Afgelopen woensdag ben ik met Bob, Rick en Ayla (respectievelijke 9, 7 en 4 jaar) naar een crematie geweest. Het ging om de crematie van de moeder van drie meiden, waarvan er één bij Bob en één bij Ayla in de klas zit.
Zoals te verwachten was het een heel indrukwekkende dag.
Er was veel belangstelling, waardoor er te weinig zitplaatsen waren. Gelukkig waren wij op tijd en konden wij wel zitten. Om plaatsen te besparen zat Ayla bij mij op schoot en Bob en Rick deelden een stoel. Het was ook fijn om zo dichtbij elkaar te zitten, want nu kon ik alle kinderen bereiken op het moment dat zij door verdriet overmand werden.
De dienst begon met de drie meiden die ieder iets voor hun moeder neerlegden. Hierna heeft haar man ongeveer vijf minuten over zijn vrouw verteld. Hij had een mooie manier gevonden om veel informatie te kunnen vertellen en in die vijf minuten heeft hij dan ook een goed beeld van hun leven van 21 jaar samen kunnen geven.
Ook namens de ouders, zus en broers, door de neven en nichten en door drie vriendinnen werden er lieve woorden gezegd.
Tussendoor was er ruimte voor muziek. Veel Nederlandstalige muziek die van toepassing bleek op hun situatie en/of die voor hen van speciale betekenis is. Het nummer “Brabant” van Guus Meeuwis zal voor mij nu nooit meer hetzelfde klinken. Dit was ook het nummer dat Bob zijn tranen liet lopen. Het was de eerste keer dat ik hem openlijk zijn gevoelens over het overlijden zag uiten. Ik vermoed dat het nummer voor hem dan ook de associatie met die moeder zal blijven behouden.
Na de dienst was er gelegenheid tot condoleren en helemaal aan het eind werden er ballonnen losgelaten. Aan elke ballon was een kaartje gemaakt met daarop een tekening of een wens of een zin of wat dan ook van de kinderen van de vrouw, van de overige kinderen en andere gasten. Het was een heel mooi gebaar om op deze manier die lieve vrouw los te laten, te laten gaan. Zij heeft haar rust verdiend.
De ballonnen gingen de lucht in, samen met de geest van die lieve vrouw; op weg naar rust en naar vrede. Ik hoop en denk dat de kinderen dit gevoel ook hebben gehad.
’s Avonds was ik kapot, helemaal op door de inspanning, maar vooral door de emoties. De hele week zijn mijn gedachten in beslag genomen door het overlijden van deze mevrouw en heb ik gedacht aan haar man en aan haar kinderen. De crematiedienst was een mooie dienst om het gebeuren af te sluiten en om te beseffen: Het is goed zo.
Van te voren had ik geen idee hoe mijn kinderen het zouden doen, maar ze hebben het geweldig gedaan. Ayla had voor de dag van de dienst al haar huilmomenten gehad. Voor Bob en Rick zorgden de dienst voor het huilmoment. Ik denk dat dit goed voor ze was. Ze hadden een gelegenheid om hun verdriet toe te laten en hiermee het gebeuren te verwerken.
Na de dienst hebben de kinderen nog lekker met elkaar buiten gespeeld en samen aan de kaartjes voor de ballonnen gewerkt.
Ik merk dat vooral Ayla nu meer naar haar klasgenootje lijkt te trekken. Ze hadden al een paar keer samen gespeeld, maar het feit dat ze elkaar deze week een paar keer intensief hebben gezien en het feit dat Ayla het verdriet van M. zo oppakte, maakt misschien dat het vanaf nu dikkere vriendinnen worden.
Ook aan Bob merk ik dat hij nu weer wat vaker over K. praat. Zij hebben in het verleden ook vaker samen gespeeld. Maar vanaf een jaar of acht gaan de jongens en de meiden toch wat meer apart van elkaar spelen.
Wie weet hoe vriendschappen nu gaan lopen.
Het belangrijkste is dat het een goed afscheid was en dat was het voor ons zeker.
Liefs, Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten