Wat is het
lang geleden dat ik er zo doorheen zat!
Het voelt zo
raar. Vorige week kon ik de hele wereld aan. Zo voelde het. Ik volgde mijn
gevoel, ik anticipeerde op dat wat speelde, ik schreef drie blogs op één avond
(die ik trouwens de komende tijd nog met jullie wil delen), was lekker bezig
met allerlei dingen rond mijn webwinkeltje. En ja, ik was wel wat moe, maar kon
er mee omgaan.
En nu, deze
week, lijkt dat een eeuwigheid terug, een andere wereld. Ik ben emotioneel, heb
geen energie, zie meer problemen dan oplossingen en kan slecht inspelen op
veranderingen.
En juist
doordat ik het contrast zo zie, valt het waarschijnlijk nog zwaarder.
Freek wil er
voor me zijn, er zijn vriendinnen die willen helpen. Maar ik weet niet hóe ze
kunnen helpen. Wat kunnen ze doen, behalve mij aanhoren en hun steun laten
blijken?
Het is fijn
om hun betrokkenheid te voelen en tegelijk maakt me dat ook weer aan het huilen
en versterkt dat mijn labiele gevoel.
Helpt het
als iemand de badkamer een schoonmaakbeurt geeft (en dan met name die rottige
radiator)? Helpt het als de kinderen zelf hun kamer gaan afstoffen en ik “alleen
nog” een manier moet bedenken dat ze dit ook daadwerkelijk gaan doen? Helpt het
als Freek minder vaak van huis is?
Of is dat
allemaal wel fijn, maar moet ik het gevoel van nu vooral omarmen, beleven, het
er laten zijn, het accepteren? En gaat het dan “vanzelf” weer weg?
Ik weet het
even niet!
(Maar dat komt wel weer, vast wel.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten