Waar blijft de tijd? (Project 1)

Het is nu ruim twee weken geleden sinds mijn vorige column en ook sinds alle kinderen naar school zijn gegaan. Op school gaat het voortreffelijk. Ayla heeft nog niet één keer thuis hoeven blijven om bij te slapen. Ze wil dit absoluut niet, omdat zij school veel te leuk vindt. Maar ze heeft het ook niet nodig. Eén keer heeft zij op woensdagmiddag geslapen en in het weekenden tot nu toe op één van de twee vrije dagen. Wat een verschil met haar broers en wat vind ik het lekker dat ze het zo goed doet.

Ik heb me nog geen moment verveeld. Ik had namelijk meteen een groot creatief project in de planning staat.

In het voorjaar heeft Ayla in een beddenwinkel een mooi bed gezien, dat vooral zo mooi was, omdat er een tent van roze stof en bloemetjesstof omheen zat. Het bed was te duur, maar vooral te groot voor in haar kamer, maar met twee handige ouders is een alternatief gauw bedacht. Freek heeft thuis bijna meteen een hemelbedframe gemaakt voor om haar peuterbed. (Rekening houdende met de lengte die haar oudste broer nu heeft, verwachten/hopen we dat Ayla toch nog zo’n 4 à 5 jaar in dit bed kan liggen.) Op een stoffenmarkt heb ik mooie bloemetjesstof gekocht dat past bij een grote lap rode stof die ik nog in huis had. Het leek mij een mooi cadeau voor haar verjaardag (op 8 september) als de tent dan klaar zou zijn. In het voorjaar leek dat nog heel ver weg en voor de zomervakantie dacht ik: dat is een mooi project voor als Ayla naar school is. Tja, toen ging Ayla naar school en realiseerde ik me dat ik nog maar twee weken had om het geheel te maken.

Het patroon had ik gelukkig al gemaakt, alle maten waren uitgerekend, de stof was in huis en in de vakantie heb ik het houtwerk wit geschilderd. En dus kon ik meteen aan de slag – met af en toe wat hulp van mijn moeder (ze blijft onmisbaar èn beschikbaar!). Eerst een dag alle stof op maat snijden en hierna waren er toch wel een aantal ochtenden en middagen nodig om alles netjes in elkaar te zetten. Een hartje erbij gemaakt om in de tent boven haar hoofd te hangen (afgewerkt met kraaltjes en lavendel erin).

Het resultaat mag er wezen!

Gisteren was Ayla jarig en heeft ze haar cadeau gekregen. Ze vond het geweldig.

Nadat ik haar en haar broers naar school heb gebracht, heb ik alle stofdelen aan het houten frame vastgemaakt. Bijna alles paste perfect. Maar ja, bijna alles ìs niet alles; de vitrage (omgezet met bloemenstof) bleek toch net te lang en het klittenband, gelijmd op het houtwerk, voor de ophanging van het hart, bleek niet te blijven zitten. Door de haken in de vitrage tijdelijk te veranderen en klossen onder het frame, hangt de vitrage nu mooi. Zeer binnenkort nog een ochtend achter de lock- en naaimachine om de vitrage aan te passen en dan is dit ook zoals ik het wil. Het klittenband heb ik opgelost door de tecker (bouwnietmachine) in de schuur op te zoeken. Ik heb ‘m kunnen vinden – wat op zich al een wonder mag heten – en kon ‘m nog bedienen ook. De klittenband heb ik dus vastgeniet en het hart kon opgehangen worden.

Ik zal proberen een foto van het geheel bij deze blog te plaatsen of een foto in het fotoboek ofzo. Ik ben trots op het resultaat en wil dat graag met jullie delen.

Tussen het naaien door heb ik bewust tijd gemaakt om te fietsen en te wandelen. Als ik heel eerlijk ben, heb ik dat die twee weken toch te weinig gedaan. Twee weken voor dit project was toch wat krap. Maar: het is gelukt; het is af en ik heb mijn activiteiten kunnen afwisselen en mijn lichaam is in balans gebleven.

Voor de komende periode heb in ieder geval nog twee projecten op stapel liggen. Ik wil namelijk nog graag een dekbedovertrek maken voor Ayla, passende bij haar tent. Dit lukte niet meer voor haar verjaardag (tenzij ik mij over de kop ging werken en dat was het mij niet waard). Maar eerst (ter afwisseling van al het naaien) wil ik foto’s in gaan plakken. Tot twee jaar geleden hield ik dat netjes bij, maar daarna is de klad er in gekomen. Kortom: ook de komende tijd zal ik mij niet vervelen.

Liefs, Esther

Donderdag 9 september 2010