maandag 26 september 2011

Eén ding tegelijk

Ik heb een probleem. Ik wil te veel en de dagen zijn te kort.
      Dit is een probleem dat regelmatig de kop opsteekt en dat mij heel onrustig maakt. Nu kan ik hier vermelden wat ik dan allemaal wil, maar wie mijn blogs een beetje heeft bijgehouden snapt dat ik tijd én energie te kort kom.
      Na de vakantie merkte ik dat het weer de verkeerde kant op ging. In mijn hoofd was ik bezig met alles wat volgens mij nog moest gebeuren en hoe ik dat allemaal moest bolwerken. Al met al kwam er bar weinig uit mijn handen, was ik moe en een beetje down en zag ik mijn ‘to-do’-lijstje steeds langer worden.
      Door mijn blog van twee weken geleden, werd ik mij bewust van mijn situatie en lukte het mij om de situatie te doorbreken. Ik maak nu per week een lijstje van de dingen die ik die week hoop te doen en realiseer mij dat misschien niet alles gedaan zal worden. Dit is dan goed. Ook geef ik mij over aan de situatie. Oké, kinderen ziek, dan niet naar de stad, maar de slaapkamers schoonmaken. Vandaag geen zin in de laptop, dan een wandeling maken en de veranderende natuur in mij opnemen en zo energie opdoen. Een derde verandering die ik doorvoerde, is dat ik mij iedere avond realiseer wat ik heb bereikt die dag, maar vooral hoe prettig de dag is geweest.
      En hoe het kan, kan het. Maar sinds deze omslag komt er meer uit mijn handen, ben ik meer tevreden over wat ik wel heb gedaan en zit ik prettiger in mijn vel.

Afgelopen week heb ik een eerste start gemaakt met mijn boek, maar ben vooral bezig geweest met andere dingen die ik gedaan wilde hebben. Daardoor heb ik nu de ruimte om deze week drie keer een (deel van een) dagdeel aan mijn boek te werken. En loopt het onverwacht tot anders, dan is dat maar zo.

Liefs, Esther

maandag 19 september 2011

In vier dagen uit: Kind van Tibet

Sinds ik de televisie drie jaar geleden uitgebannen heb, kom ik weer aan lezen toe. Ik lees van alles, maar over het algemeen zijn het boeken over mensen. Over hun zoektocht, over hun leven, hun denkwijze, hun verhaal.

Vorige week dinsdag viel in de bibliotheek mijn oog op het boek ‘Kind van Tibet’, geschreven door Soname Yangchen, met als ondertitel ‘Het dramatische, waargebeurde levensverhaal van Soname’s vlucht naar de vrijheid’.
      ’s Avonds ben ik begonnen met lezen. Ik wilde na één hoofdstuk stoppen met lezen om op tijd naar bed te gaan. Maar ik werd zo gegrepen dat ik verder ben gaan lezen en dat terwijl het boek technisch gezien beter zou kunnen. Toch maakte de manier van schrijven, de openheid van Soname en wat zij allemaal meemaakt, het boek voor mij tot een boek dat ik niet weg wilde leggen. Ik heb de 250 pagina’s in vier etappes uitgelezen. Vrijdagavond had ik het boek uit.

‘Waar gaat het boek over?’ vragen jullie je misschien af.
      ‘Kind van Tibet’ is het verhaal van een Tibetaans meisje dat door de situatie in Tibet al heel jong werkt als huishoudster, onder erbarmelijke omstandigheden. Op zestienjarige leeftijd vlucht zij over de Himalaya naar India, waar zij probeert een leven op te bouwen. Ook hier komt zij voor problemen te staan. Uiteindelijk belandt zij in Europa, waar ze eindelijk de vrijheid kan ervaren, maar waar ze nog steeds gekweld wordt door haar verleden.
      Soname is een krachtig en positief ingesteld meisje, en later vrouw, die mede door haar Tibetaanse afkomst het hoofd weet te bieden aan welke omstandigheid dan ook. Juist door deze instelling is het boek geen klaagzang geworden, hoewel je dat zou verwachten naar aanleiding van alles wat Soname heeft meegemaakt.

Een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in boeken over mensen en andere culturen.

Groetjes, Esther

P.S. Mijn plannen voor vorige week liepen een beetje anders. Bob en Rick waren vanaf dinsdag thuis, ziek dus. Vandaag zijn ze weer een ochtend naar school. Ik hoop dat het goed gaat, zodat ze morgen weer de hele dag kunnen, inclusief overblijven. Dan kan ik het nieuw ontdekte winkeltje gaan bekijken.

maandag 12 september 2011

Opstartproblemen

Nu de kinderen weer naar school zijn, wil ik graag verder werken aan mijn boek. Voor de vakantie heb ik een nieuwe start gemaakt en ik ben heel benieuwd of ik hier nog steeds tevreden over ben, nadat ik er twee maanden niet naar gekeken heb.
      Toch kan ik het nog niet opbrengen en ik denk dat hierbij verschillende oorzaken meespelen.
      Natuurlijk is het lastig om iets op te pakken wat al een tijdje ligt en het zal ook gerust meespelen dat ik er tegenop zie om verder te gaan. Ik wil tenslotte dat mijn verhaal iets wordt dat meerdere mensen kan boeien en dit blijkt toch lastig te zijn. Ik weet echter dat als ik eenmaal ben begonnen, ik het heerlijk vind om te schrijven.
      Wat me vooral tegenhoudt, is dat ik nog zoveel andere dingen wil doen. Het huis kan bijvoorbeeld in alle kamers wel een stofdoek gebruiken. Ik wil de herinneringen van de vakantie, die nu nog vers zijn, vastleggen in een fotoboek. Maar voordat ik daar aan kan beginnen, liggen er nog andere foto’s te wachten om ingeplakt te worden. Het zijn er gelukkig niet heel veel, maar ik vind het toch fijn om “bij te blijven”. Ook zijn er souvenirs waar ik nog wat mee wil doen.
      Bovendien heb ik ook gewoon behoefte aan tijd voor mezelf. Even met niemand rekening houden, dingen doen waar ik zin in heb, die voor mij goed voelen. Morgen dus lekker naar de stad, een winkeltje zoeken dat ik bij toeval ontdekt heb door een folder en gewoon lekker neuzen, snuffelen en kijken of er nog wat in de uitverkoop hangt/ligt.
      Als laatste mogelijke oorzaak speelt mee dat ik me gewoon niet zo prettig voel. Het weer is warm en koud tegelijk en heel afwisselend. Ook is het vochtig en benauwd en ik merk dat ik daar last van heb. Ik heb sneller hoofdpijn, zie regelmatig sterretjes en mijn lijf voelt stijf en stram, vooral mijn handen.

Ach, het schrijven is geen verplichting. Toch? Al lijkt het me heerlijk om weer in de schrijfflow te zitten en vooral als mijn boek echt af is. Ik hoop dat dat me gaat lukken. Maar nu nog even niet. Volgende week? Ik spreek met mezelf af dat ik uiterlijk de laatste week van september het schrijven weer oppak.

Ik houd jullie op de hoogte.
Groetjes, Esther

maandag 5 september 2011

School is weer begonnen

Vanaf vandaag gaat het gewone leven weer beginnen. De kinderen zijn vandaag weer voor het eerst naar school en wonder boven wonder waren ze vanochtend alle drie op tijd wakker. De ochtend verliep bijna als van ouds en we kwamen dan ook op tijd op school.
Vakantie is leuk, maar de structuur van school en alles wat daar bij komt is toch ook wel fijn. En je geniet dan nog meer van de weekenden en andere vrije dagen.

Aan de natuur kan ik merken dat onze regio dit jaar laat vakantie had. We zitten al volop in de overgang naar de herfst. Oké, de afgelopen paar dagen hadden we mooi nazomerweer, maar aan de ochtenden merk je de verschillen. Het is vochtig, koud en nevelig. Ook de bomen beginnen te verkleuren en de eerste blaadjes vallen van de bomen. Het mais staat klaar om binnengehaald te worden en de boeren zijn volop bezig om het – reeds verkleurende – gras te maaien als voorraad voor de winter.

De herfst die zich aankondigt, de school die weer begonnen is en het begin van allerlei clubjes doet mij beseffen dat we een nieuwe periode binnen gaan. En daar is niets verkeerds mee.

Groetjes, Esther