dinsdag 30 november 2010

Snow is falling . . . .

Snow is falling, all around us.
Children playing, having fun.

Dit liedje zong ik gisteren toen ik met de kinderen om half vier naar huis liep.
Het sneeuwde licht, maar wel gestaag door. Al met al is er een flinke laag gevallen. Tenminste een flinke laag voor Nederlandse begrippen, zoals we dat in het verleden gewend waren. Maar vergeleken met wat er nu in andere delen van het land ligt, valt het best wel mee. Er ligt nu zo’n drie centimeter.

Vanmorgen weer mijn skibroek aangetrokken en toch maar de slee erbij gepakt. Vorig jaar hebben we ‘m niet gebruikt. Ik vond de jongens (toen 6 en 7 jaar) te jong en te klein om zelf te trekken en zelf durfde ik het niet aan. En Freek maakt lange werkdagen, dus hij was overdag niet thuis om met de slee en de kinderen naar buiten te gaan. Toch vond ik het jammer dat de slee niet gebruikt werd.
Nu zijn de kinderen een jaar ouder en ik ben in dat jaar ook makkelijker geworden. “We gaan het gewoon proberen”, dacht ik. En het ging prima. De jongens trekken samen terwijl Ayla of een buurmeisje op de slee zit. En ook elkaar trekken ze, met hulp van dat buurmeisje of mij. Ayla wilde graag ook helpen trekken, maar liep dan zo dicht bij de slee dat ik (terecht) bang was dat zij de slee tegen haar benen kreeg.
Om de buurt een stukje op de slee.
De kinderen vonden het geweldig! En we waren nog nooit zo snel op school.
Vanmiddag neem ik de slee weer mee naar school. Dat is ten slotte het leuke van de sneeuw.

Ik kon vanochtend meteen mijn nieuwe “spikes” uitproberen. De ANWB verkoopt zogenaamde Snow-Steps. Dit zijn rubberomhulsels, die je om je schoenen kunt doen, met aan de onderkant flink wat metalen spijkertjes.
Vorig jaar waren ze uitverkocht, maar zodra ze dit jaar in de winkel waren, heb ik ze door mijn vader laten halen voor mij (en voor mijn moeder ook). Ik dacht toen nog: “Wie weet wordt het wel een Sinterklaascadeautje,” maar ik kreeg ze al eerder. Gelukkig maar, want ze zijn nu heel handig.
Hoe handig, dat bleek vanmorgen. Redelijk makkelijk – als je weet hoe het moet – doe ik ze om mijn schoenen en op de sneeuw en ook op de plat en glad gereden sneeuw heb ik goed grip. Het lijkt net of ik op een gewone weg loop. Alleen op plekken waar geen sneeuw ligt (waar gestrooid en/of sneeuw geruimd is), loopt het niet prettig. Maar dit is maar op zo weinig plekken dat ik dat er graag voor over heb.
Dus toch mijn ochtendwandeling kunnen maken.

En nu weer verder met mijn boek. Ik heb inmiddels 24 pagina’s klaar, dat zijn zo’n 50 boekpagina’s. uitgevers schijnen het liefst boeken van 200 pagina’s uit te geven. Ik heb dus nog even te gaan, maar het vordert wel lekker. En ik vind het heerlijk om achter die laptop te duiken en lekker te typen.

(Dit was een extra blog om mijn ervaring met de sneeuw te delen.)

Groeten, Esther

maandag 29 november 2010

De winterkou is in het land


Buiten is het koud, heel koud. Dit roept meteen weer herinneringen op aan de winter van vorig jaar.
Vorig jaar begon de sneeuw- en koude periode rond Bobs verjaardag (18 december) en de kou en sneeuw hield toen zeker twee maanden aan. In die tijd heb ik flink last gehad van mijn fibromyalgieklachten en uiteindelijk moest ik mij ziek melden bij mijn werk. Ik had veel pijn, was stijf en snel moe. Deze periode van ziek zijn, die uiteindelijk 6 weken duurde, heeft er mede toe geleid dat ik nu niet meer werk.
Nu het weer koud is buiten, merk ik weer veel van de klachten van vorig jaar. Er komt veel minder uit mijn handen, ik heb veel pijn en mijn handen zijn stijf. Ook vreet die kou energie, waardoor ik al snel moe ben. Het verschil met vorig jaar is, dat ik vorig jaar nog gewoon werkte en van alles moest. Nu kan ik het rustiger aan doen. De dingen die echt “moeten”, kan ik in een rustiger tempo doen. En wat niet echt moet, laat ik zitten of stel ik uit.
Ik vind het alleen wel heel jammer dat ik vorige week niet aan mijn blog ben toegekomen en ook niet zo veel aan mijn boek heb kunnen doen als de weken ervoor. Daarom begin ik deze week met mijn blog.

Het is nu dus wederom koud buiten en het schijnt deze week nog kouder te gaan worden. Er ligt hier (nog) geen sneeuw. Hoewel ik een wit landschap mooi vind om te zien, ben ik blij dat de wegen nog goed zijn. Ik kan nu tenminste nog mijn dagelijkse wandeling maken om in conditie te blijven. Wanneer ik dit niet bij houd, ben ik met een paar dagen helemaal een stijve plank, die nergens meer toe in staat is. Vanochtend nog heerlijk gewandeld. Skibroek en winterjas aan, samen met goede wanten (is veel warmer dan handschoenen, zeker als je ook nog je duim bij je hand stopt), muts op en sjaal om. Ik was er klaar voor. Het was heerlijk om buiten te zijn.
Thuis gekomen had ik wel iets koude tenen en ik was moe, maar vooral heel voldaan.
En ik genoot ervan dat ik daarna niet naar het werk hoefde. Ik kon even lekker toegeven aan mijn moeheid. Met een kop thee en een broodje even bijkomen. En daarna achter de laptop.

Mijn tempo gaat een stapje terug en mijn planning is nog losser dan anders. Ik ga proberen iedere dag een stuk te wandelen en ik wil graag minimaal twee, liefst drie, keer iets aan mijn boek doen. Wat er verder uit mijn handen komt, dat zie ik wel.
O ja, het huishouden vraagt ook af en toe aandacht. Maar gelukkig heb ik een man die dit met mij deelt en samen komen we er wel. En als er iets meer stof ligt . . . . .

Tot de volgende keer.
Groeten, Esther

donderdag 18 november 2010

Sukkelen en doorgaan

De laatste tijd wordt er flink wat aangesukkeld bij ons in huis.

Het begon met een val met de fiets ruim een maand geleden, waarbij vier van de vijf gezinsleden op de grond belandden. Ik kwam hier het slechts vanaf met twee gekneusde polsen. Ik mag rekenen op twee maanden hersteltijd en heel langzaam merk ik dat het iets beter gaat.
Daarna kwam de autopech, waarover je meer kan lezen in de eerdere blogs.
Vlak daarna werd Ayla ziek en ook Rick voelde zich een week lang niet helemaal lekker.
En in diezelfde tijd werd ik ook ziek. Eerst misselijk en buikpijn en geen eetlust. En toen dit beter leek te gaan, kwam er een kriebelhoest. Deze gaat maar niet weg en vorige week heb ik al ‘codeïne’ gekregen van de huisarts om in ieder geval te kunnen slapen. Door het hoesten lukte dit namelijk niet. Mijn longen waren verder schoon, dus verder niets aan de hand. Ik slik nu een week codeïne en slaap sindsdien een stuk beter, maar de hoest blijft maar. Vanmiddag mag ik dus weer naar de huisarts. Ik voel me namelijk alles behalve fit en ik word naar van die vervelende kriebel.
Bob is nu ook “gezellig” thuis. Hij klaagde al twee dagen over keelpijn en gisterochtend had hij een hele nare hoest. Ik verwachtte dat hij toen al thuis zou blijven, maar hij voelde zich verder goed en kon naar school. Gistermiddag klapte hij echter steeds meer in elkaar totdat we gisteravond toch maar de huisartsenpost hebben ingeschakeld. Hij kon toen heel moeilijk ademhalen. Bij onderzoek klonken zijn longen goed en ons werd verteld dat hij een virus heeft. Hopelijk gaat dit snel over, want in deze tijd is het veel te fijn om naar school te gaan met alle voorbereidingen van de Sinterklaas.

Ondanks al het sukkelen komt er toch aardig wat uit mijn handen. Ik werk nog steeds aan mijn boek. Ik vind dit leuk om te doen en ik merk dat het vordert. Ook heb ik deze week de dekbedhoes af kunnen maken die bij de tent past voor het bed van Ayla. Ik ben weer heel tevreden met het resultaat.
Daarnaast ben ik bezig met voorbereidingen voor Sinterklaas, foto’s uitzoeken voor een nieuwe bestelling (kan ik binnenkort weer gaan inplakken) en gaat het huishouden ook gewoon door.
Ik voel me dan niet 100% fit, echt ziek ben ik ook niet. De momenten van inspanning en ontspanning weet ik ook nu goed af te wisselen.
Al met al gaat het best zijn gangetje. Al zou ik het wel heel fijn vinden als het gekwakkel over is. Maar ons gezin kennende zal het echte gekwakkel pas over zijn als de lente begint en het mooie weer weer terug is.

Volhouden dus en accepteren dat het nu eenmaal zo is.

Esther

zaterdag 13 november 2010

Sint Maarten geweest, Sinterklaas in het land

Afgelopen donderdag was het elf november en in ons deel van het land wordt daar Sint Maarten gevierd.
Sint Maarten is een leuke traditie, waarbij de kinderen na het avondeten met een lampion langs de huizen gaan. Bij elke voordeur wordt een liedje gezongen en als beloning krijgen de kinderen wat lekkers.
Een bijkomende traditie van Sint Maarten, welke uiteraard niet officieel is, zorgt ervoor dat op de avond van elf november het meestal koud, guur of nat is buiten. Of een combinatie van die drie. Maar ja, wat wil je ook halverwege november. De herfst is volop bezig, de winter is in aantocht en het mooie zomerweer hebben we achter ons gelaten.

Op school hebben Bob, Rick en Ayla alle drie een mooie lampion gemaakt en verschillende Sint Maarten liedjes geleerd. De lampions zijn echt kunstwerken geworden en buiten is het guur, stormachtig en nat.
We besluiten daarom om binnen een foto te maken van de kinderen mèt de lampions en daarna zonder lampions naar buiten te gaan. Freek gaat met de kinderen mee en ze zijn nog niet weg of de lucht wordt verlicht en twee tellen later volgt de donder. Het onweert!
 Er komt echter niemand terug. Onze kinderen zijn gelukkig niet bang voor onweer en uiteindelijk houden ze het een half uur vol om langs de huizen te lopen.
Ter vergelijking, vorig jaar liepen we nog ruim een uur buiten. Toen was het een keer droog en rustig weer. Dit jaar was het echt hopeloos.

In totaal is er in dat half uur dat ze buiten waren drie keer onweer geweest en het heeft steeds geregend.
Door dit vieze weer waren er minder kinderen dan anders buiten en ook bij ons aan de deur waren minder kinderen langs geweest. Ik hoorde ook van kinderen die zo bang van onweer zijn, dat ze niet eens naar buiten wilden. Gelukkig hielden die gezinnen genoeg snoep over, juist omdat er minder kinderen langs de deuren kwamen.

Thuis gekomen werden de natte jassen te drogen gehangen en de schoenen uitgetrokken.
Aan de eettafel, waar de drie snoeptrommels van de kinderen al klaar stonden, werden de snoepjes verdeeld en één snoepje opgegeten. De rest wordt de komende tijd langzaamaan opgegeten.
Wanneer de kinderen uit school komen, mogen ze een snoepje uit hun eigen trommeltje kiezen. Op deze manier doen ze vaak wel maanden met hun trommel, zeker als ze op een gegeven moment ook af en toe voor iets anders kiezen om te snoepen. Bijvoorbeeld een koekje uit de koektrommel of een bakje chips.
Bob, Rick en Ayla zijn alle drie niet echt snoepers. Ze zijn gewend om maar één keer per dag een koekje of snoepje te krijgen en vinden dit heel normaal. Bob vertelde zelfs helemaal verontwaardigd dat sommige kinderen uit zijn klas de helft van het Sint Maarten snoep in één keer mochten opeten. Dat vond hij stom en zonde! (Tja. Ik ben blij dat hij er zo over denkt.)

En nu zitten Bob, Rick en Ayla samen op de bank naar de intocht van Sinterklaas op de televisie te kijken. Rick zit in zijn gewone kleren, maar zowel Bob als Ayla hebben hun pietenpak al aan.
Ze gaan helemaal op in het verhaal en elke avond moet er het Sinterklaasjournaal gekeken worden. Ook voor Freek en mij blijft dit leuk om naar te kijken.
Het wordt een leuke, drukke, gezellige tijd vanaf nu. Wij zijn er klaar voor.

Groeten, Esther

donderdag 11 november 2010

De auto is terug

Sinds woensdagavond staat onze auto gelukkig weer voor de deur. Juist voordat gisteren (donderdag) de herfststorm begon met veel wind en veel regen.
De auto ziet er weer helemaal mooi uit. De lak ziet er weer uit als nieuw. Ook een oude schade, die precies op de aanrijdingsplek zat, is niet meer te zien. Het achterraampje is vervangen en de klep is weer mooi gerecht, zodat deze weer dicht kan. Zelfs de binnenkant van de auto is helemaal gezogen en schoongemaakt. En dat was, eerlijk gezegd, heel erg nodig. Met drie kinderen in de auto en regelmatige bezoeken aan bos, strand en speeltuinen, lag er inmiddels flink wat zand en kleine bladeren in de auto. Naast de gebruikelijke stof op de dashboard. De auto is nu weer helemaal spik en span.
En het belangrijkste: ik kan ‘m weer gebruiken.
Gisteren meteen boodschappen gehaald en “bedankplantjes” voor de behulpzame buren gekocht. Zonder hen hadden we de schade nooit vergoed gekregen, omdat dan de veroorzaker niet bekend was.

Hoofdstuk auto is afgerond.

Groeten, Esther

donderdag 4 november 2010

Vervolg autoschade vv dagwaarde

Afgelopen dinsdag heeft een vrachtauto tegen onze geparkeerde auto aangereden, zoals ik al vertelde in mijn vorige blog.
Inmiddels is bekend dat onze auto gerepareerd gaat worden. De expert was gisteren nog niet langs geweest, maar het herstelbedrijf is al begonnen met het herstellen. Onze auto vond hij nog in zo’n goede staat – voor een auto van 10 jaar oud – dat deze het verdiend hersteld te worden. Gelukkig!
Over anderhalve week, dus hopelijk net voor het weekend, heb ik de auto weer terug!

Freek kan voor komend weekend een leenauto ophalen bij het herstelbedrijf. Dit is zeg maar een soort service, waar je gebruik van kan maken, wanneer jouw auto hersteld wordt na schade. Dit is dan wel een gewone auto, dus zonder aanpassingen. Ik kan en mag er dus niet in rijden.
Het was mogelijk om een aangepaste auto te huren, maar dit wordt niet volledig vergoed. De eigen bijdrage werd mij te hoog in vergelijking met hoe vaak ik een auto nodig heb. Dus daar zie ik van af.

Het is nu nog ruim een week behelpen en dan staat onze eigen auto weer fijn voor de deur. Heerlijk!

Esther

dinsdag 2 november 2010

Autoschade vv dagwaarde?

Het was niet mijn bedoeling om vandaag alweer een blog te schrijven, maar ik moet even iets kwijt.
Vanmiddag is onze auto, die bij ons in de straat geparkeerd stond, aangereden door een vrachtauto.

Om 14:10u fietste ik bij ons huis weg en kwam vlakbij ons huis een immense vrachtauto tegen. Een uur later fietste ik de wijk weer in en kwam bij het begin van de wijk een buurvrouw tegen. Zij hield mij aan en waarschuwde me dat ik bij thuiskomst niet moest schrikken.
De vrachtauto die ik al gezien had, bleek bij het nemen van de bocht naar rechts, met zijn linker achterkant onze auto te hebben geraakt. De vrachtauto was gewoon doorgereden. De chauffeur had niets van de aanrijding gemerkt. Andere buren die het hadden zien gebeuren, zijn achter de vrachtauto aangereden en hebben hem al snel aan kunnen spreken. Glasscherven en verfresten van onze auto zaten op zijn vrachtauto en de chauffeur gaf meteen aan dat het waar moet zijn wat mijn buren vertelden. Gegevens werden uitgewisseld en foto’s van de vrachtauto gemaakt. Het was echt een enorm gevaarte!

Ik was dus voorbereid toen ik bij de auto aankwam. Ik had gehoord dat er een raampje achter stuk was en dat er flinke deuken in de auto zaten. Toch schrok ik enorm toen ik de auto zag. De achterklep is helemaal ontwricht. Waar de aanraking met de vrachtauto begon, begint een grote kras. Bij het nemen van de bocht en dus bij het uitdraaien van de achterkant van de vrachtauto wordt deze kras steeds groter, gaat over in een grote deuk en uiteindelijk heeft de vrachtauto grip gekregen op de achterklep. Deze is een stukje meegenomen voordat de vrachtauto het “contact” met onze auto verloor. Je kan je vingers door de kier steken, zo ver staat de achterklep open.
En dan beginnen de regelzaken:
-          Freek (mijn echtgenot) bellen om hem op de hoogte te brengen en om te vragen of hij verwacht snel thuis te zijn.
-          Plannen aanpassen rondom het uit school halen van de kinderen en een gepland bezoek aan een inloopactiviteit voor de jongens uitstellen.
-          Freek belt onze verzekeringsadviseur om te overleggen wat te doen.
-          Buren maken foto’s van de schade die ons later worden gemaild.
-          Bij thuiskomst uit school krijg ik de contactgegevens van de chauffeur en diens bedrijf.
-          Freek komt thuis en belt het betreffende bedrijf. Zij accepteren de schade. Zij zullen het morgen met de chauffeur bespreken en ons een document mailen dat wij verder in kunnen vullen.
-          Freek belt onze verzekeringsadviseur en hoort dat wij de auto naar een schadeherstelbedrijf mogen brengen.
-          Freek belt een schadeherstelbedrijf en kan de auto meteen brengen. Dit moet ook wel, want de auto is nu open door het kapotte achterraam en de klep die geforceerd aan één kant open staat.
-          Freek brengt de auto weg en hoort dat de dagwaarde van de auto én de schade dusdanig is, dat het de vraag is of de schade onder de dagwaarde blijft.
-          Van onze verzekeringsadviseur horen we dat, doordat onze auto voor mij is aangepast, onze auto meer waard is dan een gewone auto waarvan de waardes via internet achterhaalt kunnen worden. Maar het blijft spannend.

Freek heeft gelukkig heel veel van het regelwerk op zich genomen. Het lijkt ook dat hij hier mee vanaf weet. Bij rondbellen was ik er waarschijnlijk ook achter gekomen, maar ik vond het erg prettig dat Freek dit stuk op zich nam. Na het wegbrengen van de auto en het nog één keer bellen van de verzekeringsadviseur mocht hij wel meteen weer aan het werk, omdat er nog een storing was doorgekomen, wat bij zijn werk hoort.

Terwijl Freek bezig was, heb ik me ook niet verveeld. Al was het met hele andere dingen:
-          Ik heb de kinderen van school gehaald en uitgelegd wat er gebeurd was en wat er nu mogelijk gaat gebeuren om weer een gerepareerde auto te krijgen.
-          Ik heb drinken en wat lekkers voor de kinderen verzorgd.
-          Ik heb er voor gezorgd dat zij – geplast en wel en met horloge – naar buiten gingen om te spelen.
-          Ik heb de eetplannen aangepast naar iets wat haalbaar, maar toch gezond, was op dat moment en ik heb dit eten bereid.
-          Ondertussen heb ik alternatief vervoer – lees een taxi door Opa – geregeld voor een ziekenhuisbezoek en mogelijk ook voor zwemles.
-          Ik heb met de kinderen gegeten. We waren bijna klaar toen Freek ook weer thuis was.

Een bewogen middag die veel gevolgen heeft voor de komende week.
Morgen horen we wat de schade is en of dit onder de dagwaarde blijft, dus of dit vanuit de verzekering gerepareerd kan worden. Hopen!!!!!!!!
Zeker een week, mogelijk anderhalve dag geen auto. Ik heb ook niets aan een leenauto (of dit nu van de garage of van de buurvrouw is). Mijn auto is voor mij aangepast met handbediening. Dit betekent dat ik met mijn handen gas geef en rem. Dat wordt lopen en fietsen deze week. Nu maar hopen op droge periodes rondom de schooltijden (en op voldoende energie), maar volgens de voorspellingen krijgen we veel regen. Voor allerlei plannen moeten alternatieven bedacht worden.
Morgen ga ik vragen of het mogelijk is om een aangepaste auto te huren op kosten van de verzekering van de tegenpartij. Dat zou wel heel fijn zijn, maar ik reken er op dat het niet kan. Dan kan het alleen maar meevallen. Anders misschien een leenauto van de garage, zodat in ieder geval Freek het weekend ons kan vervoeren naar de verschillende afspraken.

Maar vooral hopen dat de auto over anderhalve week gerepareerd en wel weer voor onze deur staat. Zonder al te veel gedoe om dit voor elkaar te krijgen. Duimen jullie mee?

Wordt vervolgd.
Groeten, Esther