maandag 28 januari 2013

Sneeuw, kou en fibromyalgie

Vorige week deed me denken aan de winterse periode van drie jaar geleden, waarin er geen einde leek te komen aan de sneeuw en ik van narigheid maar lopend naar mijn werk ging.
Die periode werd mij toen te veel en was voor mij de aanleiding om nog eens goed te overwegen of ik wilde blijven werken. Wat er dus uiteindelijk toe leidde dat ik ontslag nam en nu alweer tweeëneenhalf jaar geniet van het werkloze leven. (Nog steeds een heel goede keuze!)

Afgelopen week was ik blij dat ik niet hoefde te werken.
De eerste week kou kon ik me nog redelijk redden. In het begin liep ik zelfs op één dag twee keer een uur. Al snel merkte ik dat het heen en weer lopen naar school wel voldoende was (normaal gaan we fietsend naar school, maar dat was met de sneeuw niet te doen) en liet ik de extra wandelingen voor wat ze zijn. Maar verder ging het goed.
Na een heel guur weekend met een snijdende, koude wint en een flink pak sneeuw als toetje, zei mijn lijf vorige week echter: ‘Stop, ho, niet verder!’
Mijn vingers waren stijf en soms rood, mijn polsen pijnlijk, mijn benen voelden stijf en tegelijk als pudding. Zelfs het foto’s inplakken lukte maar met moeite en door de droge atmosfeer waren mijn ogen gevoelig, waardoor lezen ook niet echt een optie was. Toen had ik het wel even gehad.

Maar ik heb het overleefd en eigenlijk ging ik me al snel weer beter voelen. Hoe?
Door rustig aan te doen, door nóg een stapje terug te doen en te accepteren dat ik nu eenmaal een mindere week had. Ik besefte dat ik me heel lang heel goed had gevoeld en dat het nu eenmaal zo was dat ik me nu wat minder goed voelde. Alleen al door dit te accepteren kreeg ik ruimte in mijn hoofd. Want van mezelf zielig voelen en balen van wat allemaal niet lukt, ga ik me echt niet beter voelen. Integendeel.

Nu is de sneeuw zo goed als weg, de zon schijnt en vanochtend zijn we weer lekker op de fiets naar school geweest. Heerlijk!

Groetjes, Esther

zondag 20 januari 2013

Een witte deken

Afgelopen maandag liep ik – tussen twee foto-inplak-sessies – in het park. Daar zag ik meerdere jonge knoppen en zelfs al blaadjes aan struiken en bomen. Ik nam mij voor om de volgende dag terug te keren met fototoestel om die belofte van het voorjaar vast te leggen.
De volgende morgen zag de wereld er echter heel anders uit. Bedekt met een witte deken. Dit leverde weer heel andere, maar ook mooie plaatjes op.
Hoewel ik kan genieten van het mooie uitzicht dat de sneeuw en vrieskou oplevert, verlang ik toch naar het voorjaar. Weer lekker lang naar buiten, zonder verkleumd en stijf thuis te komen. Ook mijn lichaam heeft het wel gehad met de kou. De eerste week kon ik het nog aan, nu overheersen de stijfheid, pijn en vermoeidheid.
Ik houd me vast aan de belofte van het voorjaar; de eerste knopjes en de steeds iets langer wordende dagen. Ik kan niet wachten op de dag dat de zon zich langer laat zien en er steeds meer groen om me heen is.

Groetjes, Esther

maandag 14 januari 2013

Foto's inplakken

Ik ben me er goed van bewust dat veel moeders chronisch achterlopen met het maken van fotoalbums vol kinderfoto’s. Er zijn genoeg vrouwen die nog niet eens begonnen zijn, ook al is hun kind al naar de basisschool.
(Ik heb het niet over vaders, omdat foto’s inplakken in de meeste gevallen toch op de moeders aankomt.)

Gelukkig heb ik vanaf het begin de discipline op kunnen brengen om foto’s uit te zoeken en de leukste in te plakken. Alle drie de kinderen hebben hun eigen boek (nou ja, boeken!).
Eerst liet ik de foto’s ieder half jaar afdrukken. De laatste paar jaar doe ik het eens per jaar.
Dat betekent alle – inmiddels digitale – foto’s uitzoeken, de mooiste selecteren en een goede aanbieding zoeken.
Wanneer ik de foto’s in huis heb, kan ik opnieuw gaan uitzoeken. Ik verdeel de foto’s in vier stapels: voor ieder kind één en dan nog één met vakantiefoto’s. Onderwijl meteen kijkend of ze goed op volgorde liggen en dan kan het inplakken beginnen.

De tafel ligt dan vol: fotoboek, natuurlijk de foto’s, snijapparaat, schaar, fotolijm, kartonnen stroken (waar ik de teksten op schrijf), pen en verschillende afstandsbedieningen (ideale gewichten om de foto’s op het papier te drukken tot de lijm gedroogd is).

Het hele proces vind ik heerlijk; het terughalen van de herinneringen en er een mooi geheel van maken voor later. (Al ben ik ook altijd weer blij als de klus geklaard is.)
Deze week vermaak ik me wel – het inplakken is namelijk begonnen.

Liefs, Esther

maandag 7 januari 2013

Boek: Eten, bidden, beminnen

De afgelopen weken heb ik het boek ‘Eten, bidden, beminnen’ van Elizabeth Gilbert voor de tweede keer gelezen. En opnieuw werd ik gegrepen door haar openhartigheid en de manier waarop ze haar zoektocht beschrijft.


Na een heftige periode besluit Elizabeth op reis te gaan. Ze wil naar Italië om de taal en de kunst van het genieten te leren (‘eten’), naar India om de kunst van de spiritualiteit te bestuderen (‘bidden’) en naar Indonesië om te leren hoe ze die twee met elkaar in balans kan brengen. Zoals je uit de titel al kan opmaken komt hier uiteindelijk ook de liefde om de hoek kijken.

Is het de overeenkomst in leeftijd? Komt het doordat ik altijd al aangetrokken word door Aziatische landen? Of mijn interesse in spiritualiteit en het feit dat ik aan yoga en meditatie doe?
Hoe het ook zij, ik vond het heerlijk om met Elizabeth haar reis te beleven, te lezen hoe zij drempels overwint en tussendoor ook nog achtergrondinformatie weet te geven over het land en de cultuur waar ze op dat moment verblijft.

De reis die Elizabeth maakte, paste bij haar en haar situatie. Mijn (en ieders) situatie is anders en ik zal zo’n reis van een jaar (!) niet snel maken. Toch zijn er veel momenten van herkenning. Bijvoorbeeld aan het einde van het boek: “Ik denk aan de vrouw die ik de laatste tijd ben geworden, aan het leven dat ik nu leid, aan hoe graag ik altijd al deze persoon heb willen zijn en dit leven heb willen leiden, bevrijd van de farce van doen alsof ik iemand anders ben dan ik ben.”

Liefs, Esther

dinsdag 1 januari 2013

Een jaar voorbij en een nieuw jaar

Een jaar voorbij.
Een jaar waarin ik weinig moest. Echt een jaar om de balans op te maken. (Na mijn ontslag – alweer tweeëneenhalf jaar geleden – waren er (te) veel dingen die ik wilde of misschien wel moest van mezelf.)
Een jaar waarin ik niet gewerkt heb aan mijn boek.
Een jaar waarin Ayla nauwelijks meer gehoest heeft.
Een jaar waarin Bob een hersenschudding kreeg, kindertherapie volgde voor meer zelfvertrouwen en aandacht kreeg voor zijn uiterlijk.
Een jaar waarin ook Rick naar kindertherapie ging en daar leerde dat fouten maken mag en dat hij veel kwaliteiten heeft.
Een jaar waarin de kinderen zich steeds meer thuis voelden op hun nieuwe school. Een school dat met haar duurzame doelstelling helemaal bij ons past. De kinderen voelen dat ze op deze school zichzelf mogen zijn. Heel waardevol.
Een jaar waarin Ayla steeds verder boven haar leeftijd lijkt uit te groeien. Zowel qua lengte als gedrag. (Dit laatste vraagt van ons steeds weer aanpassing qua verwachtingspatroon en opvoeding.)
Een jaar waarin het bewust eten steeds natuurlijker en vanzelfsprekender wordt en minder moeite kost.
Een jaar waarin het ook op materiaal gebied goed verging.

Een nieuw jaar.
Een jaar waarin ik het niet-moeten wil volhouden.
Een jaar waarin ik – misschien – het schrijven weer oppak. Het begint weer te kriebelen, maar niet meer mijn verhaal over fibromyalgie. Misschien een verhaal voor kinderen?
Een jaar waarin ik wil blijven genieten van het leven.
Een jaar waarin ik zal blijven wandelen en yoga beoefenen, gewoon omdat ik me daar zoveel beter door voel.
Een jaar waarin ik eigenlijk wil doorzetten wat ik vorig jaar gedaan heb: genieten, weinig stress, zelf groeien en de gezinsleden ondersteunen bij hun groeiproces.

Ik wens jullie allen een goed 2013, waarover je achteraf tevreden kan zijn (net als ik over 2012).

Liefs, Esther