maandag 22 december 2014

Liefde

Dit is de derde blog die ik schreef op die avond dat ik een orakelkaart trok (link), maar eigenlijk andere plannen had.

Tijdens nieuwe en volle maan wil ik een kaart trekken. Vooral om op die manier de kaarten beter te leren kennen, maar ik merk ook dat ze mij tot inzichten leiden.
Soms heb ik echt een vraag, soms is mijn vraag alleen: welke kaart past de komende tijd bij mij? (Zo ook deze keer trouwens.)

Ik schud de kaarten en maak een waaier van de kaarten. Tot nu toe is mijn ervaring dat er altijd wel een kaart is die mijn aandacht trekt. Ik kijk dan nog eens goed en als de kaart blijft trekken pak ik ‘m.



Deze keer trok ik de kaart met de subtitel ‘liefde’. Een mooie kaart die mij meteen deed denken aan: liefde (hoe verrassend!). Liefde voor anderen, liefde van anderen, maar ook liefde voor mezelf.
Het begeleidende boekje schreef hierover:
‘Liefde is de drijvende kracht, die ons doet voortgaan in het leven, ons inspireert, en de motivatie voor ons handelen.’





Dat gun ik iedereen, om dat te mogen ervaren. Want dat wat je liefde doet, kost nauwelijks of zelfs geen energie. Het levert juist energie op!
Liefde is inderdaad de drijvende kracht, de grote inspiratiebron.
Omarm de kansen die het leven je biedt, vecht niet tegen het leven. Geniet!
Voel de liefde in alles en geef haar door.

Een mooi inzicht op een mooie avond, die mij vroeg om gedeeld te worden.
En wanneer kan ik dat beter doen dan zo vlak voor Kerst.

Liefs, Esther 

(Ik gebruik de kaarten van het Elfenorakel van Tuatha Na Side.)

donderdag 18 december 2014

Bob 13 jaar!

Vandaag is het 13 jaar geleden dat Bob geboren werd.
Een mooie gelegenheid om een paar leuke foto's te delen.
V.l.n.r. boven: 12de verjaardag, spelen als oud opaatje in het bos (mei 2014).
beneden: duiken met Papa (juli 2014), nog een berichtje lezen voordat hij naar schoolgaat (18/12/14)


Even relaxen (september 2014)

Onze knappe man
(gemaakt tijdens een fotoshoot - juni 2014)

Bob, blijf nog maar even zo verder groeien. Je wordt steeds mooier - en niet alleen qua uiterlijk.

Liefs, Esther

maandag 15 december 2014

Ruim een maand na de dip

Anderhalve maand geleden plaatste ik een blog die niet zo vrolijk gestemd was. Ik zat er toen ook echt even door heen en veel klachten, die ik maar benoem als fibromyalgie-klachten, waren heftig aanwezig.

Fibromyalgie leg ik vaak kortweg uit als ‘weke-delen-reuma’ en ‘chronisch pijnsyndroom’. Twee termen die gezamenlijk redelijk de lading dekken. Er komt echter ook zeker een portie vermoeidheid, slaapproblemen en neerslachtigheid bij kijken, samen met buikklachten en andere griepachtige klachten.

Fibromyalgie is onderhevig aan weersveranderingen en stress en spanningen. Een gelijktijdige samenloop van die omstandigheden is absoluut niet handig, merkte ik. Want wat speelde er?
-          Flink herfstig weer (dus: nat, vochtig, koud, wind).
-          Mijn man die door zijn weer gedurende meerdere weken bijna alleen in de weekenden thuis was.
-          Spanningen op zijn werk en inmiddels weten we dat zijn contract niet verlengd gaat worden.

En toen zei mijn lijf: ‘Ho! Stop! Ik doe het niet meer!’ 


Inmiddels gaat het een heel stuk beter. Maar hoe kijk ik nu terug op de afgelopen periode?

Ik zie het als dat mijn lijf een adempauze afdwong, waardoor ik stil kon staan bij dat wat er speelde en hierin ook mijn positie kon bepalen.
Nu kan hier rustig naar kijken (naar alles wat er speelt) en zien dat we gerichte acties ondernemen. Onze intentie is goed, onze inzet is goed.
Het komt goed.

En ik? Ik voel me goed.
Ja, natuurlijk zijn er nog genoeg dingen die ik zou willen, of die ik zou willen kunnen.

Dus wat willen we nog meer? Nou . . . een baan voor manlief zou best fijn zijn . . .

Liefs, Esther 

maandag 8 december 2014

Overdaad schaadt

Laatst schreef ik over de verleidingen van koek, chips en vooral chocola en dat die bij mij vooral opspelen als ik pijn heb.

Vlak na het plaatsen van deze tekst dacht ik terug aan een ingeving die ik eerder had, maar juist nu – door deze blog – meer bewust werd.
Eigenlijk gaat het om twee ingevingen:

1. Tussendoortjes eten we vaak uit verveling (ik spreek over we, want ik vermoed dat dit voor velen geldt).
Als ik maar gewoon lekker bezig ben en helemaal op ga in die bezigheid dan taal ik niet naar een snackmoment. Pas als ik stop – soms ver na mijn gebruikelijke lunchtijd – voel ik de trek.Juist op momenten dat ik even niets doe – al is het maar even – denk ik aan al het beschikbare lekkers. En dat leidt meteen tot de tweede ingeving.




2. Onze valkuil is dat we omringd worden door verleidingen.
Er is hier zoveel aanbod en diversiteit aan eten; de winkels puilen uit. Zelfs in de natuurwinkels is er een gangpad vol me lekkers, dat we niet (echt) nodig hebben qua voedingswaarde. Ook in huis is er voldoende te vinden. Dan vraagt het echt om beheersing om deze verleidingen te weerstaan.


En zo moest ik denken aan de logeerpartijtjes bij mijn oma. Bij de thee kreeg ik (en de rest van de aanwezige volwassenen ook) één koekje of twee blokjes chocola (je weet wel, die van Verkade). En als we ’s avonds een spelletje speelden en daar een borrel of frisje bij dronken dan kreeg ieder één minibakje met studentenhaver (ik denk dat het hooguit 40 gram geweest kan zijn).

Nu kan ik me dit al bijna niet meer voorstellen. Als we al studentenhaver eten, gaat het met handjes tegelijk. Vaker echter is het een bakje (of twee) chips. Koekjes gaan vaak per twee en zo’n klein stukje chocola: wie neemt dat nog?

Groetjes, Esther

maandag 1 december 2014

Volg het gevoel!

Op een avond had ik mij voorgenomen om een haakproject af te ronden, gewoon omdat het tijd werd dat het afkwam en omdat het leuk is om iets dat bijna af is helemaal af te maken. De details toe te voegen en zo het totaalplaatje compleet te maken.

Die dag was het nieuwe maan en – toen ik later dan meestal beneden kwam van het naar-bed-breng-ritueel – heb ik eerst mijn orakelkaarten en maandagboek gepakt. Om meer te ontdekken over en hoe ik reageer op de maancyclus heb ik mij voorgenomen om een jaar lang met volle én nieuwe maan (en eventueel ook tussendoor) op te schrijven hoe ik mij voel en hoe ik functioneer. Ook wil ik die momenten gebruiken om een orakelkaart te trekken, om die zo beter te leren kennen.

Al doende en schrijvende verdween mijn zin tot haken en in elkaar zetten totaal.
Ik werd loom, lekker loom.
Voorheen had ik mezelf gedwongen om toch aan de slag te gaan en mijn plannen uit te voeren. Maar nu volg ik mijn gevoel.

Ik kruip lekker in mijn luie stoel met een mok thee binnen handbereik. De kaarsen aan, de radio en tv blijven uit. Ik hoor alleen het gebrom van een lamp en het gerommel van de gerbils.


Wel pak ik er een schrijfblok bij. Daar heb ik namelijk wel zin in: schrijven. Ik heb inspiratie voor wel drie blogs. Kijken of ik die op papier kan zetten.

Nog steeds lekker loom in mijn luie stoel. De kaarsjes aan.

(Zo, één blog is klaar.)

Groetjes, Esther


zondag 16 november 2014

Volop bezig met Elisabeths Appelier

De afgelopen weken ben ik veel bezig geweest met mijn webwinkel en van alles wat daarbij komt.
Nu was ik dit sowieso al van plan; ik vond het echt tijd om nieuwe dingen op dit vlak te gaan ondernemen. En toen ik werd gevraagd om met Elisabeths Appelier op een Ladies’ Night Out te gaan staan – een geweldige kans! – was dit voor mij reden om er echt voor te gaan.


De website is weer helemaal bijgewerkt. Nieuwe productgroepen zijn aangemaakt met de bijbehorende links en de foto’s aangepast. Nieuwe producten zijn toegevoegd.
Daarnaast ben ik volop aan het haken voor een opdracht. Laat haken nu míjn ontspanning zijn, dus daar maak ik graag tijd voor.
Bob en Rick hebben ieder een verzoekje ingediend voor een persoonlijk haakwerkje, daar hoop ik deze week mee te kunnen starten. In mijn hoofd ben ik daar echter al een tijdje mee bezig.
En naar de Ladies’ Night wil ik door mij uitgewerkte patronen en zelfmaakpakketjes meenemen. Deze plannen had ik al voor de website, maar ik vind het wel zo leuk om die avond ook dit aan te kunnen bieden. Bovendien kunnen de dames dan bij mij op advies vragen en op weg geholpen worden.
Ik ben heel benieuwd hoe die avond gaat verlopen en hoeveel bezoekers er komen, maar ik heb er echt zin in!
Dus ook het uitwerken van patronen vraagt de nodige tijd.
Tot slot ben ik de laatste weken veel actiever op Facebook, wat in ieder geval resulteert in meer likes en meer reacties.

Al met al een mooie afwisseling van haken, uitwerken en nieuwe ideeën ontwikkelen.
En al doende komen er steeds meer ideeën!

Liefs, Esther

PS. De Ladies' Night Out is trouwens op dinsdag 25 november a.s. in Heemskerk

maandag 10 november 2014

Natuurgerichte spiritualiteit en hekserij

Twee weken geleden schreef ik over mijn natuurgerichte spiritualiteit. Mogelijk dat bij sommigen – bij hen die bekend zijn met de begrippen – de vraag op kwam of ik mij dan bezighoud met hekserij. 

Het antwoord op die vraag is afhankelijk van wat je onder hekserij verstaat.
Denk je aan iemand die samen met anderen in een cirkel danst en in trance raakt: nee, dat ben ik niet. (Hoewel ik niet uitsluit dat ik ooit in een cirkel zal dansen met anderen, maar in trance raken, dat trekt me niet.)
Denk je aan iemand die kruiden verzamelt om in te zetten bij kwaaltjes: ja, dat ben ik wel.
Denk je aan iemand die ’s nachts – vooral met volle maan – naakt of in een gewaad rituelen uitvoert: nee, dat past ook niet bij mij. (’s Nachts slaap ik liever.)
Denk je aan iemand die overdag wel eens de tijd neemt om een situatie/sfeer te scheppen waar ze zich even kan afsluiten en heel gericht bezig is met energie: ja, dat past wel bij mij.

Hekserij past bij mij als dit betekent dat ik bewust leef, dat ik de energie om ons heen gebruik om me goed te voelen, dat ik de signalen van mijn lijf ook echt als signalen zie en hier naar luister, dat ik goed voor de natuur, mijn naasten en mezelf wil zorgen.

Wat betekent dit voor mij in de praktijk?
Ik volg graag de maancyclus bij activiteiten in de moestuin, maar merk ook dat dit doorspeelt bij het huishouden en/of het maken en afronden van plannen.
Ik leef bewust met de seizoenen. Ik zoek de natuur op om de seizoenen te ervaren en volg de natuur in mijn gedrag door meer actie in lente en zomer en meer rust in herfst en winter.
Tijdens wandelingen kijk ik of ik kruiden herken of let ik op kenmerken van planten die ik later thuis op kan zoeken. Geregeld werk ik een kruid uit door zelf een document te maken met daarin de gevonden informatie. Zo maak ik mijn eigen naslagwerk én leer ik meer kruiden kennen. (Dit kost echter meer tijd dan me lief is; er zijn dan ook heel veel kruiden en andere bruikbare planten.)
Ik zet regelmatig thee van verzamelde kruiden bij klachten waarvan ik heb onderzocht wat er bij past, zoals menstruatiepijn, keelpijn en (spannings-)buikpijn.
Ook zoek ik informatie op (en maak daar documenten van) over de jaar- en maanfeesten. Hierdoor maak ik mijn eigen naslagwerk, waarin ik terugvind wat bij die tijd past.

Ik ben er niet alleen solo mee bezig, hoewel bij de praktische, uitvoerende activiteiten tot nu toe wel, maar heb door deze interesse, deze levenswijze ook leuke contacten via de sociale media. Er zijn heel wat facebookgroepen en fora. Eén daarvan heeft tot een online uitwisselingsgroep geleid. Deze groep bestaat niet meer, maar heeft wel vriendschappen opgeleverd.
Van het één komt het ander en daardoor ben ik nu begeleider van een groep – vooral – vrouwen, die een online cursus hekserij volgen. Het contact met deze leden laat ook mij nadenken over alle informatie, kennis en ervaringen. Ik wil dat zij niets zomaar voor waar aannemen en wil dat zelf ook niet.

Wat is voor mij nu het meest waardevol van dit alles?
Dat ik mij goed voel, is de belangrijkste. Daarnaast is de vriendschap met E. zeker een aanwinst. We kennen elkaar nog geen twee jaar, maar wat voelt het vertrouwt (en dat terwijl zij 14 jaar jonger is dan ik). Ik hoop dat onze vriendschap nog heel veel jaren mag duren.

Roept deze blog vragen op, stel ze gerust. Ik zal proberen ze zo open mogelijk te beantwoorden.

Liefs, Esther

zaterdag 1 november 2014

Soms zit het mee en soms zit het tegen

Wat is het lang geleden dat ik er zo doorheen zat!
Het voelt zo raar. Vorige week kon ik de hele wereld aan. Zo voelde het. Ik volgde mijn gevoel, ik anticipeerde op dat wat speelde, ik schreef drie blogs op één avond (die ik trouwens de komende tijd nog met jullie wil delen), was lekker bezig met allerlei dingen rond mijn webwinkeltje. En ja, ik was wel wat moe, maar kon er mee omgaan.
En nu, deze week, lijkt dat een eeuwigheid terug, een andere wereld. Ik ben emotioneel, heb geen energie, zie meer problemen dan oplossingen en kan slecht inspelen op veranderingen.

En juist doordat ik het contrast zo zie, valt het waarschijnlijk nog zwaarder.
Freek wil er voor me zijn, er zijn vriendinnen die willen helpen. Maar ik weet niet hóe ze kunnen helpen. Wat kunnen ze doen, behalve mij aanhoren en hun steun laten blijken?
Het is fijn om hun betrokkenheid te voelen en tegelijk maakt me dat ook weer aan het huilen en versterkt dat mijn labiele gevoel.

Helpt het als iemand de badkamer een schoonmaakbeurt geeft (en dan met name die rottige radiator)? Helpt het als de kinderen zelf hun kamer gaan afstoffen en ik “alleen nog” een manier moet bedenken dat ze dit ook daadwerkelijk gaan doen? Helpt het als Freek minder vaak van huis is?
Of is dat allemaal wel fijn, maar moet ik het gevoel van nu vooral omarmen, beleven, het er laten zijn, het accepteren? En gaat het dan “vanzelf” weer weg?



Ik weet het even niet!
(Maar dat komt wel weer, vast wel.)

Liefs, Esther

maandag 27 oktober 2014

Natuurgerichte spiritualiteit

De titel bestaat uit slecht twee woorden, maar is toch een mond vol. Maar wat is natuurgerichte spiritualiteit eigenlijk?
Het is in ieder geval iets dat bij mij past. Iets waar ik me goed bij voel. En ik ga proberen uit te leggen wat dat ‘iets’ is. 

Natuurgericht, gericht op de natuur
Dat ben ik zeker en dit wordt steeds meer. Niet zomaar wandelen, maar echt kijken én zien. En luisteren én horen, desnoods ook ruiken en voelen. Dus de natuur ervaren. Dit kan uiteraard in het bos, in de duinen en op het strand, maar net zo goed bij het gemeenteplantsoen. De natuur is overal om ons heen.
Ik ben me bewust van de seizoenen en de veranderingen die dit met zich meebrengt.

Spiritualiteit
Dit is een lastiger woord, vooral door de zweverigheid die er omheen hangt. En dat terwijl het volgens het Wolters’ woordenboek Nederlands ‘1. Onstoffelijkheid’ of ‘2. Wijze waarom men zijn geloof beleeft’ betekent. Onstoffelijkheid duidt dan weer op ‘niet uit stof bestaande’ met een verwijzing naar de ziel. Dit zou je nog als zweverig kunnen opvatten. Maar de tweede betekenis is heel breed en voor veel mensen van toepassing. Veel mensen geloven en de wijze waarop ze dit beleven, kun je dus spiritualiteit noemen.

Wat is natuurgerichte spiritualiteit voor mij?
Als ik bovenstaande samenvoeg kom ik tot ‘de wijze waarop ik mijn natuurgerichte geloof beleef’. Ja, dat klopt wel.


Ik geloof dat alles energie is. Ik geloof dat je die energie kan voelen, dat die energie van invloed is op de omgeving (zoals edelstenen en kruiden) en dat je ook zelf energie kan sturen (denk aan het branden van een kaarsje voor iemand die wel wat kracht of hulp kan gebruiken).

Ook in de natuur is dus overal energie en die energie verandert met de seizoenen. Door mee te gaan met deze energie, door mij bewust te zijn van de seizoensveranderingen, merk ik dat het leven makkelijker is. Ik zie de winterperiode bijvoorbeeld niet meer als een opgave, als een strijd om door te komen, maar als een periode waar ik tot rust kan komen en op kan laden voor de actieve tijd die in de lente weer begint. Het is een tijd om naar binnen te gaan. Letterlijk en figuurlijk.

Verder vind ik het fijn om de maancyclus enigszins te volgen. Met afnemende maan is het tijd om op te ruimen, schoon te maken, te snoeien en projecten af te ronden. Tijdens wassende maan is het meer tijd voor groeiende zaken (net als de maan), zoals plannen uitvoeren, dingen creëren, gewassen zaaien of verplanten die bovengronds groeien.

Ik zie mijn ‘natuurgerichte spiritualiteit’ als een verrijking van mijn leven. Het maakt mij bewuster van he leven om mij heen, maar ook dankbaarder. Ik heb meer oog voor de (kleine) mooie momenten en kan tegelijk het goede zien in de mindere aspecten. Niet altijd – ik ben nog steeds een mens – maar wel steeds vaker.

Natuurgerichte spiritualiteit is iets dat in mijn hele leven doordringt. Het begon met een enkel boek. Inmiddels is het een levenswijze geworden dat – onbewust en bewust – in alle aspecten van het leven meespeelt.

Ik verwacht dat dit onderwerp in meer blogs terug zal komen. Al is het maar omdat ik het te veelomvattend vind om het in één keer uit te leggen.

Liefs, Esther

maandag 20 oktober 2014

Opnieuw de grenzen ontdekken

Een gekneusde voet kan een ingezette lijn danig doorbreken. Dat merkte ik de afgelopen twee weken aan den lijve.

Ruim een maand geleden schreef ik dat ik moeite had mijn grenzen te bewaken. Het schrijven van deze blog (link!) zorgde voor een bewustwordingsproces, waarna het mij wèl lukte om mezelf twee tot drie keer per week een middagdutje te gunnen.

En door de rust en energie, die mij dit gaf, zag ik ook weer ruimte om het wandelen en de yoga op te pakken. Twee bewegingsvormen die goed zijn voor zowel mijn lichaam als mijn geest.
Ik fiets sinds dit schooljaar zeker achttien kilometer per dag en ook dat is gezond, maar wel een eenzijdige manier van bewegen. Wandelen en yoga zijn fijne aanvullingen. En juist omdat ik nu iedere dag fiets, geef ik mezelf de vrijheid om niet elke dag te hoeven wandelen. Dat wordt gewoon te veel.
Het verbaasde mij hoe snel ik de draad weer oppakte. Heerlijk!



Twee weken geleden kwam er echter roet in het eten. In kneusde mijn voet. Wandelen zat er even niet in en ook de meeste yoga-oefeningen waren niet fijn om te doen. Bovendien zorgde de pijn ervoor dat ik even helemaal geen puf had voor dit soort dingen. En door de pijn nam mijn behoefte aan koek, chips en chocola toe. Wat baalde ik als ik me een dag hieraan toe gegeven had. Dan ging het een dag goed, maar daarna kon ik toch de verleiding niet weerstaan.
Dit keer lukte het mij echter om dit beter te plaatsen. Het was en is een vorm van troosteten en een vorm die ik liever niet wil; mijn lijf is mij dierbaar.
Ook nu weer helpt dit bewustzijn om de juiste stappen te zetten. Troost vind ik uiteindelijk maar even in chocola, maar veel meer in de buitenlucht, in een meditatie, in lekker haken. En ja, als ik dan niet kan wandelen, dan mis ik een grote vorm van troost.

Inmiddels gaat het weer wat beter met mijn voet en kan ik langzaamaan de draad van bewegen weer gaan oppakken. De wandelingen zal ik heel voorzichtig moeten opbouwen; dat geeft mijn voet wel aan. (Helaas vooral achteraf, aan het einde van de dag!) De meeste oefeningen van yoga lukken al. En met minder pijn en meer bewustzijn heb ik het vertrouwen dat het goed voeden van mijn lijf ook wel gaat lukken. De ervaring is in ieder geval goed de afgelopen dagen.

Dat wordt de komende week (of weken) weer opnieuw grenzen aftasten. Zeker in combinatie met het deze week weer opstarten na de herfstvakantie en echt herfstweer is dit zeker een uitdaging.
Deze uitdaging ga ik echter met vertrouwen aan.
Heerlijk om te voelen dat ik mijn lijf steeds meer ga leren kennen.

Groetjes, Esther

maandag 13 oktober 2014

Herfstvakantie


Deze week geniet ik van de herfstvakantie. Daarom geen uitgebreide blog, maar genieten van de vrije tijd met de kinderen.


Morgen is bijvoorbeeld Ayla's kinderfeestje. Met in totaal drie meiden naar Sneeuwwitje de Musical. Heel veel zin in!

En dan ga ik deze week ook nog - zonder kinderen - logeren bij een vriendin. Eens even lekker bijkletsen! Ook al veel zin in!


En verder doe ik rustig aan. Gewoon wat rommelen in en rond huis.
Een wandeling in het bos of op het strand zit er even niet in. Ik heb mijn voet gekneusd. Maar het binnen knus maken, filmpje kijken of een spelletje doen met de kinderen is ook niet verkeerd.
En vooral: 's ochtends rustig opstarten!

Ik ga genieten. Jullie ook?

Groetjes, Esther



maandag 6 oktober 2014

Mijn eerste rommelmarkt

Afgelopen zondag ben ik met een buurvrouw naar een rommelmarkt geweest. Nee, niet om te struinen en zelf te kopen, maar juist om te verkopen. We kwamen op dit idee dankzij de buurtrommelmarkt waar we beiden in mei aan mee deden.
 
Ik wil namelijk graag met mijn producten van Elisabeths Appelier naar de mensen toe, zodat ze kunnen zien wat ik maak en hoe het er in het echt uit ziet. “Echte” markten zijn te duur om te gaan staan. Dat haal ik er niet of nauwelijks uit met mijn verkoop en ik wil de prijzen niet duurder maken.
En dus leek een rommelmarkt mij een goede gelegenheid.


Het resultaat viel echter tegen. In tegenstelling tot de buurtrommelmarkt, waar ik nog wat zelfgemaakte spullen verkocht, heb ik nu niets verkocht uit mijn webwinkel. Wel heb ik visitekaartjes meegegeven aan geïnteresseerden, maar verkopen is toch leuker.
Ook het verkopen van “rommel” liep niet denderend. Daar had niet alleen ik, maar veel kraamhouders last van. Helaas!

‘Tja, waar ligt dat dan aan?’ gaat er sinds gistermiddag door mijn hoofd.
Heb ik niet de goede spullen? Zijn mijn prijzen te hoog? Had ik het niet mooi genoeg uitgestald?
Of was gewoon het publiek niet goed? Het publiek was beperkt; er was wel een gestage doorstroom, maar echt veel bezoekers? Nou, nee. Ook bestond het publiek vooral uit ouderen, er waren weinig kinderen en als er al kinderen kwamen, waren het vooral jongens.
Lag het aan de locatie? Bij een Fort, niet zichtbaar vanaf de weg?
 
Ik wil nog niet opgeven, maar er knaagt wel een stemmetje die zegt: ‘Is het wel haalbaar wat ik wil? Zijn er wel mensen die mijn zelfgemaakte spullen willen kopen? Moet ik niet alleen voor vrienden en familie haken, voor cadeautjes enzo?’
Ik wil echter nog niet toegeven aan dat stemmetje. Op Facebook hoor ik positieve geluiden over mijn creaties. Bovendien heb ik nog genoeg ideeën om ook andere dingen te gaan maken en al doende zullen de ideeën alleen maar blijven komen, is mijn ervaring.

Maar goed. Wat dan nu te doen?
Ga ik binnenkort naar een rommelmarkt in het buurthuis, waar de tafels iets kleiner, maar ook goedkoper zijn dan gisteren? Of ga ik, samen met de buurvrouw, naar een grootschalige rommelmarkt waar veel publiek op af schijnt te komen? De tafels zijn hier een stuk duurder, maar ook twee keer zo groot, waardoor we samen één tafel kunnen nemen. Het publiek moet hier ook entree betalen, maar is dat een nadeel of juist een voordeel?

Wat zal het worden? Ik ga er nog eens over nadenken. En als jullie ideeën hebben: kom maar op!


Groetjes, Esther

maandag 29 september 2014

Boek: 'Wijze mannen' van Susan Smit

Susan Smit schreef het boek ‘Wijze mannen’ in navolging op haar boek ‘Wijze vrouwen’ en heeft als ondertitel ‘wat we van mannen kunnen leren’.
Tja, wat kunnen we van mannen leren?
Ik ben eens nagegaan wat ik van de geïnterviewde mannen heb geleerd.

* Zonen in hun puberteit hebben een vader of ander mannelijk rolmodel nodig om te groeien van kind naar volwassene. (Ton van der Kroon)

* Blijf je ook als volwassene verwonderen om de wereld om je heen, zoek het avontuur en blijf leergierig. (Redmond O’Hanlon)

* Wees trouw aan jezelf, aan je eigen hart. Dit geeft je de ruimte om van jezelf te houden en daarmee stelt het je in staat onvoorwaardelijk van anderen te houden. (Arthur Japin)

* Als je emoties doorvoelt, transformeren ze vanzelf in een kwaliteit. Die kwaliteit kan je gebruiken om de problemen op te lossen waaruit de emoties zijn ontstaan.
Ongewenste emoties hebben een helende rol. Je moet ze dus niet wegdrukken of ontkennen, maar juist erkennen, desnoods uitvergroten. (Marinus Knoope)
(Hier wil ik nog wel wat meer over weten en ik heb dan ook twee boeken van hem op mijn wensenlijstje gezet.)
Marinus Knoope heeft trouwens een mooie levenshouding: Elke ochtend denkt hij: ‘Ik ben benieuwd wat ik vandaag allemaal zal meemaken.’ Wat dan weer past bij de wijze les van Redmond O’Hanlon.

* Geen mens is in wezen slecht. Het zijn de omstandigheden die kunnen maken dat iemand slechte dingen doet. (Max Moszkowicz)

* Volg je eigen hart, je eigen behoeftes, dat wat jij belangrijk vindt. Maak je los van de eisen en verwachtingen van de maatschappij. (Alain de Botton)

* Ga om met mensen die jou zien zitten en die jouw gedrevenheid delen.
De enige manier om te overleven is uniek zijn, maar wel een uniek zijn die bij jouw talenten en persoon past. (Joop van den Ende)

* ‘Liefde begint met liefdevol kijken naar jezelf’.
‘Ware liefde betekent de ander nemen zoals hij is met al zijn sterke en zwakke kanten.’ (Thich Nhat Hanh)

* Bij spiritualiteit draait het niet alleen om contact met het hogere (de hemel), maar ook – juist! – met de aarde. (Tijn Touber)

* ‘Je kunt niet denken én tegelijkertijd bewust zijn van je ademhaling. Bewust ademhalen zet je verstand stil. Je bent dan klaarwakker en heel alert.’ Dat is de kracht van meditatie en de kracht van zijn in het Nu. (Eckhart Tolle)


* ‘Waar we aan denken, waar we aandacht aan schenken, wordt groter en krachtiger.’
Dus niet denken aan wat je níet wilt, maar juist aandacht schenken aan wat je wél wilt. (Wayne Dyer)

* Magie heeft niets te maken met bijzondere krachten, maar juist met scheppingskracht, ook wel gedachtenkracht. (Paulo Coelho)

* ‘Een heer van stand zijn is een kwestie van innerlijke beschaving.’
‘Geluk bestaat in de kleine romantiek van het dagelijks leven.’ (Maarten Toonder)

* ‘Door het “wij tegen hen”-denken te beëindigen kun je een einde maken aan oorlog. Er is alleen “wij”, niet “zij”. Er is zelfs geen “ik”, er is alleen “wij”.’ We zijn allen verbonden en als we dit allemaal zouden voelen en erkennen, zou niemand meer een ander pijn doen. (Deepak Chopra)
Daarnaast beweert hij dat iedereen een eigen functie heeft, gebaseerd op onze talenten en verlangens, waarmee we het grotere geheel kunnen dienen.

* ‘Realiteit is meer dan de waarneembare materie van atomen en deeltjes.’ (Ervin László)


Door het boek per hoofdstuk nog eens door te nemen, heb ik er flink wat “wijze lessen” uit kunnen halen. Ik zie wel een overeenkomst tussen de lessen. Het heeft te maken met het bewust leven dat ik nastreef. Met jezelf niet verloochenen, je eigen kracht ontdekken, van jezelf houden. Als dit lukt, als je erkent dat JIJ er mag zijn, dan kan je er ook zijn voor de ander.

Liefs, Esther



maandag 22 september 2014

Voorlezen - wat lees ik zoal voor?

De meeste avonden breng ik de kinderen naar bed en daar hoort voor ons zeker voorlezen bij. Maar wat lees je voor als je drie kinderen, die variëren in leeftijd van inmiddels 8 tot bijna 13 jaar, gelijktijdig wilt vermaken?



De boeken van Carry Slee over Iris en Michiel of de boeken van Jacques Vriens over Wouter en Mieke heb ik nog heel lang voorgelezen – en nog pak ik af en toe een verhaal over een naderende feestdag erbij uit het boek ‘Nog een nachtje slapen’. Alhoewel de hoofdpersonen peuters en kleuters zijn, zitten ook de oudsten te luisteren en te lachen om de grappen.


Annie M.G. Schmidt werd ook gewaardeerd, vooral de boeken over Pluk en Abeltje. Jip en Janneke hebben de kinderen echter nooit echt leuk gevonden. Eens een keer een verhaaltje toen ze nog peuter of kleuter waren, maar zelfs dan kon het ze niet echt boeien. Toch niet zo tijdloos dus.





De boeken van Paul van Loon over Dolfje Weerwolfje en later Raveleijn zorgden zeker wel voor drie stille kinderen.
Op een gegeven moment had ik ook die uit en werden alle verhalenbundels met korte verhalen vervelend. Er was en is duidelijk behoefte aan langdurige verhalen.


Toen heb ik de gok gewaagd naar C-boeken over te stappen. (Tegen het advies van de bibliothecaresse in, want dat zou veel te moeilijk zijn, zeker voor Ayla.)
Als kind heb ik de boeken van Thea Beckman en Jan Terlouw nooit gelezen. Die las iedereen al, dus deed ik het niet, dwars als ik kon zijn. Nu, als moeder, heb ik ze – al voorlezend – alsnog gelezen.
Bij de jongste vroeg ik dan wel eens terug wat ze gehoord had. Ze kon het verhaal altijd goed navertellen, voor mij het teken dat ze het boek begreep en dat ik door kon lezen. Moeilijke woorden licht ik toe (ook voor de oudsten is dit soms nodig) en soms praten we wat over de inhoud; over wat zij zouden doen in die situatie, of hoe anders het is in vergelijking met hun leven.



Nu ben ik bezig in het derde boek van een trilogie van ieder zo’n 300 bladzijden. Het gaat over Het Huis Elfae en is geschreven door Mariëtte Aerts. Een fantastisch verhaal wat ik vorig jaar zelf heb gelezen (zie mijn boekrecensie). En ook nu kijken ze er weer naar uit als ik verder lees, omdat ze willen horen hoe het verhaal verder gaat.




Voorlezen, een gezellig, knus moment, een mooi moment om met de kinderen de dag samen af te sluiten.


Hoe doen jullie dat?
Wat lezen jullie voor en lezen jullie de kinderen tegelijk voor of afzonderlijk?


Groetjes, Esther

maandag 15 september 2014

Waar zijn mijn grenzen?

Het lijkt wel alsof ik dit schooljaar mijn grenzen niet goed weet te vinden. Aan het einde van de schoolweek ben ik echt moe. Ook lichamelijke klachten vertellen mij dat ik te veel heb gevergd van mezelf.
(Ik ben alweer in de valkuil van chocola getrapt, maar dat werkt toch echt averechts. En dat heb ik sinds twee weken weer onder controle – voor zolang als het duurt.)

Ik neem me iedere vrijdag weer voor om de volgende week wél twee middagen naar bed te gaan. Ik geloof dat me dat tot nu toe één keer is gelukt. (En het werkte toen wel!)
Maar die andere weken komt er steeds weer wat tussen. Ik weet dat ik dat zelf doe. Dat ik er zelf voor moet zorgen dat ik wel die rust pak. Dat ik de laptop uit kan zetten, dat die ene boodschap kan wachten, dat de rommel niet wegloopt.


Afgelopen week ben ik – heel bewust – ’s avonds op tijd naar bed gegaan en had me zelfs na het avondeten al bedklaar gemaakt (make-up eraf, makkelijk zittende kleding aan). Ook had ik weer tijd ingeruimd voor een paar yoga-oefeningen voor het slapen gaan.
Toch voelde ik me in de loop van de week steeds wat moeier worden. En toen lag ik dus op vrijdagavond al om half tien in bed en ook zaterdagmiddag heb ik mijn bed opgezocht. Ook schoot de yoga in de loop van de week er toch weer bij in – te moe.

Dat moet toch anders kunnen!


Deze week ga ik het opnieuw proberen. Maandag en vrijdag ga ik overdag even op tuk.

Vaak denk ik dat ik dan – door de middagdutjes – aan minder dingen toe kom. Dat het “zonde van de tijd is”. Maar misschien (of eigenlijk: waarschijnlijk!) is het juist wel andersom: door te rusten krijg ik meer energie en ben ik actiever de rest van de dag en de rest van de week.

Het is eerste tukje heb ik al gehad. Nu de kunst om mijn voornemen door te zetten.


Groetjes, Esther

maandag 8 september 2014

Ayla 8 jaar!

Gisteren nog maar 7. Dat klinkt nog jong. Jonger dan ze zich gedraagt en jonger dan ze eruit ziet.
Nu 8 jaar. Klinkt toch al een stuk ouder ;)

Vandaag "zomaar" een aantal foto's van het afgelopen jaar.

 Al een hele dame (sept 2013)
De Fruitella prinsessendag (febr 2014)

Lekker banjeren bij het water (mei 2014)
Tijdens een fotoshootdag van Dyona
(aug 2014)





Klaar om uit te delen (8 sept 2014)

Ik ben verliefd op dit meisje. Mag wel, toch?

Liefs, Esther

maandag 1 september 2014

Een doorsneeweek

De scholen zijn nu in heel Nederland weer begonnen. Zelf zitten wij alweer twee weken in het schoolritme en ik kan wel zeggen dat er ook echt wel weer een ritme begint te komen.
’s Morgens proberen we vijf voor acht te vertrekken. Voor Ayla en mij wordt dit vaker acht uur – of een paar minuten over acht – maar die speling hebben we. Als ik vanaf school meteen weer huis fiets, kan ik om kwart voor negen thuis zijn.


Twee keer per week fiets ik door naar de moestuin. 
Iedere keer valt er nog wel wat te oogsten (bietjes, courgette, de laatste sperziebonen, snijbiet, andijvie en soms nog wat sla) en ook wil ik steeds weer wat opruimen, zodat ik over twee maanden ofzo kan gaan genieten van de periode dat ik niet naar de moestuin hoef. Want ook al vind ik het tuinieren heerlijk, ik verlang ook elke keer weer naar de tijd dat daar even niets hoeft.
Thuis gekomen ga ik dan de oogst verwerken en mij verkleden. En dan is het al weer aan het einde van de ochtend. Soms nog even een dutje of wat rommelen op de laptop. Tussendoor lunchen en dan is het alweer tijd om weer naar school te fietsen.

Op een andere dag in de week – meestal de woensdag – ga ik thuisgekomen meteen door in de auto om boodschappen te halen. Op donderdag ben ik overblijfkracht op school en blijf ik in Castricum bij mijn ouders. Een goede dag om hen in huis te helpen, bij te praten en samen te fröbelen.
Dan blijft er nog één dag over en die hoop ik te gaan gebruiken om te creëren op wat voor gebied dan ook.

De jurk
Ayla maakte zelf de pijl en boog
Vorige week heb ik een (verkleed-)jurk voor Ayla gemaakt en deze week is de bedoeling dat ik een memobord ga maken voor haar nieuwe kamer, ze is tenslotte volgende maandag jarig.
Nooit gedaan, zo'n memobord. Gewoon doen, dan komt het vast goed. Al doende krijg ik dan weer ideeën voor mijn webwinkeltje, want ook daar wil ik graag voor aan de slag.
De materialen voor het memobord
En tussendoor wordt het huishouden gedaan en de kleine boodschapjes gekocht.

Dus zo ziet mijn week er een beetje uit.


Groetjes, Esther

maandag 25 augustus 2014

Vakantie: niets hoeft, veel mag!

De vakantie zit er voor ons (alweer even) op. Ook dit jaar hebben we weer volop genoten. Nu hadden we ook gigantisch mooi weer. Nog beter dan voorgaande jaren. 
vlnr: onze auto, tentje van de kinderen, de grote tent, tent van de buren

Voor ons geen vakantie over de grens en we zoeken de zon niet speciaal op, maar “gewoon” drie weken kamperen ergens in Nederland.
Wij houden echter niet van “kramperen”, we houden wel van een beetje gemak en ruimte. We hebben dan ook een grote tent mee en voldoende spullen.

Waar we het meeste van genieten, is toch wel het buiten zijn. Zelfs bij het slapen in de tent ervaren we dat we meer buiten zijn dan in onze eigen slaapkamer. (Dat merken we vooral als we weer thuis zijn en we slechter slapen door het gebrek aan frisse lucht.)
Eten, thee drinken, lezen, kletsen, wandelen, fietsen, relaxen. Alles doen we buiten. Heerlijk!

Aan het ontbijt
Onze vakantiedagen rijgen zich als vanzelf aaneen. Ik realiseer me dat dit voor sommigen heel saai is, maar voor ons betekent het juist de ultieme vakantie.
We worden ’s morgens rustig wakker en ontbijten samen (in de loop van de vakantie wordt de opstaan-en-ontbijt-tijd steeds een beetje later), we gaan op stap of doen alleen een boodschapje, we lunchen op de camping en ’s middags vermaken de kinderen zich op de camping met elkaar en met vakantievriendjes. Freek bereidt het avondeten en na het eten wordt er door de kinderen afgewassen en daarna nog gespeeld tot bedtijd.
Dit is vakantie!


De tijd dat de kinderen zichzelf vermaken kunnen Freek en ik heerlijk ons eigen ding doen. Dit kan lezen zijn of kletsen met de buurtjes. Uiteraard zwemmen we ook af en toe mee met de kinderen of we fietsen nog een stukje (dit geldt vooral voor mij). En klusjes als de afwas, een handwasje of wat opruimen worden tussendoor – heel relaxt! – gedaan.


De indeling is niet altijd zoals ik hierboven geschreven heb, maar dit laat wel de hoofdlijnen zien.
Genieten van een ambachtelijk ijsje

Samen fietsen nemen we ons ieder jaar weer voor, maar óf er staat te veel wind óf het is te warm óf de kinderen vermaken zich te goed op de camping. Dan fiets ik vaak alleen een stuk. Goed voor mijn lijf en handig om de directe omgeving te verkennen.

Het is wel duidelijk: op vakantie staat genieten voor iedereen voorop. En voor ons betekent dat dat we ons niet te druk maken.

Waar geniet jij van op vakantie?


Groetjes, Esther