Ruim een maand na de dip

Anderhalve maand geleden plaatste ik een blog die niet zo vrolijk gestemd was. Ik zat er toen ook echt even door heen en veel klachten, die ik maar benoem als fibromyalgie-klachten, waren heftig aanwezig.

Fibromyalgie leg ik vaak kortweg uit als ‘weke-delen-reuma’ en ‘chronisch pijnsyndroom’. Twee termen die gezamenlijk redelijk de lading dekken. Er komt echter ook zeker een portie vermoeidheid, slaapproblemen en neerslachtigheid bij kijken, samen met buikklachten en andere griepachtige klachten.

Fibromyalgie is onderhevig aan weersveranderingen en stress en spanningen. Een gelijktijdige samenloop van die omstandigheden is absoluut niet handig, merkte ik. Want wat speelde er?

-          Flink herfstig weer (dus: nat, vochtig, koud, wind).

-          Mijn man die door zijn weer gedurende meerdere weken bijna alleen in de weekenden thuis was.

-          Spanningen op zijn werk en inmiddels weten we dat zijn contract niet verlengd gaat worden.

En toen zei mijn lijf: ‘Ho! Stop! Ik doe het niet meer!’ 

Inmiddels gaat het een heel stuk beter. Maar hoe kijk ik nu terug op de afgelopen periode?

Ik zie het als dat mijn lijf een adempauze afdwong, waardoor ik stil kon staan bij dat wat er speelde en hierin ook mijn positie kon bepalen.

Nu kan hier rustig naar kijken (naar alles wat er speelt) en zien dat we gerichte acties ondernemen. Onze intentie is goed, onze inzet is goed.

Het komt goed.

En ik? Ik voel me goed.

Ja, natuurlijk zijn er nog genoeg dingen die ik zou willen, of die ik zou willen kunnen.

Dus wat willen we nog meer? Nou . . . een baan voor manlief zou best fijn zijn . . .

Liefs, Esther