woensdag 29 september 2010

Laptop of PC?

Tja, daar zit ik dan. Ik zit achter de laptop van mijn moeder om uit te proberen of een laptop mij bevalt. We denken er namelijk over om een laptop aan te schaffen, maar ik weet niet of ik er goed op kan werken met mijn “fibromyalgie-handjes”.

Sinds kort heeft mijn moeder een laptop, wat op zich al een wonder is. Mijn moeder is heel handig met naald en draad en in het maken van kaarten en nog veel meer, maar zodra er knopjes bediend moeten worden en er elektriciteit nodig is, dan is ze niet zo handig. Nu vond mijn moeder het dan toch tijd worden om met een computer te leren omgaan, zodat ze zelf mailtjes kan versturen e.d. En om goed te kunnen oefenen – en niets verkeerds te kunnen doen met de PC van mijn vader – is er een laptop aangeschaft. En dat geeft mij dus de gelegenheid om het eens uit te proberen.

Zoals in een eerder blog staat, heb ik de ambitie om een boek te gaan schrijven. Hiervoor zal ik geregeld achter een PC of laptop moeten zitten en het is belangrijk, zeker voor iemand met lichamelijke klachten als ik, maar eigenlijk voor iedereen, dat mijn werkhouding dan goed is. Ook weet ik niet of het toetsenbord van een laptop voor mij handig is.
Op mijn werk had ik een ergonomisch toetsenbord, die er thuis waarschijnlijk ook nog gaat komen. Ook heb ik al een ergonomische muis. Beiden zijn zowel op een PC als op een laptop aan te sluiten, dus het toetsenbord van een laptop  hoeft geen belemmering te zijn.

Wat nu meespeelt om naar een laptop te gaan kijken, dat ik op die manier ook mijn eigen bestanden mogelijk beter kan beschermen. Bij computerproblemen afgelopen week zijn al mijn documenten die ik ooit in Word heb gemaakt en opgeslagen verloren gegaan. Adressenlijsten, belangrijke informatie, maar ook de eerste opzet van mijn boek, waar ik twee jaar geleden mee begonnen was. Nu had ik de afgelopen anderhalf jaar daar niets meer mee gedaan, dus waarschijnlijk had ik deze teksten niet letterlijk meer willen gebruiken. Maar toch. Het was vorige week even flink balen. Nog steeds is het jammer, maar ik realiseer mij dat het niet helpt als ik me hier druk over blijf maken. We hebben geprobeerd de documenten terug te halen. Dit is niet gelukt. Dus nu is het gewoon zo.
Ik ben blij dat ik de afgelopen tijd – sinds ik gestopt ben met werken – nog niet verder gegaan was met het boek. Daardoor ben ik geen nieuw werk kwijtgeraakt.
Ik heb nu wel heel veel zin om een start te maken met wat – naar ik hoop  - een boek gaat worden.

Door de computerproblemen van afgelopen week realiseer ik me nu wel heel goed dat ik belangrijke bestanden goed moet opslaan en ook een back-up maken. Dat kan op een PC, maar ook op een laptop. Vanaf nu ga ik in ieder geval back-ups maken! Daar wil ik een USB-stick voor gebruiken; eens kijken of we er nog één hebben, anders zal er toch één aangeschaft moeten worden.

Tot nu toe merk ik dat het typen goed gaat. Het is nog wel wennen, dus ik typ regelmatig verkeerde letters, maar ook dat zal wennen. Ik denk wel dat het goed is dat, wanneer ik echt langer wil gaan typen, ik een ergonomisch toetsenbord aan de laptop koppel. De houding voor mijn vingers is toch wat krampachtig, omdat het toetsenbord van de laptop zo recht en relatief klein is.

Ik zit nu aan de eettafel, terwijl de PC in een computerkast staat. De eettafelstoel is in verhouding te laag voor een goede werkhouding. Dit merkte ik al snel en nu zit ik op de opstapkruk voor in de keuken (van Ikea). Deze houding is wel goed: mijn armen hangen ontspannen naast mijn lichaam, mijn schouders zijn niet opgetrokken en de tafel is op de hoogte van mijn ellebogen. Ik hoef hierdoor nauwelijks tot geen kracht te gebruiken om het toetsenbord te bedienen.
Wat ik ook prettig vind, is dat de eettafel lekker ruim is. Ik kan veilig een grote beker thee naast me neerzetten of bijvoorbeeld een naslagwerk naast de laptop leggen. Hier is nu de ruimte voor, terwijl deze ruimte in de computerkast ontbreekt.
Een ander voordeel is dat, door de eventuele aanschaf van een laptop, er een tweede computer in huis beschikbaar komt. Dit betekent dat als ik achter de laptop zit, de kinderen ook kunnen computeren. Aangezien ze ouder worden, zal voor school steeds vaker de computer nodig zijn. Eén computer in huis zal dan te weinig zijn.

Ben ik om? Ik denk het wel. In ieder geval spreekt het idee van een laptop mij steeds meer aan.
Heeft de uitstraling van een laptop (modern, hip, mobiel) hier ook mee te maken? Misschien wel.

Ik blijf nog een weekje proberen en neem de aanschaf van een laptop zeker in overweging.

Esther

maandag 20 september 2010

Fibromyalgie – activiteiten afwisselen

Als zogenoemd ervaringsdeskundige weet ik inmiddels hoe belangrijk het is om activiteiten af te wisselen. Waarom valt het dan toch altijd weer zo tegen?

Vorige week was ik lekker bezig om foto’s in te plakken om zo een start te maken met het wegwerken van een achterstand van bijna twee jaar. Zowel donderdag als vrijdag ben ik ’s ochtends en ’s middags ongeveer één tot anderhalf uur bezig geweest. Het ging lekker en het schoot lekker op. Ik was gemotiveerd om zo door te gaan, zodat ik weer snel bij zou zijn. En dan, vrijdagmiddag bij het opruimen van alle spullen die nodig zijn bij het inplakken, merkte ik dat ik toch weer te veel had gedaan.

Het inplakken op zich gaat wel, net zoals heel veel activiteiten best gaan, maar ik kan het beter niet twee keer op een dag doen en dan ook niet nog eens twee dagen achter elkaar.
Tijdens het maken van project 1 (de tent voor Ayla’s bed) heb ik mijzelf goed kunnen sturen. Over het algemeen was ik maar één dagdeel per dag er mee bezig en ging het andere dagdeel bewust iets anders doen. Ook heb ik in die twee weken ook bewust een dag genomen, waarin ik niet aan het naaien was.

Bij het foto’s inplakken was ik blijkbaar niet zo bijdehand om hier aan te denken. Dus na twee dagen foto’s inplakken, merkte ik dat mijn rug stijf werd, mijn houding niet meer ontspannen was en mijn vingers en handen stijf en pijnlijk werden. Dat is het nadeel van fibromyalgie: zo voel je je goed en denk je dat je de hele wereld aan kan en achteraf blijkt dat de hele wereld toch even te veel was. Dan voel je je een stuk minder goed, zeg maar belabberd.

Het lichaam geeft een signaal af: “je hebt te veel van me gevraagd; dat kan ik niet aan, dus ga ik je nu pijn doen”. En als je maar genoeg wordt gestraft door pijn en je hierbij begeleiding heb gehad van een goede fysiotherapeut en ergotherapeut (zoals ik) dan lukt het je, zoals mij, om te beseffen waardoor de pijn komt.
Het blijft alleen zo verschrikkelijk lastig om daar steeds maar weer aan te denken!
En dan ga je dus wel eens, of meer dan eens, de fout in.
Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik achteraf dus kan aangeven waardoor de klachten komen. En kan hierdoor mijn gedrag aanpassen.

Maar ja, ik ben ook moeder en vrouw. En ik weet niet hoe dat zit met andere moeders en vrouwen, maar mijn “to do”-lijstje is altijd vol. En als er flink wat afgestreept is, dan komen er vanzelf weer nieuwe taken bij.
Het voordeel hiervan, bedenk ik nu maar, is, dat wanneer er veel taken op het lijstje staan, je deze goed kan afwisselen. Er is tenminste keuze genoeg, dus er valt ook genoeg te variëren. Maar soms is het zo lekker wanneer je een grote klus in één keer af kan handelen en weg kan strepen. Sommige klussen liggen nu eenmaal als lood op je schouders. En het is dan extra fijn om deze klus af te hebben en van je “to do”-lijstje te zien verdwijnen.
Helaas, dat zit er voor mij, èn voor heel veel andere mensen met een beperking, niet in.

Afwisseling is het toverwoord!

maandag 13 september 2010

Fibromyalgie en mijn plannen

Ik kreeg het van iedereen te horen: als ik zou stoppen met werken, zou ik absoluut niet meer tijd overhouden. Dat was ook niet mijn verwachting.

Ik ben gestopt met werken, omdat ik merkte dat mijn lichaam goed reageert wanneer ik zelf mijn dag- en weekindeling kan bepalen. Uiteraard bepalen de kinderen een groot deel van de tijd, maar met werk erbij werd de spanningsboog te groot. Bovendien kost werken mij veel energie en kracht.
Voor degenen die mijn eerste blog niet gelezen hebben of ter herinnering: Ik heb fibromyalgie, met name in mijn handen en armen en daarnaast een aangeboren knieafwijking. Ruim twee jaar geleden is de fibromyalgie geconstateerd en toen ben ik ongeveer een half jaar thuis geweest om de balans te vinden in mijn leven en hiermee om te leren gaan. Dit leek goed te gaan totdat ik afgelopen winter/vroege voorjaar opnieuw moest afhaken. Meestal was één week thuis genoeg om weer op krachten te komen en dat was ook mijn verwachting. Dit bleek helaas niet voldoende en uiteindelijk ben ik 6 weken thuis geweest, waarna ik mijn uren weer ben gaan opbouwen. Deze periode leerde mij echter wel dat de balans bij mij zeer labiel is. Zolang alles goed gaat, kan ik de combinatie werken en een gezin met drie kinderen aan. Maar zodra er iets bij komt, lukt de combinatie lastiger. Uiteraard is de ene onderbreking heftiger dan de andere en het maakt ook uit of er één ding niet lekker loopt, of dat er meer speelt.
Factoren die invloed hebben, zijn:
-         het weer (vochtig, koud, sneeuw en gladheid, of juist te warm)
-         drukke activiteiten, zeker wanneer deze voorbereiding vragen (verjaardagen, kinderfeestjes, dagjes uit)
-         adhoc activiteiten (artsenbezoek, ziek kind of andere zaken die het dagritme in één keer omgooien)
Daarnaast werkt stress averechts. In de loop der tijd heb ik steeds beter geleerd om te gaan met situaties die stress oproepen. Maar ja, helemaal vermijden doe je het niet.

Maar goed, nu ben ik dus gestopt met werken. Project 1 is zo goed als klaar (zie vorige blog) en de volgende projecten zitten in de planning. Het grootste project is het schrijven van een boek over fibromyalgie en dan vooral over hoe ik er mee omga. De fibromyalgie heeft mij gedwongen een pas op de plaats te maken en anders in het leven te gaan staan. Ik verwacht dat ik andere mensen kan helpen door mijn ervaringen te delen.
Maar voordat ik de rust heb om hiermee te beginnen, wil ik nog een aantal dingen doen om voor mijzelf rust te creëren. De afgelopen tijd zijn een aantal plannen op de plank beland en het geeft mij rust in ieder geval een deel hiervan op te pakken. Ik loop achter met foto’s inplakken (ja, wie niet, zul je denken, maar het lukte mij tot 2 jaar geleden om dit goed bij te houden), wil project 1 verder afronden en een bijpassend dekbed maken.
Daarnaast heb ik nog andere wensen, zoals het opknappen van mijn oude poppenhuis, maar dit kan ik ook doen ter afwisseling met het schrijven.
Het schrijven van een blog is nu mijn middel om ervaring op te doen, om reacties te krijgen en het gevoel te krijgen om straks daadwerkelijk aan een boek te beginnen. Voorlopig plaats ik de blogs op libelle.nl, maar misschien ga ik ook proberen een eigen weblog te starten. Het lijkt mij leuk om dan meer invloed op de lay-out te hebben, maar het kost misschien ook weer meer tijd. En weten mensen mij dan te vinden . . . ?
Ach, ik wil veel te veel en ik heb inderdaad tijd te kort.
Alweer een pagina vol, genoeg voor deze keer.
Liefs, Esther

donderdag 9 september 2010

Waar blijft de tijd? (Project 1)

Het is nu ruim twee weken geleden sinds mijn vorige column en ook sinds alle kinderen naar school zijn gegaan. Op school gaat het voortreffelijk. Ayla heeft nog niet één keer thuis hoeven blijven om bij te slapen. Ze wil dit absoluut niet, omdat zij school veel te leuk vindt. Maar ze heeft het ook niet nodig. Eén keer heeft zij op woensdagmiddag geslapen en in het weekenden tot nu toe op één van de twee vrije dagen. Wat een verschil met haar broers en wat vind ik het lekker dat ze het zo goed doet.

Ik heb me nog geen moment verveeld. Ik had namelijk meteen een groot creatief project in de planning staat.
In het voorjaar heeft Ayla in een beddenwinkel een mooi bed gezien, dat vooral zo mooi was, omdat er een tent van roze stof en bloemetjesstof omheen zat. Het bed was te duur, maar vooral te groot voor in haar kamer, maar met twee handige ouders is een alternatief gauw bedacht. Freek heeft thuis bijna meteen een hemelbedframe gemaakt voor om haar peuterbed. (Rekening houdende met de lengte die haar oudste broer nu heeft, verwachten/hopen we dat Ayla toch nog zo’n 4 à 5 jaar in dit bed kan liggen.) Op een stoffenmarkt heb ik mooie bloemetjesstof gekocht dat past bij een grote lap rode stof die ik nog in huis had. Het leek mij een mooi cadeau voor haar verjaardag (op 8 september) als de tent dan klaar zou zijn. In het voorjaar leek dat nog heel ver weg en voor de zomervakantie dacht ik: dat is een mooi project voor als Ayla naar school is. Tja, toen ging Ayla naar school en realiseerde ik me dat ik nog maar twee weken had om het geheel te maken.
Het patroon had ik gelukkig al gemaakt, alle maten waren uitgerekend, de stof was in huis en in de vakantie heb ik het houtwerk wit geschilderd. En dus kon ik meteen aan de slag – met af en toe wat hulp van mijn moeder (ze blijft onmisbaar èn beschikbaar!). Eerst een dag alle stof op maat snijden en hierna waren er toch wel een aantal ochtenden en middagen nodig om alles netjes in elkaar te zetten. Een hartje erbij gemaakt om in de tent boven haar hoofd te hangen (afgewerkt met kraaltjes en lavendel erin).
Het resultaat mag er wezen!

Gisteren was Ayla jarig en heeft ze haar cadeau gekregen. Ze vond het geweldig.
Nadat ik haar en haar broers naar school heb gebracht, heb ik alle stofdelen aan het houten frame vastgemaakt. Bijna alles paste perfect. Maar ja, bijna alles ìs niet alles; de vitrage (omgezet met bloemenstof) bleek toch net te lang en het klittenband, gelijmd op het houtwerk, voor de ophanging van het hart, bleek niet te blijven zitten. Door de haken in de vitrage tijdelijk te veranderen en klossen onder het frame, hangt de vitrage nu mooi. Zeer binnenkort nog een ochtend achter de lock- en naaimachine om de vitrage aan te passen en dan is dit ook zoals ik het wil. Het klittenband heb ik opgelost door de tecker (bouwnietmachine) in de schuur op te zoeken. Ik heb ‘m kunnen vinden – wat op zich al een wonder mag heten – en kon ‘m nog bedienen ook. De klittenband heb ik dus vastgeniet en het hart kon opgehangen worden.
Ik zal proberen een foto van het geheel bij deze blog te plaatsen of een foto in het fotoboek ofzo. Ik ben trots op het resultaat en wil dat graag met jullie delen.
Tussen het naaien door heb ik bewust tijd gemaakt om te fietsen en te wandelen. Als ik heel eerlijk ben, heb ik dat die twee weken toch te weinig gedaan. Twee weken voor dit project was toch wat krap. Maar: het is gelukt; het is af en ik heb mijn activiteiten kunnen afwisselen en mijn lichaam is in balans gebleven.
Voor de komende periode heb in ieder geval nog twee projecten op stapel liggen. Ik wil namelijk nog graag een dekbedovertrek maken voor Ayla, passende bij haar tent. Dit lukte niet meer voor haar verjaardag (tenzij ik mij over de kop ging werken en dat was het mij niet waard). Maar eerst (ter afwisseling van al het naaien) wil ik foto’s in gaan plakken. Tot twee jaar geleden hield ik dat netjes bij, maar daarna is de klad er in gekomen. Kortom: ook de komende tijd zal ik mij niet vervelen.

Liefs, Esther
Donderdag 9 september 2010