Gaat het mij dan eindelijk lukken?
Afgelopen zondag heb ik in de tuin gewerkt zonder dat ik over mijn grenzen ben gegaan.
Altijd als ik in de tuin werkte – snoeien, onkruid wegtrekken, teveel aan uitlopers verwijderen, oude bladeren opruimen – moest ik het daarna bekopen met trillende benen en een stijve rug. Het gebukt werken vergt blijkbaar zoveel van mijn beenspieren dat er verzuring optreedt. Door mijn knieklachten is op mijn knieën of hurken werken helemaal geen optie, dus aan die ergonomische tips heb ik niets. Een half uur tot een uur in de tuin werken zorgde er tot nu toe voor dat ik de hele middag gesloopt was. Pas na een nacht slapen was mijn lichaam weer hersteld.
Sinds een paar jaar heb ik, behalve knieklachten, fibromyalgie en hierdoor moet ik ook nog eens rekening houden met mijn handen. Deze hebben namelijk het meeste last van die “leuke” aandoening. Dus na maximaal een uur in de tuin werken, deden mijn handen het ook niet meer.
Elke keer probeerde ik weer om niet te lang door te gaan, om goed op mijn houding te letten en alle andere goed bedoelde ideeën uit te voeren. Zonder succes.
Maar afgelopen zondag lijkt het me dan toch te zijn gelukt. Het was mooi weer; er waren verschillende planten die in maart gesnoeid moeten worden en nog niet alle gedeelten van de tuin had ik ontdaan van oud blad (wat ik in de winter laat liggen om de planten te beschermen tegen vorst).
Ik begon met een vlinderstruik terugsnoeien en om te zorgen dat hij niet te groot wordt, was het dit jaar voor het eerst nodig om hier de zaag bij te pakken. Op circa 20 tot 30 centimeter boven de grond takken afzagen; dat is niet echt een handig karweitje. Na elke tak ben ik gaan staan en dit zorgde er blijkbaar voor dat mijn lijf zich steeds weer even opnieuw kon settelen. In staande houding heb ik de takken boven de groene bak in stukjes geknipt met de snoeischaar; een goede afwisseling van bewegingen en houding.
Na elke stukje tuin of elke snoeibeurt nam ik de gelegenheid om te voelen of het goed was om nog door te gaan. Zo ben ik een uur bezig geweest. Behalve de vlinderstruik, zijn er drie klimrozen, een rozenstruikje en een klimop ontdaan van het teveel aan takken en uitlopers. De laatste twee vierkante meters in de achtertuin (waar ik nog niet aan toegekomen was) zijn ontdaan van oud blad en verkeerd groeiende uitlopers.
Al met al ben ik lekker bezig geweest en ik had achteraf totaal geen last van mijn knieën, rug of handen. Alleen van een volle groene bak, dus deze week kan ik niet verder met de tuin voorjaar klaar maken. Volgende week dan maar weer, dan zijn de laatste klusjes in de voortuin aan de beurt.
Gisteren fietste ik langs de plaatselijke plantenkweker. Ik kon het niet laten om drie knalroze primula’s te kopen. Dat hadden de tuin én ik wel verdiend!
Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten