Buiten is het koud, heel koud. Dit roept meteen weer herinneringen op aan de winter van vorig jaar.
Vorig jaar begon de sneeuw- en koude periode rond Bobs verjaardag (18 december) en de kou en sneeuw hield toen zeker twee maanden aan. In die tijd heb ik flink last gehad van mijn fibromyalgieklachten en uiteindelijk moest ik mij ziek melden bij mijn werk. Ik had veel pijn, was stijf en snel moe. Deze periode van ziek zijn, die uiteindelijk 6 weken duurde, heeft er mede toe geleid dat ik nu niet meer werk.
Nu het weer koud is buiten, merk ik weer veel van de klachten van vorig jaar. Er komt veel minder uit mijn handen, ik heb veel pijn en mijn handen zijn stijf. Ook vreet die kou energie, waardoor ik al snel moe ben. Het verschil met vorig jaar is, dat ik vorig jaar nog gewoon werkte en van alles moest. Nu kan ik het rustiger aan doen. De dingen die echt “moeten”, kan ik in een rustiger tempo doen. En wat niet echt moet, laat ik zitten of stel ik uit.
Ik vind het alleen wel heel jammer dat ik vorige week niet aan mijn blog ben toegekomen en ook niet zo veel aan mijn boek heb kunnen doen als de weken ervoor. Daarom begin ik deze week met mijn blog.
Het is nu dus wederom koud buiten en het schijnt deze week nog kouder te gaan worden. Er ligt hier (nog) geen sneeuw. Hoewel ik een wit landschap mooi vind om te zien, ben ik blij dat de wegen nog goed zijn. Ik kan nu tenminste nog mijn dagelijkse wandeling maken om in conditie te blijven. Wanneer ik dit niet bij houd, ben ik met een paar dagen helemaal een stijve plank, die nergens meer toe in staat is. Vanochtend nog heerlijk gewandeld. Skibroek en winterjas aan, samen met goede wanten (is veel warmer dan handschoenen, zeker als je ook nog je duim bij je hand stopt), muts op en sjaal om. Ik was er klaar voor. Het was heerlijk om buiten te zijn.
Thuis gekomen had ik wel iets koude tenen en ik was moe, maar vooral heel voldaan.
En ik genoot ervan dat ik daarna niet naar het werk hoefde. Ik kon even lekker toegeven aan mijn moeheid. Met een kop thee en een broodje even bijkomen. En daarna achter de laptop.
Mijn tempo gaat een stapje terug en mijn planning is nog losser dan anders. Ik ga proberen iedere dag een stuk te wandelen en ik wil graag minimaal twee, liefst drie, keer iets aan mijn boek doen. Wat er verder uit mijn handen komt, dat zie ik wel.
O ja, het huishouden vraagt ook af en toe aandacht. Maar gelukkig heb ik een man die dit met mij deelt en samen komen we er wel. En als er iets meer stof ligt . . . . .
Tot de volgende keer.
Groeten, Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten