Snow is falling, all around us.
Children playing, having fun.
Dit liedje zong ik gisteren toen ik met de kinderen om half vier naar huis liep.
Het sneeuwde licht, maar wel gestaag door. Al met al is er een flinke laag gevallen. Tenminste een flinke laag voor Nederlandse begrippen, zoals we dat in het verleden gewend waren. Maar vergeleken met wat er nu in andere delen van het land ligt, valt het best wel mee. Er ligt nu zo’n drie centimeter.
Vanmorgen weer mijn skibroek aangetrokken en toch maar de slee erbij gepakt. Vorig jaar hebben we ‘m niet gebruikt. Ik vond de jongens (toen 6 en 7 jaar) te jong en te klein om zelf te trekken en zelf durfde ik het niet aan. En Freek maakt lange werkdagen, dus hij was overdag niet thuis om met de slee en de kinderen naar buiten te gaan. Toch vond ik het jammer dat de slee niet gebruikt werd.
Nu zijn de kinderen een jaar ouder en ik ben in dat jaar ook makkelijker geworden. “We gaan het gewoon proberen”, dacht ik. En het ging prima. De jongens trekken samen terwijl Ayla of een buurmeisje op de slee zit. En ook elkaar trekken ze, met hulp van dat buurmeisje of mij. Ayla wilde graag ook helpen trekken, maar liep dan zo dicht bij de slee dat ik (terecht) bang was dat zij de slee tegen haar benen kreeg.
Om de buurt een stukje op de slee.
De kinderen vonden het geweldig! En we waren nog nooit zo snel op school.
Vanmiddag neem ik de slee weer mee naar school. Dat is ten slotte het leuke van de sneeuw.
Ik kon vanochtend meteen mijn nieuwe “spikes” uitproberen. De ANWB verkoopt zogenaamde Snow-Steps. Dit zijn rubberomhulsels, die je om je schoenen kunt doen, met aan de onderkant flink wat metalen spijkertjes.
Vorig jaar waren ze uitverkocht, maar zodra ze dit jaar in de winkel waren, heb ik ze door mijn vader laten halen voor mij (en voor mijn moeder ook). Ik dacht toen nog: “Wie weet wordt het wel een Sinterklaascadeautje,” maar ik kreeg ze al eerder. Gelukkig maar, want ze zijn nu heel handig.
Hoe handig, dat bleek vanmorgen. Redelijk makkelijk – als je weet hoe het moet – doe ik ze om mijn schoenen en op de sneeuw en ook op de plat en glad gereden sneeuw heb ik goed grip. Het lijkt net of ik op een gewone weg loop. Alleen op plekken waar geen sneeuw ligt (waar gestrooid en/of sneeuw geruimd is), loopt het niet prettig. Maar dit is maar op zo weinig plekken dat ik dat er graag voor over heb.
Dus toch mijn ochtendwandeling kunnen maken.
En nu weer verder met mijn boek. Ik heb inmiddels 24 pagina’s klaar, dat zijn zo’n 50 boekpagina’s. uitgevers schijnen het liefst boeken van 200 pagina’s uit te geven. Ik heb dus nog even te gaan, maar het vordert wel lekker. En ik vind het heerlijk om achter die laptop te duiken en lekker te typen.
(Dit was een extra blog om mijn ervaring met de sneeuw te delen.)
Groeten, Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten