Deel één tot en met vier las ik toen ik achttien was. Meteen wist ik dat, als ik een dochter mocht krijgen, deze Ayla zou heten. (Gelukkig vond mijn man het ook een mooie naam.) Ayla is – voor degenen die deze boeken niet kennen – de hoofdpersoon in de hele serie boeken.
Toen ik zwanger was van ons derde kind kreeg ik het vijfde boek. Tijdens deze zwangerschap en daarna las ik de eerste vier delen opnieuw alvorens aan deel vijf te beginnen.
(We kregen een dochter – Ayla dus.)
En nu, twee jaar nadat deel zes uitkwam, heb ik dit deel ook gelezen.
Ook dit deel is dik (772 bladzijden met kleine letters), dus geen boek om in één week uit te lezen. Dat hoeft ook niet; het verhaal kan mij niet lang genoeg duren. Het is wel altijd even doorbijten in het begin, omdat het echt heel anders leest dan, bijvoorbeeld, ‘Vijftig tinten grijs’, maar als ik eenmaal in het verhaal zit, ga ik met Ayla mee op reis en ben er dan gewoon bij, daar in die prehistorie.
%5B1%5D.jpg)
Deze keer gaat Ayla op bezoek bij andere (naast-verwante) volken en hun heilige plekken in het kader van haar opleiding tot medicijnvrouw. De beschrijvingen van al die heilige plekken hadden van mij iets minder gemogen. Het was wel heel veel en veel van hetzelfde.
Ik lees liever de beschrijvingen van de onderlinge verhoudingen en de dialogen die daarin plaatsvinden. Ook heilige gebruiken, maar vooral de dagelijkse gang van zaken – jagen, verzamelen, spullen creëren – en de informatie over de verschillende planten – en hun medicinale werking – interesseren mij.
Door het verhaal verweven lees je over Ayla’s puzzel om haar gezinsleven te combineren met haar opleiding. De spagaat tussen kinderen en werk – hoe herkenbaar voor veel vrouwen.
Al vond ik deel zes minder dan de andere vijf delen, van mij mag er nog een boek (of meer!) komen in deze serie. Ik reis graag mee in het leven van Ayla.
Groetjes, Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten