Als zogenoemd ervaringsdeskundige weet ik inmiddels hoe belangrijk het is om activiteiten af te wisselen. Waarom valt het dan toch altijd weer zo tegen?
Vorige week was ik lekker bezig om foto’s in te plakken om zo een start te maken met het wegwerken van een achterstand van bijna twee jaar. Zowel donderdag als vrijdag ben ik ’s ochtends en ’s middags ongeveer één tot anderhalf uur bezig geweest. Het ging lekker en het schoot lekker op. Ik was gemotiveerd om zo door te gaan, zodat ik weer snel bij zou zijn. En dan, vrijdagmiddag bij het opruimen van alle spullen die nodig zijn bij het inplakken, merkte ik dat ik toch weer te veel had gedaan.
Het inplakken op zich gaat wel, net zoals heel veel activiteiten best gaan, maar ik kan het beter niet twee keer op een dag doen en dan ook niet nog eens twee dagen achter elkaar.
Tijdens het maken van project 1 (de tent voor Ayla’s bed) heb ik mijzelf goed kunnen sturen. Over het algemeen was ik maar één dagdeel per dag er mee bezig en ging het andere dagdeel bewust iets anders doen. Ook heb ik in die twee weken ook bewust een dag genomen, waarin ik niet aan het naaien was.
Bij het foto’s inplakken was ik blijkbaar niet zo bijdehand om hier aan te denken. Dus na twee dagen foto’s inplakken, merkte ik dat mijn rug stijf werd, mijn houding niet meer ontspannen was en mijn vingers en handen stijf en pijnlijk werden. Dat is het nadeel van fibromyalgie: zo voel je je goed en denk je dat je de hele wereld aan kan en achteraf blijkt dat de hele wereld toch even te veel was. Dan voel je je een stuk minder goed, zeg maar belabberd.
Het lichaam geeft een signaal af: “je hebt te veel van me gevraagd; dat kan ik niet aan, dus ga ik je nu pijn doen”. En als je maar genoeg wordt gestraft door pijn en je hierbij begeleiding heb gehad van een goede fysiotherapeut en ergotherapeut (zoals ik) dan lukt het je, zoals mij, om te beseffen waardoor de pijn komt.
Het blijft alleen zo verschrikkelijk lastig om daar steeds maar weer aan te denken!
En dan ga je dus wel eens, of meer dan eens, de fout in.
Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik achteraf dus kan aangeven waardoor de klachten komen. En kan hierdoor mijn gedrag aanpassen.
Maar ja, ik ben ook moeder en vrouw. En ik weet niet hoe dat zit met andere moeders en vrouwen, maar mijn “to do”-lijstje is altijd vol. En als er flink wat afgestreept is, dan komen er vanzelf weer nieuwe taken bij.
Het voordeel hiervan, bedenk ik nu maar, is, dat wanneer er veel taken op het lijstje staan, je deze goed kan afwisselen. Er is tenminste keuze genoeg, dus er valt ook genoeg te variëren. Maar soms is het zo lekker wanneer je een grote klus in één keer af kan handelen en weg kan strepen. Sommige klussen liggen nu eenmaal als lood op je schouders. En het is dan extra fijn om deze klus af te hebben en van je “to do”-lijstje te zien verdwijnen.
Helaas, dat zit er voor mij, èn voor heel veel andere mensen met een beperking, niet in.
Afwisseling is het toverwoord!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten