoel over zijn blaas, had Bob überhaupt een slecht contact met zijn gevoel. Zoals ik vorige keer al schreef, is Bob een echte piekeraar en mediteren helpt hem om zijn hoofd rustig te krijgen. Na de steen zat Bob weer helemaal in zijn hoofd, hij was met van alles en nog wat bezig, behalve met het hier en nu. Ook zijn gevoelens waren naar de achtergrond verdwenen.
      We kregen de opdracht mee om aan zijn gevoel te gaan werken. Hiervoor kreeg ik The Behavioral Barometer mee; in het Nederlands vertaald ‘De Gedrags Barometer’. Hierop staan heel veel verschillende gevoelens en per situatie kan ik aan Bob vragen: ‘Voel je je goed of niet goed?’ Afhankelijk van zijn antwoord ga ik het specificeren, dus bijvoorbeeld: ‘Voel je je boos of verdrietig?’ Op deze manier leert hij de verschillende gevoelens te herkennen, maar ook te erkennen. Door meedenken van een vriendin heb ik gelukkig nu een Nederlandse versie van de barometer en af en toe pak ik ‘m erbij. Het kan misschien vaker, maar de dagen vliegen voorbij en voordat ik het weet ben ik het vergeten. Bovendien geniet Bob nu van het heerlijke weer en is hij bijna de hele dag buiten, dus niet thuis. Nu kijk ik wel af en toe naar de barometer om te kijken welke gevoelens je allemaal kan onderscheiden, zodat ik bij bepaalde situaties kan inschatten naar welke gevoelens ik kan vragen.

De laatste keer besprak ik met Victor dat de kinderarts Bob heeft doorverwezen naar een kinderpsycholoog. Dit leek hem, gezien de angsten van Bob, een goed idee. Toen ik hem echter vertelde dat ik ook de tip had gekregen om naar een integratieve kindertherapeut te gaan, vond hij dit een nog beter idee. Een kinderpsycholoog is meer gericht op oude trauma’s, die er volgens Victor niet zijn. Een andere meedenkende omstander zei ook dat, ervan uitgaande dat er wel trauma’s zijn, je deze aandacht geeft wanneer je ze bij de kinderpsycholoog bespreekt. Bob is al een piekeraar die veel in het verleden zit met zijn hoofd, dus wie weet wordt dat dan nog versterkt.
      Een integratief kindertherapeut zou meer praktisch gericht zijn. Op internet las ik dat bijvoorbeeld wel wordt gekeken waarom je nu verdrietig bent. Dit kan komen door iets uit het verleden. Maar dat vooral belangrijk is dat het kind zijn manier vind om ermee om te gaan. Hoe kan hij sterk in het leven staan, zoals hij zelf is.
      Omdat ik geen idee heb hoe lang het gaat duren voordat Bob bij de kinderpsycholoog terecht kan én omdat integratieve kindertherapie ons steeds meer aan ging staan, hebben we nu een afspraak staan voor een intake bij een therapeut. En dan kijken of dat wat is.

Dit is een lange blog geworden. Maar ik had de ruimte nodig om duidelijk te maken wat de kinesioloog voor Bob betekent heeft. Hopelijk is mijn verhaal helder genoeg om te begrijpen wat Victor heeft gedaan en tegelijk te beseffen waarom ik spreek over ‘hocus pocus’.
      Wil je meer over Victor weten, kijk op www.azuleen.nl.

Volgende week weer een korte blog en over een tijdje een update over Bob.

Groetjes, Esther