Is in ‘Vijftig tinten grijs’ de seks nog de hoofdmoot van het boek, in de vervolgdelen krijgt het drama de overhand. En wat voor een drama; het hele assortiment wordt uit de kast getrokken: stalken, ontvoering, sabotage, vreemd gaan, een jaloerse ex, een auto-ongeluk, wantrouwen, ruzie en een ongewenste zwangerschap.
Bij deel een lukte het me nog om het boek weg te leggen; bij deel twee en drie redde ik dit (bijna) niet. De laatste twee delen heb ik dan ook in eenzelfde periode gelezen als het eerste boek alleen.
Ik vond het gewoon jammer dat het verhaal na ‘Vijftig tinten vrij’ echt ophoudt. De drie boeken samen laten de ontwikkeling van een relatie zien, waarbij ook achtergrond en verleden duidelijk worden. Na drie boeken is het beeld compleet en verwacht ik geen rare complotten en verhaallijnen meer die een vierde boek de moeite waard maken. Nu is het aan de lezer om het plaatje van de toekomst te vormen.
De trilogie ‘Vijftig tinten . . .’ heeft mij dus – tegen mijn verwachting in – geboeid.
Deel zes van de Aardkinderen staat al in mijn boekenkast klaar om te lezen, maar op de één of andere manier kan ik me er nog niet toe zetten om er in beginnen. Eerst maar eens een roman van Jill Mansell of Sophie Kinsella en dan wil ik me toch echt gaan vastbijten in Jean Auels ‘Het lied van de Grotten’.
Veel leesplezier.
Groetjes, Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten