zondag 26 december 2010

Feestdagen en de maanstanden

De maan doorgaat een cyclus met volle maan, afnemende maan, nieuwe maan en wassende maan.
Sinds enige tijd weet ik iets meer over de maanstanden en wat dit zou betekenen voor ons ritme en onze activiteiten.

Afnemende maan zou een goede periode zijn om activiteiten af te ronden, om op te ruimen en om periodes af te sluiten. Terwijl de wassende maan juist een geschikte periode is om nieuwe dingen op te pakken en de blik op de toekomst te richten. Nieuwe maan is de tijd voor overdenking, melancholie en zwaarmoedigheid. Onder een volle maan is er ruimte voor creativiteit en voelen sommigen zich energiek.

maanstand 26 december 2010

Dit jaar ben ik mij voor het eerst bewust van de invloed van de maan en het valt mij op dat het (toevallig) goed uit komt met de tijd van het jaar.
Volle maan viel dit jaar op 21 december en dat is ook de datum voor Midwinter of Yule. De dag waarop de nacht het langste is en waarna de zon elke dag weer een beetje aan kracht gaat terugwinnen. Het idee dat de dagen vanaf nu langzaamaan weer langer worden, geeft mij in ieder geval energie.  Ook al zitten we volop in de winter (met alle sneeuw en kou), de natuur gaat zich al voorbereiden op de lente.
De laatste twee weken van het jaar 2010 staan in het teken van afnemende maan. Dus tijd voor het afronden van allerlei projecten. Dit valt mooi samen met de kerstvakantie, waar ik in ieder geval niet toe kom aan het oppakken van nieuwe dingen.
Vlakbij 1 januari is het nieuwe maan en 1 januari is voor velen een moment van bezinning, van melancholie. Daarna komt wassende maan en daarmee een periode om naar de toekomst te kijken en nieuwe projecten op te pakken. Kortom een tijd voor goede voornemens en het uitvoeren hiervan. De kinderen gaan dan weer naar school en ik krijg de tijd op weer allerlei activiteiten op te pakken.

Voorlopig geniet ik van het samen zijn, van de tijd met elkaar. Lekkere dingen gemaakt voor de Kerst, Kerst gevierd met ons gezin en mijn ouders en volgende week oudejaarsavond vieren met vrienden en hun kinderen. En deze week tussendoor proberen nog wat dingen te doen die zijn blijven liggen, zoals wat administratie opruimen, de laatste rekeningen van dit jaar betalen en misschien nog wat opruimen en schoonmaken in huis.
Maar vooral: genieten!

Liefs, Esther

maandag 20 december 2010

Hoe ik de week overleefde!

Ik heb vorige week overleefd. Uiteraard. Als het anders was, zou het wel heel raar zijn.
Vorige week heb ik een blog geschreven over de drukke week die er aan zat te komen. Hierbij een verslag van hoe de week achteraf verlopen is.

Rick is maandag, dinsdag en woensdag ziek thuis geweest. Maandag en dinsdag was hij echt beroerd. Hij had koorts en lag of op de bank of op bed. Hij had niet de puf om wat dan ook te doen. Rick had duidelijk last van zijn rechteroog, dus de hele dag televisie kijken, leek mij geen goed idee. Maandagmiddag heb ik in de bibliotheek luisterboeken gehaald en daarmee kon hij zich enigszins vermaken.
Maandagmiddag ben ik dus naar de kinesioloog geweest, waarover jullie in de vorige blog hebben kunnen lezen. Mijn moeder was toen bij mij thuis en ik heb de tijd meteen benut om naar de bibliotheek te gaan en wat hoognodige boodschappen te halen.
Ik had maandag al ingeschat dat Rick dinsdag nog ziek zou zijn en heb de afspraak van Bob voor de oogarts, dinsdagochtend, meteen maar afgebeld.
Freek had maandagavond de taart voor Bobs verjaardag al gebakken; deze kon in de vriezer tot vrijdagmiddag. Ik was toen naar yoga, even lekker ontspannen (de laatste les voor de vakantie).
Dinsdagavond boodschappen gehaald. Meestal doe ik dit op woensdagavond, maar dat zou lastig worden aangezien de kinderen dan kerstdiner op school hadden. Freek heeft die avond oliebollen gebakken, zodat Bob die donderdag kon uitdelen.

Woensdagochtend kreeg Rick weer babbels en heeft hij computerspelletjes gedaan. ’s Middags verplicht rusten voor Rick en Ayla, want ’s avonds was het kerstdiner op school en gelukkig waren alle kinderen fit genoeg om hierheen te gaan. Ik was ’s morgens en ’s middags in de weer om de hapjes voor het kerstdiner te maken.

Doordat Rick ziek was, zat ik verplicht drie dagen binnen. Het uitje om Bob en Ayla naar en van school te brengen/halen, was die dagen echt een uitje. Binnen heb ik de tijd maar gebruikt om wat schoon te maken, wat op te ruimen en uiteraard om Rick te vertroetelen.
Donderdag kon Rick toch naar school en zelfs ’s middags voelde hij zich fit genoeg om naar school te gaan. Ik heb hem ook maar laten gaan. Op school doen ze leuke dingen voor Kerst en hij had al wat gemist. Bovendien was hier donderdag de laatste dag voor de kerstvakantie, dus daarna kon hij uitrusten. Ook ik vond het wel lekker even wat tijd te hebben om er zelf op uit te gaan. ’s Morgens verschillende kleine boodschappen gedaan (apotheek, kinderparacetamol, pleisters, extra borden e.d.). De rest van de tijd gebruikt om lekker te neuzen bij een woonoutlet winkel en s’ middags op jacht voor een nieuwe winterjas. En gelukkig geslaagd. Het was heerlijk om de dag voor mezelf te hebben na drie dagen verplicht binnen zitten.

En ik ben blij dat ik het gedaan heb, want vrijdag begon het te sneeuwen en het stopte niet meer. ’s Morgens nog naar de huisarts, want het oog van Rick zag er wel erg beroerd uit. We kwamen te laat bij de huisarts, want voordat de auto sneeuwvrij was en de deuren open . . . .  En toen bleek dat de tank wel erg leeg was. Gestopt bij een tankstation – ging de tankdop niet open! Dan maar doorrijden en zien hoe het ging. Bij de huisarts een recept voor antibiotica in ooggel vorm gekregen. Daarna langs mijn ouders om het verjaardagscadeau voor Bob op te halen, want dat lag daar nog. Gelukkig kreeg mijn vader wel de tankdop los en op de terugweg konden we tanken.

Nog langs de apotheek en toen naar huis. Het sneeuwde nog steeds en de weg werd steeds gladder. Gelukkig zijn we veilig thuisgekomen – al scheelde dat niet veel. Ik besloot meteen om de rest van de dag de auto te laten staan.
In totaal is er die dag bij ons 25 centimeter gevallen! Het levert wel mooie plaatjes op.

Ook zaterdagochtend is er sneeuw gevallen.
Door alle sneeuw zijn de wegen onbegaanbaar. Mijn ouders konden niet op Bobs verjaardag komen. Zij zouden de enige visite zijn, omdat we in de zomer de verjaardagen van alle drie de kinderen al uitgebreid gevierd hadden. Ik had Bob vrijdagavond al voorbereid en hij begreep het gelukkig. Veel in de sneeuw gespeeld, lekker taart gegeten en ’s avonds van onze eettafel een restauranttafel gemaakt. Het was evengoed heerlijk en gezellig!

De auto blijft nog steeds voor de deur staan. De sneeuw ligt hoog, de weg is spekglad en ik zie veel auto’s, die toch weg willen, glibberen en glijden om weg te komen uit hun parkeerplaats, maar ook in bochten en bij uitwijkmanoeuvres. Ik wil onze auto graag heel houden ( hij is tenslotte net weer heel).

De kinderen zijn vrij en vragen nu extra veel aandacht. Buiten spelen is wel leuk, maar het is al snel koud. Voorlopig vermaken we ons met de computer, gezelschapspelletjes, tekenen en knutselen en koekjes bakken.
We hebben nog geen skibroeken en snowboots voor de kinderen in huis. Zodra de wegen weer goed zijn, ga ik de kringloopwinkels langs. Maar of er nog wat te krijgen valt . . . ?

Groetjes, Esther

dinsdag 14 december 2010

Kinesiologie - hocus pocus of helpt het echt?

Gisteren voor het eerst in een praktijk geweest voor kinesiologie. Van te voren kon ik me hier geen voorstelling bij maken. Ik hoorde wel van een oud-collega dat het waarschijnlijk was dat er dingen uit het verleden naar voren zouden komen, omdat dit de oorzaak kan zijn van problemen nu. En dat het er van af hing of ik hier open voor zou staan.
Ik vond het geen leuk idee om – vooral negatieve – dingen uit het verleden op te halen. Het is niet leuk om hier aan te denken en ook niet leuk om hierover te praten.  Niet dat ik allerlei negatieve ervaringen heb, maar het feit dat zo’n man dat soort gebeurtenissen aan kan kaarten. Dat was niet echt iets waar ik op zat te wachten. Aan de andere kant wil ik ook minder klachten hebben.
Ik heb het gisteren in ieder geval een kans gegeven. En het is mij mee gevallen.

Van te voren heb ik een hele vragenlijst beantwoord, wat leidde tot vijf pagina’s tekst. Hierop vroeg de man meteen of dit al mijn boek was. Doordat ik zo uitgebreid geantwoord had, was het niet nodig om mijn antwoorden verder te verduidelijken, behalve dan voor welke klachten ik bij hem kwam. Dat is fibromyalgie en dan met name de pijn, de stijfheid en de vermoeidheid.
Het gesprek begon met het advies (of eigenlijk meer een dringende opdracht) om diverse aanpassingen in huis aan te brengen: niet draadloos bellen, niet draadloos internetten, geen stroomkabels of contactdozen onder of vlakbij het bed, geen elektrische deken op het bed, niet de magnetronfunctie gebruiken. Dit zorgt namelijk allemaal voor elektrische pulsen in huis. Mijn lijf blijkt moeite te hebben met het doorgeven van de natuurlijke pulsen en door de elektrische pulsen wordt het doorgeven verder verstoord.
De aanpassingen zijn aan de ene kant eenvoudig, maar aan de andere kant ook niet. Ze hebben financiële consequenties, omdat er andere apparatuur gekocht “moet” worden, maar ook praktische consequenties. Het vraagt best wel wat inzet om dit door te voeren en willen wij dat wel? We gaan in ieder geval proberen een aantal aanpassingen door te voeren.
De kinesioloog benadrukte dat zijn behandeling weinig zin heeft, wanneer ik in aanraking blijf komen met stoorzenders. We doen ons best.

Ik mocht al snel op de behandeltafel gaan liggen. Daar vertelde de kinesioloog dat de schedel opgebouwd is uit delen en deze delen pulseren de hele dag. Die pulsaties worden doorgegeven aan alle botten van het lichaam. Door blokkades kan het gebeuren dat de pulsaties niet goed doorgegeven kunnen worden. Volgens de kinesiologie is dat het probleem van fibromyalgie.

 De kinesioloog voelde dat de pulsaties inderdaad niet goed bij mijn handen en bij mijn voeten aankwam. Ook voelde hij dat ik een hersenschudding heb gehad op mijn derde. Dit had ik niet in de vragenlijst vermeld, maar het klopt wel dat ik op die leeftijd hard op mijn hoofd gevallen ben.
De kinesioloog heeft zich deze eerste keer vooral op mijn hoofd gericht.
Daarnaast heeft hij onderzocht welke stof mijn lichaam nodig heeft. Op dit moment is dat één middel, waarvan ik hoop dat als de huisarts het voorschrijft ik het vergoed zal krijgen.
Uit het onderzoek kwamen verder meerdere leeftijden naar voren, waarop er iets gebeurd zou zijn. Iets van een val of stoot, een zware teleurstelling, aanraking met gif (kan ook medicatie zijn) of een angst. Ik heb gevraagd hoe hij hieraan komt.

De kinesioloog legde het als volgt uit. Alle gebeurtenissen uit het verleden zijn opgeslagen in het geheugen. Het lichaam is verbonden met het geheugen. Door aan het lichaam vragen te stellen, wordt het geheugen geraadpleegd en middels spierspanning geeft het lichaam antwoord.
De man hield bijvoorbeeld mijn pols vast. Wanneer hij mijn hand opzij duwde, gebeurde er niets. Ik had voldoende spierspanning om mijn hand op zijn plek te houden. Hier hoefde ik niets voor te doen. Door te vragen of er op allerlei leeftijden iets gebeurd zou zijn, kreeg mijn lichaam de kans hierop te reageren. Was er niets aan de hand, dan bleef mijn hand liggen. Was er wel iets aan de hand, dan kon hij mijn hand zo opzij trekken.
Op deze manier heeft hij ook onderzocht dat ik die bepaalde stof nodig heb. Ik vermeld hier niet welke stof, omdat het een stof is die voor mij goed is en ik wil voorkomen dat anderen het klakkeloos gaan kopen en slikken.

Ik heb een heel lijstje met leeftijden meegekregen, waarvan ik mag gaan bepalen wat er toen gebeurd kan zijn. Binnenkort dus maar met mijn moeder en misschien ook wel mijn vader om de tafel en samen over het verleden te praten.

De behandeling heb ik deze eerste keer niet als intensief ervaren, wel als heel bijzonder. Nog steeds weet ik niet goed wat ik van kinesiologie moet denken. Op internet las ik dat er scepsis over bestaat. Op zich begrijp ik dat ook. De man had echter een goed verhaal, hij is mij herhaaldelijk aangeraden door een oud-collega. Zoals het er nu uit ziet is het niet iets dat schadelijk is, dus voorlopig ga ik het een kans geven. Zijn uitleg is duidelijk en hij staat open voor mijn vragen.

Over twee weken mag ik terugkomen. Hij gaat dan met mijn gegevens uit het verleden aan de slag.
Ik ben benieuwd.

Wordt vervolgd?
Esther

zondag 12 december 2010

Hoe overleef ik . . . . de komende week?

Komende week wordt een week van strak plannen en ook van vaak plannen aanpassen, vrees ik.
Gisteren heb ik in gedachten én openlijk de komende week doorgenomen. Ik werd hier niet echt vrolijk van.

Maandagmiddag ga ik voor het eerst naar een kinesioloog om te ervaren of hij iets kan betekenen in het kader van mijn fibromyalgieklachten. (Dit was de enige mogelijkheid dit jaar nog, hierdoor heb ik een deel van de kosten al dit jaar en daardoor meer ruimte in de vergoeding door de verzekering volgend jaar.) Oppas voor na schooltijd geregeld en waarschijnlijk kom ik op de terugweg in de spits terecht. Al met al zal het een inspannende middag worden. ’s Avonds kan ik dan ontspannen bij yoga – hopelijk kan ik het opbrengen om daar nog wel heen te gaan.
O ja, en dan moet er nog een boek morgen echt terug naar de bibliotheek, omdat deze niet meer verlengd mag worden. Dit kan mooi tussen het naar school brengen van de kinderen om half twee en de afspraak met de kinesioloog om drie uur, dacht ik.

Dinsdag dacht ik dat ik niets had, totdat zoonlief mij vandaag herinnerde dat hij “toch nog naar de oogarts moest vlak voor mijn verjaardag?”. Inderdaad, daar moeten we dus dinsdagmorgen heen. Hopelijk wordt het een korte afspraak, alleen een korte controle. De kans bestaat dat de oogarts zijn ogen uitgebreider wil onderzoeken. Hier komen dan druppels aan te pas die in moeten werken. Het is dus afwachten hoe lang de afspraak duurt.

Woensdagavond hebben de kinderen kerstdiner op school en het is de bedoeling dat ieder kind een gerechtje meeneemt voor het buffet. Ik heb drie kinderen, dus ik mag drie keer aan de bak. En denk dan niet dat ik drie keer hetzelfde kan maken. Nee, de kinderen hebben in de klas besproken wat ze willen eten en deze gerechtjes hangen op allemaal verschillende briefjes op de deur. Als ouder kan je een briefje meenemen en dat gerechtje verzorgen. Op zich een leuk idee, maar met meerdere kinderen wel tijdrovend.

Donderdagochtend gaan alle kinderen naar de kerk en het is de bedoeling dat ik de oudsten naar school breng om half negen waarna ik de jongste om tien voor negen bij de kerk breng. En natuurlijk wordt het dan op prijs gesteld om de kerkdienst bij te wonen. Wat ook heel leuk is, maar wel tijd kost.
De eerste zaterdag van de vakantie is Bob jarig en hij deelt, na overleg met juf, op donderdagmiddag uit. Bob wil oliebollen uitdelen en die mag Papa maken. Wanneer dat gaat gebeuren is nog even de vraag, omdat tijdens het kerstdiner van de kinderen de ouders met elkaar kunnen borrelen en babbelen. Ook gezellig, maar in die tijd kan je geen oliebollen maken.

Zaterdag is Bob dus jarig en gaan we ’s avonds “restaurantje maken” aan onze eigen eettafel. Ik verzorg het voor- en nagerecht en samen met de kinderen dek ik de tafel netjes. Freek zorgt voor het hoofdgerecht. Hiervoor zijn natuurlijk wel boodschappen nodig. Die haal ik meestal op woensdagavond, maar of dat er van komt in combinatie met het kerstdiner op school?
O ja, en Bob wil natuurlijk een taart. Hiervoor heeft hij heel leuke ideeën, die haalbaar leken toen zijn verjaardag nog ver weg was. Hij wil een chocoladetaart die versierd is met marsepein, zodat het op Dolfje Weerwolfje lijkt. Over het algemeen is Freek de chocoladetaartmaker, maar dat kan ik van hem overnemen. Het maken van marsepein is wel echt zijn afdeling, dus dat zal toch op hem neer komen. Inmiddels zijn we iets minder blij dat we ooit met zijn ideeën zijn meegegaan.
Al met al een drukke week voor de boeg, waarbij het niet altijd makkelijk zal zijn om rustig te blijven. En dan gaat het waarschijnlijk ook nog glad worden deze week, waardoor ook nog plannen steeds weer aanpassing vragen.

Eigenlijk wilde ik deze week nog flink aan mijn boek werken, omdat dat er in de vakantie niet van zal komen. Vanochtend bedacht ik echter dat ik het boek beter deze week al los kan laten, zodat ik meer tijd heb om aan al die andere dingen toe te komen en toch mijn rust te krijgen. De komende week leek mij – na dat idee – al een stuk haalbaarder.
Totdat Rick vandaag maar ziek dacht te worden en in de loop van de dag steeds beroerder werd. Kan het nog meer ongelegen? Ook zijn zus is nog steeds niet echt fit na vorige week ziek te zijn geweest. Ik weet dan ook niet of die hele dagen naar school kan. De oppas voor maandagmiddag aangepast en verder moeten we maar per dag kijken wat wel en wat niet kan.

Ik weet niet of het komt, omdat de kerstvakantie dit jaar zo vroeg begint, maar het lijkt wel of het dit jaar allemaal nog sneller achter elkaar aan komt. Sinterklaas is het land nog niet uit of de kerstbomen staan weer in de klas. Vorige week maandag waren de kinderen vrij en komende vrijdag ook. Dat betekent dat de school maar acht schooldagen heeft om met de kinderen te doen wat ze willen doen. Of de kinderen daar nu echt blij mee zijn???

Kerst vinden wij allemaal een leuk feest, vol kaarsjes en gezelligheid. De kerstboom is inmiddels neergezet en de kaarsjes worden aangestoken. Toch moet de kerststemming in mijn hoofd nog doordringen.
Wie weet lukt dat na Bobs verjaardag, wanneer deze week achter de rug is.

Tot de volgende keer, Esther

dinsdag 7 december 2010

Dag werk!

Het is nu definitief. Ik ga stoppen met werken. De afgelopen maanden heb ik, door het opnemen van onbetaald verlof, kunnen ervaren hoe het is om niet meer te werken. Dat wat ik verwachtte, is uitgekomen. Ik kan zelf mijn tijd indelen, ik kan zelf mijn energie verdelen en plannen aanpassen als de omstandigheden dat vragen. Ik ben veel flexibeler geworden en kan meer aan, nu ik niet meer werk.

Vanochtend had ik het gesprek met mijn leidinggevende om aan te geven of ik wel of niet na het verlof terug wilde komen. Het kwam niet als een verrassing dat ik besloten heb om niet meer te gaan werken.
Bij mijn afscheid in juli hield iedereen, inclusief ikzelf, er al rekening mee dat het een definitief afscheid zou zijn.
En het is goed zo.

Wanneer ik nu thuis ben, ben ik er ook echt voor de kinderen. Ik heb de energie om samen met hen pepernoten te bakken, om ze te helpen met knutselen, om taal of rekenen met ze te oefenen of om wat dan ook te doen. Nog steeds vind ik het heerlijk om de kinderen zelf te laten spelen, terwijl ik op de computer bezig ben, een boek lees of iets anders doe voor mijzelf. En ik denk ook dat dit goed is voor de kinderen. Ze hoeven niet altijd vermaakt te worden. Maar wanneer ze nu wel hulp nodig hebben of iets vragen, dan kan ik hierop in gaan. Voorheen was ik na schooltijd energie aan het verzamelen om het eten te kunnen bereiden. En bovendien was ik vanaf 16:00u (licht of zwaar) prikkelbaar, omdat ik gewoon te moe was om lief en aardig te zijn.

Freek vindt het heerlijk dat ik thuis ben. Hij geeft zelf aan dat hij er een veel leukere vrouw voor teruggekregen heeft en wil die “oude” vrouw niet meer terug. Ik ben veel meer ontspannen en spontaner. Bovendien geeft het hem een goed gevoel dat hij zijn gezin kan onderhouden. En dat voor een man die bijna geen opleiding heeft en die vroeger altijd hoorde dat hij niets waard is.

Wat fijn dat ik die keuze heb om te stoppen met werken en wat heerlijk dat zowel ik, Freek als de kinderen genieten van deze stap.

Op naar een nieuwe fase.
Liefs, Esther