maandag 26 december 2011

Tweede Kerstdag

Vandaag loopt heel anders dan we vooraf hadden gedacht.
      Gisteren vierden we Eerste Kerstdag. Dat begon met een lekker ontbijt. Kerstbrood (twee soorten), tulband, lekkere broodjes en natuurlijk kaarsjes aan.
      Na het ontbijt heb ik de High Tea voor eind van de middag voorbereid. De kinderen speelden heerlijk – zowel binnen als buiten – en ik heb nog een korte wandeling kunnen maken voordat mijn ouders kwamen.
      Eerst nog even zitten, kletsen en de aardigheidjes uitpakken die mijn ouders voor ons hadden meegenomen. Cadeautjes hoeven niet, maar het blijft leuk om ze te krijgen.
      Met z’n allen hebben we genoten van de High Tea en van elkaar.

De plannen voor vandaag lagen al klaar. Na het ontbijt zouden we ons klaar gaan maken voor een bezoek aan het zwembad. Met Ayla de zwemslag oefenen en de jongens gewoon lekker de vrije hand geven in het water. Freek zou vandaag koken: vis, worteltjes en aardappelgratin.
      De plannen vielen vanmorgen echter al snel in duigen. Ik werd wakker van Ayla die in de badkamer aan het spugen was. Dit kan een restje zijn van de buikgriep die alle drie de kinderen afgelopen week een dag hadden, maar het kan ook komen van het anders dan anders eten gisteren. Een High Tea is toch vooral zoetigheid, ook al is het voor Ayla dan zonder suiker. Het spugen van Ayla zorgde niet meteen voor het opzeggen van de plannen, maar toen Bob ook begon te klagen dat hij het gevoel had dat hij moest spugen en zich duidelijk niet lekker voelde, hebben we de plannen maar in de ijskast gezet.
      Televisie aan, een ontbijtje tijdens het kijken en verder een beetje hangen, lummelen, een klein klusje en zo gaat de dag ook wel weer voorbij.
      De vis laten we maar in de diepvries. Wat we vanavond dan wel eten? Geen idee. Een broodje, een overgebleven sandwich of scone (voor de niet-zieken onder ons), een kopje soep? Ach, dat bedenken we vanavond wel.

Ayla heeft trouwens afgelopen week heerlijk geslapen. Ze heeft nu dus een week haar puffer. De eerste avond heeft ze nog wat gehoest, maar dat was duidelijk als reactie op het medicijn. Verder heb ik geen hoestje meer bij haar gehoord. Ze is een stuk fitter, vrolijker, stralender. En ook ik voelde me na twee dagen al weer meer mens worden.
      Gisteravond hoorde we een klein hoestje en vanmorgen dus spugen.
      Mijn blogs plaats ik ook op de libellesite en daarop kreeg ik een reactie van een moeder die de klachten van Ayla herkent. Haar dochter heeft veel gehoest doordat zij geprikkeld wordt door omhoog komend maagzuur. Op mijn beurt herken ik weer veel uit haar verhaal. En dat zou kunnen verklaren waarom Ayla juist vanochtend last heeft van spugen en gisteravond gehoest heeft. Het was tenslotte een rare maaltijd gisteren en een anders-dan-anders-dag. En dat Ayla daar gevoelig voor is, weten we inmiddels.

Ik wens iedereen een heel goed einde van 2011 en veel geluk, gezondheid en liefde voor 2012.

Groetjes, Esther

zondag 18 december 2011

Nu even niet!

Ik kan vanavond niet slapen. Ayla ligt weer eens te hoesten in bed. Zij slaapt al hoestend gewoon door, maar ik lig met open ogen te luisteren.
      Het leek beter met haar te gaan. Het ging al iets beter sinds we bij de kinesioloog waren geweest en ook het stoppen met suiker leek te helpen. De avonden dat ze al kuchend in bed lag, leken verleden tijd. Alleen als we toch een keer gezondigd hadden, bijvoorbeeld tijdens het uiteten ter ere van onze 12 ½-jarige bruiloft, was het weer als vanouds.
      Toch is het hoesten niet helemaal weggeweest. En het is misschien wel des te frustrerender dat ze er nog steeds last van heeft, juist door de moeite die we er voor doen. Geen gewoon snoep meer, geen gekochte koekjes meer, alleen zelfgebakken brood, alleen zelfgebakken koekjes en taaitaai, geen vla, alleen yoghurt. Oké, hier valt best mee te leven en het hele gezin is gezonder gaan leven. Maar toch, het vraagt een flinke aanpassing.

En vanavond lijken we weer terug bij af. Ondanks Bobs verjaardag heeft ze echt niets met suiker of kleurstoffen binnengekregen. Ayla hoest echter al sinds ze in bed ligt. De pilletjes die normaal helpen, de enkele keer dat ze hoest, zijn na een kwartier al weer uitgewerkt.
      Ik ben radeloos.
      Ik ben op de rand van haar bedje gaan zitten om me ervan te overtuigen dat ze echt ligt te slapen. Ze slaapt. Maar ze is onrustig. Ze wisselt tussen haar zij, haar rug en haar andere zij en hoest zeker om de paar minuten. Het is net een aanstellershoestje of een kriebelhoestje. Ze ademt door haar neus, dus er is geen mondademhaling die voor kriebeling zorgt in haar keel. Ik hoor geen slijm, dus echt iets te hoesten lijkt ze ook niet te hebben. Het is de hoest die ik al zo lang van haar ken. Waarmee het begon in mei.
      Het voelt alsof we terug zijn bij af.
      Ik heb besloten morgen de huisarts te bellen voor een afspraak. Ik wil het met hem bespreken. Laat hem nog maar eens luisteren naar haar longen. Ook wil ik graag het voedingsadvies bespreken en kijken of een allergietest handig is.
      Ik wil haar zo graag helpen.
      En ik wil zo graag slapen.

Voorlopig schuif ik mijn boek aan de kant. Ik wil er voor Ayla zijn en natuurlijk voor Bob en Rick. Samen leuke dingen doen. En wanneer zij op school zijn wil ik iets doen waaruit ik energie kan halen, waarvan ik kan opladen. Gewoon weer lekker lang wandelen, als het weer het toe laat. Me uitleven op de naaimachine en misschien zelfs wel een kast uitmesten, want dat geeft zo’n lekker voldaan gevoel. Ik blijf wel schrijven. Ik vind het veel te leuk om mijn blog bij te houden en wie weet komt er inspiratie voor iets anders. Maar mijn boek . . . nu even niet.

Liefs, Esther

maandag 12 december 2011

Boekrecensie: Nieuwe handen van Gerie Smit


Wat een indrukwekkend boek.
Al eerder zag ik dit boek in de bibliotheek staan, maar nam het toen niet mee. Een boek over de nieuwjaarsbrand in Volendam, dat leek me niet echt gezellig. Toch twijfelde ik wel.
      Vlak daarna kwam Gerie Smit bij het programma De Reünie, waarin ze een stukje uit haar boek voorlas. Hierna wilde ik het boek heel graag lezen. Elke keer dat ik in de bibliotheek was, keek ik of het boek er stond. Nee, dus. Het was steeds uitgeleend.
      Tot vorige week. Ik zag het boek staan en heb het meteen in mijn tas gedaan.
      De eerste avond las ik meteen ruim tachtig pagina’s voordat ik het boek weg kon leggen. De avond erna weer het boek gepakt. Normaal word ik wel eens afgeleid door de televisie die voor Freek aanstaat, maar daar had ik deze keer helemaal geen last van. Freek was al lang naar bed toen ik mezelf dwong het boek neer te leggen. Ik moest echt stoppen met lezen en zelf gaan slapen. De overige dertig bladzijden las ik de volgende avond.

In het boek vertelt Gerie hoe zij zich voorbereidde op het vieren van Oudejaarsavond en hoe zij de brand als vijftienjarige beleefde. Ook schrijft zij over de tijd na de brand, over haar herstel en over het contact met vrienden en familie.
      Het boek gaat over een ellendige periode, maar is dat zelf beslist niet. Gerie schrijft heel openhartig een indrukwekkend verhaal. Het is een boek om niet meer weg te leggen, zoals ook Rob Kamphues schrijft in zijn reactie op het boek.

Binnenkort het tweede boek van Gerie Smit lenen. ‘k Ben benieuwd of dat ook zo’n doorlezer is.

Groetjes, Esther

dinsdag 6 december 2011

Verandering van basisschool

Vorige week tipte ik al even aan dat Freek en ik een gesprek ergens hadden. Vandaag wil ik dit verder toelichten. We zijn namelijk aan het zoeken geweest naar een andere basisschool. Nu is dat niet iets dat je zomaar even doet en zorgde – èn zorgt – voor de nodige spanning.

Bob zit in groep zes en hoeft na dit schooljaar nog maar twee jaar voordat hij naar de middelbare school gaat. We hebben ons echt afgevraagd of we hem nog wel van school moeten laten veranderen. Toch hebben we daartoe besloten. Hij heeft namelijk moeite met leren. Niet dat hij niet goed kan leren, maar zowel zijn juf als wij denken dat er meer in zit dan dat er uit komt. De stof op school wordt steeds abstracter: geschiedenis, natuur, topografie, maar ook rekenen. Hier heeft hij moeite mee. Hij onthoudt de dingen veel makkelijker als het levendig is gemaakt.
      Daarnaast speelt mee dat hij geen vriendjes heeft op school. Hij zit in een fijne klas die hem accepteert zoals hij is, maar echt vrienden zitten er niet bij.
      Heel langzaamaan merk ik dat zijn zelfvertrouwen achteruit gaat en ik wil graag dat hij juist meer zelfvertrouwen krijgt.

Rick gaat goed op school. Hij haalt hoge cijfers en goede scores bij de Cito-toetsen. Hij heeft vrienden in de klas, die hij vooral uit onze buurt kent. Toch zit ook hij niet lekker in zijn vel. Dit heeft zijn juf ook gezien. Hij heeft geregeld last van hoofd- en buikpijn en de kinesioloog heeft achterhaald dat dit bij spanningen vandaan komt, spanningen rond school. Rick is een binnenvetter en kan niet duidelijk maken wat er is, maar er is dus wel wat. En als we Bob van school zouden laten veranderen, dan lijkt het mij voor iedereen fijner dat Rick en Ayla ook overstappen.

Eerst ben ik gaan zoeken naar een Vrije School, maar deze zijn te ver weg voor ons. Door een tip ben ik gaan kijken naar Jenaplan en Montessori. Ik koos juist voor een ander concept, zodat de kinderen op een andere manier gestimuleerd zouden worden op school. Er bleek een Montessorischool te zijn in een naastgelegen gemeente. Zij hebben geen continuerooster, het overblijven is aan de prijs en het zouden intensieve dagen voor de kinderen – en voor mij – worden, vooral door het heen en weer reizen. Toch sprak het concept ons aan en een oriëntatiegesprek maakte ons best enthousiast.
      Door een toevallige opmerking van Rick (dat hij graag een continuerooster wilde) ben ik op de website gaan kijken van een reguliere basisschool dichtbij onze wijk. Dit zag er zo geweldig uit en klonk zo goed, dat ik ook daar op gesprek ben geweest. Ook hiervan kwam ik enthousiast thuis en de kinderen konden hier al snel een ochtend meedraaien. Zij kwamen al net zo enthousiast naar huis.
      We wilden de kinderen nog laten proefdraaien op de Montessorischool, maar door ieders enthousiasme voor de plaatselijke school en alle maren van de Montessori hebben we gisteren de knoop doorgehakt. Het wordt de school vlakbij.

De nieuwe school is een duurzame school. Vanaf februari komen ze in een heel nieuw gebouw met de nieuwste (duurzame) snufjes, met daarom heen een schoolplein met veel groen, een paddenpoel, een amfitheater, een doorkruipgrot en nog veel meer uitnodigende dingen. Bij vakken als natuur, geschiedenis en aardrijkskunde worden activiteiten gepland waardoor het allemaal sprekender wordt. Bijvoorbeeld een sloot namaken in de klas of een gastdocent met een roofvogel. Wat ik heb gelezen en gehoord, klinkt allemaal goed. Bob en Rick viel het bovendien op dat het zo lekker rustig is in de klas. Vooral Bob heeft dit nodig, omdat hij snel afgeleid is.

De directeur van de huidige school belde net nog, omdat ze niet goed begrijpt dat we voor een andere reguliere basisschool hebben gekozen. Een stap naar de Montessori had ze wel begrepen. Ik heb onze beweegredenen nog een keer uitgelegd. Ze snapt nu wel dat wij de keuze goed overwogen maken. En of ze het ermee eens is . . .  Het is onze keus.
      Het is spannend allemaal en de toekomst moet uitwijzen of het een goede keuze was. De kinderen vinden het ook wel lastig, maar kijken ook heel erg uit naar de nieuwe school.
      Misschien volgende week al overstappen? In ieder geval voor de Kerstvakantie, zodat ze de Kerstviering op de nieuwe school kunnen meemaken; een leuke manier om contacten te leggen en zonder stress de Kerstvakantie in te kunnen.

Groetjes, Esther

zondag 27 november 2011

Drie weken zonder chocola


Ruim drie weken eet ik nu al geen chocola meer, nou ja, bijna niet meer. In het weekend mag ik nog een beschuitje met vlokken van mijzelf en laatst heb ik ’s avond een klein stukje gegeten – en echt genoten. Maar verder kan ik naar de repen in de kast kijken en er zo voorbij lopen.
      Wat een opluchting dat ik wel immuun lijk voor de stemmetjes die ik eerder niet kon weerstaan: “Eet mij – ik ben lekker en geef snelle energie – ik weet hoe duf je bent en dan ben ik extra lekker.” Zoals ik eerder al een keer schreef, was chocola echt mijn valkuil. En ook al beloofde ik mijzelf dat ik één stukje – nou ja, stuk – per dag mocht eten, in de praktijk bleek vier stukken de realiteit. En eigenlijk voelde dat helemaal niet goed. Niet alleen het schuldgevoel dat ik me toch weer had laten gaan, maar ik merkte gewoon dat mijn lichaam die instant energie helemaal niet fijn vond. Het kreeg even snel een piek, om daarna snel in een afgrond te zakken van futloosheid. En juist dan was de verleiding groot om opnieuw een stuk van dat lekkere bruine spul in mijn mond te stoppen.

Maar nu is de verleiding helemaal weg. En ik voel me juist trots als ik die repen in de kast zie, al weken onaangeroerd. Samen met al die andere tussendoortjes vol suiker.
      In de folders sla ik de bladzijden met snoep en koek over en ook in de supermarkten kan ik hele paden links laten liggen. Wat een rust!
      Ayla en ik zijn nu vrijwel geheel suikervrij en ook Bob en Rick hebben hun suikerinname flink beperkt en vragen steeds minder om een tussendoortje met suiker.
      Ik ben wel veel aan het bakken en zeker voor pakjesavond mag ik de keuken in. Pepernoten, taaitaai, allemaal zonder suiker. Ook ga ik proberen om een banketstaaf te maken, niet met amandelspijs, maar met abrikozenspijs. Ik laat jullie nog wel weten of het lekker was.

Morgen genieten van ons 12 ½ jarig jubileum. We zijn echt alweer zo lang getrouwd. Freek heeft vrij genomen. Samen ergens op gesprek (maar dat komt in een latere blog) en verder tijd voor de kinderen, voor elkaar en voor mijn ouders die ’s middags langs komen en gezellig blijven eten.

Groetjes, Esther

maandag 21 november 2011

Bijkomen van een heerlijke dag

Gisteren zijn we langs geweest bij vrienden die we op de camping hebben leren kennen, afgelopen zomer. Wij wonen in Noord-Holland, zij in Drenthe, dus dat is niet naast de deur.
      Om half acht zaten we al in de auto. Dat is zelfs voor ons best vroeg. Het was heel erg mistig, wat het autorijden vermoeiend maakte. Toch schoten we lekker op en we waren vroeger dan verwacht op de plek van bestemming.
      Het werd een heerlijke dag. De kinderen hadden meteen weer een klik en doordat zij zo lekker speelden, hadden wij als ouders ook de tijd om met elkaar te kletsen. Geen moment van ongemakkelijke stilte of pogingen om het leuk te houden. Het ging gewoon als vanzelf.
      De tijd vloog en pas laat in de middag reden we terug. We kozen ervoor om via Joure te gaan om daar te kunnen eten. Nee, geen McDonalds, maar Hajé. (De kinderen merkten op dat dit toch wel veel lekkerder is dan de Mac.). Kwart voor negen thuis. Moe, maar heel voldaan.

Het was onze eerste dag weg sinds Ayla geen suiker meer mag. Ik had een appeltaart gebakken – zonder suiker dus – zodat we met z’n allen toch hetzelfde lekkers konden eten. Iedereen heeft gesmuld. Onze vrienden hadden gezorgd voor lolly’s en koekjes die Ayla ook mocht. Toch was Ayla op de terugweg flink aan het hoesten. En dit was niet de verkouden hoest die ze ook af en toe heeft de laatste week, maar de vertrouwde hoest, waarvoor ze nu dus geen suiker meer mag.
      We vroegen ons echt af hoe dit nu kan. We hadden allemaal zo ons best gedaan, zodat Ayla geen suiker binnen zou krijgen. De enige bron van suiker die we kunnen bedenken is het brood dat Ayla daar at. Thuis bak ik zelf brood en sinds vorige week vervang ik de suiker daarin door honing. Nu denken we dat ze zelfs reageert op het suiker in het brood uit de winkel, hoe weinig dat ook is. Dus dat vermijden we dan ook maar vanaf nu zo veel als mogelijk. We denken tenminste dat dat de oorzaak is.

Ayla kwam vanochtend weer zingend haar bed uit – gelukkig trekken de bijwerkingen van suiker snel weg. De rest had meer moeite aan deze dag te beginnen na een anders-dan-anders-dag en laat naar bed. Ook ik ben vermoeid en ben stijver dan ik de afgelopen week geweest ben.
      Samen met mijn wensenlijstje lukt het daarom deze week dus weer niet om aan mijn boek te werken. Deze week ga ik eerst alles voor Sinterklaas afmaken. Ik merk namelijk wel dat de tip van de kinesioloog helpt – ‘beter meerdere dagen met één project bezig zijn, dan elke dag weer iets anders’.
      Vandaag ga ik in ieder geval haken. De pet voor Ayla is af en ook voor mijzelf heb ik er één gehaakt. Nu nog een bloem erop maken en dan kan ik deze cadeaus inpakken. Verder wil ik vandaag nog een cadeautje voor mijn vader kopen.
      Morgen zoveel mogelijk cadeautjes inpakken en namens Hoofdpiet in het vriendenboekje van Ayla schrijven. Dan kan deze in haar schoen woensdag, samen met een kaart wanneer Sint bij ons de cadeautjes komt brengen.
      Verder deze week de gedichten schrijven en de laatste ontbrekende cadeautjes kopen en dan ligt aan het eind van de week hopelijk alles klaar.
      Dan moet het boek maar even wachten. Ik kan tenslotte niet alles tegelijk.

O ja, en dan moet Bob ook nog een suprise maken voor 1 december. Dit jaar hebben ze voor het eerst suprises in de klas. En komend weekend gaat hij logeren, dus dan gaat het niet . . .

Groetjes, Esther

maandag 14 november 2011

De juf is tevreden

Afgelopen donderdag had ik schrijfcursus. Ik was heel benieuwd wat de “juf” vond van de tekst die ik had ingeleverd.
      Zoals ik al eerder schreef, ben ik zelf tevreden met de vorm die ik gevonden heb en heb ik nu het gevoel dat ik mijn spreekwoordelijke ei kwijt kan. Deze manier van schrijven voegt mij zo goed dat ik al had bedacht dat ik hier sowieso mee door zou gaan. Wat de juf er ook van zegt. Desnoods zou het alleen een boek worden voor familie en vrienden.
      Toen ik dit aan het begin van de avond vertelde, reageerde de juf – een ervaren schrijfster – meteen dat dat echt niet hoeft. Het was nu veel beter en ze zag het weer helemaal zitten. Yes!
      Er zijn nog steeds stukken die ik anders kan doen en ik heb nog steeds de neiging om te veel te beschrijven in plaats van dialogen en actie, maar dit is veel minder dan eerst. En ook de juf vindt de door mij gevonden vorm goed voor het verhaal dat ik te vertellen heb.

Ik heb nog niet al haar aantekeningen bij mijn tekst doorgelezen. Dat wil ik vandaag of morgen gaan doen. Ik weet al wel dat ik de tekst om mag husselen. Halverwege de tekst zit namelijk een stuk dat een goede binnenkomer is. Echt een stuk om het boek mee te beginnen, omdat daarmee de lezer zich meteen in mijn situatie kan verplaatsen.
      Dat husselen hoop ik deze week te gaan doen en ik zou ook graag verder willen schrijven.
      Maar mijn lichaam zegt: ‘Ho, stop. Rustig aan doen.’
      Hoe moeilijk ik dat ook vind, ik ga proberen naar mijn lijf te luisteren.
      Deze week wordt een week met af en toe een beetje haken, regelmatig zitten met een boek, schoen- en sintcadeautjes regelen, suikervrije taartjes bakken voor in de vriezer (voor als we ergens op visite gaan, zoals komende zondag) en wie weet toch nog af en toe een stukje schrijven.

Tot volgende week.
Esther

maandag 7 november 2011

Nog bewuster: geen suiker meer


Het lijkt erop dat we de bewuste koers gaan doorzetten.
      Zoals ik al eerder schreef, heb ik persoonlijk goede ervaringen met een kinesioloog en inmiddels zijn alle kinderen bij hem geweest. Hij had mij al geadviseerd om het gebruik van suiker te beperken en met vlagen lukte dit ook wel. Maar ja, chocola is zo verschrikkelijk lekker. Net als chocoladepinda’s. Ach, eigenlijk alles waar chocola in, op of onder zit. De laatste tijd bleef het dus meestal niet bij mijn zelf toegekende rantsoen van één stukje per dag.
      Nu lijkt het toch te gaan lukken om (veel) minder suiker te gaan eten èn de meeste gezinsleden doen mee.

Afgelopen woensdag was ik namelijk met Ayla bij de kinesioloog. Zij hoest al sinds mei. De huisarts kon niet veel vinden en speciale neusspray, antibiotica. Het hielp allemaal niet veel. Ze hoest nu niet vaak meer, maar toch nog steeds zeker één maal per week. En dat is dus één keer te veel.
      Bij de eerste behandeling van Ayla kwam al naar voren dat kleurstoffen niet goed voor haar zijn en ik ben hier redelijk op gaan letten. Maar de laatste weken zag ik zelf het verband tussen het hoesten ’s avonds en wat ze die dag anders dan anders had gegeten. Dit was dus altijd iets met suiker en soms ook met kleurstoffen: spekken, taart, smileys e.d.
      Vorige week heeft de kinesioloog een test gedaan en nu weten we dat ze niet tegen chemische kleurstoffen (vooral rood, groen en blauw) en aspartaam (een zoetstof) kan, maar ook niet tegen glucose, fructose en sacharose. Suiker dus. En dat vraagt om de nodige aanpassingen.
      Ayla en ik hebben speciaal snoep gekocht bij de natuurwinkel. In plaats van een plak ontbijtkoek bij het broodje, krijgt ze nu een creamcracker (met beleg). Via internet heb ik een recept voor koekjes gevonden zonder suiker en dus meteen gebakken. En al het snoep met suiker is apart gelegd.

Ayla pakt het heel goed op en ik heb besloten dat dit voor mij de kans is om ook mijn suikerinname te beperken. (Sinds woensdag heb ik geen chocola meer aangeraakt!) Bob en Rick vinden het knap van hun zus hoe ze ermee en gaven zelf aan dat ze mee willen doen. Dit gebeuren heeft hun blijkbaar bewust laten voelen wat suiker met hen doet en ze voelen zich er eigenlijk helemaal niet zo goed bij. Rick vindt een creamcracker eigenlijk lekkerder dan een plak ontbijtkoek en die chocoladepinda’s geven je achteraf helemaal geen voldaan gevoel.
      Helemaal goed en dat mag gestimuleerd worden.
      Komende vrijdag hebben we hier alleen wel Sintermaarten. ’s Avonds zal ik het snoep uitsorteren. Snoep met veel suiker en kleurstoffen gaat sowieso weg. En de twijfelgevallen gaan apart. Bob en Rick mogen dan maximaal twee keer per week hier iets van en Ayla maximaal één keer. Als ze dit volhouden tot Kerst volgt er een beloning. Wat dat wordt, weet ik nog niet. Maar het zal iets zijn dat ze graag willen (betaalbaar) of geld als aanvulling voor iets waarvoor ze aan het sparen zijn.
      Ik ben nog niet zover dat ik de hazelnootpasta en de hagelslag verbied, maar leg wel uit dat ander beleg beter is. En Ayla – voor wie het het belangrijkste is – kiest vooral voor het betere beleg. Gelukkig.

(En Freek offert zich graag op om de voorraad “verkeerd” snoep op te eten.)

Vanuit een suikerarm huis, Esther

maandag 31 oktober 2011

Alternatief of bewust?


Gisteravond vroeg ik mij al hakend af of ik steeds alternatiever wordt. Maar misschien kan je het ook benoemen als dat ik steeds bewuster in het leven sta en van het leven geniet.

Ik maak regelmatig mijn eigen thee van kruiden uit de tuin. Ook de kinderen vinden deze thee heerlijk. Het assortiment is nog niet heel groot, maar het is pas het eerste jaar dat we dit uitproberen. Onze collectie bestaat uit munt, salie, citroenmelisse, dropplant, heermoes en goudsbloem. Hopelijk komt daar volgend jaar een stek van citroenverbena bij. De thee hiervan is namelijk ook erg lekker.

Dit weekend heb ik meel bij de molen gekocht om brood van te bakken. Ik bak al jaren brood zelf, als aanvulling op het brood dat ik bij de winkel koop. Hiervoor gebruik ik tot nu toe broodmeel van de winkel. Door omstandigheden had ik een paar maanden geleden brood gebakken met meel van de molen – gekocht bij de plaatselijke natuurwinkel. Dit vonden we zo lekker dat ik besloot om over te stappen op grote zakken meel, direct gekocht bij de molen, zodra onze voorraad broodmeel op is.
      Afgelopen zaterdag was het zover. De kinderen waren op stap met Oma, Freek had storingsdienst en ik ben naar de molen gefietst. Een leuke fietstocht en vijf kilo meel mee terug naar huis.
      (Eerst maar vijf kilo gekocht om te kijken of we het nog steeds lekker vinden. Als het blijft bevallen, stappen we waarschijnlijk over op zakken van 25 kilo.)
      Thuis meteen de broodbakmachine aangezet om deeg te maken. Daarna het deeg in een bakvorm om een mooi gevormd brood te krijgen – dat bevalt ons beter dan bakken in de machine.
      Het is nog een beetje zoeken naar de optimale rijstijd. Maar het brood is heerlijk.

En dan zat ik gisteravond dus op mijn stoel om een begin te maken met de pet voor Ayla. Ik heb een uur lang zitten haken – en het lukte goed.

Wat kan het leven toch simpel zijn.
      En ik geniet van al die simpele dingen van het leven.

Liefs, Esther

maandag 24 oktober 2011

Fibromyalgie en haken. Gaat dat samen?

Soms verklaar ik mezelf half voor gek. Zo heb ik mezelf bijvoorbeeld de afgelopen week leren haken.
      Niets mis mee, zal je misschien denken. Behalve dat het oubollig is.
Maar bedenk wel dat ik fibromyalgie heb (een soort reuma) en dan met name in mijn handen. Daarnaast heb ik al een chronisch tijdgebrek, omdat ik veel te veel dingen leuk vind om te doen. En daar is dus deze week haken bij gekomen.

Laat ik bij het begin beginnen. Op veel meisjeskleding worden van die leuke gehaakte bloemen genaaid. Nu ben ik al redelijk handig met naald en draad en als kind heb ik wel eens een (scheef) sjaaltje voor mijn pop gehaakt, maar daar hielden mijn haakkwaliteiten wel mee op. Mijn moeder heeft vaker gehaakt, dus zij zou mij in de meivakantie wel even een bloem leren haken. Dat lukte dus echt niet. Ik deed netjes de steken na die zij mij leerde, maar had geen idee of dat nu lossen, vasten of stokjes waren. Bovendien waren mijn vingers na één rondje zo verkrampt dat ik niets meer kon vasthouden, laat staan haken. Ik accepteerde dat haken niet voor mij is weggelegd en zou het verder aan mijn moeder overlaten. Ik heb nog genoeg dingen die ik wel kan en hoe belangrijk is het nu om bloemetjes te kunnen haken. Toch?

Deze zomer op de camping kwam ik in contact met een vrouw die ook net van haar moeder had leren haken (bloemetjes en hartjes voor haar dochters). Zij had een boek mee vol met allerlei soorten bloemen en blaadjes om zelf te breien en vooral te haken. Dit was voor haar nog te moeilijk, maar net als zij was ik meteen verliefd op het boek.
      Inmiddels heb ik dit boek ook, met als opzet dat ik Oma aan het werk kan zetten.
      Toch zat het mij niet lekker.
      In de bibliotheek heb ik een boek gevonden waarin stap voor stap de verschillende steken worden uitgelegd en vorige week ben ik er voor gaan zitten. Oké, niet langer dan 15 minuten achter elkaar, maar lang genoeg om elke keer een andere steek aan te leren en juist door de pauzes ertussen (van een dag of zo) had ik de tijd om te onthouden hoe alle steken heten. Ik ben begonnen met een proeflapje. Gewoon recht toe recht aan. Er hoefde niets en als het me zou lukken was het mooi meegenomen. En dit ging eigenlijk best aardig.
      Na dit rechte lapje, ben ik overgegaan op de bloemetjes. Het ene boek open voor het patroon en het andere boek open voor de steken.
      En het lukt!
      Ik heb inmiddels vier bloemetjes gemaakt en ben nu op zoek naar katoen in echte bloemenkleuren of in ieder geval in meisjeskleuren: allerlei tinten roze, paars, lila. Ach heel veel kleuren zijn welkom. Tot die tijd worden er dus geen bloemetjes gehaakt.

Op internet heb ik het patroon gevonden van hartjes, maar ook – en dit patroon lijkt me echt heel leuk – een winterpet. Waarschijnlijk ga ik Sinterklaas een beetje helpen en deze pet voor Ayla maken. Maar ook hiervoor moet ik eerst op jacht naar draad. Dat wordt dus naar de markt en hopelijk kan ik daar slagen. Ik vind de pet zo leuk dat ik ‘m ook wel voor mezelf wil maken.
      En voor wie nieuwsgierig is geworden, kijk op: www.petitefee-kinderaccessoires.blogspot.com.

Groetjes, Esther

zondag 16 oktober 2011

Eindelijk goed weer

De afgelopen dagen heb ik genoten van het heerlijke weer, vooral omdat ik merkte dat mijn lichaam hier veel beter bij functioneert.
      Sinds we terug zijn van vakantie heb ik mij niet meer zo goed gevoeld. Het was dan ook steeds herfstig weer met veel regen. En als het wel warmer en droog was, was het toch nog heel benauwd. Ook de temperatuurverschillen tijdens de dag in combinatie met de luchtvochtigheid zorgden ervoor dat mijn gewrichten stram aanvoelden. Ik voelde me regelmatig net een oud omaatje dat klaagt over het weer. Nu klaagde ik meestal niet hardop, maar in gedachten heb ik wat af gemopperd de laatste tijd.
      Dezer dagen is het genieten. Oké, ’s morgens is het koud, bijna tegen het vriespunt. Dit komt omdat het helder is en de lucht dus droog. Maar juist die koude, beetje nevelige ochtenden zijn de voorbode van zonnige dagen. Heerlijk.
      Zowel donderdag- als vrijdagmiddag heb ik heerlijk gewandeld. De laatste weken heb ik minder gewandeld dan ik zou willen en het was echt fijn om twee keer een lange wandeling te maken. De zon op mijn gezicht, MP3-speler aan en lopen maar. Wat mij er extra toe zette om twee dagen achter elkaar te wandelen was  het vooruitzicht van de herfstvakantie. Komende week zijn de kinderen vrij en dan zijn deze momentjes voor mijzelf even uitgesloten. Ik heb het misschien een beetje overdreven, met lichte spierpijn tot gevolg. Maar het goede, vrije gevoel van die middagen neemt niemand mij meer af.

Komende week is al redelijk dichtgetimmerd met bezigheden. Bob en Rick gaan een middag naar het buurthuis voor een creatieve middag. Bob heeft deze week tekenles, omdat zijn juf de week na de vakantie niet kan en zo kunnen alle lessen toch doorgaan. Ayla heeft (uiteraard op weer een andere middag) een kinderfeestje. We gaan nog een dag naar Leeuwarden met het hele gezin – op bezoek bij vrienden van de camping. Dan heeft Ayla nog zwemles, wil Oma met de jongens een dagje op stap en mogen ze nog een nachtje logeren. O ja, en eigenlijk wilde ik nog met de kinderen naar Artis. Maar dat verschuif ik maar naar een weekend wanneer Ayla geen zwemles heeft. Dat lijkt mij iets verstandiger.

Tot volgende week, Esther

dinsdag 11 oktober 2011

Het begin van het boek is er

Er zit schot in mijn boek. Nou ja, in het begin ervan. Na de vakantie vond ik de eerste twee weken een groot gevecht om het schrijven weer op te pakken. De tekst die ik had liggen had goede stukken, maar ook gedeelten waar ik niet – of helemáál niet – tevreden over was. Ook bleef het nog wat stoeien met de vorm.
      Het lijkt er op dat ik nu een vorm heb gevonden waar ik mijn ei in kwijt kan.
      Het grootste gedeelte schrijf ik in ‘zij’-vorm. Het idee hierachter is dat het voor mij daardoor makkelijker wordt om mijn verhaal te doen. In de ‘ik’-vorm bleek namelijk dat ik te veel in de klaagmodus bleef zitten. En ik wil dan wel een boek schrijven over hoe ik omga met fibromyalgie en wat deze aandoening voor mij betekent. Dat wil nog niet zeggen dat ik er een lange klaagzang van wil maken. Juist niet. Want fibromyalgie heeft mij ook veel goeds gebracht en dat wil ik met het boek graag overbrengen.
      Toch merkte ik dat ik iets miste, ik kon mijn persoonlijke gevoelens niet zo goed kwijt. Dit heb ik nu opgelost door af en toe een dagboekfragment toe te voegen

De tekst die ik voor de vakantie gemaakt had, heb ik nu in de nieuwe vorm gegoten en inmiddels ook al aangevuld met nieuwe tekst. Ik heb nu vijf hoofdstukken af en hoop deze week de zesde af te ronden. Ieder hoofdstuk is net iets meer dan 2 A4-tjes, dus denk nu niet dat ik al heel veel heb. Maar het vordert en ik ben tevreden over wat ik nu heb.
      Op 10 november heb ik weer een schrijfbijeenkomst onder begeleiding van een ervaren schrijfster. Dit keer wil ik het werk dat ik inlever zelf al goed nagekeken hebben. En ik ben nu zover dat ik in ieder geval door wil zetten om mijn verhaal aan het papier – nou ja, de laptop – toe te vertrouwen.
      Natuurlijk hoop ik dat de ‘juf’ mijn tekst goedkeurt en dat het uiteindelijk echt als een boek in de boekwinkels komt te liggen.

Hoe veel inspiratie ik ook heb, ik merk echt dat ik na anderhalf uur moet stoppen met schrijven. Dan willen mijn handen niet meer en worden ook mijn schouders en nek stijf. En ook als het schrijfproces minder vlot loopt, wat helaas nog steeds regelmatig gebeurt, is het na anderhalf uur genoeg geweest. Mijn gedachten dwalen dan steeds vaker af en een hoofdpijn begint op te komen.
      Ik heb fibromyalgie en daar moet ik wel rekening mee houden. Maar wanneer ik dat doe, kan ik er heel goed mee leven.

Groetjes, Esther

dinsdag 4 oktober 2011

Dinsdag: Er-op-uit-dag

Het is nu al weer ruim een jaar geleden dat ik gestopt ben met werken (en nog steeds vind ik het heerlijk). Ik had alleen bijna een heel schooljaar nodig om tijd te maken om er op dinsdag op uit te gaan. Dinsdag is namelijk de dag dat de kinderen nog steeds overblijven. Hier heb ik bewust voor gekozen om één dag in de week te hebben, waarop ik niet hoef te haasten en steeds op mijn horloge hoef te kijken.
      Een boodschapje, een korte wandeling, werken aan mijn boek, de administratie, soppen, opruimen, creatief bezig zijn . . . Er is altijd wel wat te doen en de dinsdagen – en alle andere dagen – waren al snel gevuld.
      Pas toen de zomervakantie er aan dreigde te komen, wist ik dat ik nu mijn kans moest pakken. Wanneer de vakantie eenmaal begonnen zou zijn, zou ik zes weken het ritme van de kinderen volgen en voor hen klaar staan. Niets mis mee, hoor. Ik vind het heerlijk om samen met hen van alles te ondernemen, maar het kost wel energie. En ik heb meer energie als ik tijd voor mezelf heb gehad.

De drie dinsdagen voor de vakantie ben ik er dan ook lekker op uitgetrokken, twee keer met de fiets, één keer lopend. Thermoskan met thee mee, een broodtrommel en wat lekkers. Een routeplanner maken en gaan. Op zo’n dag hoef ik alleen aan mezelf te denken, te genieten van de natuur en de omgeving en kan ik bijtanken. En ondertussen ook nog mijn spieren trainen.
      Na de vakantie merkte ik dat ik deze dagen-voor-mezelf gemist had. Vlak na de vakantie kwam het er niet van, door wisselende oorzaken. Maar vorige week heb ik bewust ‘er op uit’ in mijn agenda gezet. Het weer was niet zo mooi als verwacht, maar het was (meestal) droog en het waaide nauwelijks. Heerlijk fietsweer dus. Ook vandaag ben ik er weer op uit getrokken en volgende week staat de dinsdag al geblokkeerd: ER OP UIT.

Groetjes, Esther

maandag 26 september 2011

Eén ding tegelijk

Ik heb een probleem. Ik wil te veel en de dagen zijn te kort.
      Dit is een probleem dat regelmatig de kop opsteekt en dat mij heel onrustig maakt. Nu kan ik hier vermelden wat ik dan allemaal wil, maar wie mijn blogs een beetje heeft bijgehouden snapt dat ik tijd én energie te kort kom.
      Na de vakantie merkte ik dat het weer de verkeerde kant op ging. In mijn hoofd was ik bezig met alles wat volgens mij nog moest gebeuren en hoe ik dat allemaal moest bolwerken. Al met al kwam er bar weinig uit mijn handen, was ik moe en een beetje down en zag ik mijn ‘to-do’-lijstje steeds langer worden.
      Door mijn blog van twee weken geleden, werd ik mij bewust van mijn situatie en lukte het mij om de situatie te doorbreken. Ik maak nu per week een lijstje van de dingen die ik die week hoop te doen en realiseer mij dat misschien niet alles gedaan zal worden. Dit is dan goed. Ook geef ik mij over aan de situatie. Oké, kinderen ziek, dan niet naar de stad, maar de slaapkamers schoonmaken. Vandaag geen zin in de laptop, dan een wandeling maken en de veranderende natuur in mij opnemen en zo energie opdoen. Een derde verandering die ik doorvoerde, is dat ik mij iedere avond realiseer wat ik heb bereikt die dag, maar vooral hoe prettig de dag is geweest.
      En hoe het kan, kan het. Maar sinds deze omslag komt er meer uit mijn handen, ben ik meer tevreden over wat ik wel heb gedaan en zit ik prettiger in mijn vel.

Afgelopen week heb ik een eerste start gemaakt met mijn boek, maar ben vooral bezig geweest met andere dingen die ik gedaan wilde hebben. Daardoor heb ik nu de ruimte om deze week drie keer een (deel van een) dagdeel aan mijn boek te werken. En loopt het onverwacht tot anders, dan is dat maar zo.

Liefs, Esther

maandag 19 september 2011

In vier dagen uit: Kind van Tibet

Sinds ik de televisie drie jaar geleden uitgebannen heb, kom ik weer aan lezen toe. Ik lees van alles, maar over het algemeen zijn het boeken over mensen. Over hun zoektocht, over hun leven, hun denkwijze, hun verhaal.

Vorige week dinsdag viel in de bibliotheek mijn oog op het boek ‘Kind van Tibet’, geschreven door Soname Yangchen, met als ondertitel ‘Het dramatische, waargebeurde levensverhaal van Soname’s vlucht naar de vrijheid’.
      ’s Avonds ben ik begonnen met lezen. Ik wilde na één hoofdstuk stoppen met lezen om op tijd naar bed te gaan. Maar ik werd zo gegrepen dat ik verder ben gaan lezen en dat terwijl het boek technisch gezien beter zou kunnen. Toch maakte de manier van schrijven, de openheid van Soname en wat zij allemaal meemaakt, het boek voor mij tot een boek dat ik niet weg wilde leggen. Ik heb de 250 pagina’s in vier etappes uitgelezen. Vrijdagavond had ik het boek uit.

‘Waar gaat het boek over?’ vragen jullie je misschien af.
      ‘Kind van Tibet’ is het verhaal van een Tibetaans meisje dat door de situatie in Tibet al heel jong werkt als huishoudster, onder erbarmelijke omstandigheden. Op zestienjarige leeftijd vlucht zij over de Himalaya naar India, waar zij probeert een leven op te bouwen. Ook hier komt zij voor problemen te staan. Uiteindelijk belandt zij in Europa, waar ze eindelijk de vrijheid kan ervaren, maar waar ze nog steeds gekweld wordt door haar verleden.
      Soname is een krachtig en positief ingesteld meisje, en later vrouw, die mede door haar Tibetaanse afkomst het hoofd weet te bieden aan welke omstandigheid dan ook. Juist door deze instelling is het boek geen klaagzang geworden, hoewel je dat zou verwachten naar aanleiding van alles wat Soname heeft meegemaakt.

Een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in boeken over mensen en andere culturen.

Groetjes, Esther

P.S. Mijn plannen voor vorige week liepen een beetje anders. Bob en Rick waren vanaf dinsdag thuis, ziek dus. Vandaag zijn ze weer een ochtend naar school. Ik hoop dat het goed gaat, zodat ze morgen weer de hele dag kunnen, inclusief overblijven. Dan kan ik het nieuw ontdekte winkeltje gaan bekijken.

maandag 12 september 2011

Opstartproblemen

Nu de kinderen weer naar school zijn, wil ik graag verder werken aan mijn boek. Voor de vakantie heb ik een nieuwe start gemaakt en ik ben heel benieuwd of ik hier nog steeds tevreden over ben, nadat ik er twee maanden niet naar gekeken heb.
      Toch kan ik het nog niet opbrengen en ik denk dat hierbij verschillende oorzaken meespelen.
      Natuurlijk is het lastig om iets op te pakken wat al een tijdje ligt en het zal ook gerust meespelen dat ik er tegenop zie om verder te gaan. Ik wil tenslotte dat mijn verhaal iets wordt dat meerdere mensen kan boeien en dit blijkt toch lastig te zijn. Ik weet echter dat als ik eenmaal ben begonnen, ik het heerlijk vind om te schrijven.
      Wat me vooral tegenhoudt, is dat ik nog zoveel andere dingen wil doen. Het huis kan bijvoorbeeld in alle kamers wel een stofdoek gebruiken. Ik wil de herinneringen van de vakantie, die nu nog vers zijn, vastleggen in een fotoboek. Maar voordat ik daar aan kan beginnen, liggen er nog andere foto’s te wachten om ingeplakt te worden. Het zijn er gelukkig niet heel veel, maar ik vind het toch fijn om “bij te blijven”. Ook zijn er souvenirs waar ik nog wat mee wil doen.
      Bovendien heb ik ook gewoon behoefte aan tijd voor mezelf. Even met niemand rekening houden, dingen doen waar ik zin in heb, die voor mij goed voelen. Morgen dus lekker naar de stad, een winkeltje zoeken dat ik bij toeval ontdekt heb door een folder en gewoon lekker neuzen, snuffelen en kijken of er nog wat in de uitverkoop hangt/ligt.
      Als laatste mogelijke oorzaak speelt mee dat ik me gewoon niet zo prettig voel. Het weer is warm en koud tegelijk en heel afwisselend. Ook is het vochtig en benauwd en ik merk dat ik daar last van heb. Ik heb sneller hoofdpijn, zie regelmatig sterretjes en mijn lijf voelt stijf en stram, vooral mijn handen.

Ach, het schrijven is geen verplichting. Toch? Al lijkt het me heerlijk om weer in de schrijfflow te zitten en vooral als mijn boek echt af is. Ik hoop dat dat me gaat lukken. Maar nu nog even niet. Volgende week? Ik spreek met mezelf af dat ik uiterlijk de laatste week van september het schrijven weer oppak.

Ik houd jullie op de hoogte.
Groetjes, Esther

maandag 5 september 2011

School is weer begonnen

Vanaf vandaag gaat het gewone leven weer beginnen. De kinderen zijn vandaag weer voor het eerst naar school en wonder boven wonder waren ze vanochtend alle drie op tijd wakker. De ochtend verliep bijna als van ouds en we kwamen dan ook op tijd op school.
Vakantie is leuk, maar de structuur van school en alles wat daar bij komt is toch ook wel fijn. En je geniet dan nog meer van de weekenden en andere vrije dagen.

Aan de natuur kan ik merken dat onze regio dit jaar laat vakantie had. We zitten al volop in de overgang naar de herfst. Oké, de afgelopen paar dagen hadden we mooi nazomerweer, maar aan de ochtenden merk je de verschillen. Het is vochtig, koud en nevelig. Ook de bomen beginnen te verkleuren en de eerste blaadjes vallen van de bomen. Het mais staat klaar om binnengehaald te worden en de boeren zijn volop bezig om het – reeds verkleurende – gras te maaien als voorraad voor de winter.

De herfst die zich aankondigt, de school die weer begonnen is en het begin van allerlei clubjes doet mij beseffen dat we een nieuwe periode binnen gaan. En daar is niets verkeerds mee.

Groetjes, Esther

zondag 28 augustus 2011

Einde-vakantie-blues

Ik zit nu wel achter de laptop om een blog te schrijven, maar eigenlijk heb ik daar nog helemaal geen zin in. Ik zit nog helemaal met mijn hoofd bij de vakantie, die nu toch echt voorbij is.
      De koffers zijn uitgepakt, de badkamervloer wordt weer langzaamaan zichtbaar nu de meeste was is weggewerkt en Freek gaat morgen weer aan het werk (al heeft hij daar totaal geen zin in).
      Buiten is het koud en guur, toch zouden we het liefst met een fleecetrui en een beker thee onder onze luifel zitten voor de tent.

Het is jaren geleden dat we zo’n heerlijke vakantie hebben gehad. Waarschijnlijk is het zelfs de beste vakantie ooit. Oké, we hadden af en toe een bui en de eerste week was het niet altijd even warm, maar over het algemeen hebben we het meestal droog gehad en elke avond konden we buiten eten.
      Bob, Rick en Ayla hebben zich vanaf de eerste minuut vermaakt met de andere kinderen op ons veldje. En het is bekend: wanneer de kinderen het goed hebben, hebben de ouders het ook naar hun zin.
      Ook Freek en ik hadden al snel leuk contact met de gezinnen op ons veldje. Friezen aan de overkant en een gezin uit Drenthe naast ons. Beiden bleven, net als wij, drie weken en de laatste twee weken kwam er nog een gezin uit Friesland, die zich er probleemloos bij voegde.
      Drie weken lang hebben we het geweldig gehad. Samen barbecueën, een zeepglijbaan maken van dekzeilen, wateroverlast te lijf gaan, een waterballonnengevecht.
      Drie weken zo dichtbij – zowel letterlijk als soms ook figuurlijk. Het is moeilijk te beseffen dat we nu zo ver uit elkaar zitten.

Er wordt al over gesproken om het volgend jaar nog eens over te doen met het grootste deel van deze groep. Is dit grootspraak of wordt het realiteit?
      Ik ben benieuwd.

Groetjes, Esther

maandag 1 augustus 2011

Intuïtie

Afgelopen weken heb ik een paar keer ervaren dat ik beter naar mijn intuïtie had kunnen luisteren, terwijl mijn gezonde verstand zei dat het onzin was.
      Een voorbeeld. Vlak  voordat de zomervakantie begon, was Bob een ochtend met hoofdpijn ziek thuis. Het was de enige dag dat het mooi weer was die week en ik had allerlei plannen, waarbij ik geen ziek kind kon gebruiken.
      De wandeling in de duinen had ik al snel geschrapt.
      Boodschappen doen was toch wel erg handig, juist omdat het marktdag was en ik daar producten wilde kopen. Bob redde zich alleen thuis, zodat ik toch het hoognodige kon halen. De rest moest maar wachten.
      ’s Middags wilde ik dringend naar de moestuin en ook hiervoor gaf Bob aan dat hij het wel een uurtje zonder mij zou redden. Toen mijn moeder dit hoorde, bood ze al aan om ’s middags langs te komen. Zij kon echter pas wanneer ik alweer bijna thuis hoopte te zijn en ik vertelde haar dat het niet nodig was.
      De hoofdpijn bij Bob zakte echter af en thuis blijven vond hij toch ook niets. Dus ’s middags weer lekker naar school en ik kon zonder schuldgevoel naar de moestuin.
      Ik dacht er nog aan dat ik mijn moeder moest bellen, maar mijn verstand zei: ‘Waarom? Ik had tenslotte al gezegd dat het niet nodig was.’
      Je raadt het al. Toen ik terug kwam van de tuin en ik de keuken in wilde om de oogst te verwerken, trof ik mijn moeder in huis aan. Ze was heel lief het strijkwerk aan het wegwerken en de was aan het opvouwen. Ze had zichzelf binnengelaten en was er maar van uitgegaan dat Bob boven op bed lag.
      Had ik nu toch maar naar mijn ingeving geluisterd en haar gebeld.

Mijn intuïtie zegt mij nu – of is het mijn angst? – dat we wel eens een natte vakantie kunnen krijgen. We hebben de laatste weken wel af en toe een mooie dag, maar de minder mooie dagen lijken toch wel te overheersen. En wanneer ik naar de vooruitzichten kijk, word ik niet vrolijk. We hebben de kinderen al gewaarschuwd dat als het regent wanneer we weggaan, we ons vertrek uitstellen. Uiteraard hopen we dat dit niet nodig is of dat we alsnog vlak erna kunnen vertrekken.
      Om de kans op mooi weer te vergroten – want je weet tenslotte nooit of het werkt – ga ik deze week met de kinderen mooi weer proberen te toveren. Een toverspreuk, ons inbeelden hoe geweldig de vakantie wordt, een tekening hiervan maken, het verbranden van papieren regenwolkjes.
      Ach, je moet toch wat. En wie weet . . .

Liefs, Esther
(Door de vakantie kan het zijn dat ik niet iedere maandag een blog plaats, of misschien komt het er helemaal niet van. Wanneer de zomervakantie weer voorbij is, ga ik me weer aan mijn schema proberen te houden. Tot die tijd is het afwachten.)

maandag 25 juli 2011

Naar de hocus-pocus-dokter

Wat voor naam geef je een kinesioloog, wanneer je daar met je kind heen wilt? Kinesioloog is zeker voor kinderen, maar ook voor veel volwassenen, een naam die niet duidelijk maakt wat hij doet. Bovendien is het een woord dat lastig te onthouden en daardoor moeilijk uit te spreken is. In eerdere blogs heb ik al aangegeven dat ik het hocus-pocus blijf vinden wat een kinesioloog doet en daarom leek hocus-pocus-dokter mij een geschikte naam. Het is net als bij een goochelaar: je hebt geen idee hoe hij het doet, maar het werkt. Hocus-pocus klinkt voor kinderen magisch, maar toch niet eng.

Vorig jaar is Rick in de zomervakantie flink hard op zijn hoofd gevallen en hij heeft toen een hersenschudding opgelopen. Rick leek snel te herstellen. Toch was het niet meer helemaal onze Rick. Zijn ogen straalden minder, hij leek emotioneel minder weerbaar, hij huilde sneller en zat net niet helemaal lekker in zijn vel. Ook waren zijn ogen veel gevoeliger geworden voor fel licht.
      We zijn met hem naar de kinderarts in het ziekenhuis geweest, maar hier werd niets gevonden.
      Het bleef ons echter bezig houden dat Rick veranderd was sinds die val.
      Tot dat ik ineens dacht dat ik met Rick wel eens naar de kinesioloog kon gaan. Ik heb tenslotte veel baat erbij gehad. Daarbij komt dat juist bij vage klachten, waar de reguliere gezondheidszorg niets mee kan, een alternatieve behandeling uitkomst kan bieden.

Rick houdt helemaal niet van nieuwe dingen en kijkt de kat uit de boom wanneer hij vreemde mensen ontmoet. Nu zag hij het meteen zitten om naar de hocus-pocus dokter te gaan. Ik vertelde hem dat ik hoopte dat hij Rick kon helpen om zich lekkerder te voelen. Dit vond hij een goed plan, maar al voor deze uitleg was hij al meegaand.
      Toen we bij de kinesioloog kwamen, ging ik nog even naar het toilet. Rick liep al de behandelkamer in en lag op de behandeltafel, toen ik binnenkwam. Hij deed zelf het woord. Ik was alleen aanwezig voor emotionele steun en om te helpen bij lastige vragen, maar alleen wanneer dit echt nodig was. De kinesioloog stelde de vraag nog liever op een andere manier dan dat ik nodig was. Hij wilde namelijk Rick helpen en daarbij was het nodig dat Rick zelf betrokken was. Nu dat lukte.
      Nu, drie behandelingen later, heeft Rick bijna nooit meer een zonnebril op, straalt weer, heeft geen last meer van zijn buik en voelt zich gewoon lekkerder. Na de vakantie nog één keer heen om de behandeling goed af te ronden en dan is de schade van de hersenschudding ongedaan gemaakt.
      Hoe? Tja, dat is dus hocus-pocus.

Groetjes, Esther
P.S. Voor geïnteresseerden in de omgeving van Kennemerland. De kinesioloog waar ik het over heb, heet Victor Backus. Je kan meer over hem en zijn werk lezen op http://www.azuleen.nl/.

zondag 17 juli 2011

Vakantieweer

Wanneer ik naar buiten kijk, ben ik blij dat ik nog geen vakantie heb.
      Oké, de meeste dagen regent het niet de hele dag en tussen de buien is het dan best aangenaam buiten. Maar er zijn ook dagen geweest dat er geen einde leek te komen aan de regen. De ene bui werd afgewisseld door de andere.
      Dit weer doet mij denken aan onze zomervakanties. Kamperend met een vouwwagen zaten we met de kinderen naar buiten te kijken om te zien of de beloofde opklaringen al kwamen. Vaak kwamen ze niet en we zijn dan ook zeker twee keer door de regen naar huis gevlucht.

Dit jaar wordt het anders. Dat is gewoon zo.
      Voor het eerst gaan we met een tent op vakantie. Een zevenpersoons tunneltent wel te verstaan. En de jongens zullen dit jaar samen in een bijzettentje slapen. Hierdoor houden we een slaapcabine over om spullen in op te slaan of, desnoods, om te toveren tot speelplek. Voldoende leefruimte dus.

In mei – toen het zo mooi weer was – stond in alle media dat het mooi en warm zou blijven tot juni én juli. Maanden met droog weer werden ons voorgespiegeld en er werden al zorgen geuit hoe het dan moest wanneer de regen uit zou blijven. Allerlei noodscenario’s werden besproken. Ook werd geschreven dat augustus een omslag zou betekenen met heel veel regen. En wij gaan nu net in augustus pas op vakantie, dus ik zag mij al weer zitten op een camping in de regen.
      De afgelopen maanden was het weer echter helemaal niet zo mooi als beloofd werd en ik ben blij dat we nu nog geen vakantie hebben, want momenteel is het wel erg vaak nat. En de voorspellingen beloven ook niet veel soeps.
      Ik vind dit heel jammer voor degenen die nu vakantie hebben. Tegelijk denk ik dat het in Nederland nu eenmaal niet wekenlang mooi weer kan blijven. Dus laat het dan nog maar een paar weken iets minder mooi zijn.
      In augustus wordt het schitterend mooi weer en wij gaan genieten.
      Toch?

Groetjes, Esther
P.S. Ik wens iedereen die nu in de regen op een camping staan heel veel sterkte. Dat meen ik oprecht, want ik weet hoe het is en dat gun ik niemand.

maandag 11 juli 2011

Heerlijk gefietst!

Afgelopen dinsdag heb ik eindelijk de fietstocht gemaakt die ik al lang wilde maken: een rondje De Rijp. Dit is een fietstocht van zo’n 35 kilometer met onderweg drie pontjes.
      Een aankoop via Marktplaats was nodig om daadwerkelijk deze route te gaan fietsen.
      Het was zonnig weer met niet te veel wind en om half elf was ik er klaar voor. Fietsbroek en hemdje aan, goed ingesmeerd met zonnecrème en genoeg eten en drinken mee.
      Het fietst heel makkelijk aan de hand van knooppunten. Via de site www.falk.nl had ik mijn route uitgestippeld en op een blaadje geschreven (uitprinten kan ook). Ik hoefde op deze manier alleen maar de pijlen met de juiste knooppunten te volgen.
      En toen kwam de pech. Pontje Akersloot voer niet. Ik was er om elf uur en vanaf half een zou hij pas weer heen en weer gaan. Dat werd dus omrijden. Mijn tocht werd hierdoor dertien kilometer langer, maar dat hinderde niet. Ik had alle tijd van de wereld – tenminste tot half vier – en realiseerde mij hoe lekker ik het vind om zo’n dagje alleen op stap te zijn. Dat had ik al veel te lang niet gedaan.

In De Rijp heb ik de tijd genomen om bij te komen – broodje eten, aankoop ophalen, winkeltjes kijken – en daarna heb ik de thuisreis aanvaard.
      Precies op tijd was ik thuis om mij op te frissen, iets te drinken en naar school te lopen om de kinderen op te halen.
      ’s Avonds was ik moe, maar voldaan. Ik was heerlijk ontspannen en heb mij voorgenomen de komende twee dinsdagen – wanneer de kinderen nog naar school gaan en overblijven – weer mijn fiets te pakken. Voor komende dinsdag zijn de weersvoorspellingen goed en de fietsroute ligt al klaar. Nu ja, twee, dus ik kan nog kiezen, wordt het rondje Haarlem of een rondje Bergen?
      Het maakt niet uit wat het wordt, het wordt in ieder geval genieten.

Liefs, Esther

maandag 4 juli 2011

Mijn wekelijkse blog

De laatste zes weken is het mij gelukt om iedere maandag een blog te plaatsen. Het is niet dat ik het blog perse op maandag moet schrijven – het kan ook ergens in die week ervoor zijn – maar ik plaats het in ieder geval op maandag. Voor trouwe lezers lijkt het mij handig te weten wanneer je een nieuw stukje kan verwachten.

Vandaag zou dus weer een dag zijn om een blog te plaatsen. Ik heb alleen nog niets klaarliggen en  vraag mij af waar ik vandaag over kan schrijven.
      Over Rick, onze zoon van zeven, die onlangs naar de kinesioloog is geweest? Nee, daar wil ik een andere keer voor gaan zitten om een stuk te schrijven over wat deze “hokuspokusdokter” bij hem bereikt heeft.
      Zal ik schrijven over het vampierenpak dat ik vorige week voor Bob gemaakt heb? Daar kan ik toch moeilijk een heel blog mee vullen.
      Of over het legokussen dat ik voor Rick aan het maken ben? Ook hiervoor is geen hele blog nodig, maar ik zal wel een foto bij deze blog plaatsen, zodat jullie kunnen zien hoe hij wordt. Het kussen is nog niet helemaal af, maar deze ochtend wil ik hem wel afmaken. Een kleine toelichting: Rick is gek van lego en wilde ook een sierkussen voor op zijn bed. Dat moest een kussen worden met iets van lego erop. Tja, en daar is dus geen stof van te koop. Daarom zelf maar aan de studder. Ik ben er tevreden over. Rick hoop ik ook, wanneer hij het in augustus voor zijn verjaardag krijgt.

      Verder zou ik kunnen schrijven over mijn plannen voor deze week. Namelijk dat ik vanmiddag ga fietsen met een vriendin en morgen een lange fietstocht ga maken naar De Rijp om daar iets op te halen (als die mensen morgen tenminste thuis zijn). En over de picknick die woensdagmiddag gepland staat en de barbecue vrijdag op school en dat het dan wel fijn is dat het mooi weer blijft. En dat ik ook nog motivatie wil vinden om verder te gaan met het schrijven.
      Ik kan iets vertellen over de moestuin en dat we nu echt de oogst beginnen binnen te halen en dat we deze week bijna de hele week uit onze eigen tuin kunnen eten.

Genoeg om over te schrijven dus, maar ik kan geen keuze maken. Bovendien wil ik vanochtend het kussen van Rick afmaken, een klein cadeautje voor de juf van Bob maken en de wortels van de tuin schoonmaken.
      Ik ga snel aan de slag – nadat ik deze blog geplaatst heb.

Groetjes, Esther