De juf is tevreden

Afgelopen donderdag had ik schrijfcursus. Ik was heel benieuwd wat de “juf” vond van de tekst die ik had ingeleverd.

      Zoals ik al eerder schreef, ben ik zelf tevreden met de vorm die ik gevonden heb en heb ik nu het gevoel dat ik mijn spreekwoordelijke ei kwijt kan. Deze manier van schrijven voegt mij zo goed dat ik al had bedacht dat ik hier sowieso mee door zou gaan. Wat de juf er ook van zegt. Desnoods zou het alleen een boek worden voor familie en vrienden.

      Toen ik dit aan het begin van de avond vertelde, reageerde de juf – een ervaren schrijfster – meteen dat dat echt niet hoeft. Het was nu veel beter en ze zag het weer helemaal zitten. Yes!

      Er zijn nog steeds stukken die ik anders kan doen en ik heb nog steeds de neiging om te veel te beschrijven in plaats van dialogen en actie, maar dit is veel minder dan eerst. En ook de juf vindt de door mij gevonden vorm goed voor het verhaal dat ik te vertellen heb.

Ik heb nog niet al haar aantekeningen bij mijn tekst doorgelezen. Dat wil ik vandaag of morgen gaan doen. Ik weet al wel dat ik de tekst om mag husselen. Halverwege de tekst zit namelijk een stuk dat een goede binnenkomer is. Echt een stuk om het boek mee te beginnen, omdat daarmee de lezer zich meteen in mijn situatie kan verplaatsen.

      Dat husselen hoop ik deze week te gaan doen en ik zou ook graag verder willen schrijven.

      Maar mijn lichaam zegt: ‘Ho, stop. Rustig aan doen.’

      Hoe moeilijk ik dat ook vind, ik ga proberen naar mijn lijf te luisteren.

      Deze week wordt een week met af en toe een beetje haken, regelmatig zitten met een boek, schoen- en sintcadeautjes regelen, suikervrije taartjes bakken voor in de vriezer (voor als we ergens op visite gaan, zoals komende zondag) en wie weet toch nog af en toe een stukje schrijven.

Tot volgende week.

Esther

Nog bewuster: geen suiker meer

Het lijkt erop dat we de bewuste koers gaan doorzetten.

      Zoals ik al eerder schreef, heb ik persoonlijk goede ervaringen met een kinesioloog en inmiddels zijn alle kinderen bij hem geweest. Hij had mij al geadviseerd om het gebruik van suiker te beperken en met vlagen lukte dit ook wel. Maar ja, chocola is zo verschrikkelijk lekker. Net als chocoladepinda’s. Ach, eigenlijk alles waar chocola in, op of onder zit. De laatste tijd bleef het dus meestal niet bij mijn zelf toegekende rantsoen van één stukje per dag.

      Nu lijkt het toch te gaan lukken om (veel) minder suiker te gaan eten èn de meeste gezinsleden doen mee.

Afgelopen woensdag was ik namelijk met Ayla bij de kinesioloog. Zij hoest al sinds mei. De huisarts kon niet veel vinden en speciale neusspray, antibiotica. Het hielp allemaal niet veel. Ze hoest nu niet vaak meer, maar toch nog steeds zeker één maal per week. En dat is dus één keer te veel.

      Bij de eerste behandeling van Ayla kwam al naar voren dat kleurstoffen niet goed voor haar zijn en ik ben hier redelijk op gaan letten. Maar de laatste weken zag ik zelf het verband tussen het hoesten ’s avonds en wat ze die dag anders dan anders had gegeten. Dit was dus altijd iets met suiker en soms ook met kleurstoffen: spekken, taart, smileys e.d.

      Vorige week heeft de kinesioloog een test gedaan en nu weten we dat ze niet tegen chemische kleurstoffen (vooral rood, groen en blauw) en aspartaam (een zoetstof) kan, maar ook niet tegen glucose, fructose en sacharose. Suiker dus. En dat vraagt om de nodige aanpassingen.

      Ayla en ik hebben speciaal snoep gekocht bij de natuurwinkel. In plaats van een plak ontbijtkoek bij het broodje, krijgt ze nu een creamcracker (met beleg). Via internet heb ik een recept voor koekjes gevonden zonder suiker en dus meteen gebakken. En al het snoep met suiker is apart gelegd.

Ayla pakt het heel goed op en ik heb besloten dat dit voor mij de kans is om ook mijn suikerinname te beperken. (Sinds woensdag heb ik geen chocola meer aangeraakt!) Bob en Rick vinden het knap van hun zus hoe ze ermee en gaven zelf aan dat ze mee willen doen. Dit gebeuren heeft hun blijkbaar bewust laten voelen wat suiker met hen doet en ze voelen zich er eigenlijk helemaal niet zo goed bij. Rick vindt een creamcracker eigenlijk lekkerder dan een plak ontbijtkoek en die chocoladepinda’s geven je achteraf helemaal geen voldaan gevoel.

      Helemaal goed en dat mag gestimuleerd worden.

      Komende vrijdag hebben we hier alleen wel Sintermaarten. ’s Avonds zal ik het snoep uitsorteren. Snoep met veel suiker en kleurstoffen gaat sowieso weg. En de twijfelgevallen gaan apart. Bob en Rick mogen dan maximaal twee keer per week hier iets van en Ayla maximaal één keer. Als ze dit volhouden tot Kerst volgt er een beloning. Wat dat wordt, weet ik nog niet. Maar het zal iets zijn dat ze graag willen (betaalbaar) of geld als aanvulling voor iets waarvoor ze aan het sparen zijn.

      Ik ben nog niet zover dat ik de hazelnootpasta en de hagelslag verbied, maar leg wel uit dat ander beleg beter is. En Ayla – voor wie het het belangrijkste is – kiest vooral voor het betere beleg. Gelukkig.

(En Freek offert zich graag op om de voorraad “verkeerd” snoep op te eten.)

Vanuit een suikerarm huis, Esther

Alternatief of bewust?

Gisteravond vroeg ik mij al hakend af of ik steeds alternatiever wordt. Maar misschien kan je het ook benoemen als dat ik steeds bewuster in het leven sta en van het leven geniet.

Ik maak regelmatig mijn eigen thee van kruiden uit de tuin. Ook de kinderen vinden deze thee heerlijk. Het assortiment is nog niet heel groot, maar het is pas het eerste jaar dat we dit uitproberen. Onze collectie bestaat uit munt, salie, citroenmelisse, dropplant, heermoes en goudsbloem. Hopelijk komt daar volgend jaar een stek van citroenverbena bij. De thee hiervan is namelijk ook erg lekker.

Dit weekend heb ik meel bij de molen gekocht om brood van te bakken. Ik bak al jaren brood zelf, als aanvulling op het brood dat ik bij de winkel koop. Hiervoor gebruik ik tot nu toe broodmeel van de winkel. Door omstandigheden had ik een paar maanden geleden brood gebakken met meel van de molen – gekocht bij de plaatselijke natuurwinkel. Dit vonden we zo lekker dat ik besloot om over te stappen op grote zakken meel, direct gekocht bij de molen, zodra onze voorraad broodmeel op is.

      Afgelopen zaterdag was het zover. De kinderen waren op stap met Oma, Freek had storingsdienst en ik ben naar de molen gefietst. Een leuke fietstocht en vijf kilo meel mee terug naar huis.

      (Eerst maar vijf kilo gekocht om te kijken of we het nog steeds lekker vinden. Als het blijft bevallen, stappen we waarschijnlijk over op zakken van 25 kilo.)

      Thuis meteen de broodbakmachine aangezet om deeg te maken. Daarna het deeg in een bakvorm om een mooi gevormd brood te krijgen – dat bevalt ons beter dan bakken in de machine.

      Het is nog een beetje zoeken naar de optimale rijstijd. Maar het brood is heerlijk.

En dan zat ik gisteravond dus op mijn stoel om een begin te maken met de pet voor Ayla. Ik heb een uur lang zitten haken – en het lukte goed.

Wat kan het leven toch simpel zijn.

      En ik geniet van al die simpele dingen van het leven.

Liefs, Esther

Fibromyalgie en haken. Gaat dat samen?

Soms verklaar ik mezelf half voor gek. Zo heb ik mezelf bijvoorbeeld de afgelopen week leren haken.

      Niets mis mee, zal je misschien denken. Behalve dat het oubollig is.

Maar bedenk wel dat ik fibromyalgie heb (een soort reuma) en dan met name in mijn handen. Daarnaast heb ik al een chronisch tijdgebrek, omdat ik veel te veel dingen leuk vind om te doen. En daar is dus deze week haken bij gekomen.

Laat ik bij het begin beginnen. Op veel meisjeskleding worden van die leuke gehaakte bloemen genaaid. Nu ben ik al redelijk handig met naald en draad en als kind heb ik wel eens een (scheef) sjaaltje voor mijn pop gehaakt, maar daar hielden mijn haakkwaliteiten wel mee op. Mijn moeder heeft vaker gehaakt, dus zij zou mij in de meivakantie wel even een bloem leren haken. Dat lukte dus echt niet. Ik deed netjes de steken na die zij mij leerde, maar had geen idee of dat nu lossen, vasten of stokjes waren. Bovendien waren mijn vingers na één rondje zo verkrampt dat ik niets meer kon vasthouden, laat staan haken. Ik accepteerde dat haken niet voor mij is weggelegd en zou het verder aan mijn moeder overlaten. Ik heb nog genoeg dingen die ik wel kan en hoe belangrijk is het nu om bloemetjes te kunnen haken. Toch?

Deze zomer op de camping kwam ik in contact met een vrouw die ook net van haar moeder had leren haken (bloemetjes en hartjes voor haar dochters). Zij had een boek mee vol met allerlei soorten bloemen en blaadjes om zelf te breien en vooral te haken. Dit was voor haar nog te moeilijk, maar net als zij was ik meteen verliefd op het boek.

      Inmiddels heb ik dit boek ook, met als opzet dat ik Oma aan het werk kan zetten.

      Toch zat het mij niet lekker.

      In de bibliotheek heb ik een boek gevonden waarin stap voor stap de verschillende steken worden uitgelegd en vorige week ben ik er voor gaan zitten. Oké, niet langer dan 15 minuten achter elkaar, maar lang genoeg om elke keer een andere steek aan te leren en juist door de pauzes ertussen (van een dag of zo) had ik de tijd om te onthouden hoe alle steken heten. Ik ben begonnen met een proeflapje. Gewoon recht toe recht aan. Er hoefde niets en als het me zou lukken was het mooi meegenomen. En dit ging eigenlijk best aardig.

      Na dit rechte lapje, ben ik overgegaan op de bloemetjes. Het ene boek open voor het patroon en het andere boek open voor de steken.

      En het lukt!

      Ik heb inmiddels vier bloemetjes gemaakt en ben nu op zoek naar katoen in echte bloemenkleuren of in ieder geval in meisjeskleuren: allerlei tinten roze, paars, lila. Ach heel veel kleuren zijn welkom. Tot die tijd worden er dus geen bloemetjes gehaakt.

Op internet heb ik het patroon gevonden van hartjes, maar ook – en dit patroon lijkt me echt heel leuk – een winterpet. Waarschijnlijk ga ik Sinterklaas een beetje helpen en deze pet voor Ayla maken. Maar ook hiervoor moet ik eerst op jacht naar draad. Dat wordt dus naar de markt en hopelijk kan ik daar slagen. Ik vind de pet zo leuk dat ik ‘m ook wel voor mezelf wil maken.

      En voor wie nieuwsgierig is geworden, kijk op: www.petitefee-kinderaccessoires.blogspot.com.

Groetjes, Esther

Eindelijk goed weer

De afgelopen dagen heb ik genoten van het heerlijke weer, vooral omdat ik merkte dat mijn lichaam hier veel beter bij functioneert.

      Sinds we terug zijn van vakantie heb ik mij niet meer zo goed gevoeld. Het was dan ook steeds herfstig weer met veel regen. En als het wel warmer en droog was, was het toch nog heel benauwd. Ook de temperatuurverschillen tijdens de dag in combinatie met de luchtvochtigheid zorgden ervoor dat mijn gewrichten stram aanvoelden. Ik voelde me regelmatig net een oud omaatje dat klaagt over het weer. Nu klaagde ik meestal niet hardop, maar in gedachten heb ik wat af gemopperd de laatste tijd.

      Dezer dagen is het genieten. Oké, ’s morgens is het koud, bijna tegen het vriespunt. Dit komt omdat het helder is en de lucht dus droog. Maar juist die koude, beetje nevelige ochtenden zijn de voorbode van zonnige dagen. Heerlijk.

      Zowel donderdag- als vrijdagmiddag heb ik heerlijk gewandeld. De laatste weken heb ik minder gewandeld dan ik zou willen en het was echt fijn om twee keer een lange wandeling te maken. De zon op mijn gezicht, MP3-speler aan en lopen maar. Wat mij er extra toe zette om twee dagen achter elkaar te wandelen was  het vooruitzicht van de herfstvakantie. Komende week zijn de kinderen vrij en dan zijn deze momentjes voor mijzelf even uitgesloten. Ik heb het misschien een beetje overdreven, met lichte spierpijn tot gevolg. Maar het goede, vrije gevoel van die middagen neemt niemand mij meer af.

Komende week is al redelijk dichtgetimmerd met bezigheden. Bob en Rick gaan een middag naar het buurthuis voor een creatieve middag. Bob heeft deze week tekenles, omdat zijn juf de week na de vakantie niet kan en zo kunnen alle lessen toch doorgaan. Ayla heeft (uiteraard op weer een andere middag) een kinderfeestje. We gaan nog een dag naar Leeuwarden met het hele gezin – op bezoek bij vrienden van de camping. Dan heeft Ayla nog zwemles, wil Oma met de jongens een dagje op stap en mogen ze nog een nachtje logeren. O ja, en eigenlijk wilde ik nog met de kinderen naar Artis. Maar dat verschuif ik maar naar een weekend wanneer Ayla geen zwemles heeft. Dat lijkt mij iets verstandiger.

Tot volgende week, Esther

Het begin van het boek is er

Er zit schot in mijn boek. Nou ja, in het begin ervan. Na de vakantie vond ik de eerste twee weken een groot gevecht om het schrijven weer op te pakken. De tekst die ik had liggen had goede stukken, maar ook gedeelten waar ik niet – of helemáál niet – tevreden over was. Ook bleef het nog wat stoeien met de vorm.

      Het lijkt er op dat ik nu een vorm heb gevonden waar ik mijn ei in kwijt kan.

      Het grootste gedeelte schrijf ik in ‘zij’-vorm. Het idee hierachter is dat het voor mij daardoor makkelijker wordt om mijn verhaal te doen. In de ‘ik’-vorm bleek namelijk dat ik te veel in de klaagmodus bleef zitten. En ik wil dan wel een boek schrijven over hoe ik omga met fibromyalgie en wat deze aandoening voor mij betekent. Dat wil nog niet zeggen dat ik er een lange klaagzang van wil maken. Juist niet. Want fibromyalgie heeft mij ook veel goeds gebracht en dat wil ik met het boek graag overbrengen.

      Toch merkte ik dat ik iets miste, ik kon mijn persoonlijke gevoelens niet zo goed kwijt. Dit heb ik nu opgelost door af en toe een dagboekfragment toe te voegen

De tekst die ik voor de vakantie gemaakt had, heb ik nu in de nieuwe vorm gegoten en inmiddels ook al aangevuld met nieuwe tekst. Ik heb nu vijf hoofdstukken af en hoop deze week de zesde af te ronden. Ieder hoofdstuk is net iets meer dan 2 A4-tjes, dus denk nu niet dat ik al heel veel heb. Maar het vordert en ik ben tevreden over wat ik nu heb.

      Op 10 november heb ik weer een schrijfbijeenkomst onder begeleiding van een ervaren schrijfster. Dit keer wil ik het werk dat ik inlever zelf al goed nagekeken hebben. En ik ben nu zover dat ik in ieder geval door wil zetten om mijn verhaal aan het papier – nou ja, de laptop – toe te vertrouwen.

      Natuurlijk hoop ik dat de ‘juf’ mijn tekst goedkeurt en dat het uiteindelijk echt als een boek in de boekwinkels komt te liggen.

Hoe veel inspiratie ik ook heb, ik merk echt dat ik na anderhalf uur moet stoppen met schrijven. Dan willen mijn handen niet meer en worden ook mijn schouders en nek stijf. En ook als het schrijfproces minder vlot loopt, wat helaas nog steeds regelmatig gebeurt, is het na anderhalf uur genoeg geweest. Mijn gedachten dwalen dan steeds vaker af en een hoofdpijn begint op te komen.

      Ik heb fibromyalgie en daar moet ik wel rekening mee houden. Maar wanneer ik dat doe, kan ik er heel goed mee leven.

Groetjes, Esther

Dinsdag: Er-op-uit-dag

Het is nu al weer ruim een jaar geleden dat ik gestopt ben met werken (en nog steeds vind ik het heerlijk). Ik had alleen bijna een heel schooljaar nodig om tijd te maken om er op dinsdag op uit te gaan. Dinsdag is namelijk de dag dat de kinderen nog steeds overblijven. Hier heb ik bewust voor gekozen om één dag in de week te hebben, waarop ik niet hoef te haasten en steeds op mijn horloge hoef te kijken.

      Een boodschapje, een korte wandeling, werken aan mijn boek, de administratie, soppen, opruimen, creatief bezig zijn . . . Er is altijd wel wat te doen en de dinsdagen – en alle andere dagen – waren al snel gevuld.

      Pas toen de zomervakantie er aan dreigde te komen, wist ik dat ik nu mijn kans moest pakken. Wanneer de vakantie eenmaal begonnen zou zijn, zou ik zes weken het ritme van de kinderen volgen en voor hen klaar staan. Niets mis mee, hoor. Ik vind het heerlijk om samen met hen van alles te ondernemen, maar het kost wel energie. En ik heb meer energie als ik tijd voor mezelf heb gehad.

De drie dinsdagen voor de vakantie ben ik er dan ook lekker op uitgetrokken, twee keer met de fiets, één keer lopend. Thermoskan met thee mee, een broodtrommel en wat lekkers. Een routeplanner maken en gaan. Op zo’n dag hoef ik alleen aan mezelf te denken, te genieten van de natuur en de omgeving en kan ik bijtanken. En ondertussen ook nog mijn spieren trainen.

      Na de vakantie merkte ik dat ik deze dagen-voor-mezelf gemist had. Vlak na de vakantie kwam het er niet van, door wisselende oorzaken. Maar vorige week heb ik bewust ‘er op uit’ in mijn agenda gezet. Het weer was niet zo mooi als verwacht, maar het was (meestal) droog en het waaide nauwelijks. Heerlijk fietsweer dus. Ook vandaag ben ik er weer op uit getrokken en volgende week staat de dinsdag al geblokkeerd: ER OP UIT.

Groetjes, Esther