zondag 27 november 2011

Drie weken zonder chocola


Ruim drie weken eet ik nu al geen chocola meer, nou ja, bijna niet meer. In het weekend mag ik nog een beschuitje met vlokken van mijzelf en laatst heb ik ’s avond een klein stukje gegeten – en echt genoten. Maar verder kan ik naar de repen in de kast kijken en er zo voorbij lopen.
      Wat een opluchting dat ik wel immuun lijk voor de stemmetjes die ik eerder niet kon weerstaan: “Eet mij – ik ben lekker en geef snelle energie – ik weet hoe duf je bent en dan ben ik extra lekker.” Zoals ik eerder al een keer schreef, was chocola echt mijn valkuil. En ook al beloofde ik mijzelf dat ik één stukje – nou ja, stuk – per dag mocht eten, in de praktijk bleek vier stukken de realiteit. En eigenlijk voelde dat helemaal niet goed. Niet alleen het schuldgevoel dat ik me toch weer had laten gaan, maar ik merkte gewoon dat mijn lichaam die instant energie helemaal niet fijn vond. Het kreeg even snel een piek, om daarna snel in een afgrond te zakken van futloosheid. En juist dan was de verleiding groot om opnieuw een stuk van dat lekkere bruine spul in mijn mond te stoppen.

Maar nu is de verleiding helemaal weg. En ik voel me juist trots als ik die repen in de kast zie, al weken onaangeroerd. Samen met al die andere tussendoortjes vol suiker.
      In de folders sla ik de bladzijden met snoep en koek over en ook in de supermarkten kan ik hele paden links laten liggen. Wat een rust!
      Ayla en ik zijn nu vrijwel geheel suikervrij en ook Bob en Rick hebben hun suikerinname flink beperkt en vragen steeds minder om een tussendoortje met suiker.
      Ik ben wel veel aan het bakken en zeker voor pakjesavond mag ik de keuken in. Pepernoten, taaitaai, allemaal zonder suiker. Ook ga ik proberen om een banketstaaf te maken, niet met amandelspijs, maar met abrikozenspijs. Ik laat jullie nog wel weten of het lekker was.

Morgen genieten van ons 12 ½ jarig jubileum. We zijn echt alweer zo lang getrouwd. Freek heeft vrij genomen. Samen ergens op gesprek (maar dat komt in een latere blog) en verder tijd voor de kinderen, voor elkaar en voor mijn ouders die ’s middags langs komen en gezellig blijven eten.

Groetjes, Esther

maandag 21 november 2011

Bijkomen van een heerlijke dag

Gisteren zijn we langs geweest bij vrienden die we op de camping hebben leren kennen, afgelopen zomer. Wij wonen in Noord-Holland, zij in Drenthe, dus dat is niet naast de deur.
      Om half acht zaten we al in de auto. Dat is zelfs voor ons best vroeg. Het was heel erg mistig, wat het autorijden vermoeiend maakte. Toch schoten we lekker op en we waren vroeger dan verwacht op de plek van bestemming.
      Het werd een heerlijke dag. De kinderen hadden meteen weer een klik en doordat zij zo lekker speelden, hadden wij als ouders ook de tijd om met elkaar te kletsen. Geen moment van ongemakkelijke stilte of pogingen om het leuk te houden. Het ging gewoon als vanzelf.
      De tijd vloog en pas laat in de middag reden we terug. We kozen ervoor om via Joure te gaan om daar te kunnen eten. Nee, geen McDonalds, maar Hajé. (De kinderen merkten op dat dit toch wel veel lekkerder is dan de Mac.). Kwart voor negen thuis. Moe, maar heel voldaan.

Het was onze eerste dag weg sinds Ayla geen suiker meer mag. Ik had een appeltaart gebakken – zonder suiker dus – zodat we met z’n allen toch hetzelfde lekkers konden eten. Iedereen heeft gesmuld. Onze vrienden hadden gezorgd voor lolly’s en koekjes die Ayla ook mocht. Toch was Ayla op de terugweg flink aan het hoesten. En dit was niet de verkouden hoest die ze ook af en toe heeft de laatste week, maar de vertrouwde hoest, waarvoor ze nu dus geen suiker meer mag.
      We vroegen ons echt af hoe dit nu kan. We hadden allemaal zo ons best gedaan, zodat Ayla geen suiker binnen zou krijgen. De enige bron van suiker die we kunnen bedenken is het brood dat Ayla daar at. Thuis bak ik zelf brood en sinds vorige week vervang ik de suiker daarin door honing. Nu denken we dat ze zelfs reageert op het suiker in het brood uit de winkel, hoe weinig dat ook is. Dus dat vermijden we dan ook maar vanaf nu zo veel als mogelijk. We denken tenminste dat dat de oorzaak is.

Ayla kwam vanochtend weer zingend haar bed uit – gelukkig trekken de bijwerkingen van suiker snel weg. De rest had meer moeite aan deze dag te beginnen na een anders-dan-anders-dag en laat naar bed. Ook ik ben vermoeid en ben stijver dan ik de afgelopen week geweest ben.
      Samen met mijn wensenlijstje lukt het daarom deze week dus weer niet om aan mijn boek te werken. Deze week ga ik eerst alles voor Sinterklaas afmaken. Ik merk namelijk wel dat de tip van de kinesioloog helpt – ‘beter meerdere dagen met één project bezig zijn, dan elke dag weer iets anders’.
      Vandaag ga ik in ieder geval haken. De pet voor Ayla is af en ook voor mijzelf heb ik er één gehaakt. Nu nog een bloem erop maken en dan kan ik deze cadeaus inpakken. Verder wil ik vandaag nog een cadeautje voor mijn vader kopen.
      Morgen zoveel mogelijk cadeautjes inpakken en namens Hoofdpiet in het vriendenboekje van Ayla schrijven. Dan kan deze in haar schoen woensdag, samen met een kaart wanneer Sint bij ons de cadeautjes komt brengen.
      Verder deze week de gedichten schrijven en de laatste ontbrekende cadeautjes kopen en dan ligt aan het eind van de week hopelijk alles klaar.
      Dan moet het boek maar even wachten. Ik kan tenslotte niet alles tegelijk.

O ja, en dan moet Bob ook nog een suprise maken voor 1 december. Dit jaar hebben ze voor het eerst suprises in de klas. En komend weekend gaat hij logeren, dus dan gaat het niet . . .

Groetjes, Esther

maandag 14 november 2011

De juf is tevreden

Afgelopen donderdag had ik schrijfcursus. Ik was heel benieuwd wat de “juf” vond van de tekst die ik had ingeleverd.
      Zoals ik al eerder schreef, ben ik zelf tevreden met de vorm die ik gevonden heb en heb ik nu het gevoel dat ik mijn spreekwoordelijke ei kwijt kan. Deze manier van schrijven voegt mij zo goed dat ik al had bedacht dat ik hier sowieso mee door zou gaan. Wat de juf er ook van zegt. Desnoods zou het alleen een boek worden voor familie en vrienden.
      Toen ik dit aan het begin van de avond vertelde, reageerde de juf – een ervaren schrijfster – meteen dat dat echt niet hoeft. Het was nu veel beter en ze zag het weer helemaal zitten. Yes!
      Er zijn nog steeds stukken die ik anders kan doen en ik heb nog steeds de neiging om te veel te beschrijven in plaats van dialogen en actie, maar dit is veel minder dan eerst. En ook de juf vindt de door mij gevonden vorm goed voor het verhaal dat ik te vertellen heb.

Ik heb nog niet al haar aantekeningen bij mijn tekst doorgelezen. Dat wil ik vandaag of morgen gaan doen. Ik weet al wel dat ik de tekst om mag husselen. Halverwege de tekst zit namelijk een stuk dat een goede binnenkomer is. Echt een stuk om het boek mee te beginnen, omdat daarmee de lezer zich meteen in mijn situatie kan verplaatsen.
      Dat husselen hoop ik deze week te gaan doen en ik zou ook graag verder willen schrijven.
      Maar mijn lichaam zegt: ‘Ho, stop. Rustig aan doen.’
      Hoe moeilijk ik dat ook vind, ik ga proberen naar mijn lijf te luisteren.
      Deze week wordt een week met af en toe een beetje haken, regelmatig zitten met een boek, schoen- en sintcadeautjes regelen, suikervrije taartjes bakken voor in de vriezer (voor als we ergens op visite gaan, zoals komende zondag) en wie weet toch nog af en toe een stukje schrijven.

Tot volgende week.
Esther

maandag 7 november 2011

Nog bewuster: geen suiker meer


Het lijkt erop dat we de bewuste koers gaan doorzetten.
      Zoals ik al eerder schreef, heb ik persoonlijk goede ervaringen met een kinesioloog en inmiddels zijn alle kinderen bij hem geweest. Hij had mij al geadviseerd om het gebruik van suiker te beperken en met vlagen lukte dit ook wel. Maar ja, chocola is zo verschrikkelijk lekker. Net als chocoladepinda’s. Ach, eigenlijk alles waar chocola in, op of onder zit. De laatste tijd bleef het dus meestal niet bij mijn zelf toegekende rantsoen van één stukje per dag.
      Nu lijkt het toch te gaan lukken om (veel) minder suiker te gaan eten èn de meeste gezinsleden doen mee.

Afgelopen woensdag was ik namelijk met Ayla bij de kinesioloog. Zij hoest al sinds mei. De huisarts kon niet veel vinden en speciale neusspray, antibiotica. Het hielp allemaal niet veel. Ze hoest nu niet vaak meer, maar toch nog steeds zeker één maal per week. En dat is dus één keer te veel.
      Bij de eerste behandeling van Ayla kwam al naar voren dat kleurstoffen niet goed voor haar zijn en ik ben hier redelijk op gaan letten. Maar de laatste weken zag ik zelf het verband tussen het hoesten ’s avonds en wat ze die dag anders dan anders had gegeten. Dit was dus altijd iets met suiker en soms ook met kleurstoffen: spekken, taart, smileys e.d.
      Vorige week heeft de kinesioloog een test gedaan en nu weten we dat ze niet tegen chemische kleurstoffen (vooral rood, groen en blauw) en aspartaam (een zoetstof) kan, maar ook niet tegen glucose, fructose en sacharose. Suiker dus. En dat vraagt om de nodige aanpassingen.
      Ayla en ik hebben speciaal snoep gekocht bij de natuurwinkel. In plaats van een plak ontbijtkoek bij het broodje, krijgt ze nu een creamcracker (met beleg). Via internet heb ik een recept voor koekjes gevonden zonder suiker en dus meteen gebakken. En al het snoep met suiker is apart gelegd.

Ayla pakt het heel goed op en ik heb besloten dat dit voor mij de kans is om ook mijn suikerinname te beperken. (Sinds woensdag heb ik geen chocola meer aangeraakt!) Bob en Rick vinden het knap van hun zus hoe ze ermee en gaven zelf aan dat ze mee willen doen. Dit gebeuren heeft hun blijkbaar bewust laten voelen wat suiker met hen doet en ze voelen zich er eigenlijk helemaal niet zo goed bij. Rick vindt een creamcracker eigenlijk lekkerder dan een plak ontbijtkoek en die chocoladepinda’s geven je achteraf helemaal geen voldaan gevoel.
      Helemaal goed en dat mag gestimuleerd worden.
      Komende vrijdag hebben we hier alleen wel Sintermaarten. ’s Avonds zal ik het snoep uitsorteren. Snoep met veel suiker en kleurstoffen gaat sowieso weg. En de twijfelgevallen gaan apart. Bob en Rick mogen dan maximaal twee keer per week hier iets van en Ayla maximaal één keer. Als ze dit volhouden tot Kerst volgt er een beloning. Wat dat wordt, weet ik nog niet. Maar het zal iets zijn dat ze graag willen (betaalbaar) of geld als aanvulling voor iets waarvoor ze aan het sparen zijn.
      Ik ben nog niet zover dat ik de hazelnootpasta en de hagelslag verbied, maar leg wel uit dat ander beleg beter is. En Ayla – voor wie het het belangrijkste is – kiest vooral voor het betere beleg. Gelukkig.

(En Freek offert zich graag op om de voorraad “verkeerd” snoep op te eten.)

Vanuit een suikerarm huis, Esther