maandag 13 juni 2011

Een trieste week

Deze week waren mijn gedachten vaak bij onderstaande gebeurtenis. Daarom heb ik daar een blog over geschreven.

Afgelopen donderdag is een moeder van school overleden. Zij was al zeker vier jaar ziek en aan het vechten tegen deze ziekte. Het werd steeds duidelijker dat ze het gevecht niet zou winnen. En nu is haar gevecht beëindigd.
      De bewuste vrouw was de moeder van drie dochters, waarvan de oudste bij Bob in groep 5 zit en de jongste bij Ayla in groep 1/2. Twee van onze kinderen hebben dus van dichtbij het ziek zijn en het overlijden van de moeder meegekregen. In de klas is er af en toe over gepraat.

Ayla kan soms ineens heel verdrietig zijn en huilen. De eerste keer was vlak nadat ik verteld had dat die moeder overleden was en we hierover gepraat hadden.
      Ik vroeg haar: ‘Waarom huil je?’ Ik wilde graag van haar zelf de reden horen. Bij kinderen weet je het nooit, het kan net zo goed een haar in haar ogen zijn of iets anders “onbenulligs”.
      ‘Ik vind het niet leuk.’
      ‘Wat vind je niet leuk?’ vroeg ik.
      ‘Ik vind het niet leuk dat de M.’s mama dood is.’
      ‘Ja, dat is ook niet leuk,’ en ik huilde met haar mee.
      ’s Middags heeft Ayla een mooie tekening gemaakt voor M., waar ik op moest schrijven: ik vind het niet leuk dat je mama dood is.
      Wat kan kindertaal toch simpel en doeltreffend zijn. Ik had veel meer moeite om een tekst te bedenken voor de kaart die ik het gezin stuurde, namens ons hele gezin.

Bob lijkt het hele gebeuren nuchter op te pakken. Maar ik besef dat ik niet in zijn hoofd kan kijken om te zien wat er daar in om gaat.
      Ik weet nog goed dat Bob een keer – nu zo’n drie of misschien zelfs vier jaar geleden – in de auto op weg naar huis vertelde dat K.’s moeder dood was. (Ik weet nog precies waar hij het zei.)
      Ik vroeg: ‘Is dat zo?’
      ‘Ja,’ was zijn antwoord. ‘Want K. heeft zelf verteld dat haar moeder dood gaat. Dus dan zal ze nu wel dood zijn.’ Kinderlogica.
      Ik had niets gehoord van een overlijden en het bleek – gelukkig – niet waar te zijn.
      In de jaren die volgden heeft Bob meegekregen – en ik ook via via op het schoolplein – dat K.’s moeder ziek bleef en vaak in het ziekenhuis lag. K. heeft ook meerdere keren op school verteld over de ziekte van haar moeder. (Een manier om het van zich af te praten en om haar klasgenoten te informeren over de situatie.)

Nu, na het vervullen van haar laatste wens (een bezoek aan EuroDisney met ambulance en bed), was het echt op.
      De dood mag voor de betreffende moeder dan een uitkomst zijn, omdat dit een einde aan haar gevecht betekent. Toch is het niet bevredigend. Als moeder weet ik dat een moeder haar kinderen groot wil zien worden, dat je bij hoogtepunten in hun leven wil zijn (slagen voor school, trouwen, kinderen en nog veel meer) en hen nog lang niet alleen wil laten. En kinderen van 5 tot 9 jaar horen hun moeder toch nog niet te verliezen? Maar horen toch ook geen moeder te hebben die altijd ziek is?

Woensdag is de crematie en de vader heeft aangegeven dat iedereen die wil naar de uitvaart mag komen. Nu hebben we toevallig net die dag een waterfeest in de buurt. Toch kiest Bob er voor om naar de crematie te gaan. Ik ga dus met de kinderen naar de uitvaart. Het zal alles behalve leuk worden en ik heb de kinderen gewaarschuwd dat er vaak gedichten en verhalen verteld worden die je aan het huilen maken.
      Ik neem genoeg zakdoekjes mee en wacht af hoe die middag zal zijn. Ik ben er voor de kinderen. Meer kan ik niet doen.

Liefs, Esther
(Om privacy te waarborgen heb ik geen namen van het betreffende gezin vermeld. Ik hoop dat de leesbaarheid hier niet onder leidt.)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten