zaterdag 1 november 2014

Soms zit het mee en soms zit het tegen

Wat is het lang geleden dat ik er zo doorheen zat!
Het voelt zo raar. Vorige week kon ik de hele wereld aan. Zo voelde het. Ik volgde mijn gevoel, ik anticipeerde op dat wat speelde, ik schreef drie blogs op één avond (die ik trouwens de komende tijd nog met jullie wil delen), was lekker bezig met allerlei dingen rond mijn webwinkeltje. En ja, ik was wel wat moe, maar kon er mee omgaan.
En nu, deze week, lijkt dat een eeuwigheid terug, een andere wereld. Ik ben emotioneel, heb geen energie, zie meer problemen dan oplossingen en kan slecht inspelen op veranderingen.

En juist doordat ik het contrast zo zie, valt het waarschijnlijk nog zwaarder.
Freek wil er voor me zijn, er zijn vriendinnen die willen helpen. Maar ik weet niet hóe ze kunnen helpen. Wat kunnen ze doen, behalve mij aanhoren en hun steun laten blijken?
Het is fijn om hun betrokkenheid te voelen en tegelijk maakt me dat ook weer aan het huilen en versterkt dat mijn labiele gevoel.

Helpt het als iemand de badkamer een schoonmaakbeurt geeft (en dan met name die rottige radiator)? Helpt het als de kinderen zelf hun kamer gaan afstoffen en ik “alleen nog” een manier moet bedenken dat ze dit ook daadwerkelijk gaan doen? Helpt het als Freek minder vaak van huis is?
Of is dat allemaal wel fijn, maar moet ik het gevoel van nu vooral omarmen, beleven, het er laten zijn, het accepteren? En gaat het dan “vanzelf” weer weg?



Ik weet het even niet!
(Maar dat komt wel weer, vast wel.)

Liefs, Esther

Geen opmerkingen:

Een reactie posten