dinsdag 17 april 2012

Tijd voor moestuin, opruimen en andere dingen

Sinds een artikel in de Happinez weet ik dat het tijdens afnemende maan – dus de periode tussen volle maan en nieuwe maan – een goede tijd is om op te ruimen, om dingen af te ronden en om gewassen te zaaien die onder de grond groeien (zoals bietjes en worteltjes).

Aangezien opruimen en schoonmaken niet echt mijn hobby’s zijn, maar ik er tegelijkertijd wel van geniet als het huis schoon en opgeruimd is, en ik eens per maand een goede frequentie voor de slaapkamers vind, ben ik het maar gaan proberen. Dus in de twee weken na volle maan wil ik de slaapkamers opruimen en afstoffen. Deze frequentie is net voldoende om het bij te houden.
Nu staat het in mijn agenda en het lukt mij best goed om me hieraan te houden.
En ik weet niet of het door die maan komt, maar het lijkt wel of deze klus mij nu makkelijker valt dan anders. Vaak doe ik het op één dag, soms twee dagen. Kamer voor kamer ga ik door en op die dag hoef ik niets anders van mezelf. En voor ik het weet, heb ik de klus geklaard.
Vorige week was de klus iets omvangrijker dan anders. Ik heb namelijk meteen de kledingkasten van de kinderen gesorteerd: Wat past nog? Wat niet? En de voorraad kleding op de groei (het voordeel van gedragen kinderkleding van anderen krijgen) doorgenomen en hiermee de kasten weer aangevuld. Nu staan er dus twee vuilniszakken klaar. Eén met meisjeskleding en één met jongenskleding. Kan ik op mijn beurt weer twee vriendinnen blij maken . . .

Vorige week was mijn week goedgevuld en had ik dus geen tijd voor de moestuin. Dit heb ik gisterochtend goed gemaakt. In anderhalf uur tijd de hele tuin geschoffeld – tenminste daar waar nog niets gezaaid is – en prei, radijs en wortels gezaaid. En dan had ik zelfs nog tijd om een deel met veel onkruid de wieden. Op de lange strook bij het hek naar onze buurman staat namelijk veel gras en allerlei andere gewassen die ik niet wil – onkruid dus. We hebben dit jaar een nieuwe tuinbuurman en hij lijkt zijn tuin goed bij te houden. Wanneer ik dit nu ook doe, hoop ik dat we er samen voor kunnen zorgen dat het onkruid te behappen blijft. Vorig jaar was er geen beginnen aan op die strook, omdat het gras gewoon onder het hekje doorkroop. Maar nieuw seizoen, nieuwe buurman, nieuwe kansen.

Maandag verder nog bij mijn moeder geweest, die vrijdag aan haar enkel geopereerd is. Gekletst, samen broodje gegeten en een rondje om met de rolstoel. Morgen ook de hele dag naar haar toe, ’s middags met de kinderen en waarschijnlijk ook daar blijven eten. Hoeft mijn vader een keer geen eten te koken.
En dan donderdag en vrijdag rustig aan doen. Nou ja, rustig aan:
De laatste kleding uitzoeken van Ayla, zodat dat per maat in een doos naar zolder kan.
En hopelijk toekomen om ook mijn zomerkleding weer in de kast te leggen. Het mooie weer moet tenslotte toch weer gaan komen binnenkort.
Verder wil ik brood bakken, zodat de vriezer gevuld blijft.
Maar verder toch echt niets. Lekker een middagdutje doen, op tijd naar bed, een wandelingetje, wat lezen. Die dagen zullen ook wel weer zo om zijn. En dan hoop ik dat ik na die dagen wat minder moe ben dan nu.

Groetjes, Esther

dinsdag 10 april 2012

Jaarkaart Artis

Sinds vorig jaar zomer nam ik mij voor om met de kinderen een jaarkaart voor Artis te nemen. We hadden toen enorm genoten van de dierentuin (dankzij vrijkaarten van een supermarktactie). Bovendien is het voor ons redelijk dicht bij; iets meer dan een half uur met de auto.
      Tot gisteren bleef het echter bij een voornemen.

Nu dus niet meer.
      Freek heeft deze hele week – sinds gisterochtend – storingsdienst en zou dus mogelijk niet veel thuis zijn, de kinderen waren onrustig door de anders-dan-anders-dagen rondom Pasen en het weer was niet bijster goed, maar de hele dag binnen zitten met de kinderen, zag ik ook niet zitten.
      Na het ontbijt heb ik brood, fruit en drinken ingepakt en zijn we met de auto naar Amsterdam gereden.

Bob was vorige week maandag nog met school in Artis geweest en heeft toen heel veel geleerd, onder andere hoe je een vlinder op je hand kan krijgen. Hij wilde dus het liefst meteen naar het Vlinderpaviljoen en daar aangekomen, had hij al snel een vrijwillige vlinder gevonden. Op een gegeven moment had hij zelfs twee vlinders op zijn hand.


(Na het fotomoment vlogen ze helaas beiden weg en daarna wilde het niet meer zo goed lukken.)

Het weer dwong ons om vooral in de binnenruimtes te kijken. Naast het Vlinderpaviljoen zijn we in het vernieuwde Vogel- en Apenhuis geweest en in het Insectuarium. Lekker kriebeldiertjes kijken; reuzensprinkhanen, kakkerlakken, vogelspinnen en zo.


      Vanwege Pasen was er de mogelijkheid voor kinderen om een kuikentje vast te houden, maar ook andere kleine huisdieren als konijnen, cavia’s en wandelende takken. Bob, Rick en Ayla hebben ieder een kuikentje op hun schoot gehad. Bob daarnaast nog een cavia en een mevrouw wilde Rick een wandelende tak geven. De tak bleef echter niet stilzitten en Rick vond het maar niets. (Hij wil liever een vogelspin als huisdier. Echt niet dat zo’n dier hier in huis komt.)


      Ter afsluiting de film ‘Het betoverende rif’ gezien en toen weer naar huis.

En volgende maand. . .
      Dan gaan we gewoon nog een keer.

Groetjes, Esther

zondag 1 april 2012

Vleugels van de dageraad


Laatst weer een boek gelezen dat ik graag met jullie wil delen. Dit keer een boek dat ik echt niet weg kon leggen en dat er voor gezorgd heeft dat ik twee avonden echt veel te laat naar bed ging. Je bent dus gewaarschuwd.

Het is het boek ‘Vleugels van de dageraad’, geschreven door Cindy Woodsmall.
      Het boek gaat over een Amish-meisje dat kritisch kijkt naar de gemeenschap waarin ze opgroeit. Hanna staat voor de – gebruikelijke – keuze om zich te laten dopen en zich op te laten nemen in de streng gelovige gemeenschap. Dit verwacht ook iedereen van haar.
      Ze heeft echter ook een vriendschap met een jongen van buiten af, dat uitgroeit tot de hoop op een gezamenlijke toekomst.
      Juist op het moment dat ze denkt te weten waarvoor ze gaat kiezen, wordt ze verkracht. Iets wat in de Amish-gemeenschap ‘het onnoembare’ wordt genoemd. Haar ouders weten het, maar verzwijgen het voor iedereen en ook van Hanna wordt verwacht dat ze er niet meer over praat. Het zou immers haar kans op geluk, haar kans op überhaupt een toekomst in de weg staan. Sindsdien wordt er niet meer over gesproken.
      Hanna heeft uiteraard wel last van het gebeurde, wat tot allerlei misverstanden leidt in de gemeenschap, maar ook met de jongen van buitenaf.

Het boek nam mij mee in de gebruiken van de Amish. Er wordt geen oordeel over deze gemeenschap uitgesproken. Het is een manier van leven, waar veel mensen zich prettig bij voelen. Een enkeling, zoals Hanna, is echter kritisch. Door die kritische houding, de gebeurtenissen en de beschrijvingen is het voor mij een boek om – het liefst -  in één keer uit te lezen.

Veel leesplezier.
Esther