zondag 28 april 2013

Een paar dagen goed weer

Het was gewoon wennen. Woensdagmiddag scheen het zonnetje al lekker en was het heerlijk om in de achtertuin te zitten met een boek. Maar donderdag was het gewoon benauwd. Mij hoor je niet mopperen en ook de kinderen genoten ervan. Zeker in de wetenschap dat het de dag erna – tijdens de Koningsspelen – een stuk minder mooi zou zijn.

Donderdag was het tijd om het hok van ons konijn schoon te maken. Het was zo gezegd al benauwd en toen de zon doorbrak, werd het gewoon wárm.
‘Mag ik mijn shirt uit?’ ‘Mag ik in mijn hemd?’
‘Ja, hoor, doe maar. Geniet er maar van.’

En dan heb je dus drie kinderen in de tuin die genieten van de warmte.

Met de zon weg, was het te fris in hemd of blote bast, maar met een shirt aan nog steeds erg lekker.

Dit is wat we willen.

Komende week ook graag!

Groetjes, Esther

maandag 22 april 2013

Pijn!

Als ik op dit moment mijn pijn een cijfer moet geven op een schaal van één tot tien, dan is het een negen. Het is lang geleden dat ik zulke hoge cijfers toekende aan mijn pijn.

Ik heb fibromyalgie en dus vaak pijn, met name in mijn vingers en handen. Ook heb ik een knieafwijking die vooral in het verleden voor veel pijn zorgde. Ik ben dus wel wat gewend.
De laatste tijd, zeg maar sinds ik vrijwillig gestopt ben met werken, is de pijn echter redelijk onder controle. Er zijn wel dagen met pijn. Bijvoorbeeld als de kou lang aanhoudt of als ik te veel gedaan heb. Ik probeer het dan rustig aan te doen (wat me steeds beter lukt) en dan voel ik me als snel weer beter. Geen stress, niet te veel moeten, voldoende beweging; dat helpt.

Maar nu weet ik weer heel goed hoe slopend pijn kan zijn.
Een week geleden heb ik op zondag heerlijk in de moestuin gewerkt. De tijd vloog voorbij. Er was dan ook veel te doen nu ik eindelijk kon zaaien na die lange (te) koude periode. Ongemerkt had ik drie uur gewerkt. De dag erna weer naar de tuin om nog wat klusjes af te maken. En weer waren er zomaar twee uur voorbij.

‘Dat moet je ook opbouwen!’ was het oordeel van de fysiotherapeut, toen ik daar afgelopen vrijdag was. Mijn onderrug deed ontzettend zeer, belemmerde mij in mijn bewegingen en ik vermoedde dat het door het SI-gewricht kwam. Dit is het gewricht dat de onderrug met het bekken verbind. (Voor meer info zie http://www.hierhebikpijn.nl/aandoening/58/si-gewricht-pijn.)

Dit gewricht zit zowel links als rechts en beiden zaten niet goed. De fysiotherapeut heeft één en ander weer goed gezet en ik ging naar huis met de opdracht om drie tot vier keer per dag tien minuten tot een kwartier te lopen, zodat ik het los kon lopen.
Dat heb ik dus gedaan. Maar het lopen, opstaan, aan het aanrecht staan; alles doet zeer. En ik sta zichtbaar scheef. Eigenlijk had ik vrijdag pas weer een afspraak, maar gelukkig mag ik na een telefoontje straks al weer heen. (Dat is het voordeel van vaste klant zijn . . .)

Eén ding weet ik nu weer heel goed: pijn vergt heel veel energie en is soms misselijkmakend.

Volgende keer hopelijk een positiever bericht.
Groetjes, Esther

Koppeling gerbils mislukt

Even een korte mededeling:
Het koppelen van Babbel aan de nieuwe Knabbel en Henkie is afgelopen zondag weer niet gelukt.
Het leek eerst heel goed te gaan; ze lagen op elkaar en naast elkaar te slapen, ze waren elkaar aan het vlooien. Maar weer na ruim twee uur ging Babbel opnieuw van zich afbijten.

Dat wordt dus eenzame opsluiting voor Babbel.
(Dus als iemand een grote glazen bak van max. 45x30cm overheeft . . . We houden ons aanbevolen.)

Babbel zal genoeg aandacht krijgen van vooral Rick, maar speelkameraadjes van zijn eigen soort . . . Nee, dat zit er niet in.

Groetjes, Esther

maandag 15 april 2013

Afscheid van Knabbel

Wat kan er in een week veel gebeuren en dan heb ik het nu alleen nog maar over onze gerbils (woestijnratjes).
Bob en Rick hebben sinds september allebei een gerbil, die samen in een hok op hun kamer zitten. Helemaal weg zijn ze er van. ’s Morgens, ’s middags, ’s avonds, als het maar even kan worden ze uit hun hokje gehaald en krijgen ze aandacht. We hebben ze zelfs allebei al een keer betrapt terwijl ze in slaap waren gevallen met een gerbil in hun handen.

Bob met zijn Knabbel

Afgelopen maandag ging het oog van Knabbel niet open. Knabbel is de gerbil van Bob. Freek heeft het oog met water schoon en open gemaakt, maar ’s avonds was het weer zo ver en maakte Knabbel toch wel een wat zieke indruk.
Vooral voor de jongens zijn we naar de dierenarts geweest en kwamen we met oogdruppels en een lege portemonnee thuis. Bob en Rick waren helemaal verbaasd: “Papa, moet je betalen dan??” (Tja, weer een leermomentje.)
Dinsdagochtend wilde knabbel niet eten en maakte hij echt een zieke indruk. Natuurlijk mocht ik weer bij de dierenarts langskomen, maar dat wilden we eigenlijk niet. We moesten speciaal, vloeibaar voer proberen en op internet las ik de tip van een potje babyvoeding. Nu, dat is een stuk goedkoper dan de dierenarts.
Woensdag leek Knabbel wel wat op te knappen. Des te groter was de klap toen Bob en Rick Knabbel donderdagmiddag in zijn hokje vonden, meer dood dan levend. Wat een verdriet!
Gelukkig kon Freek snel thuis zijn en konden we de jongens samen opvangen. Ayla was die middag bij een vriendinnetje, dus dat kwam goed uit.

Gerbils kunnen niet lang alleen zijn en ik had al geïnformeerd bij de dierenwinkel hoe te handelen als Knabbel toch dood zou gaan. Dus eind van de middag naar de winkel voor een nieuwe gerbil. Freek vond het niet fijn om er maar één mee te nemen, terwijl het broertje alleen in de dierenwinkel achterbleef. Thuis de nieuwe gerbil bij Babbel gezet, in een klein hokje. Dat was het advies. Dit ging niet goed en de nieuwe Knabbel bloedde aan zijn pootje.
Babbel weer in zijn eigen hok.
Wij dachten dat het goed zou zijn om het broertje van de nieuwe gerbil erbij te halen. Samen zouden ze sterker staan tegen de dominante Babbel en bovendien zouden ze dan weer bij elkaar zijn. De dierenwinkel had hetzelfde idee. Zo gezegd, zo gedaan. Donderdagavond waren de broers weer herenigd.

Vrijdagmiddag opnieuw proberen om Babbel, de nieuwe Knabbel en Henkie (!) te koppelen. Het ging al langer goed, maar na een uur liep het opnieuw op knokken uit. Babbel weer apart dus.
Zaterdag hebben we internet geraadpleegd hoever het vechten kan gaan; van honden zeggen ze tenslotte dat je die uit moet laten vechten, zodat ze hun positie kunnen bepalen. Nu, dat is niet zo handig met gerbils, want die zijn in staat hun soortgenootje dood te bijten . . .
Wel meteen een andere methode gevonden op de website www.gerbils.nl.
En het leek goed te gaan. Maar na ruim twee uur ging het toch weer mis. Weer ging Babbel de anderen bijten.

Nu zitten de gerbils met z’n drieën in één hok in de woonkamer, maar dan wel met een tussenwand van gaas ertussen. Zo kunnen ze elkaar wel ruiken en zien, maar niet bijten. Ook wisselen ze elke dag van plekje, zodat ze elkaars nest ruiken, zeg maar. Dit blijft zo voor deze week.

En komend weekend gaan we het weer proberen.
En lukt het niet. Dan krijgt Babbel waarschijnlijk zijn eigen kleinere hok en zal hij het in zijn eentje moeten doen. Moet-ie maar niet bijten.

Wordt vervolgd.
Groetjes, Esther

maandag 8 april 2013

Week griep

Vorige week geen blog van mijn hand. Ik was geveld door de griep.
Het begon met keelpijn en snotterig, het werd al snel een hoofd vol snot met hoofdpijn en Tweede Paasdag kwam er spierpijn bij. Kortom: griep.

Freek deed vanaf dinsdag gezellig mee en dus zaten we afgelopen week samen thuis.
Woensdag dacht ik me iets beter te voelen, of was het hoop? Of misschien had ik gewoon geen keus. Mijn vader (langdurig hartpatiënt) voelde zich namelijk niet goed, terwijl mij moeder net die dag voor de laatste handelingen naar het ziekenhuis moest. De dag erna zou ze opgenomen worden voor een nieuwe knie. En dus volgde een noodscenario: ik bleef bij mijn vader in huis, een vriend van mijn ouders speelde voor taxi naar en van het ziekenhuis en Freek haalde de kinderen uit school. ’s Middags mocht ik nog even voor taxi spelen om mijn vader naar de huisartsenpraktijk te brengen voor een ECG-scan – gelukkig was er niets aan de hand – voordat ik weer naar huis kon. Wat een dag!

De volgende ochtend heb ik mijn moeder nog naar het ziekenhuis gebracht voor de operatie. Dan kon mijn vader rustig opstarten en kijken hoe zijn lijf reageerde. Weer thuis kon ik mij overgeven aan de griep. En hoe!
Ik zat óf in mijn luie stoel met een boek óf ik lag in bed. Vrijdag volgde er nog zo’n dag, terwijl ik me afvroeg of ik me nog beter ging voelen. ’s Middags met de kinderen op bezoek in het ziekenhuis, terwijl Freek het eten bereidde.
Dit weekend voelde Freek zich weer helemaal fit en hij gebruikte het zonnige weer om in de moestuin te werken (bestrating aan leggen en een vriend helpen). Ik deed het nog rustig aan, maar merkte gelukkig kleine vooruitgang. Beetje gerommeld in de tuin, gelezen (ook in de tuin), Bob geholpen met zijn werkstuk en een was gedraaid. Lekker in een rustig tempo.

En komende week hoop ik mijn conditie langzaamaan weer op te bouwen en zal ik geregeld bij mijn ouders te vinden zijn, want vandaag mag mijn moeder weer naar huis.
En de stof thuis: die loopt niet weg – helaas.

Groetjes, Esther