Een steen in een boom

Eigenlijk had ik een andere blog klaar staan om deze week te plaatsen. Vandaag gebeurde er echter iets waar ik nu eerst over wil schrijven.

Vanochtend, even na elf uur, ging de deurbel. Het waren Bob en Rick. Heel even was ik een beetje geïrriteerd. Ze weten namelijk heel goed dat ze om moeten lopen naar de achterdeur wanneer ze naar binnen willen. Voordat ik deze gedachte had afgemaakt, zag ik de priemende, tevens bezorgde ogen van Rick en Bob die een hand tegen zijn hoofd hield. Een volwassen man stond bij hen.

      Wat bleek. Bob en Rick waren met hun walkietalkies buiten aan het spelen. Op het moment dat Bob tegen een boom leunde, kwam er een grote steen naar beneden vallen. Blijkbaar had iemand een stuk natuursteen gevonden – van circa 2 tot 3 kilo – en het nodig gevonden deze boven in een boom te leggen, rustend op een tak. Door het leunen van Bob kwam er beweging in de boom en viel de steen naar beneden. (Gelukkig met de platte kant naar beneden en niet met de toch wel scherpe randen . . .)

      Rick zag Bob naar zijn hoofd grijpen en dacht dat het misschien een klein sneetje was. Totdat Bob heel hard begon te huilen, zijn hand even aan de kant deed en Rick het bloed naar beneden zag gutsen.

      Gelukkig kwam net op dat moment een volwassene voorbij lopen die zich over de jongens ontfermde en hen naar huis begeleidde. Hij vertelde mij het verhaal dat hij van de jongens had begrepen en hielp Bob met het uittrekken van zijn bloederige handschoen, terwijl ik binnen een natte theedoek pakte om op zijn hoofdwond te leggen. Hierna vertrok de man – die ik niet ken en dus niet eens kan bedanken – wetende dat Bob thuis opgevangen werd.

Door de plakkende haren vol bloed kon ik niet goed zien wat precies de schade was. Wel was er meteen een bult te zien en gezien de hoeveelheid bloed leek mij een bezoekje ziekenhuis wel verstandig. Netjes eerst de huisartsenpost gebeld, waar ik hoorde dat we ons met Bob meteen konden melden bij de Eerste Hulp. Ik was op dat moment alleen thuis met de kinderen, Freek zat bij een vriend na te praten na een ochtend in de sportschool.

      Dat werd dus Freek traceren, nog snel een broodje voor Bob smeren – het was inmiddels rond twaalf uur en het kan wel eens lang duren bij de EHBO – en het pasje van het ziekenhuis opzoeken.

Even voor drie uur kwam het verlossende telefoontje van Freek, waar vooral Rick en ik met smart op zaten te wachten, want hoe zou het met Bob gaan?

      Bob was opgenomen ter observatie op de kinderafdeling. Toen was nog niet bekend hoe lang hij daar moest blijven. Omdat hij dubbel zag en sterretjes, tot even voor drie uur niet meer wist wat mijn voornaam is en af en toe weg zakte, wilden ze hem goed in de gaten houden.

      Inmiddels is het bijna negen uur ´s avonds. Bob blijft vannacht nog in het ziekenhuis. Met zijn bloeddruk en polsslag gaat het goed, dus dat hoeven ze niet meer te controleren. Wel heeft hij een wekadvies, dus om de drie uur wordt hij wakker gemaakt. Freek slaapt bij hem en dan verwacht /hoop ik dat hij morgenochtend mee naar huis mag.

Wat een dag!

      Rick en Ayla zijn gelukkig wel rustig gaan slapen. Morgen de drie betrokken leerkrachten inseinen en dan snel naar het ziekenhuis.

      (Komende woensdag was het plan om naar Limburg te gaan naar een bevriend gezin, waarvan de oudste de beste vriend van Bob is. Het zou heel leuk zijn als dat door kon gaan . . . .)

Liefs, Esther