Naar de hocus-pocus-dokter

Wat voor naam geef je een kinesioloog, wanneer je daar met je kind heen wilt? Kinesioloog is zeker voor kinderen, maar ook voor veel volwassenen, een naam die niet duidelijk maakt wat hij doet. Bovendien is het een woord dat lastig te onthouden en daardoor moeilijk uit te spreken is. In eerdere blogs heb ik al aangegeven dat ik het hocus-pocus blijf vinden wat een kinesioloog doet en daarom leek hocus-pocus-dokter mij een geschikte naam. Het is net als bij een goochelaar: je hebt geen idee hoe hij het doet, maar het werkt. Hocus-pocus klinkt voor kinderen magisch, maar toch niet eng.

Vorig jaar is Rick in de zomervakantie flink hard op zijn hoofd gevallen en hij heeft toen een hersenschudding opgelopen. Rick leek snel te herstellen. Toch was het niet meer helemaal onze Rick. Zijn ogen straalden minder, hij leek emotioneel minder weerbaar, hij huilde sneller en zat net niet helemaal lekker in zijn vel. Ook waren zijn ogen veel gevoeliger geworden voor fel licht.

      We zijn met hem naar de kinderarts in het ziekenhuis geweest, maar hier werd niets gevonden.

      Het bleef ons echter bezig houden dat Rick veranderd was sinds die val.

      Tot dat ik ineens dacht dat ik met Rick wel eens naar de kinesioloog kon gaan. Ik heb tenslotte veel baat erbij gehad. Daarbij komt dat juist bij vage klachten, waar de reguliere gezondheidszorg niets mee kan, een alternatieve behandeling uitkomst kan bieden.

Rick houdt helemaal niet van nieuwe dingen en kijkt de kat uit de boom wanneer hij vreemde mensen ontmoet. Nu zag hij het meteen zitten om naar de hocus-pocus dokter te gaan. Ik vertelde hem dat ik hoopte dat hij Rick kon helpen om zich lekkerder te voelen. Dit vond hij een goed plan, maar al voor deze uitleg was hij al meegaand.

      Toen we bij de kinesioloog kwamen, ging ik nog even naar het toilet. Rick liep al de behandelkamer in en lag op de behandeltafel, toen ik binnenkwam. Hij deed zelf het woord. Ik was alleen aanwezig voor emotionele steun en om te helpen bij lastige vragen, maar alleen wanneer dit echt nodig was. De kinesioloog stelde de vraag nog liever op een andere manier dan dat ik nodig was. Hij wilde namelijk Rick helpen en daarbij was het nodig dat Rick zelf betrokken was. Nu dat lukte.

      Nu, drie behandelingen later, heeft Rick bijna nooit meer een zonnebril op, straalt weer, heeft geen last meer van zijn buik en voelt zich gewoon lekkerder. Na de vakantie nog één keer heen om de behandeling goed af te ronden en dan is de schade van de hersenschudding ongedaan gemaakt.

      Hoe? Tja, dat is dus hocus-pocus.

Groetjes, Esther
P.S. Voor geïnteresseerden in de omgeving van Kennemerland. De kinesioloog waar ik het over heb, heet Victor Backus. Je kan meer over hem en zijn werk lezen op http://www.azuleen.nl/.