Rustig aan

Mijn spierpijn, waar ik de vorige keer over schreef, was op vrijdag weg. (Gelukkig hebben we niet elke week of elke maand een kinderfeestje.)
Voor mijn doen heb ik rustig aan gedaan vorige week. Natuurlijk was er genoeg dat ik echt gedaan wilde hebben, zoals boodschappen, aardbeien plukken, naar de markt voor een nieuw fietsmandje. Maar verder ziet mijn agenda – nu ik even terugblader – er heel leeg uit. Ik kan me zelfs niet meer goed herinneren waar ik mijn tijd mee gevuld heb.
Toch duurde het naar mijn zin nog best lang voordat ik mij beter voelde. Totdat ik mij realiseerde dat ik weer in de valkuil van suiker (lees: chocola) gevallen was. Ik was moe en had slappe benen (net alsof er pudding in zat). Een stemmetje vertelde mij toen dat chocola wel zou helpen om die pudding weg te nemen. Dus nam ik af en toe een stuk.
Donderdag dacht ik ineens: als ik vanaf vandaag nu eens echt weer zonder suiker ga eten, genoeg water ga drinken en voedzame tussendoortjes ga eten, dan heeft mijn lijf een gevecht minder en kan het waarschijnlijk beter herstellen.
Dit – samen natuurlijk met de rust die ik mijzelf gunde – zorgde ervoor dat ik mij vanaf vrijdag dus beter ging voelen. Gelukkig.

Afgelopen maandag heb ik heerlijk een stuk gefietst – wel weer op tijd terug voor een bezoekje aan de bibliotheek, want de boeken moesten die dag écht terug. Dus geen blog geplaatst. En tot nu toe kwam het er dus ook niet van. Druk met boodschappen, ramen lappen bij mijn ouders, schoonmaken in ons eigen huis, bezoekje aan het strand en last van het broeierige weer. Alles kost mij met dit weer meer moeite, mijn knieën voelen als pudding en stijf tegelijk en ook mijn handen zijn iets minder gewillig.

Dus weer een stapje terug en accepteren dat het zo is.
En dat gaat mij steeds vaker goed af. Er zijn tenslotte genoeg dagen in de week en niet alles hoeft op één dag. En anders komt er weer een nieuwe week.
Soms voel ik mij dan wel schuldig dat ik de afwas laat staan van de hele dag (door het bezoekje aan het strand), maar gelukkig geeft Freek mij dan groot gelijk dat ik het op stap gaan met de kinderen voor laat gaan. En die afwas . . .
. . . die heeft Freek ’s avonds weggewerkt, terwijl ik de grote boodschappen haalde.

En zo is er weer een week omgevlogen. Morgen alweer weekend.

Groetjes, Esther