Na een half
jaar waarin ik weinig liep, omdat twee verschillende kwetsuren aan mijn voet
elkaar opvolgden, lijk ik het wandelen nu weer goed op te pakken.
Wandelen is
voor mij de beste bewegingsvorm die er is om mijn spieren en gewrichten in
conditie te brengen en te houden. Hard nodig met een combinatie van chronische
knieklachten en fibromyalgie.
Zo’n 20 jaar
geleden – wat gaat de tijd toch snel! – vond ik dat lopen niets. Ik kon toen
hooguit 5 minuten achtereen lopen.
Juist toen
kreeg ik van mijn fysiotherapeut de opdracht om iedere dag te wandelen en zo te
proberen mijn actieradius te vergroten.
Wat baalde
ik toen van die opdracht!
En wat kan
ik nu genieten van een wandeling, vooral in de duinen of in het bos!
.JPG) |
| De natuur is elke keer weer mooi |
Nu ik het lopen weer op heb kunnen pakken, probeer ik drie keer per week naar de duinen te gaan. Daar loop ik nu eenmaal het fijnst.
 |
| En dan kom ik ook geregeld deze mooie, maar wel grote dieren tegen |
En ja, dat
kost tijd.
Ik zie het
echter zowel als therapie en als sport. Na afloop even douchen en mijn dag is
goed begonnen. Ik kan dan met een trots gevoel en vol energie aan mijn andere
bezigheden beginnen.
(Hoe ik dat
straks ga doen als het werk op de moestuin weer gaat beginnen . . . . ? Geen
idee, dat voegt zich dan wel weer. Hoop ik.)
Daarom
baalde ik ook toen vorige week maandag ik in het bos een migraine-achtige
aanval voelde opkomen en ik veel te snel weer terug naar huis ging. Even verplichte
rust, maar met het voornemen om, zodra het kan, de routine weer op te pakken.
Dus hopelijk
ben ik, als jullie dit lezen, alweer terug van mijn rondje. Want wat heb ik het gemist!
Groetjes,
Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten