zondag 26 december 2010

Feestdagen en de maanstanden

De maan doorgaat een cyclus met volle maan, afnemende maan, nieuwe maan en wassende maan.
Sinds enige tijd weet ik iets meer over de maanstanden en wat dit zou betekenen voor ons ritme en onze activiteiten.

Afnemende maan zou een goede periode zijn om activiteiten af te ronden, om op te ruimen en om periodes af te sluiten. Terwijl de wassende maan juist een geschikte periode is om nieuwe dingen op te pakken en de blik op de toekomst te richten. Nieuwe maan is de tijd voor overdenking, melancholie en zwaarmoedigheid. Onder een volle maan is er ruimte voor creativiteit en voelen sommigen zich energiek.

maanstand 26 december 2010

Dit jaar ben ik mij voor het eerst bewust van de invloed van de maan en het valt mij op dat het (toevallig) goed uit komt met de tijd van het jaar.
Volle maan viel dit jaar op 21 december en dat is ook de datum voor Midwinter of Yule. De dag waarop de nacht het langste is en waarna de zon elke dag weer een beetje aan kracht gaat terugwinnen. Het idee dat de dagen vanaf nu langzaamaan weer langer worden, geeft mij in ieder geval energie.  Ook al zitten we volop in de winter (met alle sneeuw en kou), de natuur gaat zich al voorbereiden op de lente.
De laatste twee weken van het jaar 2010 staan in het teken van afnemende maan. Dus tijd voor het afronden van allerlei projecten. Dit valt mooi samen met de kerstvakantie, waar ik in ieder geval niet toe kom aan het oppakken van nieuwe dingen.
Vlakbij 1 januari is het nieuwe maan en 1 januari is voor velen een moment van bezinning, van melancholie. Daarna komt wassende maan en daarmee een periode om naar de toekomst te kijken en nieuwe projecten op te pakken. Kortom een tijd voor goede voornemens en het uitvoeren hiervan. De kinderen gaan dan weer naar school en ik krijg de tijd op weer allerlei activiteiten op te pakken.

Voorlopig geniet ik van het samen zijn, van de tijd met elkaar. Lekkere dingen gemaakt voor de Kerst, Kerst gevierd met ons gezin en mijn ouders en volgende week oudejaarsavond vieren met vrienden en hun kinderen. En deze week tussendoor proberen nog wat dingen te doen die zijn blijven liggen, zoals wat administratie opruimen, de laatste rekeningen van dit jaar betalen en misschien nog wat opruimen en schoonmaken in huis.
Maar vooral: genieten!

Liefs, Esther

maandag 20 december 2010

Hoe ik de week overleefde!

Ik heb vorige week overleefd. Uiteraard. Als het anders was, zou het wel heel raar zijn.
Vorige week heb ik een blog geschreven over de drukke week die er aan zat te komen. Hierbij een verslag van hoe de week achteraf verlopen is.

Rick is maandag, dinsdag en woensdag ziek thuis geweest. Maandag en dinsdag was hij echt beroerd. Hij had koorts en lag of op de bank of op bed. Hij had niet de puf om wat dan ook te doen. Rick had duidelijk last van zijn rechteroog, dus de hele dag televisie kijken, leek mij geen goed idee. Maandagmiddag heb ik in de bibliotheek luisterboeken gehaald en daarmee kon hij zich enigszins vermaken.
Maandagmiddag ben ik dus naar de kinesioloog geweest, waarover jullie in de vorige blog hebben kunnen lezen. Mijn moeder was toen bij mij thuis en ik heb de tijd meteen benut om naar de bibliotheek te gaan en wat hoognodige boodschappen te halen.
Ik had maandag al ingeschat dat Rick dinsdag nog ziek zou zijn en heb de afspraak van Bob voor de oogarts, dinsdagochtend, meteen maar afgebeld.
Freek had maandagavond de taart voor Bobs verjaardag al gebakken; deze kon in de vriezer tot vrijdagmiddag. Ik was toen naar yoga, even lekker ontspannen (de laatste les voor de vakantie).
Dinsdagavond boodschappen gehaald. Meestal doe ik dit op woensdagavond, maar dat zou lastig worden aangezien de kinderen dan kerstdiner op school hadden. Freek heeft die avond oliebollen gebakken, zodat Bob die donderdag kon uitdelen.

Woensdagochtend kreeg Rick weer babbels en heeft hij computerspelletjes gedaan. ’s Middags verplicht rusten voor Rick en Ayla, want ’s avonds was het kerstdiner op school en gelukkig waren alle kinderen fit genoeg om hierheen te gaan. Ik was ’s morgens en ’s middags in de weer om de hapjes voor het kerstdiner te maken.

Doordat Rick ziek was, zat ik verplicht drie dagen binnen. Het uitje om Bob en Ayla naar en van school te brengen/halen, was die dagen echt een uitje. Binnen heb ik de tijd maar gebruikt om wat schoon te maken, wat op te ruimen en uiteraard om Rick te vertroetelen.
Donderdag kon Rick toch naar school en zelfs ’s middags voelde hij zich fit genoeg om naar school te gaan. Ik heb hem ook maar laten gaan. Op school doen ze leuke dingen voor Kerst en hij had al wat gemist. Bovendien was hier donderdag de laatste dag voor de kerstvakantie, dus daarna kon hij uitrusten. Ook ik vond het wel lekker even wat tijd te hebben om er zelf op uit te gaan. ’s Morgens verschillende kleine boodschappen gedaan (apotheek, kinderparacetamol, pleisters, extra borden e.d.). De rest van de tijd gebruikt om lekker te neuzen bij een woonoutlet winkel en s’ middags op jacht voor een nieuwe winterjas. En gelukkig geslaagd. Het was heerlijk om de dag voor mezelf te hebben na drie dagen verplicht binnen zitten.

En ik ben blij dat ik het gedaan heb, want vrijdag begon het te sneeuwen en het stopte niet meer. ’s Morgens nog naar de huisarts, want het oog van Rick zag er wel erg beroerd uit. We kwamen te laat bij de huisarts, want voordat de auto sneeuwvrij was en de deuren open . . . .  En toen bleek dat de tank wel erg leeg was. Gestopt bij een tankstation – ging de tankdop niet open! Dan maar doorrijden en zien hoe het ging. Bij de huisarts een recept voor antibiotica in ooggel vorm gekregen. Daarna langs mijn ouders om het verjaardagscadeau voor Bob op te halen, want dat lag daar nog. Gelukkig kreeg mijn vader wel de tankdop los en op de terugweg konden we tanken.

Nog langs de apotheek en toen naar huis. Het sneeuwde nog steeds en de weg werd steeds gladder. Gelukkig zijn we veilig thuisgekomen – al scheelde dat niet veel. Ik besloot meteen om de rest van de dag de auto te laten staan.
In totaal is er die dag bij ons 25 centimeter gevallen! Het levert wel mooie plaatjes op.

Ook zaterdagochtend is er sneeuw gevallen.
Door alle sneeuw zijn de wegen onbegaanbaar. Mijn ouders konden niet op Bobs verjaardag komen. Zij zouden de enige visite zijn, omdat we in de zomer de verjaardagen van alle drie de kinderen al uitgebreid gevierd hadden. Ik had Bob vrijdagavond al voorbereid en hij begreep het gelukkig. Veel in de sneeuw gespeeld, lekker taart gegeten en ’s avonds van onze eettafel een restauranttafel gemaakt. Het was evengoed heerlijk en gezellig!

De auto blijft nog steeds voor de deur staan. De sneeuw ligt hoog, de weg is spekglad en ik zie veel auto’s, die toch weg willen, glibberen en glijden om weg te komen uit hun parkeerplaats, maar ook in bochten en bij uitwijkmanoeuvres. Ik wil onze auto graag heel houden ( hij is tenslotte net weer heel).

De kinderen zijn vrij en vragen nu extra veel aandacht. Buiten spelen is wel leuk, maar het is al snel koud. Voorlopig vermaken we ons met de computer, gezelschapspelletjes, tekenen en knutselen en koekjes bakken.
We hebben nog geen skibroeken en snowboots voor de kinderen in huis. Zodra de wegen weer goed zijn, ga ik de kringloopwinkels langs. Maar of er nog wat te krijgen valt . . . ?

Groetjes, Esther

dinsdag 14 december 2010

Kinesiologie - hocus pocus of helpt het echt?

Gisteren voor het eerst in een praktijk geweest voor kinesiologie. Van te voren kon ik me hier geen voorstelling bij maken. Ik hoorde wel van een oud-collega dat het waarschijnlijk was dat er dingen uit het verleden naar voren zouden komen, omdat dit de oorzaak kan zijn van problemen nu. En dat het er van af hing of ik hier open voor zou staan.
Ik vond het geen leuk idee om – vooral negatieve – dingen uit het verleden op te halen. Het is niet leuk om hier aan te denken en ook niet leuk om hierover te praten.  Niet dat ik allerlei negatieve ervaringen heb, maar het feit dat zo’n man dat soort gebeurtenissen aan kan kaarten. Dat was niet echt iets waar ik op zat te wachten. Aan de andere kant wil ik ook minder klachten hebben.
Ik heb het gisteren in ieder geval een kans gegeven. En het is mij mee gevallen.

Van te voren heb ik een hele vragenlijst beantwoord, wat leidde tot vijf pagina’s tekst. Hierop vroeg de man meteen of dit al mijn boek was. Doordat ik zo uitgebreid geantwoord had, was het niet nodig om mijn antwoorden verder te verduidelijken, behalve dan voor welke klachten ik bij hem kwam. Dat is fibromyalgie en dan met name de pijn, de stijfheid en de vermoeidheid.
Het gesprek begon met het advies (of eigenlijk meer een dringende opdracht) om diverse aanpassingen in huis aan te brengen: niet draadloos bellen, niet draadloos internetten, geen stroomkabels of contactdozen onder of vlakbij het bed, geen elektrische deken op het bed, niet de magnetronfunctie gebruiken. Dit zorgt namelijk allemaal voor elektrische pulsen in huis. Mijn lijf blijkt moeite te hebben met het doorgeven van de natuurlijke pulsen en door de elektrische pulsen wordt het doorgeven verder verstoord.
De aanpassingen zijn aan de ene kant eenvoudig, maar aan de andere kant ook niet. Ze hebben financiële consequenties, omdat er andere apparatuur gekocht “moet” worden, maar ook praktische consequenties. Het vraagt best wel wat inzet om dit door te voeren en willen wij dat wel? We gaan in ieder geval proberen een aantal aanpassingen door te voeren.
De kinesioloog benadrukte dat zijn behandeling weinig zin heeft, wanneer ik in aanraking blijf komen met stoorzenders. We doen ons best.

Ik mocht al snel op de behandeltafel gaan liggen. Daar vertelde de kinesioloog dat de schedel opgebouwd is uit delen en deze delen pulseren de hele dag. Die pulsaties worden doorgegeven aan alle botten van het lichaam. Door blokkades kan het gebeuren dat de pulsaties niet goed doorgegeven kunnen worden. Volgens de kinesiologie is dat het probleem van fibromyalgie.

 De kinesioloog voelde dat de pulsaties inderdaad niet goed bij mijn handen en bij mijn voeten aankwam. Ook voelde hij dat ik een hersenschudding heb gehad op mijn derde. Dit had ik niet in de vragenlijst vermeld, maar het klopt wel dat ik op die leeftijd hard op mijn hoofd gevallen ben.
De kinesioloog heeft zich deze eerste keer vooral op mijn hoofd gericht.
Daarnaast heeft hij onderzocht welke stof mijn lichaam nodig heeft. Op dit moment is dat één middel, waarvan ik hoop dat als de huisarts het voorschrijft ik het vergoed zal krijgen.
Uit het onderzoek kwamen verder meerdere leeftijden naar voren, waarop er iets gebeurd zou zijn. Iets van een val of stoot, een zware teleurstelling, aanraking met gif (kan ook medicatie zijn) of een angst. Ik heb gevraagd hoe hij hieraan komt.

De kinesioloog legde het als volgt uit. Alle gebeurtenissen uit het verleden zijn opgeslagen in het geheugen. Het lichaam is verbonden met het geheugen. Door aan het lichaam vragen te stellen, wordt het geheugen geraadpleegd en middels spierspanning geeft het lichaam antwoord.
De man hield bijvoorbeeld mijn pols vast. Wanneer hij mijn hand opzij duwde, gebeurde er niets. Ik had voldoende spierspanning om mijn hand op zijn plek te houden. Hier hoefde ik niets voor te doen. Door te vragen of er op allerlei leeftijden iets gebeurd zou zijn, kreeg mijn lichaam de kans hierop te reageren. Was er niets aan de hand, dan bleef mijn hand liggen. Was er wel iets aan de hand, dan kon hij mijn hand zo opzij trekken.
Op deze manier heeft hij ook onderzocht dat ik die bepaalde stof nodig heb. Ik vermeld hier niet welke stof, omdat het een stof is die voor mij goed is en ik wil voorkomen dat anderen het klakkeloos gaan kopen en slikken.

Ik heb een heel lijstje met leeftijden meegekregen, waarvan ik mag gaan bepalen wat er toen gebeurd kan zijn. Binnenkort dus maar met mijn moeder en misschien ook wel mijn vader om de tafel en samen over het verleden te praten.

De behandeling heb ik deze eerste keer niet als intensief ervaren, wel als heel bijzonder. Nog steeds weet ik niet goed wat ik van kinesiologie moet denken. Op internet las ik dat er scepsis over bestaat. Op zich begrijp ik dat ook. De man had echter een goed verhaal, hij is mij herhaaldelijk aangeraden door een oud-collega. Zoals het er nu uit ziet is het niet iets dat schadelijk is, dus voorlopig ga ik het een kans geven. Zijn uitleg is duidelijk en hij staat open voor mijn vragen.

Over twee weken mag ik terugkomen. Hij gaat dan met mijn gegevens uit het verleden aan de slag.
Ik ben benieuwd.

Wordt vervolgd?
Esther

zondag 12 december 2010

Hoe overleef ik . . . . de komende week?

Komende week wordt een week van strak plannen en ook van vaak plannen aanpassen, vrees ik.
Gisteren heb ik in gedachten én openlijk de komende week doorgenomen. Ik werd hier niet echt vrolijk van.

Maandagmiddag ga ik voor het eerst naar een kinesioloog om te ervaren of hij iets kan betekenen in het kader van mijn fibromyalgieklachten. (Dit was de enige mogelijkheid dit jaar nog, hierdoor heb ik een deel van de kosten al dit jaar en daardoor meer ruimte in de vergoeding door de verzekering volgend jaar.) Oppas voor na schooltijd geregeld en waarschijnlijk kom ik op de terugweg in de spits terecht. Al met al zal het een inspannende middag worden. ’s Avonds kan ik dan ontspannen bij yoga – hopelijk kan ik het opbrengen om daar nog wel heen te gaan.
O ja, en dan moet er nog een boek morgen echt terug naar de bibliotheek, omdat deze niet meer verlengd mag worden. Dit kan mooi tussen het naar school brengen van de kinderen om half twee en de afspraak met de kinesioloog om drie uur, dacht ik.

Dinsdag dacht ik dat ik niets had, totdat zoonlief mij vandaag herinnerde dat hij “toch nog naar de oogarts moest vlak voor mijn verjaardag?”. Inderdaad, daar moeten we dus dinsdagmorgen heen. Hopelijk wordt het een korte afspraak, alleen een korte controle. De kans bestaat dat de oogarts zijn ogen uitgebreider wil onderzoeken. Hier komen dan druppels aan te pas die in moeten werken. Het is dus afwachten hoe lang de afspraak duurt.

Woensdagavond hebben de kinderen kerstdiner op school en het is de bedoeling dat ieder kind een gerechtje meeneemt voor het buffet. Ik heb drie kinderen, dus ik mag drie keer aan de bak. En denk dan niet dat ik drie keer hetzelfde kan maken. Nee, de kinderen hebben in de klas besproken wat ze willen eten en deze gerechtjes hangen op allemaal verschillende briefjes op de deur. Als ouder kan je een briefje meenemen en dat gerechtje verzorgen. Op zich een leuk idee, maar met meerdere kinderen wel tijdrovend.

Donderdagochtend gaan alle kinderen naar de kerk en het is de bedoeling dat ik de oudsten naar school breng om half negen waarna ik de jongste om tien voor negen bij de kerk breng. En natuurlijk wordt het dan op prijs gesteld om de kerkdienst bij te wonen. Wat ook heel leuk is, maar wel tijd kost.
De eerste zaterdag van de vakantie is Bob jarig en hij deelt, na overleg met juf, op donderdagmiddag uit. Bob wil oliebollen uitdelen en die mag Papa maken. Wanneer dat gaat gebeuren is nog even de vraag, omdat tijdens het kerstdiner van de kinderen de ouders met elkaar kunnen borrelen en babbelen. Ook gezellig, maar in die tijd kan je geen oliebollen maken.

Zaterdag is Bob dus jarig en gaan we ’s avonds “restaurantje maken” aan onze eigen eettafel. Ik verzorg het voor- en nagerecht en samen met de kinderen dek ik de tafel netjes. Freek zorgt voor het hoofdgerecht. Hiervoor zijn natuurlijk wel boodschappen nodig. Die haal ik meestal op woensdagavond, maar of dat er van komt in combinatie met het kerstdiner op school?
O ja, en Bob wil natuurlijk een taart. Hiervoor heeft hij heel leuke ideeën, die haalbaar leken toen zijn verjaardag nog ver weg was. Hij wil een chocoladetaart die versierd is met marsepein, zodat het op Dolfje Weerwolfje lijkt. Over het algemeen is Freek de chocoladetaartmaker, maar dat kan ik van hem overnemen. Het maken van marsepein is wel echt zijn afdeling, dus dat zal toch op hem neer komen. Inmiddels zijn we iets minder blij dat we ooit met zijn ideeën zijn meegegaan.
Al met al een drukke week voor de boeg, waarbij het niet altijd makkelijk zal zijn om rustig te blijven. En dan gaat het waarschijnlijk ook nog glad worden deze week, waardoor ook nog plannen steeds weer aanpassing vragen.

Eigenlijk wilde ik deze week nog flink aan mijn boek werken, omdat dat er in de vakantie niet van zal komen. Vanochtend bedacht ik echter dat ik het boek beter deze week al los kan laten, zodat ik meer tijd heb om aan al die andere dingen toe te komen en toch mijn rust te krijgen. De komende week leek mij – na dat idee – al een stuk haalbaarder.
Totdat Rick vandaag maar ziek dacht te worden en in de loop van de dag steeds beroerder werd. Kan het nog meer ongelegen? Ook zijn zus is nog steeds niet echt fit na vorige week ziek te zijn geweest. Ik weet dan ook niet of die hele dagen naar school kan. De oppas voor maandagmiddag aangepast en verder moeten we maar per dag kijken wat wel en wat niet kan.

Ik weet niet of het komt, omdat de kerstvakantie dit jaar zo vroeg begint, maar het lijkt wel of het dit jaar allemaal nog sneller achter elkaar aan komt. Sinterklaas is het land nog niet uit of de kerstbomen staan weer in de klas. Vorige week maandag waren de kinderen vrij en komende vrijdag ook. Dat betekent dat de school maar acht schooldagen heeft om met de kinderen te doen wat ze willen doen. Of de kinderen daar nu echt blij mee zijn???

Kerst vinden wij allemaal een leuk feest, vol kaarsjes en gezelligheid. De kerstboom is inmiddels neergezet en de kaarsjes worden aangestoken. Toch moet de kerststemming in mijn hoofd nog doordringen.
Wie weet lukt dat na Bobs verjaardag, wanneer deze week achter de rug is.

Tot de volgende keer, Esther

dinsdag 7 december 2010

Dag werk!

Het is nu definitief. Ik ga stoppen met werken. De afgelopen maanden heb ik, door het opnemen van onbetaald verlof, kunnen ervaren hoe het is om niet meer te werken. Dat wat ik verwachtte, is uitgekomen. Ik kan zelf mijn tijd indelen, ik kan zelf mijn energie verdelen en plannen aanpassen als de omstandigheden dat vragen. Ik ben veel flexibeler geworden en kan meer aan, nu ik niet meer werk.

Vanochtend had ik het gesprek met mijn leidinggevende om aan te geven of ik wel of niet na het verlof terug wilde komen. Het kwam niet als een verrassing dat ik besloten heb om niet meer te gaan werken.
Bij mijn afscheid in juli hield iedereen, inclusief ikzelf, er al rekening mee dat het een definitief afscheid zou zijn.
En het is goed zo.

Wanneer ik nu thuis ben, ben ik er ook echt voor de kinderen. Ik heb de energie om samen met hen pepernoten te bakken, om ze te helpen met knutselen, om taal of rekenen met ze te oefenen of om wat dan ook te doen. Nog steeds vind ik het heerlijk om de kinderen zelf te laten spelen, terwijl ik op de computer bezig ben, een boek lees of iets anders doe voor mijzelf. En ik denk ook dat dit goed is voor de kinderen. Ze hoeven niet altijd vermaakt te worden. Maar wanneer ze nu wel hulp nodig hebben of iets vragen, dan kan ik hierop in gaan. Voorheen was ik na schooltijd energie aan het verzamelen om het eten te kunnen bereiden. En bovendien was ik vanaf 16:00u (licht of zwaar) prikkelbaar, omdat ik gewoon te moe was om lief en aardig te zijn.

Freek vindt het heerlijk dat ik thuis ben. Hij geeft zelf aan dat hij er een veel leukere vrouw voor teruggekregen heeft en wil die “oude” vrouw niet meer terug. Ik ben veel meer ontspannen en spontaner. Bovendien geeft het hem een goed gevoel dat hij zijn gezin kan onderhouden. En dat voor een man die bijna geen opleiding heeft en die vroeger altijd hoorde dat hij niets waard is.

Wat fijn dat ik die keuze heb om te stoppen met werken en wat heerlijk dat zowel ik, Freek als de kinderen genieten van deze stap.

Op naar een nieuwe fase.
Liefs, Esther

dinsdag 30 november 2010

Snow is falling . . . .

Snow is falling, all around us.
Children playing, having fun.

Dit liedje zong ik gisteren toen ik met de kinderen om half vier naar huis liep.
Het sneeuwde licht, maar wel gestaag door. Al met al is er een flinke laag gevallen. Tenminste een flinke laag voor Nederlandse begrippen, zoals we dat in het verleden gewend waren. Maar vergeleken met wat er nu in andere delen van het land ligt, valt het best wel mee. Er ligt nu zo’n drie centimeter.

Vanmorgen weer mijn skibroek aangetrokken en toch maar de slee erbij gepakt. Vorig jaar hebben we ‘m niet gebruikt. Ik vond de jongens (toen 6 en 7 jaar) te jong en te klein om zelf te trekken en zelf durfde ik het niet aan. En Freek maakt lange werkdagen, dus hij was overdag niet thuis om met de slee en de kinderen naar buiten te gaan. Toch vond ik het jammer dat de slee niet gebruikt werd.
Nu zijn de kinderen een jaar ouder en ik ben in dat jaar ook makkelijker geworden. “We gaan het gewoon proberen”, dacht ik. En het ging prima. De jongens trekken samen terwijl Ayla of een buurmeisje op de slee zit. En ook elkaar trekken ze, met hulp van dat buurmeisje of mij. Ayla wilde graag ook helpen trekken, maar liep dan zo dicht bij de slee dat ik (terecht) bang was dat zij de slee tegen haar benen kreeg.
Om de buurt een stukje op de slee.
De kinderen vonden het geweldig! En we waren nog nooit zo snel op school.
Vanmiddag neem ik de slee weer mee naar school. Dat is ten slotte het leuke van de sneeuw.

Ik kon vanochtend meteen mijn nieuwe “spikes” uitproberen. De ANWB verkoopt zogenaamde Snow-Steps. Dit zijn rubberomhulsels, die je om je schoenen kunt doen, met aan de onderkant flink wat metalen spijkertjes.
Vorig jaar waren ze uitverkocht, maar zodra ze dit jaar in de winkel waren, heb ik ze door mijn vader laten halen voor mij (en voor mijn moeder ook). Ik dacht toen nog: “Wie weet wordt het wel een Sinterklaascadeautje,” maar ik kreeg ze al eerder. Gelukkig maar, want ze zijn nu heel handig.
Hoe handig, dat bleek vanmorgen. Redelijk makkelijk – als je weet hoe het moet – doe ik ze om mijn schoenen en op de sneeuw en ook op de plat en glad gereden sneeuw heb ik goed grip. Het lijkt net of ik op een gewone weg loop. Alleen op plekken waar geen sneeuw ligt (waar gestrooid en/of sneeuw geruimd is), loopt het niet prettig. Maar dit is maar op zo weinig plekken dat ik dat er graag voor over heb.
Dus toch mijn ochtendwandeling kunnen maken.

En nu weer verder met mijn boek. Ik heb inmiddels 24 pagina’s klaar, dat zijn zo’n 50 boekpagina’s. uitgevers schijnen het liefst boeken van 200 pagina’s uit te geven. Ik heb dus nog even te gaan, maar het vordert wel lekker. En ik vind het heerlijk om achter die laptop te duiken en lekker te typen.

(Dit was een extra blog om mijn ervaring met de sneeuw te delen.)

Groeten, Esther

maandag 29 november 2010

De winterkou is in het land


Buiten is het koud, heel koud. Dit roept meteen weer herinneringen op aan de winter van vorig jaar.
Vorig jaar begon de sneeuw- en koude periode rond Bobs verjaardag (18 december) en de kou en sneeuw hield toen zeker twee maanden aan. In die tijd heb ik flink last gehad van mijn fibromyalgieklachten en uiteindelijk moest ik mij ziek melden bij mijn werk. Ik had veel pijn, was stijf en snel moe. Deze periode van ziek zijn, die uiteindelijk 6 weken duurde, heeft er mede toe geleid dat ik nu niet meer werk.
Nu het weer koud is buiten, merk ik weer veel van de klachten van vorig jaar. Er komt veel minder uit mijn handen, ik heb veel pijn en mijn handen zijn stijf. Ook vreet die kou energie, waardoor ik al snel moe ben. Het verschil met vorig jaar is, dat ik vorig jaar nog gewoon werkte en van alles moest. Nu kan ik het rustiger aan doen. De dingen die echt “moeten”, kan ik in een rustiger tempo doen. En wat niet echt moet, laat ik zitten of stel ik uit.
Ik vind het alleen wel heel jammer dat ik vorige week niet aan mijn blog ben toegekomen en ook niet zo veel aan mijn boek heb kunnen doen als de weken ervoor. Daarom begin ik deze week met mijn blog.

Het is nu dus wederom koud buiten en het schijnt deze week nog kouder te gaan worden. Er ligt hier (nog) geen sneeuw. Hoewel ik een wit landschap mooi vind om te zien, ben ik blij dat de wegen nog goed zijn. Ik kan nu tenminste nog mijn dagelijkse wandeling maken om in conditie te blijven. Wanneer ik dit niet bij houd, ben ik met een paar dagen helemaal een stijve plank, die nergens meer toe in staat is. Vanochtend nog heerlijk gewandeld. Skibroek en winterjas aan, samen met goede wanten (is veel warmer dan handschoenen, zeker als je ook nog je duim bij je hand stopt), muts op en sjaal om. Ik was er klaar voor. Het was heerlijk om buiten te zijn.
Thuis gekomen had ik wel iets koude tenen en ik was moe, maar vooral heel voldaan.
En ik genoot ervan dat ik daarna niet naar het werk hoefde. Ik kon even lekker toegeven aan mijn moeheid. Met een kop thee en een broodje even bijkomen. En daarna achter de laptop.

Mijn tempo gaat een stapje terug en mijn planning is nog losser dan anders. Ik ga proberen iedere dag een stuk te wandelen en ik wil graag minimaal twee, liefst drie, keer iets aan mijn boek doen. Wat er verder uit mijn handen komt, dat zie ik wel.
O ja, het huishouden vraagt ook af en toe aandacht. Maar gelukkig heb ik een man die dit met mij deelt en samen komen we er wel. En als er iets meer stof ligt . . . . .

Tot de volgende keer.
Groeten, Esther

donderdag 18 november 2010

Sukkelen en doorgaan

De laatste tijd wordt er flink wat aangesukkeld bij ons in huis.

Het begon met een val met de fiets ruim een maand geleden, waarbij vier van de vijf gezinsleden op de grond belandden. Ik kwam hier het slechts vanaf met twee gekneusde polsen. Ik mag rekenen op twee maanden hersteltijd en heel langzaam merk ik dat het iets beter gaat.
Daarna kwam de autopech, waarover je meer kan lezen in de eerdere blogs.
Vlak daarna werd Ayla ziek en ook Rick voelde zich een week lang niet helemaal lekker.
En in diezelfde tijd werd ik ook ziek. Eerst misselijk en buikpijn en geen eetlust. En toen dit beter leek te gaan, kwam er een kriebelhoest. Deze gaat maar niet weg en vorige week heb ik al ‘codeïne’ gekregen van de huisarts om in ieder geval te kunnen slapen. Door het hoesten lukte dit namelijk niet. Mijn longen waren verder schoon, dus verder niets aan de hand. Ik slik nu een week codeïne en slaap sindsdien een stuk beter, maar de hoest blijft maar. Vanmiddag mag ik dus weer naar de huisarts. Ik voel me namelijk alles behalve fit en ik word naar van die vervelende kriebel.
Bob is nu ook “gezellig” thuis. Hij klaagde al twee dagen over keelpijn en gisterochtend had hij een hele nare hoest. Ik verwachtte dat hij toen al thuis zou blijven, maar hij voelde zich verder goed en kon naar school. Gistermiddag klapte hij echter steeds meer in elkaar totdat we gisteravond toch maar de huisartsenpost hebben ingeschakeld. Hij kon toen heel moeilijk ademhalen. Bij onderzoek klonken zijn longen goed en ons werd verteld dat hij een virus heeft. Hopelijk gaat dit snel over, want in deze tijd is het veel te fijn om naar school te gaan met alle voorbereidingen van de Sinterklaas.

Ondanks al het sukkelen komt er toch aardig wat uit mijn handen. Ik werk nog steeds aan mijn boek. Ik vind dit leuk om te doen en ik merk dat het vordert. Ook heb ik deze week de dekbedhoes af kunnen maken die bij de tent past voor het bed van Ayla. Ik ben weer heel tevreden met het resultaat.
Daarnaast ben ik bezig met voorbereidingen voor Sinterklaas, foto’s uitzoeken voor een nieuwe bestelling (kan ik binnenkort weer gaan inplakken) en gaat het huishouden ook gewoon door.
Ik voel me dan niet 100% fit, echt ziek ben ik ook niet. De momenten van inspanning en ontspanning weet ik ook nu goed af te wisselen.
Al met al gaat het best zijn gangetje. Al zou ik het wel heel fijn vinden als het gekwakkel over is. Maar ons gezin kennende zal het echte gekwakkel pas over zijn als de lente begint en het mooie weer weer terug is.

Volhouden dus en accepteren dat het nu eenmaal zo is.

Esther

zaterdag 13 november 2010

Sint Maarten geweest, Sinterklaas in het land

Afgelopen donderdag was het elf november en in ons deel van het land wordt daar Sint Maarten gevierd.
Sint Maarten is een leuke traditie, waarbij de kinderen na het avondeten met een lampion langs de huizen gaan. Bij elke voordeur wordt een liedje gezongen en als beloning krijgen de kinderen wat lekkers.
Een bijkomende traditie van Sint Maarten, welke uiteraard niet officieel is, zorgt ervoor dat op de avond van elf november het meestal koud, guur of nat is buiten. Of een combinatie van die drie. Maar ja, wat wil je ook halverwege november. De herfst is volop bezig, de winter is in aantocht en het mooie zomerweer hebben we achter ons gelaten.

Op school hebben Bob, Rick en Ayla alle drie een mooie lampion gemaakt en verschillende Sint Maarten liedjes geleerd. De lampions zijn echt kunstwerken geworden en buiten is het guur, stormachtig en nat.
We besluiten daarom om binnen een foto te maken van de kinderen mèt de lampions en daarna zonder lampions naar buiten te gaan. Freek gaat met de kinderen mee en ze zijn nog niet weg of de lucht wordt verlicht en twee tellen later volgt de donder. Het onweert!
 Er komt echter niemand terug. Onze kinderen zijn gelukkig niet bang voor onweer en uiteindelijk houden ze het een half uur vol om langs de huizen te lopen.
Ter vergelijking, vorig jaar liepen we nog ruim een uur buiten. Toen was het een keer droog en rustig weer. Dit jaar was het echt hopeloos.

In totaal is er in dat half uur dat ze buiten waren drie keer onweer geweest en het heeft steeds geregend.
Door dit vieze weer waren er minder kinderen dan anders buiten en ook bij ons aan de deur waren minder kinderen langs geweest. Ik hoorde ook van kinderen die zo bang van onweer zijn, dat ze niet eens naar buiten wilden. Gelukkig hielden die gezinnen genoeg snoep over, juist omdat er minder kinderen langs de deuren kwamen.

Thuis gekomen werden de natte jassen te drogen gehangen en de schoenen uitgetrokken.
Aan de eettafel, waar de drie snoeptrommels van de kinderen al klaar stonden, werden de snoepjes verdeeld en één snoepje opgegeten. De rest wordt de komende tijd langzaamaan opgegeten.
Wanneer de kinderen uit school komen, mogen ze een snoepje uit hun eigen trommeltje kiezen. Op deze manier doen ze vaak wel maanden met hun trommel, zeker als ze op een gegeven moment ook af en toe voor iets anders kiezen om te snoepen. Bijvoorbeeld een koekje uit de koektrommel of een bakje chips.
Bob, Rick en Ayla zijn alle drie niet echt snoepers. Ze zijn gewend om maar één keer per dag een koekje of snoepje te krijgen en vinden dit heel normaal. Bob vertelde zelfs helemaal verontwaardigd dat sommige kinderen uit zijn klas de helft van het Sint Maarten snoep in één keer mochten opeten. Dat vond hij stom en zonde! (Tja. Ik ben blij dat hij er zo over denkt.)

En nu zitten Bob, Rick en Ayla samen op de bank naar de intocht van Sinterklaas op de televisie te kijken. Rick zit in zijn gewone kleren, maar zowel Bob als Ayla hebben hun pietenpak al aan.
Ze gaan helemaal op in het verhaal en elke avond moet er het Sinterklaasjournaal gekeken worden. Ook voor Freek en mij blijft dit leuk om naar te kijken.
Het wordt een leuke, drukke, gezellige tijd vanaf nu. Wij zijn er klaar voor.

Groeten, Esther

donderdag 11 november 2010

De auto is terug

Sinds woensdagavond staat onze auto gelukkig weer voor de deur. Juist voordat gisteren (donderdag) de herfststorm begon met veel wind en veel regen.
De auto ziet er weer helemaal mooi uit. De lak ziet er weer uit als nieuw. Ook een oude schade, die precies op de aanrijdingsplek zat, is niet meer te zien. Het achterraampje is vervangen en de klep is weer mooi gerecht, zodat deze weer dicht kan. Zelfs de binnenkant van de auto is helemaal gezogen en schoongemaakt. En dat was, eerlijk gezegd, heel erg nodig. Met drie kinderen in de auto en regelmatige bezoeken aan bos, strand en speeltuinen, lag er inmiddels flink wat zand en kleine bladeren in de auto. Naast de gebruikelijke stof op de dashboard. De auto is nu weer helemaal spik en span.
En het belangrijkste: ik kan ‘m weer gebruiken.
Gisteren meteen boodschappen gehaald en “bedankplantjes” voor de behulpzame buren gekocht. Zonder hen hadden we de schade nooit vergoed gekregen, omdat dan de veroorzaker niet bekend was.

Hoofdstuk auto is afgerond.

Groeten, Esther

donderdag 4 november 2010

Vervolg autoschade vv dagwaarde

Afgelopen dinsdag heeft een vrachtauto tegen onze geparkeerde auto aangereden, zoals ik al vertelde in mijn vorige blog.
Inmiddels is bekend dat onze auto gerepareerd gaat worden. De expert was gisteren nog niet langs geweest, maar het herstelbedrijf is al begonnen met het herstellen. Onze auto vond hij nog in zo’n goede staat – voor een auto van 10 jaar oud – dat deze het verdiend hersteld te worden. Gelukkig!
Over anderhalve week, dus hopelijk net voor het weekend, heb ik de auto weer terug!

Freek kan voor komend weekend een leenauto ophalen bij het herstelbedrijf. Dit is zeg maar een soort service, waar je gebruik van kan maken, wanneer jouw auto hersteld wordt na schade. Dit is dan wel een gewone auto, dus zonder aanpassingen. Ik kan en mag er dus niet in rijden.
Het was mogelijk om een aangepaste auto te huren, maar dit wordt niet volledig vergoed. De eigen bijdrage werd mij te hoog in vergelijking met hoe vaak ik een auto nodig heb. Dus daar zie ik van af.

Het is nu nog ruim een week behelpen en dan staat onze eigen auto weer fijn voor de deur. Heerlijk!

Esther

dinsdag 2 november 2010

Autoschade vv dagwaarde?

Het was niet mijn bedoeling om vandaag alweer een blog te schrijven, maar ik moet even iets kwijt.
Vanmiddag is onze auto, die bij ons in de straat geparkeerd stond, aangereden door een vrachtauto.

Om 14:10u fietste ik bij ons huis weg en kwam vlakbij ons huis een immense vrachtauto tegen. Een uur later fietste ik de wijk weer in en kwam bij het begin van de wijk een buurvrouw tegen. Zij hield mij aan en waarschuwde me dat ik bij thuiskomst niet moest schrikken.
De vrachtauto die ik al gezien had, bleek bij het nemen van de bocht naar rechts, met zijn linker achterkant onze auto te hebben geraakt. De vrachtauto was gewoon doorgereden. De chauffeur had niets van de aanrijding gemerkt. Andere buren die het hadden zien gebeuren, zijn achter de vrachtauto aangereden en hebben hem al snel aan kunnen spreken. Glasscherven en verfresten van onze auto zaten op zijn vrachtauto en de chauffeur gaf meteen aan dat het waar moet zijn wat mijn buren vertelden. Gegevens werden uitgewisseld en foto’s van de vrachtauto gemaakt. Het was echt een enorm gevaarte!

Ik was dus voorbereid toen ik bij de auto aankwam. Ik had gehoord dat er een raampje achter stuk was en dat er flinke deuken in de auto zaten. Toch schrok ik enorm toen ik de auto zag. De achterklep is helemaal ontwricht. Waar de aanraking met de vrachtauto begon, begint een grote kras. Bij het nemen van de bocht en dus bij het uitdraaien van de achterkant van de vrachtauto wordt deze kras steeds groter, gaat over in een grote deuk en uiteindelijk heeft de vrachtauto grip gekregen op de achterklep. Deze is een stukje meegenomen voordat de vrachtauto het “contact” met onze auto verloor. Je kan je vingers door de kier steken, zo ver staat de achterklep open.
En dan beginnen de regelzaken:
-          Freek (mijn echtgenot) bellen om hem op de hoogte te brengen en om te vragen of hij verwacht snel thuis te zijn.
-          Plannen aanpassen rondom het uit school halen van de kinderen en een gepland bezoek aan een inloopactiviteit voor de jongens uitstellen.
-          Freek belt onze verzekeringsadviseur om te overleggen wat te doen.
-          Buren maken foto’s van de schade die ons later worden gemaild.
-          Bij thuiskomst uit school krijg ik de contactgegevens van de chauffeur en diens bedrijf.
-          Freek komt thuis en belt het betreffende bedrijf. Zij accepteren de schade. Zij zullen het morgen met de chauffeur bespreken en ons een document mailen dat wij verder in kunnen vullen.
-          Freek belt onze verzekeringsadviseur en hoort dat wij de auto naar een schadeherstelbedrijf mogen brengen.
-          Freek belt een schadeherstelbedrijf en kan de auto meteen brengen. Dit moet ook wel, want de auto is nu open door het kapotte achterraam en de klep die geforceerd aan één kant open staat.
-          Freek brengt de auto weg en hoort dat de dagwaarde van de auto én de schade dusdanig is, dat het de vraag is of de schade onder de dagwaarde blijft.
-          Van onze verzekeringsadviseur horen we dat, doordat onze auto voor mij is aangepast, onze auto meer waard is dan een gewone auto waarvan de waardes via internet achterhaalt kunnen worden. Maar het blijft spannend.

Freek heeft gelukkig heel veel van het regelwerk op zich genomen. Het lijkt ook dat hij hier mee vanaf weet. Bij rondbellen was ik er waarschijnlijk ook achter gekomen, maar ik vond het erg prettig dat Freek dit stuk op zich nam. Na het wegbrengen van de auto en het nog één keer bellen van de verzekeringsadviseur mocht hij wel meteen weer aan het werk, omdat er nog een storing was doorgekomen, wat bij zijn werk hoort.

Terwijl Freek bezig was, heb ik me ook niet verveeld. Al was het met hele andere dingen:
-          Ik heb de kinderen van school gehaald en uitgelegd wat er gebeurd was en wat er nu mogelijk gaat gebeuren om weer een gerepareerde auto te krijgen.
-          Ik heb drinken en wat lekkers voor de kinderen verzorgd.
-          Ik heb er voor gezorgd dat zij – geplast en wel en met horloge – naar buiten gingen om te spelen.
-          Ik heb de eetplannen aangepast naar iets wat haalbaar, maar toch gezond, was op dat moment en ik heb dit eten bereid.
-          Ondertussen heb ik alternatief vervoer – lees een taxi door Opa – geregeld voor een ziekenhuisbezoek en mogelijk ook voor zwemles.
-          Ik heb met de kinderen gegeten. We waren bijna klaar toen Freek ook weer thuis was.

Een bewogen middag die veel gevolgen heeft voor de komende week.
Morgen horen we wat de schade is en of dit onder de dagwaarde blijft, dus of dit vanuit de verzekering gerepareerd kan worden. Hopen!!!!!!!!
Zeker een week, mogelijk anderhalve dag geen auto. Ik heb ook niets aan een leenauto (of dit nu van de garage of van de buurvrouw is). Mijn auto is voor mij aangepast met handbediening. Dit betekent dat ik met mijn handen gas geef en rem. Dat wordt lopen en fietsen deze week. Nu maar hopen op droge periodes rondom de schooltijden (en op voldoende energie), maar volgens de voorspellingen krijgen we veel regen. Voor allerlei plannen moeten alternatieven bedacht worden.
Morgen ga ik vragen of het mogelijk is om een aangepaste auto te huren op kosten van de verzekering van de tegenpartij. Dat zou wel heel fijn zijn, maar ik reken er op dat het niet kan. Dan kan het alleen maar meevallen. Anders misschien een leenauto van de garage, zodat in ieder geval Freek het weekend ons kan vervoeren naar de verschillende afspraken.

Maar vooral hopen dat de auto over anderhalve week gerepareerd en wel weer voor onze deur staat. Zonder al te veel gedoe om dit voor elkaar te krijgen. Duimen jullie mee?

Wordt vervolgd.
Groeten, Esther

zondag 31 oktober 2010

Een heerlijke herfstvakantie!

Vandaag is de laatste dag van de herfstvakantie. Een week waarin het normale ritme even stil staat en er weinig uit mijn handen komt. Daar had ik me ook op ingesteld, dus er viel niets tegen.

Een week lang niet werken aan mijn boek, geen klussen in huis oppakken, geen wandelingen of fietstochtjes alleen (zoals ik normaal doe tijdens schooltijd).
Maar wel elke dag rustig wakker worden en rustig ontbijten, met de kinderen naar het bos om te wandelen, samen lekker knus op de bank om een film te kijken en in de bibliotheek nieuwe boeken halen die meteen gelezen kunnen worden.

In het verleden wilde ik graag ook in een vakantieweek aan allerlei klussen en werkzaamheden toekomen. Achteraf viel het altijd weer tegen als dit niet lukte. Dit keer heb ik me er echt op ingesteld dat er deze week niets uit mijn handen zou komen. En het viel dan ook alleen maar mee, wanneer ik toch een klein klusje kon opknappen of ’s avonds nog de energie had om achter de naaimachine te duiken. Ik heb zelfs weer een aantal foto’s kunnen uitzoeken die ik binnenkort wil laten afdrukken. (Dan kan ik weer verder met het inplakken van de foto’s in de boeken van de kinderen.)

Ik heb deze week meer gedaan dan ik van te voren had bedacht en juist omdat ik er geen rekening mee gehouden had, is het dubbel zo fijn dat ik hier aan toe ben gekomen.

Ook dit laatste weekend van de vakantie wordt er weinig gedaan, behalve genieten. Maar dat komt niet door de aanwezigheid van de kinderen thuis, maar juist door hun afwezigheid.
Freek en ik hebben voor het eerst sinds tijden een heel weekend voor onszelf. Lekker uit eten, rustig ’s morgens wakker worden, beetje rommelen in huis, samen shoppen, thuis lekker eten met kaarsjes aan. Juist omdat we nu twee dagen voor onszelf hebben, merken we dat we ook de rust hebben om gewoon even niets te doen. We hebben wel vaker één dag zonder kinderen gehad, maar in die ene dag willen we dan zoveel, dat we ons schuldig voelen (ik in ieder geval), als we even zitten niets te doen. Terwijl dat juist zo lekker is. Om even bij te tanken; om even leeg te wezen; om gewoon even niets te hoeven.

Het was een heerlijke vakantieweek! Juist door de reële verwachtingen die ik ervan had.
(En morgen weer lekker verder aan mijn boek!)

Groeten, Esther

vrijdag 22 oktober 2010

Een sociaal leven zonder werk?

Je leest/hoort wel eens dat je werk een belangrijk onderdeel vormt van je sociale contacten. En dat, wanneer je stopt met werken, je sociale leven dan ook een stuk minder wordt. Maar is dat wel zo?
Bij mij lijkt het heel anders te werken.

Sinds ik gestopt ben met werken is mijn agenda vol met afspraken.
Ik word uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, waar ik hiervoor niet kwam.
Ik ontmoet nieuwe mensen (allemaal vrouwen, trouwens) met wie het zo goed klikt dat hier allerlei afspraken uit voortkomen.
Met een aantal van deze nieuwe mensen (die elkaar allemaal kennen doordat ze allen bevriend zijn met één heel lieve vrouw) kom ik regelmatig een avondje samen. We plannen een kledingruilparty, een high tea of (binnenkort) een avond om een herfststuk te gaan maken.
Morgenavond ga ik voor het eerst sinds tijden naar de bioscoop. Niet met Freek – mijn echtgenoot – maar met een vriendin. Ik wil namelijk naar de film “Eat, pray, love”, niet echt een film voor Freek en een vriendin wilde graag met mij mee.
Afgelopen maandag ben ik bij een workshop “schrijven van een boek” geweest. Heel interessant en waarschijnlijk ga ik ook een cursus doen van zes lessen vanaf  januari. Dat betekent dat ik dan weer zes avonden niet thuis ben. Bovendien heb ik bij de workshop ook weer een leuke vrouw ontmoet en wie weet leidt dit tot af en toe e-mailcontact.
Daarnaast volg ik sinds dit schooljaar elke maandag yogalessen, terwijl ik al jaren niet meer structureel aan sport heb gedaan in clubverband. Ik wandel(de) en fiets(te) wel regelmatig, maar één keer in de week naar een plek (sportvereniging, sportschool, buurthuis of zo) om te sporten, dat is zeker tien jaar geleden.

Door al deze sociale contacten en afspraken komt het regelmatig voor dat ik ’s avonds niet thuis ben.
Toen ik nog werkte, was ik bijna altijd ’s avonds thuis. Het was niet dat ik niet weg wilde, maar het gebeurde gewoon niet. Oké, ik ging (en ga nog steeds) af en toe uit eten met drie oud-studiegenoten. En ik ging wel eens bij een vriendin langs. Maar over het algemeen was ik dus thuis. Het is voor mij, maar vooral ook voor Freek wennen dat ik niet meer zo vaak thuis ben.

Het lijkt wel, nu ik gestopt ben met werken en mijn eigen tijd kan bepalen, ik mijzelf de ruimte gun om andere mensen te ontmoeten. Er komen ook allemaal leuke mensen op mijn pad – waren die er altijd al of sta ik nu pas open voor nieuwe contacten? En met bestaande vriendinnen kan het contact aangescherpt worden, zoals bijvoorbeeld morgenavond samen naar de bioscoop en binnenkort hopelijk langs bij een vriendin om eindelijk weer eens bij te kletsen.

Mijn agenda is nog nooit zo vol geweest. Het is soms gewoon lastig om een afspraak te maken, zeker omdat de agenda’s van vriendinnen net zo vol lijken te zijn. En ik natuurlijk ook nog regelmatig thuis wil zijn om lekker thuis te zijn. Want ook dat blijft heerlijk.

Nou, ik vind het heerlijk.
Ik geniet nog steeds van het niet meer werken.
En ik geniet van het gezellig samen zijn, met iedereen om mij heen.

Liefs, Esther

donderdag 14 oktober 2010

Ik ben begonnen!

Zoals ik mezelf beloofd had, heb ik deze week een start gemaakt met mijn boek. (Voor degenen die mijn vorige blogs niet hebben gelezen: ik wil een boek gaan schrijven over fibromyalgie en wat dit voor mij betekent.)

Afgelopen zaterdag heb ik een laptop gekocht en maandag ben ik begonnen met typen. Ik begon die ochtend op de laptop, maar dit lukte niet meteen goed. Er was nog geen Word geïnstalleerd. Ik ben niet superhandig met computers, maar kan me goed redden. Het installeren van Word is misschien heel makkelijk, maar ik kreeg één keer te veel een moeilijke vraag en heb de handdoek in de ring gegooid. Ik had mij namelijk ingesteld op lekker typen en mijn verhaal van mij afschrijven. En ik had absoluut geen zin in andere perikelen.
Gelukkig heb ik ook een gewone computer in huis staan, dus ben ik daar achter gaan zitten.
En heb mijn vader ingeschakeld om ’s middags de laptop te voorzien van Word. Heerlijk zo’n vader die graag helpt en veel van computers weet.

Eenmaal achter (of voor, wat is het ?) de gewone computer kon ik lekker aan de slag. Ik had al veel ideeën in mijn hoofd en het lukte om dit uit te werken. De tijd vloog voorbij.
Dinsdag heb ik de draad weer opgepakt: de tekst van maandag nagelezen en bijgeschaafd, hoofdstukken bedacht die ik nog wil behandelen, nieuwe tekst geschreven. Ook ben ik gaan zoeken naar informatie om mijn boek mee aan te vullen, bijvoorbeeld over fibromyalgie en over eetgewoonten.
Ik wil boeken uit de bibliotheek gaan lenen over fibromyalgie. Op die manier kan ik lezen wat anderen er over geschreven hebben, of deze informatie mij aanspreekt, wat ik mis in die boeken en hopelijk blijft mijn conclusie dat er ruimte is voor een nieuw boek over fibromyalgie.

Ik ben blij en opgelucht dat ik de eerste drempel over ben. Ik merkte namelijk dat ik het toch lastig vond om echt te gaan beginnen. Het eerste begin is echter goed gegaan. Nu merk ik wel dat het ook weer moeilijk is om de voortgang erin te houden. Dit heeft verschillende redenen:
-          Ten eerste is het voor mij belangrijk dat ik mijn activiteiten afwissel. Dit betekent dat ik hooguit twee uur achtereen achter de laptop kan zitten (anderhalf uur is beter) en dit ook maximaal één keer per dag. Ook kan ik dit weer niet alle dagen doen.
-          Ik heb wel een idee welke onderwerpen ik aan bod wil laten komen, maar bij elk onderwerp is het weer zoeken naar de vorm en welke informatie ik precies en in welke volgorde wil verwerken. Ook kost het moeite om terug te halen hoe en wat er gebeurd is de afgelopen twee jaar. (Ik ben mijn originele teksten van toen immers kwijtgeraakt bij computerproblemen.)
-          Daarnaast merk ik dat ik concrete theoretische kennis mis. Ik weet wel globaal wat fibromyalgie is, maar de wetenschappelijke informatie is mij niet geheel bekend. Ook over een ander onderwerp dat ik in het boek wil omschrijven mis ik genoeg theoretische kennis om het voor anderen begrijpbaar te maken. Terwijl ik het wel een belangrijk onderwerp vind, dat ook voor mij veel betekend heeft en nog steeds betekent. Dit gebrek aan theoretische kennis betekent: zoeken naar informatie, boeken lezen, internet raadplegen, mensen om mij heen benaderen. Belangrijke stappen, maar het leidt niet direct tot “lappen tekst”.
-          Tot slot is het schrijven van een boek niet mijn enige bezigheid in mijn leven. Ik ben moeder van drie kinderen die van en naar school gebracht moeten worden, ’s avonds willen we wat te eten te hebben, er moeten boodschappen in huis komen, het huis heeft nodig een sopbeurt nodig. Zo zijn er genoeg andere verplichtingen die mij van het schrijven afhouden.
(De eerste en laatste reden zijn wel weer goed te combineren: doordat ik niet hele dagen en alle dagen kan typen, ben ik verplicht het typen af te wisselen met andere activiteiten. Nou, ik heb activiteiten genoeg om mee af te wisselen.)

Ik heb nog steeds veel zin om verder te gaan met mijn boek en ben gemotiveerd om het werken hieraan goed in te plannen.

Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs, Esther

woensdag 6 oktober 2010

Een boek schrijven

Zoals voor sommigen bekend is: ik wil graag een boek gaan schrijven.
Ik heb sinds 2 ½ jaar fibromyalgie en heb hier redelijk mee leren omgaan. Dat dit mij relatief zo snel gelukt is, heeft te maken met het feit dat ik al had leren leven met een andere beperking. Ik heb namelijk een aangeboren knieafwijking, waar ik vanaf mijn 18de last van heb.
Een ervaringsdeskundige mag ik mij dus noemen. En ik wil mijn ervaringen graag vastleggen in een boek.

Waarom een boek schrijven?
Ik ben (gelukkig of helaas) niet de enige persoon met fibromyalgie. Door mijn ervaringen vast te leggen, verwacht ik andere mensen met fibromyalgie (lotgenoten vind ik niet zo’n goed woord in deze situatie, al is het dat misschien wel) of een andere aandoening te helpen in het leren omgaan met de aandoening.
Er is nog veel onwetendheid en daardoor ook onbegrip onder mensen die zelf niet direct met fibromyalgie of andere aandoeningen en beperkingen te maken hebben. Ik hoop dat mijn boek er toe kan leiden dat er meer kennis en begrip komt voor mensen die leven met een niet-zichtbare beperking.
Nu wil ik niet zeggen dat mijn familie en vrienden geen begrip hebben, een aantal van hen heeft veel begrip voor mijn situatie. Toch wil ik het boek ook voor hen schrijven, zodat ook zij meer te weten komen over wat de aandoening fibromyalgie voor mij betekent.
Daarnaast zal het schrijven van een boek mij dwingen bewust te worden van hoe ik met mijn aandoeningen om ga, wat zij voor mij betekenen en hoe mijn leven erdoor veranderd is. Dat mijn leven veranderd is, is niet perse negatief. Ik heb namelijk ook heel veel positieve aspecten geleerd, juist doordat ik mij aan moest passen. (Een voorbeeld: twee jaar geleden zag ik eigenlijk pas hoe hoog en mooi bomen eigenlijk zijn. Dit kwam omdat ik toen voor het eerst  om mij heen keek – en echt waarnam – wanneer ik nu buiten wandelde, terwijl ik tot dan toe wel wandelde, maar niets zag.)

Ik heb momenteel onbetaald verlof om te ervaren of dit bevalt en ik mijn dienstverband wil opzeggen begin 2011. Dit is voor mij het moment om in ieder geval te proberen het boek ook daadwerkelijk te gaan schrijven.
Twee jaar geleden ben ik al begonnen mijn ervaringen op te schrijven. De laatste anderhalf jaar heb ik er echter door tijdgebrek en andere prioriteiten niets meer aan kunnen doen. Door computerpech en het niet maken van een back-up ben ik de oude gegevens kwijt – ik weet ook niet of ik deze nog had willen gebruiken en de rouwfase hierom lijkt voorbij.

De afgelopen weken heb ik vooral zaken opgepakt die op dat moment meer prioriteit hadden of die al heel lang lagen te wachten. Ik maakte mijzelf wijs dat ik eerst ruimte en rust moest creëren om aan mijn boek te gaan beginnen. Nu lijkt dat moment aangekomen.
En nu vind ik het moeilijk om ook echt te gaan beginnen – ik kan wel tien dingen bedenken die ik ook nog wil doen. Maar ik moet toch eens beginnen. Nu ik mij dat realiseer, mij dat bewust ben, heb ik mij voorgenomen om volgende week (deze week is echt nog te onrustig) echt ervoor te gaan zitten. En dan maar te ervaren hoe het gaat.

De afgelopen weken heb ik geoefend met schrijven door iedere week een blog te schrijven. Als de weken hierna het nog lukt een blog te schrijven iedere week is dat fijn, maar nu heeft het schrijven voor een boek meer prioriteit. Mogelijk dat de frequentie van mijn blogs omlaag gaat. De reden hiervoor is dankzij deze blog dan bekend.

Tot een volgende blog.
Liefs, Esther