maandag 26 december 2011

Tweede Kerstdag

Vandaag loopt heel anders dan we vooraf hadden gedacht.
      Gisteren vierden we Eerste Kerstdag. Dat begon met een lekker ontbijt. Kerstbrood (twee soorten), tulband, lekkere broodjes en natuurlijk kaarsjes aan.
      Na het ontbijt heb ik de High Tea voor eind van de middag voorbereid. De kinderen speelden heerlijk – zowel binnen als buiten – en ik heb nog een korte wandeling kunnen maken voordat mijn ouders kwamen.
      Eerst nog even zitten, kletsen en de aardigheidjes uitpakken die mijn ouders voor ons hadden meegenomen. Cadeautjes hoeven niet, maar het blijft leuk om ze te krijgen.
      Met z’n allen hebben we genoten van de High Tea en van elkaar.

De plannen voor vandaag lagen al klaar. Na het ontbijt zouden we ons klaar gaan maken voor een bezoek aan het zwembad. Met Ayla de zwemslag oefenen en de jongens gewoon lekker de vrije hand geven in het water. Freek zou vandaag koken: vis, worteltjes en aardappelgratin.
      De plannen vielen vanmorgen echter al snel in duigen. Ik werd wakker van Ayla die in de badkamer aan het spugen was. Dit kan een restje zijn van de buikgriep die alle drie de kinderen afgelopen week een dag hadden, maar het kan ook komen van het anders dan anders eten gisteren. Een High Tea is toch vooral zoetigheid, ook al is het voor Ayla dan zonder suiker. Het spugen van Ayla zorgde niet meteen voor het opzeggen van de plannen, maar toen Bob ook begon te klagen dat hij het gevoel had dat hij moest spugen en zich duidelijk niet lekker voelde, hebben we de plannen maar in de ijskast gezet.
      Televisie aan, een ontbijtje tijdens het kijken en verder een beetje hangen, lummelen, een klein klusje en zo gaat de dag ook wel weer voorbij.
      De vis laten we maar in de diepvries. Wat we vanavond dan wel eten? Geen idee. Een broodje, een overgebleven sandwich of scone (voor de niet-zieken onder ons), een kopje soep? Ach, dat bedenken we vanavond wel.

Ayla heeft trouwens afgelopen week heerlijk geslapen. Ze heeft nu dus een week haar puffer. De eerste avond heeft ze nog wat gehoest, maar dat was duidelijk als reactie op het medicijn. Verder heb ik geen hoestje meer bij haar gehoord. Ze is een stuk fitter, vrolijker, stralender. En ook ik voelde me na twee dagen al weer meer mens worden.
      Gisteravond hoorde we een klein hoestje en vanmorgen dus spugen.
      Mijn blogs plaats ik ook op de libellesite en daarop kreeg ik een reactie van een moeder die de klachten van Ayla herkent. Haar dochter heeft veel gehoest doordat zij geprikkeld wordt door omhoog komend maagzuur. Op mijn beurt herken ik weer veel uit haar verhaal. En dat zou kunnen verklaren waarom Ayla juist vanochtend last heeft van spugen en gisteravond gehoest heeft. Het was tenslotte een rare maaltijd gisteren en een anders-dan-anders-dag. En dat Ayla daar gevoelig voor is, weten we inmiddels.

Ik wens iedereen een heel goed einde van 2011 en veel geluk, gezondheid en liefde voor 2012.

Groetjes, Esther

zondag 18 december 2011

Nu even niet!

Ik kan vanavond niet slapen. Ayla ligt weer eens te hoesten in bed. Zij slaapt al hoestend gewoon door, maar ik lig met open ogen te luisteren.
      Het leek beter met haar te gaan. Het ging al iets beter sinds we bij de kinesioloog waren geweest en ook het stoppen met suiker leek te helpen. De avonden dat ze al kuchend in bed lag, leken verleden tijd. Alleen als we toch een keer gezondigd hadden, bijvoorbeeld tijdens het uiteten ter ere van onze 12 ½-jarige bruiloft, was het weer als vanouds.
      Toch is het hoesten niet helemaal weggeweest. En het is misschien wel des te frustrerender dat ze er nog steeds last van heeft, juist door de moeite die we er voor doen. Geen gewoon snoep meer, geen gekochte koekjes meer, alleen zelfgebakken brood, alleen zelfgebakken koekjes en taaitaai, geen vla, alleen yoghurt. Oké, hier valt best mee te leven en het hele gezin is gezonder gaan leven. Maar toch, het vraagt een flinke aanpassing.

En vanavond lijken we weer terug bij af. Ondanks Bobs verjaardag heeft ze echt niets met suiker of kleurstoffen binnengekregen. Ayla hoest echter al sinds ze in bed ligt. De pilletjes die normaal helpen, de enkele keer dat ze hoest, zijn na een kwartier al weer uitgewerkt.
      Ik ben radeloos.
      Ik ben op de rand van haar bedje gaan zitten om me ervan te overtuigen dat ze echt ligt te slapen. Ze slaapt. Maar ze is onrustig. Ze wisselt tussen haar zij, haar rug en haar andere zij en hoest zeker om de paar minuten. Het is net een aanstellershoestje of een kriebelhoestje. Ze ademt door haar neus, dus er is geen mondademhaling die voor kriebeling zorgt in haar keel. Ik hoor geen slijm, dus echt iets te hoesten lijkt ze ook niet te hebben. Het is de hoest die ik al zo lang van haar ken. Waarmee het begon in mei.
      Het voelt alsof we terug zijn bij af.
      Ik heb besloten morgen de huisarts te bellen voor een afspraak. Ik wil het met hem bespreken. Laat hem nog maar eens luisteren naar haar longen. Ook wil ik graag het voedingsadvies bespreken en kijken of een allergietest handig is.
      Ik wil haar zo graag helpen.
      En ik wil zo graag slapen.

Voorlopig schuif ik mijn boek aan de kant. Ik wil er voor Ayla zijn en natuurlijk voor Bob en Rick. Samen leuke dingen doen. En wanneer zij op school zijn wil ik iets doen waaruit ik energie kan halen, waarvan ik kan opladen. Gewoon weer lekker lang wandelen, als het weer het toe laat. Me uitleven op de naaimachine en misschien zelfs wel een kast uitmesten, want dat geeft zo’n lekker voldaan gevoel. Ik blijf wel schrijven. Ik vind het veel te leuk om mijn blog bij te houden en wie weet komt er inspiratie voor iets anders. Maar mijn boek . . . nu even niet.

Liefs, Esther

maandag 12 december 2011

Boekrecensie: Nieuwe handen van Gerie Smit


Wat een indrukwekkend boek.
Al eerder zag ik dit boek in de bibliotheek staan, maar nam het toen niet mee. Een boek over de nieuwjaarsbrand in Volendam, dat leek me niet echt gezellig. Toch twijfelde ik wel.
      Vlak daarna kwam Gerie Smit bij het programma De Reünie, waarin ze een stukje uit haar boek voorlas. Hierna wilde ik het boek heel graag lezen. Elke keer dat ik in de bibliotheek was, keek ik of het boek er stond. Nee, dus. Het was steeds uitgeleend.
      Tot vorige week. Ik zag het boek staan en heb het meteen in mijn tas gedaan.
      De eerste avond las ik meteen ruim tachtig pagina’s voordat ik het boek weg kon leggen. De avond erna weer het boek gepakt. Normaal word ik wel eens afgeleid door de televisie die voor Freek aanstaat, maar daar had ik deze keer helemaal geen last van. Freek was al lang naar bed toen ik mezelf dwong het boek neer te leggen. Ik moest echt stoppen met lezen en zelf gaan slapen. De overige dertig bladzijden las ik de volgende avond.

In het boek vertelt Gerie hoe zij zich voorbereidde op het vieren van Oudejaarsavond en hoe zij de brand als vijftienjarige beleefde. Ook schrijft zij over de tijd na de brand, over haar herstel en over het contact met vrienden en familie.
      Het boek gaat over een ellendige periode, maar is dat zelf beslist niet. Gerie schrijft heel openhartig een indrukwekkend verhaal. Het is een boek om niet meer weg te leggen, zoals ook Rob Kamphues schrijft in zijn reactie op het boek.

Binnenkort het tweede boek van Gerie Smit lenen. ‘k Ben benieuwd of dat ook zo’n doorlezer is.

Groetjes, Esther

dinsdag 6 december 2011

Verandering van basisschool

Vorige week tipte ik al even aan dat Freek en ik een gesprek ergens hadden. Vandaag wil ik dit verder toelichten. We zijn namelijk aan het zoeken geweest naar een andere basisschool. Nu is dat niet iets dat je zomaar even doet en zorgde – èn zorgt – voor de nodige spanning.

Bob zit in groep zes en hoeft na dit schooljaar nog maar twee jaar voordat hij naar de middelbare school gaat. We hebben ons echt afgevraagd of we hem nog wel van school moeten laten veranderen. Toch hebben we daartoe besloten. Hij heeft namelijk moeite met leren. Niet dat hij niet goed kan leren, maar zowel zijn juf als wij denken dat er meer in zit dan dat er uit komt. De stof op school wordt steeds abstracter: geschiedenis, natuur, topografie, maar ook rekenen. Hier heeft hij moeite mee. Hij onthoudt de dingen veel makkelijker als het levendig is gemaakt.
      Daarnaast speelt mee dat hij geen vriendjes heeft op school. Hij zit in een fijne klas die hem accepteert zoals hij is, maar echt vrienden zitten er niet bij.
      Heel langzaamaan merk ik dat zijn zelfvertrouwen achteruit gaat en ik wil graag dat hij juist meer zelfvertrouwen krijgt.

Rick gaat goed op school. Hij haalt hoge cijfers en goede scores bij de Cito-toetsen. Hij heeft vrienden in de klas, die hij vooral uit onze buurt kent. Toch zit ook hij niet lekker in zijn vel. Dit heeft zijn juf ook gezien. Hij heeft geregeld last van hoofd- en buikpijn en de kinesioloog heeft achterhaald dat dit bij spanningen vandaan komt, spanningen rond school. Rick is een binnenvetter en kan niet duidelijk maken wat er is, maar er is dus wel wat. En als we Bob van school zouden laten veranderen, dan lijkt het mij voor iedereen fijner dat Rick en Ayla ook overstappen.

Eerst ben ik gaan zoeken naar een Vrije School, maar deze zijn te ver weg voor ons. Door een tip ben ik gaan kijken naar Jenaplan en Montessori. Ik koos juist voor een ander concept, zodat de kinderen op een andere manier gestimuleerd zouden worden op school. Er bleek een Montessorischool te zijn in een naastgelegen gemeente. Zij hebben geen continuerooster, het overblijven is aan de prijs en het zouden intensieve dagen voor de kinderen – en voor mij – worden, vooral door het heen en weer reizen. Toch sprak het concept ons aan en een oriëntatiegesprek maakte ons best enthousiast.
      Door een toevallige opmerking van Rick (dat hij graag een continuerooster wilde) ben ik op de website gaan kijken van een reguliere basisschool dichtbij onze wijk. Dit zag er zo geweldig uit en klonk zo goed, dat ik ook daar op gesprek ben geweest. Ook hiervan kwam ik enthousiast thuis en de kinderen konden hier al snel een ochtend meedraaien. Zij kwamen al net zo enthousiast naar huis.
      We wilden de kinderen nog laten proefdraaien op de Montessorischool, maar door ieders enthousiasme voor de plaatselijke school en alle maren van de Montessori hebben we gisteren de knoop doorgehakt. Het wordt de school vlakbij.

De nieuwe school is een duurzame school. Vanaf februari komen ze in een heel nieuw gebouw met de nieuwste (duurzame) snufjes, met daarom heen een schoolplein met veel groen, een paddenpoel, een amfitheater, een doorkruipgrot en nog veel meer uitnodigende dingen. Bij vakken als natuur, geschiedenis en aardrijkskunde worden activiteiten gepland waardoor het allemaal sprekender wordt. Bijvoorbeeld een sloot namaken in de klas of een gastdocent met een roofvogel. Wat ik heb gelezen en gehoord, klinkt allemaal goed. Bob en Rick viel het bovendien op dat het zo lekker rustig is in de klas. Vooral Bob heeft dit nodig, omdat hij snel afgeleid is.

De directeur van de huidige school belde net nog, omdat ze niet goed begrijpt dat we voor een andere reguliere basisschool hebben gekozen. Een stap naar de Montessori had ze wel begrepen. Ik heb onze beweegredenen nog een keer uitgelegd. Ze snapt nu wel dat wij de keuze goed overwogen maken. En of ze het ermee eens is . . .  Het is onze keus.
      Het is spannend allemaal en de toekomst moet uitwijzen of het een goede keuze was. De kinderen vinden het ook wel lastig, maar kijken ook heel erg uit naar de nieuwe school.
      Misschien volgende week al overstappen? In ieder geval voor de Kerstvakantie, zodat ze de Kerstviering op de nieuwe school kunnen meemaken; een leuke manier om contacten te leggen en zonder stress de Kerstvakantie in te kunnen.

Groetjes, Esther