Er zit schot in mijn boek. Nou ja, in het begin ervan. Na de vakantie vond ik de eerste twee weken een groot gevecht om het schrijven weer op te pakken. De tekst die ik had liggen had goede stukken, maar ook gedeelten waar ik niet – of helemáál niet – tevreden over was. Ook bleef het nog wat stoeien met de vorm.
Het lijkt er op dat ik nu een vorm heb gevonden waar ik mijn ei in kwijt kan.
Het grootste gedeelte schrijf ik in ‘zij’-vorm. Het idee hierachter is dat het voor mij daardoor makkelijker wordt om mijn verhaal te doen. In de ‘ik’-vorm bleek namelijk dat ik te veel in de klaagmodus bleef zitten. En ik wil dan wel een boek schrijven over hoe ik omga met fibromyalgie en wat deze aandoening voor mij betekent. Dat wil nog niet zeggen dat ik er een lange klaagzang van wil maken. Juist niet. Want fibromyalgie heeft mij ook veel goeds gebracht en dat wil ik met het boek graag overbrengen.
Toch merkte ik dat ik iets miste, ik kon mijn persoonlijke gevoelens niet zo goed kwijt. Dit heb ik nu opgelost door af en toe een dagboekfragment toe te voegen
De tekst die ik voor de vakantie gemaakt had, heb ik nu in de nieuwe vorm gegoten en inmiddels ook al aangevuld met nieuwe tekst. Ik heb nu vijf hoofdstukken af en hoop deze week de zesde af te ronden. Ieder hoofdstuk is net iets meer dan 2 A4-tjes, dus denk nu niet dat ik al heel veel heb. Maar het vordert en ik ben tevreden over wat ik nu heb.
Op 10 november heb ik weer een schrijfbijeenkomst onder begeleiding van een ervaren schrijfster. Dit keer wil ik het werk dat ik inlever zelf al goed nagekeken hebben. En ik ben nu zover dat ik in ieder geval door wil zetten om mijn verhaal aan het papier – nou ja, de laptop – toe te vertrouwen.
Natuurlijk hoop ik dat de ‘juf’ mijn tekst goedkeurt en dat het uiteindelijk echt als een boek in de boekwinkels komt te liggen.
Hoe veel inspiratie ik ook heb, ik merk echt dat ik na anderhalf uur moet stoppen met schrijven. Dan willen mijn handen niet meer en worden ook mijn schouders en nek stijf. En ook als het schrijfproces minder vlot loopt, wat helaas nog steeds regelmatig gebeurt, is het na anderhalf uur genoeg geweest. Mijn gedachten dwalen dan steeds vaker af en een hoofdpijn begint op te komen.
Ik heb fibromyalgie en daar moet ik wel rekening mee houden. Maar wanneer ik dat doe, kan ik er heel goed mee leven.
Groetjes, Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten