Een heerlijke herfstvakantie!

Vandaag is de laatste dag van de herfstvakantie. Een week waarin het normale ritme even stil staat en er weinig uit mijn handen komt. Daar had ik me ook op ingesteld, dus er viel niets tegen.

Een week lang niet werken aan mijn boek, geen klussen in huis oppakken, geen wandelingen of fietstochtjes alleen (zoals ik normaal doe tijdens schooltijd).

Maar wel elke dag rustig wakker worden en rustig ontbijten, met de kinderen naar het bos om te wandelen, samen lekker knus op de bank om een film te kijken en in de bibliotheek nieuwe boeken halen die meteen gelezen kunnen worden.

In het verleden wilde ik graag ook in een vakantieweek aan allerlei klussen en werkzaamheden toekomen. Achteraf viel het altijd weer tegen als dit niet lukte. Dit keer heb ik me er echt op ingesteld dat er deze week niets uit mijn handen zou komen. En het viel dan ook alleen maar mee, wanneer ik toch een klein klusje kon opknappen of ’s avonds nog de energie had om achter de naaimachine te duiken. Ik heb zelfs weer een aantal foto’s kunnen uitzoeken die ik binnenkort wil laten afdrukken. (Dan kan ik weer verder met het inplakken van de foto’s in de boeken van de kinderen.)

Ik heb deze week meer gedaan dan ik van te voren had bedacht en juist omdat ik er geen rekening mee gehouden had, is het dubbel zo fijn dat ik hier aan toe ben gekomen.

Ook dit laatste weekend van de vakantie wordt er weinig gedaan, behalve genieten. Maar dat komt niet door de aanwezigheid van de kinderen thuis, maar juist door hun afwezigheid.

Freek en ik hebben voor het eerst sinds tijden een heel weekend voor onszelf. Lekker uit eten, rustig ’s morgens wakker worden, beetje rommelen in huis, samen shoppen, thuis lekker eten met kaarsjes aan. Juist omdat we nu twee dagen voor onszelf hebben, merken we dat we ook de rust hebben om gewoon even niets te doen. We hebben wel vaker één dag zonder kinderen gehad, maar in die ene dag willen we dan zoveel, dat we ons schuldig voelen (ik in ieder geval), als we even zitten niets te doen. Terwijl dat juist zo lekker is. Om even bij te tanken; om even leeg te wezen; om gewoon even niets te hoeven.

Het was een heerlijke vakantieweek! Juist door de reële verwachtingen die ik ervan had.

(En morgen weer lekker verder aan mijn boek!)

Groeten, Esther

Een sociaal leven zonder werk?

Je leest/hoort wel eens dat je werk een belangrijk onderdeel vormt van je sociale contacten. En dat, wanneer je stopt met werken, je sociale leven dan ook een stuk minder wordt. Maar is dat wel zo?

Bij mij lijkt het heel anders te werken.

Sinds ik gestopt ben met werken is mijn agenda vol met afspraken.

Ik word uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, waar ik hiervoor niet kwam.

Ik ontmoet nieuwe mensen (allemaal vrouwen, trouwens) met wie het zo goed klikt dat hier allerlei afspraken uit voortkomen.

Met een aantal van deze nieuwe mensen (die elkaar allemaal kennen doordat ze allen bevriend zijn met één heel lieve vrouw) kom ik regelmatig een avondje samen. We plannen een kledingruilparty, een high tea of (binnenkort) een avond om een herfststuk te gaan maken.

Morgenavond ga ik voor het eerst sinds tijden naar de bioscoop. Niet met Freek – mijn echtgenoot – maar met een vriendin. Ik wil namelijk naar de film “Eat, pray, love”, niet echt een film voor Freek en een vriendin wilde graag met mij mee.

Afgelopen maandag ben ik bij een workshop “schrijven van een boek” geweest. Heel interessant en waarschijnlijk ga ik ook een cursus doen van zes lessen vanaf  januari. Dat betekent dat ik dan weer zes avonden niet thuis ben. Bovendien heb ik bij de workshop ook weer een leuke vrouw ontmoet en wie weet leidt dit tot af en toe e-mailcontact.

Daarnaast volg ik sinds dit schooljaar elke maandag yogalessen, terwijl ik al jaren niet meer structureel aan sport heb gedaan in clubverband. Ik wandel(de) en fiets(te) wel regelmatig, maar één keer in de week naar een plek (sportvereniging, sportschool, buurthuis of zo) om te sporten, dat is zeker tien jaar geleden.

Door al deze sociale contacten en afspraken komt het regelmatig voor dat ik ’s avonds niet thuis ben.

Toen ik nog werkte, was ik bijna altijd ’s avonds thuis. Het was niet dat ik niet weg wilde, maar het gebeurde gewoon niet. Oké, ik ging (en ga nog steeds) af en toe uit eten met drie oud-studiegenoten. En ik ging wel eens bij een vriendin langs. Maar over het algemeen was ik dus thuis. Het is voor mij, maar vooral ook voor Freek wennen dat ik niet meer zo vaak thuis ben.

Het lijkt wel, nu ik gestopt ben met werken en mijn eigen tijd kan bepalen, ik mijzelf de ruimte gun om andere mensen te ontmoeten. Er komen ook allemaal leuke mensen op mijn pad – waren die er altijd al of sta ik nu pas open voor nieuwe contacten? En met bestaande vriendinnen kan het contact aangescherpt worden, zoals bijvoorbeeld morgenavond samen naar de bioscoop en binnenkort hopelijk langs bij een vriendin om eindelijk weer eens bij te kletsen.

Mijn agenda is nog nooit zo vol geweest. Het is soms gewoon lastig om een afspraak te maken, zeker omdat de agenda’s van vriendinnen net zo vol lijken te zijn. En ik natuurlijk ook nog regelmatig thuis wil zijn om lekker thuis te zijn. Want ook dat blijft heerlijk.

Nou, ik vind het heerlijk.

Ik geniet nog steeds van het niet meer werken.

En ik geniet van het gezellig samen zijn, met iedereen om mij heen.

Liefs, Esther

Ik ben begonnen!

Zoals ik mezelf beloofd had, heb ik deze week een start gemaakt met mijn boek. (Voor degenen die mijn vorige blogs niet hebben gelezen: ik wil een boek gaan schrijven over fibromyalgie en wat dit voor mij betekent.)

Afgelopen zaterdag heb ik een laptop gekocht en maandag ben ik begonnen met typen. Ik begon die ochtend op de laptop, maar dit lukte niet meteen goed. Er was nog geen Word geïnstalleerd. Ik ben niet superhandig met computers, maar kan me goed redden. Het installeren van Word is misschien heel makkelijk, maar ik kreeg één keer te veel een moeilijke vraag en heb de handdoek in de ring gegooid. Ik had mij namelijk ingesteld op lekker typen en mijn verhaal van mij afschrijven. En ik had absoluut geen zin in andere perikelen.

Gelukkig heb ik ook een gewone computer in huis staan, dus ben ik daar achter gaan zitten.

En heb mijn vader ingeschakeld om ’s middags de laptop te voorzien van Word. Heerlijk zo’n vader die graag helpt en veel van computers weet.

Eenmaal achter (of voor, wat is het ?) de gewone computer kon ik lekker aan de slag. Ik had al veel ideeën in mijn hoofd en het lukte om dit uit te werken. De tijd vloog voorbij.

Dinsdag heb ik de draad weer opgepakt: de tekst van maandag nagelezen en bijgeschaafd, hoofdstukken bedacht die ik nog wil behandelen, nieuwe tekst geschreven. Ook ben ik gaan zoeken naar informatie om mijn boek mee aan te vullen, bijvoorbeeld over fibromyalgie en over eetgewoonten.

Ik wil boeken uit de bibliotheek gaan lenen over fibromyalgie. Op die manier kan ik lezen wat anderen er over geschreven hebben, of deze informatie mij aanspreekt, wat ik mis in die boeken en hopelijk blijft mijn conclusie dat er ruimte is voor een nieuw boek over fibromyalgie.

Ik ben blij en opgelucht dat ik de eerste drempel over ben. Ik merkte namelijk dat ik het toch lastig vond om echt te gaan beginnen. Het eerste begin is echter goed gegaan. Nu merk ik wel dat het ook weer moeilijk is om de voortgang erin te houden. Dit heeft verschillende redenen:

-          Ten eerste is het voor mij belangrijk dat ik mijn activiteiten afwissel. Dit betekent dat ik hooguit twee uur achtereen achter de laptop kan zitten (anderhalf uur is beter) en dit ook maximaal één keer per dag. Ook kan ik dit weer niet alle dagen doen.

-          Ik heb wel een idee welke onderwerpen ik aan bod wil laten komen, maar bij elk onderwerp is het weer zoeken naar de vorm en welke informatie ik precies en in welke volgorde wil verwerken. Ook kost het moeite om terug te halen hoe en wat er gebeurd is de afgelopen twee jaar. (Ik ben mijn originele teksten van toen immers kwijtgeraakt bij computerproblemen.)

-          Daarnaast merk ik dat ik concrete theoretische kennis mis. Ik weet wel globaal wat fibromyalgie is, maar de wetenschappelijke informatie is mij niet geheel bekend. Ook over een ander onderwerp dat ik in het boek wil omschrijven mis ik genoeg theoretische kennis om het voor anderen begrijpbaar te maken. Terwijl ik het wel een belangrijk onderwerp vind, dat ook voor mij veel betekend heeft en nog steeds betekent. Dit gebrek aan theoretische kennis betekent: zoeken naar informatie, boeken lezen, internet raadplegen, mensen om mij heen benaderen. Belangrijke stappen, maar het leidt niet direct tot “lappen tekst”.

-          Tot slot is het schrijven van een boek niet mijn enige bezigheid in mijn leven. Ik ben moeder van drie kinderen die van en naar school gebracht moeten worden, ’s avonds willen we wat te eten te hebben, er moeten boodschappen in huis komen, het huis heeft nodig een sopbeurt nodig. Zo zijn er genoeg andere verplichtingen die mij van het schrijven afhouden.

(De eerste en laatste reden zijn wel weer goed te combineren: doordat ik niet hele dagen en alle dagen kan typen, ben ik verplicht het typen af te wisselen met andere activiteiten. Nou, ik heb activiteiten genoeg om mee af te wisselen.)

Ik heb nog steeds veel zin om verder te gaan met mijn boek en ben gemotiveerd om het werken hieraan goed in te plannen.

Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs, Esther

Een boek schrijven

Zoals voor sommigen bekend is: ik wil graag een boek gaan schrijven.

Ik heb sinds 2 ½ jaar fibromyalgie en heb hier redelijk mee leren omgaan. Dat dit mij relatief zo snel gelukt is, heeft te maken met het feit dat ik al had leren leven met een andere beperking. Ik heb namelijk een aangeboren knieafwijking, waar ik vanaf mijn 18^de last van heb.

Een ervaringsdeskundige mag ik mij dus noemen. En ik wil mijn ervaringen graag vastleggen in een boek.

Waarom een boek schrijven?

Ik ben (gelukkig of helaas) niet de enige persoon met fibromyalgie. Door mijn ervaringen vast te leggen, verwacht ik andere mensen met fibromyalgie (lotgenoten vind ik niet zo’n goed woord in deze situatie, al is het dat misschien wel) of een andere aandoening te helpen in het leren omgaan met de aandoening.

Er is nog veel onwetendheid en daardoor ook onbegrip onder mensen die zelf niet direct met fibromyalgie of andere aandoeningen en beperkingen te maken hebben. Ik hoop dat mijn boek er toe kan leiden dat er meer kennis en begrip komt voor mensen die leven met een niet-zichtbare beperking.

Nu wil ik niet zeggen dat mijn familie en vrienden geen begrip hebben, een aantal van hen heeft veel begrip voor mijn situatie. Toch wil ik het boek ook voor hen schrijven, zodat ook zij meer te weten komen over wat de aandoening fibromyalgie voor mij betekent.

Daarnaast zal het schrijven van een boek mij dwingen bewust te worden van hoe ik met mijn aandoeningen om ga, wat zij voor mij betekenen en hoe mijn leven erdoor veranderd is. Dat mijn leven veranderd is, is niet perse negatief. Ik heb namelijk ook heel veel positieve aspecten geleerd, juist doordat ik mij aan moest passen. (Een voorbeeld: twee jaar geleden zag ik eigenlijk pas hoe hoog en mooi bomen eigenlijk zijn. Dit kwam omdat ik toen voor het eerst  om mij heen keek – en echt waarnam – wanneer ik nu buiten wandelde, terwijl ik tot dan toe wel wandelde, maar niets zag.)

Ik heb momenteel onbetaald verlof om te ervaren of dit bevalt en ik mijn dienstverband wil opzeggen begin 2011. Dit is voor mij het moment om in ieder geval te proberen het boek ook daadwerkelijk te gaan schrijven.

Twee jaar geleden ben ik al begonnen mijn ervaringen op te schrijven. De laatste anderhalf jaar heb ik er echter door tijdgebrek en andere prioriteiten niets meer aan kunnen doen. Door computerpech en het niet maken van een back-up ben ik de oude gegevens kwijt – ik weet ook niet of ik deze nog had willen gebruiken en de rouwfase hierom lijkt voorbij.

De afgelopen weken heb ik vooral zaken opgepakt die op dat moment meer prioriteit hadden of die al heel lang lagen te wachten. Ik maakte mijzelf wijs dat ik eerst ruimte en rust moest creëren om aan mijn boek te gaan beginnen. Nu lijkt dat moment aangekomen.

En nu vind ik het moeilijk om ook echt te gaan beginnen – ik kan wel tien dingen bedenken die ik ook nog wil doen. Maar ik moet toch eens beginnen. Nu ik mij dat realiseer, mij dat bewust ben, heb ik mij voorgenomen om volgende week (deze week is echt nog te onrustig) echt ervoor te gaan zitten. En dan maar te ervaren hoe het gaat.

De afgelopen weken heb ik geoefend met schrijven door iedere week een blog te schrijven. Als de weken hierna het nog lukt een blog te schrijven iedere week is dat fijn, maar nu heeft het schrijven voor een boek meer prioriteit. Mogelijk dat de frequentie van mijn blogs omlaag gaat. De reden hiervoor is dankzij deze blog dan bekend.

Tot een volgende blog.

Liefs, Esther

Laptop of PC?

Tja, daar zit ik dan. Ik zit achter de laptop van mijn moeder om uit te proberen of een laptop mij bevalt. We denken er namelijk over om een laptop aan te schaffen, maar ik weet niet of ik er goed op kan werken met mijn “fibromyalgie-handjes”.

Sinds kort heeft mijn moeder een laptop, wat op zich al een wonder is. Mijn moeder is heel handig met naald en draad en in het maken van kaarten en nog veel meer, maar zodra er knopjes bediend moeten worden en er elektriciteit nodig is, dan is ze niet zo handig. Nu vond mijn moeder het dan toch tijd worden om met een computer te leren omgaan, zodat ze zelf mailtjes kan versturen e.d. En om goed te kunnen oefenen – en niets verkeerds te kunnen doen met de PC van mijn vader – is er een laptop aangeschaft. En dat geeft mij dus de gelegenheid om het eens uit te proberen.

Zoals in een eerder blog staat, heb ik de ambitie om een boek te gaan schrijven. Hiervoor zal ik geregeld achter een PC of laptop moeten zitten en het is belangrijk, zeker voor iemand met lichamelijke klachten als ik, maar eigenlijk voor iedereen, dat mijn werkhouding dan goed is. Ook weet ik niet of het toetsenbord van een laptop voor mij handig is.

Op mijn werk had ik een ergonomisch toetsenbord, die er thuis waarschijnlijk ook nog gaat komen. Ook heb ik al een ergonomische muis. Beiden zijn zowel op een PC als op een laptop aan te sluiten, dus het toetsenbord van een laptop  hoeft geen belemmering te zijn.

Wat nu meespeelt om naar een laptop te gaan kijken, dat ik op die manier ook mijn eigen bestanden mogelijk beter kan beschermen. Bij computerproblemen afgelopen week zijn al mijn documenten die ik ooit in Word heb gemaakt en opgeslagen verloren gegaan. Adressenlijsten, belangrijke informatie, maar ook de eerste opzet van mijn boek, waar ik twee jaar geleden mee begonnen was. Nu had ik de afgelopen anderhalf jaar daar niets meer mee gedaan, dus waarschijnlijk had ik deze teksten niet letterlijk meer willen gebruiken. Maar toch. Het was vorige week even flink balen. Nog steeds is het jammer, maar ik realiseer mij dat het niet helpt als ik me hier druk over blijf maken. We hebben geprobeerd de documenten terug te halen. Dit is niet gelukt. Dus nu is het gewoon zo.

Ik ben blij dat ik de afgelopen tijd – sinds ik gestopt ben met werken – nog niet verder gegaan was met het boek. Daardoor ben ik geen nieuw werk kwijtgeraakt.

Ik heb nu wel heel veel zin om een start te maken met wat – naar ik hoop  - een boek gaat worden.

Door de computerproblemen van afgelopen week realiseer ik me nu wel heel goed dat ik belangrijke bestanden goed moet opslaan en ook een back-up maken. Dat kan op een PC, maar ook op een laptop. Vanaf nu ga ik in ieder geval back-ups maken! Daar wil ik een USB-stick voor gebruiken; eens kijken of we er nog één hebben, anders zal er toch één aangeschaft moeten worden.

Tot nu toe merk ik dat het typen goed gaat. Het is nog wel wennen, dus ik typ regelmatig verkeerde letters, maar ook dat zal wennen. Ik denk wel dat het goed is dat, wanneer ik echt langer wil gaan typen, ik een ergonomisch toetsenbord aan de laptop koppel. De houding voor mijn vingers is toch wat krampachtig, omdat het toetsenbord van de laptop zo recht en relatief klein is.

Ik zit nu aan de eettafel, terwijl de PC in een computerkast staat. De eettafelstoel is in verhouding te laag voor een goede werkhouding. Dit merkte ik al snel en nu zit ik op de opstapkruk voor in de keuken (van Ikea). Deze houding is wel goed: mijn armen hangen ontspannen naast mijn lichaam, mijn schouders zijn niet opgetrokken en de tafel is op de hoogte van mijn ellebogen. Ik hoef hierdoor nauwelijks tot geen kracht te gebruiken om het toetsenbord te bedienen.

Wat ik ook prettig vind, is dat de eettafel lekker ruim is. Ik kan veilig een grote beker thee naast me neerzetten of bijvoorbeeld een naslagwerk naast de laptop leggen. Hier is nu de ruimte voor, terwijl deze ruimte in de computerkast ontbreekt.

Een ander voordeel is dat, door de eventuele aanschaf van een laptop, er een tweede computer in huis beschikbaar komt. Dit betekent dat als ik achter de laptop zit, de kinderen ook kunnen computeren. Aangezien ze ouder worden, zal voor school steeds vaker de computer nodig zijn. Eén computer in huis zal dan te weinig zijn.

Ben ik om? Ik denk het wel. In ieder geval spreekt het idee van een laptop mij steeds meer aan.

Heeft de uitstraling van een laptop (modern, hip, mobiel) hier ook mee te maken? Misschien wel.

Ik blijf nog een weekje proberen en neem de aanschaf van een laptop zeker in overweging.

Esther

Fibromyalgie – activiteiten afwisselen

Als zogenoemd ervaringsdeskundige weet ik inmiddels hoe belangrijk het is om activiteiten af te wisselen. Waarom valt het dan toch altijd weer zo tegen?

Vorige week was ik lekker bezig om foto’s in te plakken om zo een start te maken met het wegwerken van een achterstand van bijna twee jaar. Zowel donderdag als vrijdag ben ik ’s ochtends en ’s middags ongeveer één tot anderhalf uur bezig geweest. Het ging lekker en het schoot lekker op. Ik was gemotiveerd om zo door te gaan, zodat ik weer snel bij zou zijn. En dan, vrijdagmiddag bij het opruimen van alle spullen die nodig zijn bij het inplakken, merkte ik dat ik toch weer te veel had gedaan.

Het inplakken op zich gaat wel, net zoals heel veel activiteiten best gaan, maar ik kan het beter niet twee keer op een dag doen en dan ook niet nog eens twee dagen achter elkaar.

Tijdens het maken van project 1 (de tent voor Ayla’s bed) heb ik mijzelf goed kunnen sturen. Over het algemeen was ik maar één dagdeel per dag er mee bezig en ging het andere dagdeel bewust iets anders doen. Ook heb ik in die twee weken ook bewust een dag genomen, waarin ik niet aan het naaien was.

Bij het foto’s inplakken was ik blijkbaar niet zo bijdehand om hier aan te denken. Dus na twee dagen foto’s inplakken, merkte ik dat mijn rug stijf werd, mijn houding niet meer ontspannen was en mijn vingers en handen stijf en pijnlijk werden. Dat is het nadeel van fibromyalgie: zo voel je je goed en denk je dat je de hele wereld aan kan en achteraf blijkt dat de hele wereld toch even te veel was. Dan voel je je een stuk minder goed, zeg maar belabberd.

Het lichaam geeft een signaal af: “je hebt te veel van me gevraagd; dat kan ik niet aan, dus ga ik je nu pijn doen”. En als je maar genoeg wordt gestraft door pijn en je hierbij begeleiding heb gehad van een goede fysiotherapeut en ergotherapeut (zoals ik) dan lukt het je, zoals mij, om te beseffen waardoor de pijn komt.

Het blijft alleen zo verschrikkelijk lastig om daar steeds maar weer aan te denken!

En dan ga je dus wel eens, of meer dan eens, de fout in.

Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik achteraf dus kan aangeven waardoor de klachten komen. En kan hierdoor mijn gedrag aanpassen.

Maar ja, ik ben ook moeder en vrouw. En ik weet niet hoe dat zit met andere moeders en vrouwen, maar mijn “to do”-lijstje is altijd vol. En als er flink wat afgestreept is, dan komen er vanzelf weer nieuwe taken bij.

Het voordeel hiervan, bedenk ik nu maar, is, dat wanneer er veel taken op het lijstje staan, je deze goed kan afwisselen. Er is tenminste keuze genoeg, dus er valt ook genoeg te variëren. Maar soms is het zo lekker wanneer je een grote klus in één keer af kan handelen en weg kan strepen. Sommige klussen liggen nu eenmaal als lood op je schouders. En het is dan extra fijn om deze klus af te hebben en van je “to do”-lijstje te zien verdwijnen.

Helaas, dat zit er voor mij, èn voor heel veel andere mensen met een beperking, niet in.

Afwisseling is het toverwoord!

Fibromyalgie en mijn plannen

Ik kreeg het van iedereen te horen: als ik zou stoppen met werken, zou ik absoluut niet meer tijd overhouden. Dat was ook niet mijn verwachting.

Ik ben gestopt met werken, omdat ik merkte dat mijn lichaam goed reageert wanneer ik zelf mijn dag- en weekindeling kan bepalen. Uiteraard bepalen de kinderen een groot deel van de tijd, maar met werk erbij werd de spanningsboog te groot. Bovendien kost werken mij veel energie en kracht.

Voor degenen die mijn eerste blog niet gelezen hebben of ter herinnering: Ik heb fibromyalgie, met name in mijn handen en armen en daarnaast een aangeboren knieafwijking. Ruim twee jaar geleden is de fibromyalgie geconstateerd en toen ben ik ongeveer een half jaar thuis geweest om de balans te vinden in mijn leven en hiermee om te leren gaan. Dit leek goed te gaan totdat ik afgelopen winter/vroege voorjaar opnieuw moest afhaken. Meestal was één week thuis genoeg om weer op krachten te komen en dat was ook mijn verwachting. Dit bleek helaas niet voldoende en uiteindelijk ben ik 6 weken thuis geweest, waarna ik mijn uren weer ben gaan opbouwen. Deze periode leerde mij echter wel dat de balans bij mij zeer labiel is. Zolang alles goed gaat, kan ik de combinatie werken en een gezin met drie kinderen aan. Maar zodra er iets bij komt, lukt de combinatie lastiger. Uiteraard is de ene onderbreking heftiger dan de andere en het maakt ook uit of er één ding niet lekker loopt, of dat er meer speelt.

Factoren die invloed hebben, zijn:

-         het weer (vochtig, koud, sneeuw en gladheid, of juist te warm)

-         drukke activiteiten, zeker wanneer deze voorbereiding vragen (verjaardagen, kinderfeestjes, dagjes uit)

-         adhoc activiteiten (artsenbezoek, ziek kind of andere zaken die het dagritme in één keer omgooien)

Daarnaast werkt stress averechts. In de loop der tijd heb ik steeds beter geleerd om te gaan met situaties die stress oproepen. Maar ja, helemaal vermijden doe je het niet.

Maar goed, nu ben ik dus gestopt met werken. Project 1 is zo goed als klaar (zie vorige blog) en de volgende projecten zitten in de planning. Het grootste project is het schrijven van een boek over fibromyalgie en dan vooral over hoe ik er mee omga. De fibromyalgie heeft mij gedwongen een pas op de plaats te maken en anders in het leven te gaan staan. Ik verwacht dat ik andere mensen kan helpen door mijn ervaringen te delen.

Maar voordat ik de rust heb om hiermee te beginnen, wil ik nog een aantal dingen doen om voor mijzelf rust te creëren. De afgelopen tijd zijn een aantal plannen op de plank beland en het geeft mij rust in ieder geval een deel hiervan op te pakken. Ik loop achter met foto’s inplakken (ja, wie niet, zul je denken, maar het lukte mij tot 2 jaar geleden om dit goed bij te houden), wil project 1 verder afronden en een bijpassend dekbed maken.

Daarnaast heb ik nog andere wensen, zoals het opknappen van mijn oude poppenhuis, maar dit kan ik ook doen ter afwisseling met het schrijven.

Het schrijven van een blog is nu mijn middel om ervaring op te doen, om reacties te krijgen en het gevoel te krijgen om straks daadwerkelijk aan een boek te beginnen. Voorlopig plaats ik de blogs op libelle.nl, maar misschien ga ik ook proberen een eigen weblog te starten. Het lijkt mij leuk om dan meer invloed op de lay-out te hebben, maar het kost misschien ook weer meer tijd. En weten mensen mij dan te vinden . . . ?

Ach, ik wil veel te veel en ik heb inderdaad tijd te kort.

Alweer een pagina vol, genoeg voor deze keer.

Liefs, Esther