Zoals voor sommigen bekend is: ik wil graag een boek gaan schrijven.
Ik heb sinds 2 ½ jaar fibromyalgie en heb hier redelijk mee leren omgaan. Dat dit mij relatief zo snel gelukt is, heeft te maken met het feit dat ik al had leren leven met een andere beperking. Ik heb namelijk een aangeboren knieafwijking, waar ik vanaf mijn 18de last van heb.
Een ervaringsdeskundige mag ik mij dus noemen. En ik wil mijn ervaringen graag vastleggen in een boek.
Waarom een boek schrijven?
Ik ben (gelukkig of helaas) niet de enige persoon met fibromyalgie. Door mijn ervaringen vast te leggen, verwacht ik andere mensen met fibromyalgie (lotgenoten vind ik niet zo’n goed woord in deze situatie, al is het dat misschien wel) of een andere aandoening te helpen in het leren omgaan met de aandoening.
Er is nog veel onwetendheid en daardoor ook onbegrip onder mensen die zelf niet direct met fibromyalgie of andere aandoeningen en beperkingen te maken hebben. Ik hoop dat mijn boek er toe kan leiden dat er meer kennis en begrip komt voor mensen die leven met een niet-zichtbare beperking.
Nu wil ik niet zeggen dat mijn familie en vrienden geen begrip hebben, een aantal van hen heeft veel begrip voor mijn situatie. Toch wil ik het boek ook voor hen schrijven, zodat ook zij meer te weten komen over wat de aandoening fibromyalgie voor mij betekent.
Daarnaast zal het schrijven van een boek mij dwingen bewust te worden van hoe ik met mijn aandoeningen om ga, wat zij voor mij betekenen en hoe mijn leven erdoor veranderd is. Dat mijn leven veranderd is, is niet perse negatief. Ik heb namelijk ook heel veel positieve aspecten geleerd, juist doordat ik mij aan moest passen. (Een voorbeeld: twee jaar geleden zag ik eigenlijk pas hoe hoog en mooi bomen eigenlijk zijn. Dit kwam omdat ik toen voor het eerst om mij heen keek – en echt waarnam – wanneer ik nu buiten wandelde, terwijl ik tot dan toe wel wandelde, maar niets zag.)
Ik heb momenteel onbetaald verlof om te ervaren of dit bevalt en ik mijn dienstverband wil opzeggen begin 2011. Dit is voor mij het moment om in ieder geval te proberen het boek ook daadwerkelijk te gaan schrijven.
Twee jaar geleden ben ik al begonnen mijn ervaringen op te schrijven. De laatste anderhalf jaar heb ik er echter door tijdgebrek en andere prioriteiten niets meer aan kunnen doen. Door computerpech en het niet maken van een back-up ben ik de oude gegevens kwijt – ik weet ook niet of ik deze nog had willen gebruiken en de rouwfase hierom lijkt voorbij.
De afgelopen weken heb ik vooral zaken opgepakt die op dat moment meer prioriteit hadden of die al heel lang lagen te wachten. Ik maakte mijzelf wijs dat ik eerst ruimte en rust moest creëren om aan mijn boek te gaan beginnen. Nu lijkt dat moment aangekomen.
En nu vind ik het moeilijk om ook echt te gaan beginnen – ik kan wel tien dingen bedenken die ik ook nog wil doen. Maar ik moet toch eens beginnen. Nu ik mij dat realiseer, mij dat bewust ben, heb ik mij voorgenomen om volgende week (deze week is echt nog te onrustig) echt ervoor te gaan zitten. En dan maar te ervaren hoe het gaat.
De afgelopen weken heb ik geoefend met schrijven door iedere week een blog te schrijven. Als de weken hierna het nog lukt een blog te schrijven iedere week is dat fijn, maar nu heeft het schrijven voor een boek meer prioriteit. Mogelijk dat de frequentie van mijn blogs omlaag gaat. De reden hiervoor is dankzij deze blog dan bekend.
Tot een volgende blog.
Liefs, Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten