De tijd is
aangebroken dat ik niet meer mee hoef te fietsen naar school. Ayla wil én kan
het alleen.
Het zat er
al een tijdje aan te komen. Ze fietst namelijk vaak voor me uit en ik let dan
goed op of ze goed uit kijkt, haar hand uitsteekt en dat soort dingen. Ook gaat
ze wel eens samen met haar broers naar het schoolplein – om te spelen na
schooltijd – of naar het dorp om een boodschapje te doen.
 |
| Dit is alweer bijna twee jaar geleden en toen fietste ze al goed |
Een paar
weken geleden was ik ‘s morgens, gelijk met haar, bezig om mijn schoenen aan te
trekken.
‘Waar ga je
heen?’ was de vraag.
‘Nergens
heen’, want ik had geen plannen en ik dacht dat ze doelde op waar ik vanaf
school heen zou gaan.
‘Waarom doe
je dan je schoenen aan?’
‘Ik fiets met
je mee naar school.’
‘Nou, dat is
ook zonde van je tijd!’ Tja, daar kan je het dan mee doen.
De boodschap
was wel heel erg duidelijk. Toen wist ik dat de tijd echt genaderd was om haar
heel binnenkort alleen te laten fietsen.
Ik heb dit
nog ongeveer twee weken uitgesteld waarin ik nog beter op lette of ze zich
veilig gedraagt in het verkeer. En alsof ze het wist: in die tijd fietste ze
wel heel snel voor me uit. Zo snel dat ik haar niet eens meer in kon halen.
En ja, het
ging goed.
En ja, nu
fietst ze dus alleen naar school.
En ja, ze
zou ook zelf naar huis kunnen fietsen, want ook dit kan én wil ze.
Maar nee,
dit doe ik dus meestal niet.
Waarom?
Omdat ik nog wel het contact wil houden met de (voornamelijk) moeders op het
schoolplein. Voor speelafspraakjes, maar ook om gewoon van elkaar op de hoogte
te blijven, om bereikbaar en zichtbaar te zijn voor die ouders.
Ze kan het
dus wel, alleen naar school fietsen en weer terug naar huis. En dat weet ze
donders goed, want de eerste week dat ze dit mocht, is ze meteen twee middagen
op het schoolplein gaan spelen. Horloge mee voor de tijd en precies op tijd
thuis voor het avondeten.
En dan weet
je: ook zij wordt groot!
Groetjes,
Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten