Over het algemeen ben ik geen grote snoeper. Ik voel me beter wanneer ik vooral gezond eet. Daarnaast weet ik dat het voor de gezondheid en voor de lijn beter is om niet te veel suikers, vetten en andere ongezonde stoffen binnen te krijgen.
’s Avonds zit ik dan ook regelmatig aan de creamcrackers met smeerkaas (20+). Ik beschouw dit absoluut niet als straf; ik vind het lekker. Ook een plak ontbijtkoek of een handje ongezouten noten is een goed tussendoortje voor mij.
Snoep, koek en chips kan ik goed laten staan, maar als het gaat om chocola . . .
Er gaat bijna geen dag voorbij zonder een stukje chocola. Het probleem met chocola lijkt wel dat wanneer ik er eenmaal aan begin, mijn smaakpapillen en lichaam blijven vragen om meer chocola.
Ik heb het opgezocht. In chocola – vooral de pure versie, die ik ook erg kan waarderen – blijken stoffen te zitten die verslavend kunnen werken. Maar . . . dat is pas bij een consumptie van tientallen kilo’s pure chocola. Tja, dat haal ik echt niet.
Ik kan me dus niet verstoppen achter de feiten.
Ik denk dat de nasmaak van chocola gewoon zo lekker is, dat ik die smaak zo lang mogelijk wil vasthouden door steeds weer een stukje – of stùk – chocola te eten. Om die lekkere nasmaak te voorkomen kan ik natuurlijk helemaal stoppen met chocola eten. Dat is echter geen reële optie. Dat wordt dus de discipline opbrengen om mij te houden aan een maximale, vooraf met mezelf afgesproken, hoeveelheid per dag/per keer. Zoals ik in een eerdere blog schreef, ben ik redelijk disciplinair. Maar met chocola kost die discipline wel heel veel moeite.
Voorlopig geniet ik nog even van de paaseitjes. (Een beetje met mate, maar niet de mate die ik eigenlijk zou willen.) Genieten jullie mee?
Groetjes, Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten