Vijftig tinten grijs

Als ik de geluiden om mij heen mocht geloven, dan was ik de enige (vrouw) die het boek ‘Vijftig tinten grijs’ nog niet gelezen had. Nu besefte ik dat dat ook wel weer mee zou vallen, maar toen de mogelijkheid langs kwam om ‘m te lezen, heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken.
Gezien de verhalen die ik over dit boek hoorde – kort samengevat zou het een boek vol porno zijn en qua niveau niet al te hoog – had ik niet de verwachting dat ik het einde zou halen. Tegen deze verwachting in werd ik getrokken in het verhaal en vond ik het moeilijk het boek weg te leggen.

Oké, er zit redelijk wat seks in en niet de seks die ik prefereer. Flutromannetjes als de Bouquette-reeks of doktersromans zijn echter meestal explicieter in hun beschrijvingen. En zowel in dit soort romannetjes als in ‘Vijftig tinten grijs’ gaat het om twee mensen die in eerste instantie niet bij elkaar lijken te passen, maar toch naar elkaar toe getrokken worden.
‘Vijftig tinten grijs’ las weg als een flutroman, maar dan met toch even meer niveau, meer verhaal en minder platte beschrijvingen. Daarom las het voor mij een stuk prettiger.
Het einde van het boek viel dan wel weer tegen. Dit was verre van bevredigend (om dat woord maar te gebruiken). Het was echter wel een goed einde om mij deel twee te laten lezen.
Dus wie weet; binnenkort een blog over het volgende deel (of delen).

(Vijftig tinten grijs is zo’n begrip dat ik bijna vergeet te vermelden wie het heeft geschreven. Dat is E.L. James.)

Groetjes, Esther