dinsdag 25 januari 2011

Waar ik zoal mee bezig ben

De afgelopen tijd heb ik vooral geschreven over wat mij bezig houdt. Waar ik daadwerkelijk mee bezig ben, heb ik al een tijdje niet beschreven. Ik hoop jullie in deze blog hier een indruk van te geven.

Na de kerstvakantie wilde ik weer het schrijven aan mijn boek hervatten. Zoals ik al eerder schreef, merkte ik dat ik het nodig vond eerst een aantal boeken te herlezen. Voor de kerstvakantie schreef ik zo’n drie keer per week gedurende een uur tot anderhalf uur. Nu ben ik diezelfde tijd dus aan het lezen geslagen. Het voelt als studeren en huiswerk maken. Ik lees met pen en papier naast me, zodat ik aantekeningen kan maken over de inhoud van het boek. Het voelt als terug in de tijd (de studeertijd) en het voelt heerlijk. Omdat ik graag het schrijven weer op wil pakken, heb ik de motivatie om het lezen wel door te zetten. Tegelijkertijd heb ik geen druk vanuit een opleiding. Het eerste boek (De kracht van het Nu van Eckart Tolle) heb ik nu bijna uit. Ik verwacht dat ik dit boek deze week uit krijg. Het volgende boek ligt al te wachten (Waar je ook gaat, daar ben je van Jon Kabat-Zinn).

Zoals de vaste lezers kunnen merken, lukt het mij nog steeds om iedere week een blog te schrijven. Meestal doe ik dat op maandag. Als de kinderen vrij zijn van school (zoals tijdens de vakantie of gisteren door een studiedag) of ziek zijn, schrijf ik ook wel op een andere dag. Ik heb gemerkt dat schrijven met de kinderen om mij heen toch niet echt fijn gaat. Eén kind gaat nog wel, zoals nu. Ayla is namelijk ziek thuis. Ze ligt nu naar een luisterboek te luisteren en zichzelf in de weg te liggen. Het verhaal leidt haar een beetje af van het niet lekker voelen.

De afgelopen tijd heb ik een fotocollage voor mijn ouders gemaakt. Ik kreeg meteen inspiratie om ook een collage voor onszelf te maken. Hiervoor wil ik nog een aantal foto’s bij bestellen en dan kan ik de collage maken. De lijst is al in huis. Ook liggen er nog foto’s (vooral portretfoto’s van de kinderen) om in te lijsten. Deze zal ik een dezer dagen in lijsten.

Daarnaast was Bob jarig in december en hij heeft nog een kinderfeestje tegoed. Bob is helemaal weg van Dolfje Weerwolfje en dankzij een vakantieboek heeft hij het idee om een weerwolvenfeest te geven. Ik heb een idee voor de dag en het tijdstip en heb ideeën voor een speurtocht (die Bob met het feestje wil doen). In het vakantieboek heb ik informatie, puzzeltjes en opdrachten opgezocht. Deze wil ik de komende tijd gaan uitwerken, zodat het feestje mogelijk bij de eerst volgende volle maan kan plaatsvinden. Ik kijk dan een week van te voren hoe de weersvoorspellingen zijn en als er niet al te slecht weer wordt voorspeld, kunnen de uitnodigingen de deur uit.
Al met al zal het aardig wat tijd gaan kosten. Volgende keer wordt het hopelijk minder werk. Bijvoorbeeld een uitgezette speurtocht met opdrachten doen bij een bezoekerscentrum in het bos. Deze zijn namelijk ook leuk, verantwoord en niet te duur. Ik ben niet van de speelparadijzen en om daar met een kinderfeestje heen te gaan. Maar zes jongens gedurende een paar uur in huis . . . . dat zie ik ook niet zitten.

Wat ik verder heb gedaan de afgelopen weken:
-          Een stoffen hoes gemaakt om een ordner, zodat deze nu een stuk mooier is.
-          Een aantal planken in een kast uitgezocht/uitgemest en een vriendin blij gemaakt met wat wij niet gebruiken.
-          Iedere dag een stuk wandelen; een aantal avonden heb ik een nieuw wandelmaatje (die ook wandelt om gezondheidsredenen) en dat is gezelliger wandelen dan alleen.
-          Ayla voor het eerst naast mij naar school laten fietsen. Ze heeft het fietsen zonder zijwieltjes helemaal door en voelde zich helemaal groot toen ze op de weg mocht fietsen.
-          Bob is begonnen met musicalles en daar breng ik hem een (tijdens de les ga ik lekker wandelen, waarna we weer samen naar huis gaan).
-          Rick is begonnen met Aikido. Afgelopen woensdag heb ik hem er heen gebracht en geregeld dat we bij mijn ouders konden eten (dit is logistiek handiger). Rick zal vaak met een vriendje mee kunnen rijden. Als dat niet kan, doe ik het dus en kunnen we bij mijn ouders eten. Volgens mij vindt iedereen dat gezellig.
-          Er komen af en toe vriendjes een broodje bij ons eten en af en toe ben ik een kind kwijt, omdat hij of zij bij een vriendje een broodje gaat eten. Het is altijd weer een verrassing wie er mee naar huis gaat als ik de kinderen om 12:00u van school ga halen.
-          Allerlei kleine klusjes als boodschappen, reparatie laten uitvoeren, langs de kringloopwinkels (op jacht naar snowboots en regenbroeken of skibroeken voor de kinderen – niet geslaagd, maar wel leuke boeken kunnen kopen voor weinig), opruimen en schoonmaken in huis, cadeautjes regelen voor verschillende verjaardagen.

Ach, zoals ik al in één van mijn eerste blogs schreef: vervelen doe ik mij niet. Gelukkig niet.
Daarom heb ik genoeg om over te schrijven en ik verwacht dan ook dat het mij zal lukken om iedere week een blog te blijven schrijven.
(Ik heb deze blog niet na kunnen lezen (Ayla vraagt aandacht) dus er kan een typ- of andere fout inzitten. Ik verwacht dat het wel goed te lezen zal zijn en plaats de blog wel meteen. Dan heb ik daarna weer alle aandacht voor Ayla.)

Groetjes, Esther

maandag 17 januari 2011

Kinesiologie: hocus pocus dat werkt!

Ongeveer een maand geleden schreef ik over mijn eerste bezoek aan de kinesioloog.
Inmiddels ben ik er drie keer geweest en nog steeds kan ik het moeilijk bevatten. De kinesioloog legt het allemaal goed uit en zijn verhaal snap ik ook. Toch blijft het een heel andere manier van denken en kennis dan hoe de meesten (en ik ook) denken. Ik blijf het daarom een soort “Hocus Pocus” vinden. Het belangrijkste is dat ik er baat bij heb en dat lijk ik toch echt te hebben.

Er flink wat veranderd door de kinesiologie.
Allereerst hebben we in huis veranderingen doorgevoerd. De kinesioloog raadde mij namelijk aan om alles wat draadloos is niet meer te gebruiken en te vervangen door iets met een draad. Ook magnetrongebruik werd afgeraden, evenals het gebruik van de elektrische deken. De magnetron, Dect-telefoons, mobiele telefoons, draadloze muis en toetsenbord en draadloos internet geven namelijk allemaal straling af, trillingen. Deze trillingen verstoren de doorstroming van natuurlijke trillingen in het lichaam. Zie eventueel ook mijn uitleg in de blog van 14 december. De elektrische deken werkt als een antenne die al die straling absorbeert en afgeeft.
Bij mensen met fibromyalgie is de doorstroming van de natuurlijke trillingen al minder goed, door allerlei blokkades in het lichaam. Wanneer er ook nog blokkades van buitenaf bij komen, zal de doorstroming nog verder verslechteren en de klachten verergeren.

Ik moet zeggen, het vermijden van deze straling is niet eens zo makkelijk. Ik merkte dat heel veel dingen toch gewoon zijn tegenwoordig. Wie belt er immers nog met een vaste telefoon (die ook echt vast zit, met een draad in de muur en een draad naar de hoorn)? Ook een magnetron is algemeen gewoongoed geworden.
De magnetron gebruik is dus niet meer. Melk opwarmen doe ik weer in een pannetje en brood haal ik op tijd uit de vriezer (of we moeten even wachten met eten). Ook de diepvriesgroente warm ik tegenwoordig op in een pan, terwijl ik dat voorheen meestal in de magnetron deed. Alleen als Freek laat thuis is van zijn werk, doet hij zijn eten wel in de magnetron. Ik ben dan meestal boven of aan de andere kant van de kamer. (En wie weet, stoppen we hier ook nog wel mee, maar een bord eten au-bain-marie warm maken  . . . .)
De elektrische deken gebruik ik nog wel, maar alleen om mijn bed voor te verwarmen. Zodra ik mijn bed in ga, gaat de deken het bed uit. Een elektrische deken bestaat namelijk uit heel veel draden, die samen een antenne vormen, die alle straling uit de omgeving opvangen. Feit is dat Freek, die voorheen chronische knieklachten had en in bed met zijn knieën gebogen op mijn helft ligt, geen last meer van zijn knieën heeft sinds de elektrische deken het bed uit gaat als we gaan slapen.
Ook heb ik de contactdoos onder mijn bed zo veranderd dat deze uit kan, als ik ga slapen. Dat scheelt weer straling, die uit zo’n verlengsnoer schijnt te komen. Nog minder reststraling meer dus onder mijn bed.
In de kerstvakantie hebben we een nieuwe telefoon gekocht (met draad) en de Dect-telefoon ligt ongebruikt op zolder. Hier had ik wel moeite mee, zeker gezien het feit dat ik een headset bij de telefoon had, waardoor ik, net als een secretaresse, kan bellen zonder een telefoon vast te hoeven houden. Die kan ik nu dus niet meer gebruiken. We hebben wel een telefoon met luidsprekerfunctie gekocht, zodat ik nog steeds de hoorn niet vast hoef te houden (dat is namelijk lastig voor mij), maar nu kan iedereen dan meeluisteren en je moet vlak naast de telefoon blijven zitten.
In de kerstvakantie is Freek ook onder de vloer gedoken (in de vochtige koude ruimte – wat hem spontaan rugklachten en griepklachten opleverde) om een draad te trekken, zodat ik nu ook op internet kan via een draad. Op de computer was de verbinding voor internet al met een draad, maar mijn laptop was draadloos aangesloten. Nu dus niet meer.

Het voelt allemaal een beetje als terug in de tijd, maar ik voel me er goed bij. Ook de kinesioloog merkt dat de doorstroming tussen het tweede en derde bezoek gelijk is gebleven. Hij hoefde niets in mijn hoofd te manipuleren om de doorstroming te herstellen. Deze was even goed gebleven als aan het einde van het tweede bezoek.
Ik weet niet hoe het komt (doordat ik het nu weet, doordat ik het wil voelen, doordat ik er nu voor opensta), maar sinds ik bij de kinesioloog ben geweest lijk ik sommige stralen wel te voelen, bijvoorbeeld wanneer mijn moeder de magnetron bij haar gebruikt om de melk voor de kinderen warm te maken.

Wat betreft de behandelingen zelf kan ik het volgende vertellen (ik probeer het kort te houden, want ik merk dat ik alweer een bladzijde vol heb geschreven): Tussen het eerste en tweede bezoek heb ik uitgezocht welke teleurstellingen, angsten, ziekten ik heb meegemaakt op leeftijden die de kinesioloog had genoemd. De kinesioloog kwam op deze leeftijden door een onderzoek met behulp van de spierspanning.
In het tweede bezoek ging hij mijn lijstje nalopen en mijn spierspanning gaf signalen af bij de momenten die extra aandacht nodig hadden. Ik hoefde alleen wat kort toe te lichten, het was geen diepgaand gesprek (wat ik ook fijn vond, zo). De kinesioloog deed daarna iets bij mijn hoofd om een blokkade op te heffen of paste accupunctuur toe op een bepaald punt op mijn voet, eveneens om een blokkade op te heffen. (Hij gebruikt trouwens geen accupunctuurnaalden, maar een laserpen; dit is pijnloos.)
Het blijkt dat het lichaam emoties onthoudt en ook vast kan houden. Als het te veel negatieve emoties vast houd en deze dus niet los kan laten, leidt dit tot klachten. Elke emotie correspondeert met een bepaald orgaan en kan dus leiden tot bepaalde klachten. Klachten die direct betrekking hebben op dat orgaan, maar ook klachten die veroorzaakt worden doordat er een blokkade in het lichaam optreedt, zoals bij fibromyalgie.

Al met al begrijp ik wat de kinesioloog doet en kan ik het mensen die het overwegen ook aanraden te proberen. Maar écht begrijpen kan ik het niet. Het is zo anders dan de reguliere geneeskunde.
Mijn klachten zijn inmiddels flink verminderd: ik heb meer energie, ik heb geen knieklachten meer gehad de afgelopen maand, ook mijn handen doen niet meer pijn. En als mijn vingers en knokkels rood en dik worden na een activiteit, doen ze geen pijn en zijn sneller hersteld dan daarvoor.

Wanneer er meer ontwikkelingen zijn op het gebied van mijn ervaring met kinesiologie, zal ik het vermelden in mijn blog. En wanneer er vragen zijn, stel ze gerust. Ik kan ze proberen te beantwoorden of aan de kinesioloog stellen. Ik wil namelijk ook graag beter begrijpen hoe het werkt, maar het lukt mij tot nu toe niet om daar veel gerichte vragen over te stellen. En voor mijn boek is het natuurlijk handig als ik alles goed uit kan leggen. Dus kom maar op met de vragen.

Tot de volgende keer,
Esther

vrijdag 14 januari 2011

Een begrafenis geeft verdriet

Gisteren ben ik, samen met Freek en mijn ouders, naar de begrafenis van mijn oom geweest.
Ome Ben was de oudste broer van mijn vader; nu is mijn vader de oudste broer.
Ik heb gemerkt dat een begrafenis voor mij een verdrietige ervaring is, zoals misschien/waarschijnlijk voor velen.

Het was op zich een goede dag gisteren.
Na een lange autorit van drie-en-een-half uur waren we net op tijd bij de kerk.
Het was een mooie kerkdienst; de pastor hield begrijpbare preken, maar vooral de persoonlijke verhalen grepen aan. Na de dienst liep iedereen lopend achter de rouwauto’s aan naar de begraafplaats. Na de ter aarde bestelling was er voor de familie een broodmaaltijd (dit is gewoon in dat deel van Nederland)en konden we met elkaar praten en elkaar condoleren, voor wie elkaar nog niet gesproken had. Hier konden wij ook mijn tante, de kinderen en diens partners condoleren.

Bij een begrafenis sta je stil bij het overlijden van de betreffende persoon, in dit geval Ome Ben. En hoe het ook in de verwachting lag dat Ome Ben zou overlijden en hoe goed de afgelopen maand lijkt te zijn verlopen (naar ik alleen van een afstand kan beoordelen), het blijft niet leuk als een dierbare overlijdt.
Tijdens de dienst, op de begraafplaats, bij het praten met zijn vrouw, kinderen en schoonzoon en –dochter, maar ook in de periode ervoor en erna voel ik verdriet.
Verdriet voor mijn tante die haar man moet missen, verdriet voor zijn kinderen die een vader moeten missen en verdriet voor zijn kleinkinderen die nu al een opa moeten missen.

Maar ook verdriet (en tegelijk dankbaarheid) dat mijn vader met zijn jarenlange hartproblemen nog steeds bij ons is – gelukkig! – en het besef dat we in het verleden – en nu nog – ons vaak hebben afgevraagd hoe lang hij nog bij ons mag blijven. Een gebeurtenis als het overlijden van zijn broer laat mij in ieder geval beseffen dat het leven vergankelijk is en dat mijn vader heel goed de volgende kan zijn. Het overlijden van de vader van een neef, doet mij beseffen dat ook ik een keer afscheid van mijn vader, en natuurlijk ook van mijn moeder, moet nemen. En dat zijn dingen die niet leuk zijn om over na te denken, maar die blijkbaar wel bij het leven horen.

Bij Freek merkte ik vooral verdriet, omdat hij door de persoonlijke verhalen tijdens de kerkdienst des te meer besefte hoe leuke opa Ome Ben voor zijn kleinkinderen was en hoe zijn eigen vader dat niet is voor onze kinderen. Door omstandigheden die onomkeerbaar lijken, zijn zijn ouders uit beeld en vervullen zij geen opa- en omarol. Het feit dat er geen contact meer met hen is, is voor ons meestal goed en het geeft veel rust. Maar er zijn ook momenten, zoals gisteren, waarop met name Freek beseft dat het toch wel heel jammer is. Er is echter herhaaldelijk geprobeerd het contact te herstellen, maar dat lijkt er niet meer in te zitten. Maar dat terzijde.

Al met al was het een heel intensieve en lange dag.
Vandaag hoef ik erg weinig van mezelf. Even een dag om tot mezelf en tot rust te komen. Gewoon doen wat in me  opkomt, zoals dit verhaal van mij afschrijven.

En als ik mij zo al voel, hoe zullen de directe nabestaanden van mijn oom zich dan wel voelen. Ik zal de komende periode nog vaak aan ze denken, verwacht ik. Jammer dat we zo ver weg wonen en zo weinig écht iets kunnen doen. Ik zal hen in gedachten in ieder geval nog vaak een dosis kracht toesturen. Ze zullen het nodig hebben.

(Binnenkort wil ik nog schrijven over de laatste twee bezoeken aan de kinesioloog, maar nu staat mijn hoofd daar even niet naar.)

Liefs, Esther

maandag 10 januari 2011

Discipline

Discipline is iets dat je voor veel dingen in het leven nodig hebt. Van mezelf durf ik te zeggen dat ik over een flinke dosis discipline beschik.

Ik drink geen koffie, ik drink geen alcohol en ik rook niet. Dit heeft bij mij echter weinig met discipline te maken; ik vind het gewoon niet lekker.
Ik sport niet in een sportschool of in clubverband. Dit is niet omdat ik hiervoor de discipline niet heb, maar voor mij is wandelen en fietsen belangrijker. En dat doe ik weer wel elke dag. Zodra de kinderen naar school zijn maak ik een wandeling of fietstocht. Ook ’s avonds, wanneer de kinderen op bed liggen, wandel ik bijna altijd; vaak alleen, soms met een vriendin. Voor mij is dat een gewoonte geworden. En ik weet (en merk) dat mijn lichaam die beweging nodig heeft om in conditie te blijven. Zonder bewegen worden mijn spieren stijf, mijn gewrichten stram. Ook geniet ik van de buitenlucht.
Daarnaast doe ik iedere avond voor het slapen gaan zo’n vijftien minuten een aantal yoga oefeningen. Eén keer in de week mag ik van mezelf de oefeningen overslaan, maar de andere avonden doe ik ze dus wel.

Sinds een kleine twee jaar eet ik geen vlees meer. Toen ik voor de derde keer de informatie tot mij kreeg dat vlees eten een zware opgave voor het lichaam is en een lijf met fibromyalgie het op zich al zwaar genoeg heeft, ben ik eerst gaan minderen. Het vervangen van het vlees beviel mij zo goed, dat ik nu helemaal geen vlees meer eet. De eerste tijd vroeg dit best wel wat aanpassing en was het wennen. In een restaurant vind ik het lekker om kipsaté te eten en een tosti at ik altijd met ham en kaas. Het heeft daarom best wat discipline gevraagd om het vlees uit mijn menu te schrappen.
Inmiddels is ook dit een gewoonte geworden en vind ik vlees niet eens lekker meer.

Mensen die mij persoonlijk kennen, weten dat ik niet één van de dikste ben. Ik ben slank en tevreden met mijn gewicht. Mensen met overgewicht begrijpen het niet altijd, maar ook slanke mensen hebben wel eens aan te merken over hun lijf. Zo zou ik mijn buik liever net iets platter hebben of eigenlijk zo plat houden als hij ’s morgens is.
Het is een feit dat elke kilo die ik aankom op mij buik gaat zitten. En daarom houd ik mijn eetgewoonten in de gaten. Ik eet goed hoor en ook flink wat, maar wel vooral gezonde dingen. En dat doe ik niet alleen voor dat buikje, maar ook omdat ik besef en merk dat gezond eten beter is dan suikers, vetten en allerlei andere calorierijke voedingsmiddelen. Mijn hele lijf vaart er wel bij.
Maar ja, chocola en koekjes zijn wel erg lekker en dus verleidelijk. Ik heb periodes dat het mij niet lijkt te lukken om mij in te houden op het gebied van koek en snoep (met name chocola). Het lezen van een bepaald artikel of een boek of gewoon het feit dat ik mij niet lekker voel, roept mij weer terug. Vanaf dat moment toon ik dan weer meer discipline in het volhouden van gezond eten.
Ik weet dat ik mij daar beter door voel; fitter, energieker.
Bovendien is mijn buik dan meer ontspannen en dus platter. (Bij het eten van ongezonde producten hebben mijn darmen meer moeite met het verwerken hiervan en ik krijg dan een “plofbuik”.)

Al jaren ga ik rond half tien – tien uur ’s avonds naar bed. Dit is er in gegroeid in de tijd dat Freek vroeg aan het werk ging en ik daardoor ook vaak vroeg wakker werd. Bovendien ben ik meer een ochtend- dan een avondmens.
De laatste tijd sluipt het er echter in dat ik pas na tien uur mijn yoga oefeningen ga doen, waardoor ik soms pas na half elf in bed lig. Meestal ben ik op zo’n avond lekker bezig geweest en is de tijd omgevlogen. De volgende dag word ik echter afgestraft. Doordeweeks is het handig om op tijd op te staan en al kan ik op een vrije dag iets meer uitslapen, echt lekker wakker word ik dan niet.
Kortom: vanaf deze week ga ik mezelf er toe zetten om om half tien te stoppen waarmee ik bezig ben, de boel op te ruimen, de yoga oefeningen te doen en dan lekker naar bed. En ’s morgens uitgerust wakker worden. Zelfs gisteren (op zondag!) had ik de wekker om 7:00u gezet. En ik vond het heerlijk. Voor het ontbijt nog een wandeling maken en de dag is goed begonnen.

Zo zijn er nog veel meer dingen die discipline vragen in het leven, maar dan wordt mijn blog van deze week wel heel erg lang. Wie weet een andere keer. Ik denk dat mijn verhaal zo evengoed duidelijk is.

Tot de volgende keer.
(Binnenkort weer informatie over mijn bezoeken aan de kinesioloog, waar ik komende woensdag voor de derde keer heen ga.)

Esther

maandag 3 januari 2011

Een nieuw jaar!

Natuurlijk wil ik jullie van hieruit allemaal een heel goed 2011 wensen, met veel geluk, gezondheid, succes en wat er verder maar te wensen valt.

De kinderen zijn weer naar school. Alle drie hadden ze er zin in; weer een vaste regelmaat, nieuwe dingen leren en bekende gezichten zien.
Ook ik vind het heerlijk dat ze naar school zijn. Twee weken heb ik me, zogezegd, in dienst van de kinderen gesteld. En dat was goed. Nu is het goed dat ik weer aan mezelf toe kom.

Na een lekkere wandeling in de frisse buitenlucht, wilde ik met mijn boek verder gaan. Het schrijven heeft drie weken stil gelegen en ik kwam er net achter dat ik de hoop had dat ik in de kerstvakantie toe zou komen aan het herlezen van boeken.
Ik heb namelijk al veel geschreven over praktische zaken, zoals het medische circuit rondom fibromyalgie, het doen van dagelijkse activiteiten (huishouden, werk, zorg voor de kinderen) en ben nu aangekomen bij het schrijven over wat spiritualiteit voor mij heeft betekent in het omgaan met fibromyalgie. Voor mij is dit een belangrijk onderdeel en zal dus ook een belangrijk onderdeel van mijn boek vormen.

In de afgelopen twee jaar heb ik diverse boeken gelezen over mindfulness, the Secret, de Kracht van het Nu, meditatie, boeddhisme, alchemie, hekserij (de oude religie). Alle boeken op zich hebben iets bijgedragen aan hoe ik nu in het leven sta. Veel van de boeken hebben vergelijkbare punten.
De eerste keer dat ik de boeken las, heb ik er uitgepikt wat mij aanstond. Dit deed ik niet echt bewust en de inhoud van de boeken is mij vooral globaal bijgebleven. En omdat ik ervaren heb dat er veel overlappen zijn, weet ik ook niet meer precies, wat bij welk boek/stroming hoort.

Bij het schrijven van het boek, haal ik bepaalde zaken bewust terug, zodat ik mij weer bewust word waarom ik dingen nu doe zoals ik ze doe. En mij ook weer herinner wat ik de afgelopen tijd geleerd heb en wat misschien verwaterd is, terwijl ik wel de noodzaak er van in zie (juist doordat ik weer bewust aan terug denk). Door het zelf weer bewust te worden en het goed te verwoorden, hoop ik dat het ook voor anderen duidelijk is, waarom ik bepaalde keuzes maak en kan de informatie ook voor anderen van invloed zijn.
Ik vind het ook belangrijk dat de informatie zo goed mogelijk omschreven staat. Voor het bewustwordingsproces én voor het juist kunnen omschrijven, wil ik een aantal boeken daarom herlezen.
Ik weet nog niet hoe ik de informatie uit de boeken precies ga verwerken: een stuk per boek/spirituele stroming of (en ik neig nu meer naar die kant) een stuk over wat de boeken mij geleerd hebben en welke gezamenlijke punten mij aanspreken.

Ik heb nu echt het gevoel dat het nodig is dat ik eerst ga lezen en dan pas weer verder kan schrijven. Dat vind ik jammer, want het schrijven is zo leuk . . .

Bij het teruglezen van eerder geschreven stukken, denk ik dat ik het anders/beter aan kan pakken. Ik weet nog niet of ik nu al ga herschrijven. Eind januari ga ik een cursus volgen over het schrijven van een boek. Ik verwacht dan veel tips te krijgen en bij de huiswerkopdrachten kan ik waarschijnlijk delen van mijn boek gebruiken. Misschien is het handiger om die huiswerkopdrachten te gebruiken voor het herschrijven van bepaalde gedeelten. Hopelijk leidt dat tot tips, motivatie, ideeën om alle tekst na te lopen, zodat de tekst steeds beter leesbaar en vooral leuker om te lezen wordt.

Ik zit nu dus even op een “dood”-moment. Afwachten hoe ik daar door heen kom.

Ik houd jullie op de hoogte.
Groetjes, Esther