maandag 25 juni 2012

Spierpijn

Gisteren het kinderfeestje van Bob en Rick en vanochtend weer actief geweest in de moestuin. En nu heb ik dus spierpijn.

Bob en Rick vierden gisteren samen hun kinderfeestje. Rick wilde het graag voor de zomervakantie en Bob had het nog niet gevierd door de wisseling van school.
Het is heel goed bevallen om het samen te doen. Ze verschillen tenslotte niet zo veel in leeftijd en ook de aansluiting tussen de wederzijdse klasgenootjes bleek goed.
We hadden het plan om naar het bos te gaan voor een speurtocht. De voorspellingen kwamen echter uit en de hele dag heeft het geregend. Tijd voor plan B: een bezoek aan een museum. De kinderen hebben zich heerlijk vermaakt en de dag verliep soepel. We kijken allemaal terug op een leuke dag.
Volgend jaar weer samen???

Vanochtend werd ik met spierpijn wakker. Het slenteren en vele staan in het museum is toch niet echt geschikt voor mijn lijf.
Ik had echter het plan om naar de tuin te gaan. Ik had namelijk donderdag voor het laatst aardbeien geplukt en vandaag was het echt wel weer nodig.
Natuurlijk bleef het niet bij aardbeien plukken alleen. Nog wat snijbiet om mee naar huis te nemen, kijken hoe de uien, wortelen en aardappels erbij staan om in te schatten wanneer deze geoogst kunnen worden. Het zit er wel aan te komen, namelijk. En verder de bedden langs om onkruid weg te trekken.
En voordat je het weet is er dan weer twee uur voorbij. Thuis de aardbeien in bakjes verdeeld om weg te geven en ons eigen portie gewassen. Toch nog maar even de uitgebloeide rozen weggeknipt en de neerhangende takken van deze klimroos vastgebonden. (Ik kan het echt niet laten als ik weet dat het gedaan moet worden en ik toch nog mijn ‘tuinkleren’ aan heb.)

Hierna had ik het echt gehad. Boven omkleden èn even op bed liggen.
Na drie kwartier rust sta en een heerlijke lunch van een biologisch bouillonnetje, een dubbele boterham met oude kaas, rucola, alfalfa èn radijsjes en – vooruit – een boterham met chocolade hagelslag zijn de ergste bibbers in mijn benen verdwenen.
De rest van de week doe ik rustig aan – tenminste, dat ga ik proberen.

Liefs, Esther

maandag 18 juni 2012

Recept aardbeienjam zonder suiker



Op de moestuin hebben we dit jaar flink wat aardbeien. Te veel om alles zo op te eten; op brood, in toetjes, in sapjes of zomaar tussendoor. Dus heb ik jam gemaakt, uiteraard zonder suiker.

Het resultaat bevalt ons goed en hierbij wil ik mijn recept met jullie delen.

Nodig:
1250 gram aardbeien (schoongemaakt en in stukjes)
0,25 liter diksap (ik koos voor de smaak ‘appel-rode vruchten’)
Citroensap (van een halve citroen of een flinke kneep uit een flesje citroensap)
6 blaadjes gelatine

Kook voldoende potjes en deksels uit in een pan kokend water, zet ze op hun kop op een droge theedoek om uit te lekken. (Je kan beter te veel dan te weinig potjes hebben klaar staan.)

Doe de aardbeien in een pan en breng deze aan de kook.
Zodra de aardbeien koken, voeg je de diksap en het citroensap toe. Dit mengsel laat je een half uur flink doorkoken. (Kijk uit voor overkoken.) Roer het vaak door.
Ongeveer vijf minuten voordat het half uur om is, week je de gelatine voor in een bak koud water. Gelatine moet namelijk vijf minuten weken.
Na deze vijf minuten knijp je ieder blaadje gelatine goed uit en dit voeg je toe aan het aardbeienmengsel. Per blaadje even roeren, voordat je het volgende blaadje toevoegt.
Dit geheel laat je nog twee minuten doorkoken.
Eventueel kan je de aardbeien stampen met een stamper, zodat de vruchtenstukjes wat kleiner worden.

Zet de schone potten op een houten plank (dit voorkomt knappen van de potten; de jam is tenslotte erg heet).
Vul de potten en draai meteen het deksel erop. Zet de potten op hun kop en laat de jam zo afkoelen.
Wanneer de jam lauwwarm is, kan je de potten weer rechtop zetten.
De volgende dag de etiketten er op en genieten maar.

Groetjes, Esther

maandag 11 juni 2012

Fibromyalgie en eetpatroon - geen suiker

Vier weken geleden schreef ik al dat ik geen vlees meer eet, omdat dit voor mij goed voelt nu ik fibromyalgie heb.
Er zijn nog meer veranderingen in mijn eetpatroon.


Zelfgemaakte vlierbloesemsiroop
Suiker, maar vooral kunstmatige zoetstoffen, probeer ik te vermijden.
Op internet is allerlei informatie te vinden waarom suiker eten slecht voor je zou zijn. Mijn reden om te minderen met suiker is dat ik zelf ervaar dat ik van suiker heel even energie krijg, maar daarna juiste een enorme dip. Die ik dan weer probeer weg te eten met suiker. Wat dus niet werkt.
Mijn bloedsuikerspiegel is al snel van slag en door het eten van suiker in allerlei verschillende producten is de balans helemaal weg.
Nu ik bijna geen (geraffineerde) suiker meer eet, voel ik mij een stuk beter, energieker en is mijn energiepeil meer in balans.
Er zijn genoeg recepten die al zonder suiker zijn of die ik kan aanpassen. In plaats van suiker gebruik ik dan honing, appelstroop of rietsuiker. Ja, rietsuiker mag dus wel. Waarom die suiker beter is? Door de afkomst, door de manier van verwerken. Maar hoe dit precies zit, weet ik – nog – niet. (Wanneer iemand mij hierin kan informeren, graag.)
Kunstmatige zoetstoffen als aspartaam vermijd ik helemaal. Hiermee houd je je lichaam voor de gek, omdat die denkt dat het suiker krijgt en dus insuline aanmaakt, terwijl er geen suiker is om te verwerken. Bovendien zijn deze zoetstoffen chemisch gemaakt, met – nog niet bewezen maar vaak genoemde – nadelige effecten.
Sinds kort is stevia in opkomst; een zoetstof gemaakt van een plant. Afgelopen weekend gebruikte ik het voor het eerst bij het maken van een yoghurttaart en het zoeten van zelfgeklopte slagroom. Gezien de hoge prijs van stevia zal ik meestal de andere genoemde suikervervangers gebruiken, maar bij sommige producten, zoals dit weekend, zal ik stevia gaan gebruiken.


Drie taarten zonder suiker, waaronder de genoemde yoghurttaart
Na wat uitzoeken, uitproberen en een enkele – soms flinke – dip (als er weer eens een recept niet lukt of wanneer de kinesioloog de met moeite en veel geld gekochte middelen afkeurt) kan ik zeggen dat het nu goed lukt om suikerarm te leven.

Wie weet zet ik binnenkort één van mijn favoriete recepten in mijn blog.
En er volgt nog een blog met andere aanpassingen in mijn eetgewoonten.

Groetjes, Esther

maandag 4 juni 2012

Wilde haren van Gerrie Smit

Al veel te lang heb ik niet gelezen. Ik was bezig met allerlei andere dingen, maar vooral met haken. (En natuurlijk al die andere tijdverslindende activiteiten.) Ik ben bezig een poncho te maken voor mijzelf en dat is toch meer werk dan ik dacht. Vooral omdat ik regelmatig een deel moet uithalen, zodat ik een avond voor niets gehaakt heb. (Wanneer ik een fout maak, blijk ik dat toch vooral te doen bij één van de eerste steken van zo’n avond. Grrrr.)

Maar goed, tijdens een midweekje weg gun ik mij de tijd om weer eens heerlijk een boek te pakken. Het is ‘Wilde haren’ van Gerrie Smit geworden. Een tijd geleden had ik al ‘Nieuwe handen’ van haar gelezen en dat vroeg naar meer van haar boeken.

Op zondag ben ik begonnen tijdens een middag aan het meer. Dat schoot nog niet echt op, omdat mijn aandacht toen vooral bij de kinderen was.
Echter, op maandagavond in ons vakantiehuisje had ik alle rust om heerlijk te lezen. En voor ik het wist was het al veel te laat, maar het boek wel uit.


Het boek bevat de verhaallijnen van twee vriendinnen, waarbij het ene hoofdstuk vanuit het ene standpunt is geschreven en het andere hoofdstuk vanuit de ander. Dit wordt goed aangegeven, waardoor er geen verwarring ontstaat. Beide vriendinnen hebben zo hun problemen, terwijl ze denken dat de ander het helemaal voor elkaar heeft in het leven.

In het begin van het boek zag ik wel wat punten, waarbij ik dacht: ‘Is dat wel handig volgens de aandachtspunten die ik heb geleerd tijdens mijn schrijfcursus?’ Het doet soms wat gekunsteld aan of er staat informatie waarvan ik denk: ‘Moet ik dat wel weten?’
Maar goed, al snel werd ik volledig gegrepen door het verhaal en heb ik het boek in één avond uitgelezen. Dergelijke aandachtspunten zijn mij toen ook niet meer opgevallen.
Wat mij betreft een aanrader wanneer je op zoek bent naar een boek dat makkelijk weg leest, maar toch meer inhoud heeft dan een gemiddeld doktersromannetje. Het vertelt over cocaïnegebruik in een dorp en de gevolgen hiervan, alsmede de gevolgen voor een vriendschap wanneer – door alle omstandigheden – vriendinnen er niet toe komen elkaar te vertellen wat ze bezighoudt. Terwijl ze beiden nog wel behoefte hebben aan die vriendschap.

De dag erna ben ik trouwens begonnen aan het volgende boek: ‘Als de morgen komt’ van Cindy Woodsmall. Deze keer pak ik het lezen rustiger aan; iedere dag een stukje.

Heerlijk zo’n midweek weg.

Groetjes, Esther