zondag 31 oktober 2010

Een heerlijke herfstvakantie!

Vandaag is de laatste dag van de herfstvakantie. Een week waarin het normale ritme even stil staat en er weinig uit mijn handen komt. Daar had ik me ook op ingesteld, dus er viel niets tegen.

Een week lang niet werken aan mijn boek, geen klussen in huis oppakken, geen wandelingen of fietstochtjes alleen (zoals ik normaal doe tijdens schooltijd).
Maar wel elke dag rustig wakker worden en rustig ontbijten, met de kinderen naar het bos om te wandelen, samen lekker knus op de bank om een film te kijken en in de bibliotheek nieuwe boeken halen die meteen gelezen kunnen worden.

In het verleden wilde ik graag ook in een vakantieweek aan allerlei klussen en werkzaamheden toekomen. Achteraf viel het altijd weer tegen als dit niet lukte. Dit keer heb ik me er echt op ingesteld dat er deze week niets uit mijn handen zou komen. En het viel dan ook alleen maar mee, wanneer ik toch een klein klusje kon opknappen of ’s avonds nog de energie had om achter de naaimachine te duiken. Ik heb zelfs weer een aantal foto’s kunnen uitzoeken die ik binnenkort wil laten afdrukken. (Dan kan ik weer verder met het inplakken van de foto’s in de boeken van de kinderen.)

Ik heb deze week meer gedaan dan ik van te voren had bedacht en juist omdat ik er geen rekening mee gehouden had, is het dubbel zo fijn dat ik hier aan toe ben gekomen.

Ook dit laatste weekend van de vakantie wordt er weinig gedaan, behalve genieten. Maar dat komt niet door de aanwezigheid van de kinderen thuis, maar juist door hun afwezigheid.
Freek en ik hebben voor het eerst sinds tijden een heel weekend voor onszelf. Lekker uit eten, rustig ’s morgens wakker worden, beetje rommelen in huis, samen shoppen, thuis lekker eten met kaarsjes aan. Juist omdat we nu twee dagen voor onszelf hebben, merken we dat we ook de rust hebben om gewoon even niets te doen. We hebben wel vaker één dag zonder kinderen gehad, maar in die ene dag willen we dan zoveel, dat we ons schuldig voelen (ik in ieder geval), als we even zitten niets te doen. Terwijl dat juist zo lekker is. Om even bij te tanken; om even leeg te wezen; om gewoon even niets te hoeven.

Het was een heerlijke vakantieweek! Juist door de reële verwachtingen die ik ervan had.
(En morgen weer lekker verder aan mijn boek!)

Groeten, Esther

vrijdag 22 oktober 2010

Een sociaal leven zonder werk?

Je leest/hoort wel eens dat je werk een belangrijk onderdeel vormt van je sociale contacten. En dat, wanneer je stopt met werken, je sociale leven dan ook een stuk minder wordt. Maar is dat wel zo?
Bij mij lijkt het heel anders te werken.

Sinds ik gestopt ben met werken is mijn agenda vol met afspraken.
Ik word uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, waar ik hiervoor niet kwam.
Ik ontmoet nieuwe mensen (allemaal vrouwen, trouwens) met wie het zo goed klikt dat hier allerlei afspraken uit voortkomen.
Met een aantal van deze nieuwe mensen (die elkaar allemaal kennen doordat ze allen bevriend zijn met één heel lieve vrouw) kom ik regelmatig een avondje samen. We plannen een kledingruilparty, een high tea of (binnenkort) een avond om een herfststuk te gaan maken.
Morgenavond ga ik voor het eerst sinds tijden naar de bioscoop. Niet met Freek – mijn echtgenoot – maar met een vriendin. Ik wil namelijk naar de film “Eat, pray, love”, niet echt een film voor Freek en een vriendin wilde graag met mij mee.
Afgelopen maandag ben ik bij een workshop “schrijven van een boek” geweest. Heel interessant en waarschijnlijk ga ik ook een cursus doen van zes lessen vanaf  januari. Dat betekent dat ik dan weer zes avonden niet thuis ben. Bovendien heb ik bij de workshop ook weer een leuke vrouw ontmoet en wie weet leidt dit tot af en toe e-mailcontact.
Daarnaast volg ik sinds dit schooljaar elke maandag yogalessen, terwijl ik al jaren niet meer structureel aan sport heb gedaan in clubverband. Ik wandel(de) en fiets(te) wel regelmatig, maar één keer in de week naar een plek (sportvereniging, sportschool, buurthuis of zo) om te sporten, dat is zeker tien jaar geleden.

Door al deze sociale contacten en afspraken komt het regelmatig voor dat ik ’s avonds niet thuis ben.
Toen ik nog werkte, was ik bijna altijd ’s avonds thuis. Het was niet dat ik niet weg wilde, maar het gebeurde gewoon niet. Oké, ik ging (en ga nog steeds) af en toe uit eten met drie oud-studiegenoten. En ik ging wel eens bij een vriendin langs. Maar over het algemeen was ik dus thuis. Het is voor mij, maar vooral ook voor Freek wennen dat ik niet meer zo vaak thuis ben.

Het lijkt wel, nu ik gestopt ben met werken en mijn eigen tijd kan bepalen, ik mijzelf de ruimte gun om andere mensen te ontmoeten. Er komen ook allemaal leuke mensen op mijn pad – waren die er altijd al of sta ik nu pas open voor nieuwe contacten? En met bestaande vriendinnen kan het contact aangescherpt worden, zoals bijvoorbeeld morgenavond samen naar de bioscoop en binnenkort hopelijk langs bij een vriendin om eindelijk weer eens bij te kletsen.

Mijn agenda is nog nooit zo vol geweest. Het is soms gewoon lastig om een afspraak te maken, zeker omdat de agenda’s van vriendinnen net zo vol lijken te zijn. En ik natuurlijk ook nog regelmatig thuis wil zijn om lekker thuis te zijn. Want ook dat blijft heerlijk.

Nou, ik vind het heerlijk.
Ik geniet nog steeds van het niet meer werken.
En ik geniet van het gezellig samen zijn, met iedereen om mij heen.

Liefs, Esther

donderdag 14 oktober 2010

Ik ben begonnen!

Zoals ik mezelf beloofd had, heb ik deze week een start gemaakt met mijn boek. (Voor degenen die mijn vorige blogs niet hebben gelezen: ik wil een boek gaan schrijven over fibromyalgie en wat dit voor mij betekent.)

Afgelopen zaterdag heb ik een laptop gekocht en maandag ben ik begonnen met typen. Ik begon die ochtend op de laptop, maar dit lukte niet meteen goed. Er was nog geen Word geïnstalleerd. Ik ben niet superhandig met computers, maar kan me goed redden. Het installeren van Word is misschien heel makkelijk, maar ik kreeg één keer te veel een moeilijke vraag en heb de handdoek in de ring gegooid. Ik had mij namelijk ingesteld op lekker typen en mijn verhaal van mij afschrijven. En ik had absoluut geen zin in andere perikelen.
Gelukkig heb ik ook een gewone computer in huis staan, dus ben ik daar achter gaan zitten.
En heb mijn vader ingeschakeld om ’s middags de laptop te voorzien van Word. Heerlijk zo’n vader die graag helpt en veel van computers weet.

Eenmaal achter (of voor, wat is het ?) de gewone computer kon ik lekker aan de slag. Ik had al veel ideeën in mijn hoofd en het lukte om dit uit te werken. De tijd vloog voorbij.
Dinsdag heb ik de draad weer opgepakt: de tekst van maandag nagelezen en bijgeschaafd, hoofdstukken bedacht die ik nog wil behandelen, nieuwe tekst geschreven. Ook ben ik gaan zoeken naar informatie om mijn boek mee aan te vullen, bijvoorbeeld over fibromyalgie en over eetgewoonten.
Ik wil boeken uit de bibliotheek gaan lenen over fibromyalgie. Op die manier kan ik lezen wat anderen er over geschreven hebben, of deze informatie mij aanspreekt, wat ik mis in die boeken en hopelijk blijft mijn conclusie dat er ruimte is voor een nieuw boek over fibromyalgie.

Ik ben blij en opgelucht dat ik de eerste drempel over ben. Ik merkte namelijk dat ik het toch lastig vond om echt te gaan beginnen. Het eerste begin is echter goed gegaan. Nu merk ik wel dat het ook weer moeilijk is om de voortgang erin te houden. Dit heeft verschillende redenen:
-          Ten eerste is het voor mij belangrijk dat ik mijn activiteiten afwissel. Dit betekent dat ik hooguit twee uur achtereen achter de laptop kan zitten (anderhalf uur is beter) en dit ook maximaal één keer per dag. Ook kan ik dit weer niet alle dagen doen.
-          Ik heb wel een idee welke onderwerpen ik aan bod wil laten komen, maar bij elk onderwerp is het weer zoeken naar de vorm en welke informatie ik precies en in welke volgorde wil verwerken. Ook kost het moeite om terug te halen hoe en wat er gebeurd is de afgelopen twee jaar. (Ik ben mijn originele teksten van toen immers kwijtgeraakt bij computerproblemen.)
-          Daarnaast merk ik dat ik concrete theoretische kennis mis. Ik weet wel globaal wat fibromyalgie is, maar de wetenschappelijke informatie is mij niet geheel bekend. Ook over een ander onderwerp dat ik in het boek wil omschrijven mis ik genoeg theoretische kennis om het voor anderen begrijpbaar te maken. Terwijl ik het wel een belangrijk onderwerp vind, dat ook voor mij veel betekend heeft en nog steeds betekent. Dit gebrek aan theoretische kennis betekent: zoeken naar informatie, boeken lezen, internet raadplegen, mensen om mij heen benaderen. Belangrijke stappen, maar het leidt niet direct tot “lappen tekst”.
-          Tot slot is het schrijven van een boek niet mijn enige bezigheid in mijn leven. Ik ben moeder van drie kinderen die van en naar school gebracht moeten worden, ’s avonds willen we wat te eten te hebben, er moeten boodschappen in huis komen, het huis heeft nodig een sopbeurt nodig. Zo zijn er genoeg andere verplichtingen die mij van het schrijven afhouden.
(De eerste en laatste reden zijn wel weer goed te combineren: doordat ik niet hele dagen en alle dagen kan typen, ben ik verplicht het typen af te wisselen met andere activiteiten. Nou, ik heb activiteiten genoeg om mee af te wisselen.)

Ik heb nog steeds veel zin om verder te gaan met mijn boek en ben gemotiveerd om het werken hieraan goed in te plannen.

Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs, Esther

woensdag 6 oktober 2010

Een boek schrijven

Zoals voor sommigen bekend is: ik wil graag een boek gaan schrijven.
Ik heb sinds 2 ½ jaar fibromyalgie en heb hier redelijk mee leren omgaan. Dat dit mij relatief zo snel gelukt is, heeft te maken met het feit dat ik al had leren leven met een andere beperking. Ik heb namelijk een aangeboren knieafwijking, waar ik vanaf mijn 18de last van heb.
Een ervaringsdeskundige mag ik mij dus noemen. En ik wil mijn ervaringen graag vastleggen in een boek.

Waarom een boek schrijven?
Ik ben (gelukkig of helaas) niet de enige persoon met fibromyalgie. Door mijn ervaringen vast te leggen, verwacht ik andere mensen met fibromyalgie (lotgenoten vind ik niet zo’n goed woord in deze situatie, al is het dat misschien wel) of een andere aandoening te helpen in het leren omgaan met de aandoening.
Er is nog veel onwetendheid en daardoor ook onbegrip onder mensen die zelf niet direct met fibromyalgie of andere aandoeningen en beperkingen te maken hebben. Ik hoop dat mijn boek er toe kan leiden dat er meer kennis en begrip komt voor mensen die leven met een niet-zichtbare beperking.
Nu wil ik niet zeggen dat mijn familie en vrienden geen begrip hebben, een aantal van hen heeft veel begrip voor mijn situatie. Toch wil ik het boek ook voor hen schrijven, zodat ook zij meer te weten komen over wat de aandoening fibromyalgie voor mij betekent.
Daarnaast zal het schrijven van een boek mij dwingen bewust te worden van hoe ik met mijn aandoeningen om ga, wat zij voor mij betekenen en hoe mijn leven erdoor veranderd is. Dat mijn leven veranderd is, is niet perse negatief. Ik heb namelijk ook heel veel positieve aspecten geleerd, juist doordat ik mij aan moest passen. (Een voorbeeld: twee jaar geleden zag ik eigenlijk pas hoe hoog en mooi bomen eigenlijk zijn. Dit kwam omdat ik toen voor het eerst  om mij heen keek – en echt waarnam – wanneer ik nu buiten wandelde, terwijl ik tot dan toe wel wandelde, maar niets zag.)

Ik heb momenteel onbetaald verlof om te ervaren of dit bevalt en ik mijn dienstverband wil opzeggen begin 2011. Dit is voor mij het moment om in ieder geval te proberen het boek ook daadwerkelijk te gaan schrijven.
Twee jaar geleden ben ik al begonnen mijn ervaringen op te schrijven. De laatste anderhalf jaar heb ik er echter door tijdgebrek en andere prioriteiten niets meer aan kunnen doen. Door computerpech en het niet maken van een back-up ben ik de oude gegevens kwijt – ik weet ook niet of ik deze nog had willen gebruiken en de rouwfase hierom lijkt voorbij.

De afgelopen weken heb ik vooral zaken opgepakt die op dat moment meer prioriteit hadden of die al heel lang lagen te wachten. Ik maakte mijzelf wijs dat ik eerst ruimte en rust moest creëren om aan mijn boek te gaan beginnen. Nu lijkt dat moment aangekomen.
En nu vind ik het moeilijk om ook echt te gaan beginnen – ik kan wel tien dingen bedenken die ik ook nog wil doen. Maar ik moet toch eens beginnen. Nu ik mij dat realiseer, mij dat bewust ben, heb ik mij voorgenomen om volgende week (deze week is echt nog te onrustig) echt ervoor te gaan zitten. En dan maar te ervaren hoe het gaat.

De afgelopen weken heb ik geoefend met schrijven door iedere week een blog te schrijven. Als de weken hierna het nog lukt een blog te schrijven iedere week is dat fijn, maar nu heeft het schrijven voor een boek meer prioriteit. Mogelijk dat de frequentie van mijn blogs omlaag gaat. De reden hiervoor is dankzij deze blog dan bekend.

Tot een volgende blog.
Liefs, Esther